Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007




.
.
.
.
Οικτίρω τον εαυτό μου όταν αφίνομαι...

όταν χαλαρώνω, ξενοιάζω, γελάω, περνάω μιά στιγμή καλά,

και την αμέσως επόμενη πληροφορούμαι μιά καταστροφή.

οικτίρω τον ξέγνοιαστό κι αεράτο εαυτό μου...

λυπάμαι, που σήμερα για δυό ώρες χάρηκα...


λυπάμαι φριχτά γι αυτό που συνέβη.

ας μας ενημερώσει κάποιος, όποιος ξέρει, για το τι έγινε.

στο σκοτάδι είμαστε.
δεν υπάρχουν λόγια...


5 σχόλια:

ellinida είπε...

Αυτή είναι η ζωή. Μην αισθάνεσαι άσχημα. Και ρούφα τις όμορφες στιγμές όσο μπορείς.
Σου στέλνω μαιλ.

quartier libre είπε...

το έλαβα. σ' ευχαριστώ.

Νίκος Γκάτσος

"Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι, ουρανέ φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ
πόνε μακρινέ."

Cle Petridou είπε...

Να σου πω κοριτσάκι, μην ξανακούσω να λες τέτοια πράγματα.
Άσου… «λυπάται που για δυο ώρες χάρηκε».
Με συγχωρείς, αλλά το μόνο που πρέπει να οικτίρουμε τον εαυτό μας είναι όταν λυπάται ή νιώθει ενοχές για μια όμορφη στιγμή ου έζησε κι ας την σκίασαν του κόσμου οι καταστροφές. Κάθε στιγμή μας καλή ή κακή είναι μοναδική και υπάρχει έτσι όπως υπάρχει, αυτόνομα μα και με παρέα, περιμένοντας το αντίθετό της για να την συμπληρώσει. Αλλιώς δεν βγαίνει η ρημάδα η ζωή quartier μου καλό.

ange-ta είπε...

πολύ καλά κάνεις!
Και γω το ίδιο κάνω.
Τι θα αλλάξει αν έχω τύψεις;

Cle Petridou είπε...

@τύψεις; Για κάτι που έγινε;
Το πιο< αχρείαστο συναίσθημα...
Απλά πρόσέχεις να μην το ξανακάνεις, κι αν το ξανακάνεις, εδώ είμαστε, το διορθώνουμε.
Κι αν... δεν διορθώνεται ας το στον χρόνο τον αφέντη, ξέρει αύτός.

θεία Κλέλια