Κώστας Ουράνης
(Κωνσταντινούπολη, 1890 - Αθήνα, 1953).
Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα·
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα
.
θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: «ποιά είμ' εγώ;»
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.
.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
.
Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει - αλλιώς θα προσπεράσει.
10 σχόλια:
...θα 'ρθει, θα έρθει...
τις πόρτες ανοιχτές...
KAΛHMEPA. KAΛO MOY!
γύρισες;
πέρασες καλά;
γέμισες μπατταρίες;
Έρχεται, περνάει, προσπερνάει κι εμείς δεν παίρνουμε καν είδηση. Μόνο εκ των υστέρων αλλά και τι να το κάνεις;
Αλλά ίσως αυτό να σημαίνει πως ΔΕΝ είναι ΑΥΤΟ.
Άρα, ηθικόν δίδαγμα, ή έχεις τα μάτια σου ανοικτά ή… σταματάς να περιμένεις.
Πόση δύναμη όμως χρειάζεται, ειδικά αυτό!: Να σταματήσεις να περιμένεις, δηλαδή να ελπίζεις...
Την καήμέρα μου
Υ.Γ. Αστείο που είναι, εγώ με τις απροσεξίες μου...
έγραψα κατά λάθος καημέρα χωρίς λ και διαπίστωσα πόσο η ουσία βασίζεται σε ένα μικρούλι τόσο "λ"
Την Καλημέρα μου λοιπόν!
"αν είναι να 'ρθει, θε να ΄ρθει - αλλιώς θα προσπεράσει"...
τι στίχος
Αν και λατρεύω τον συγκεκριμένο στίχο, και προς Θεού δεν έχω καμμία πρόθεση να τον ειρωνευτώ, είμαι σε μια φάση που το μόνο που μπορώ να πω είναι "Αν είναι νά 'ρθει, θε να 'ρθει, αλλιώς μη σώσει κι έρθει"!!! Συγνώμη ρε παιδιά, αλλά έχω κουραστεί... Πολύ όμως... Ελπίζω όσοι είναι στις μαύρες τους να με καταλάβουν, κι όσοι είναι μια χαρά να μη χαλαστούν από τη μαυρίλα μου!
κι η κούραση, πέρα για πέρα ανθρώπινη είναι
κι η απελπισία
κι η ελπίδα
κι η αντοχή
και η παραίτηση ακόμα...
όλα ανθρώπινα είναι.
κι είναι επικίνδυνες οι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ για τη ζωή,
οι αντιλήψεις του "όλα ή τίποτα"
οι αντιλήψεις του "μαύρο ή άσπρο",
του "έτσι ή αλλιώς".
ευτυχώς, η ζωή έχει πολλές αποχρώσεις, κι όχι υποχρεωτικά μαύρο-άσπρο.
κι εμένα, μ' αρέσουν οι ανθρώπινες αδυναμίες.
δεν θέλω, αδερφέ, τον τέλειο άνθρωπο, τον άψογο, τον δίχως ενοχές, τον ξερόλα, τον επί παντός επιστητού, αυτόν με τις ολοκληρωμένες κι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ απόψεις!
οι ταπεινοί μ'αρέσουνε.
αυτοί με τις αδυναμίες, τις ελλείψεις, τα πάνω και τα κάτω τους, τους πόνους, τις αμφιβολίες, και τα ελαττώματά τους.
και δηλώνω ΠΛΗΡΗΣ ελαττωμάτων.
αδυναμίες γεμάτη, ελλείψεις κι ελαττώματα.
έτσι θέλω να είμαι, και σ΄όποιον αρέσω.
(συγχωρέστε μου το ύφος.
διάβασα κάτι, τελευταία, που μου την έδωσε...
μα πήρα αφορμή από τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ σχόλιά σας, για να ξεσπαθώσω)
αν θέλετε, μπέστε σε σχετική συζήτηση, ν΄ακούσουμε κι απόψεις...
φίλη
:)
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, φιλενάδα!
Πόσοι θα συμφωνούσαν όμως;
Είδες εμάς; Και εσύ και εγώ, αυτά τα δύο τελευταία σχόλιά μας τα γράφουμε και παράλληλα απολογούμαστε εν μέρει.
Εγώ τουλάχιστον, όταν είμαι έτσι, νιώθω ότι με το να το εκδηλώνω, γίνομαι βάρος, ή ψυχοπλακώνω τους άλλους, ή τους κουράζω... Με λίγα λόγια, νομίζω πως θα το έλεγα "γίνομαι ανεπιθύμητη".
Γιατί ποιος το θέλει αυτό; Όλοι κουβαλάνε τα δικά τους, είναι μέχρι το λαιμό. Ψάχνουν από τους γύρω τους να βρουν λίγη χαρά, λίγη ξενοιασιά. Γι' αυτό νιώθω ανεπιθύμητη όταν είμαι έτσι. Και νομίζω πως δεν είναι η ιδέα μου.
Μια απλή συζήτηση να ξεκινήσει σε μια παρέα, και να πάει λίγο πιο βαθιά, κάπου που πονάει, και αμέσως κάποιος θα πεταχτεί και θα πει "ουφ, τι συζήτηση πιάσαμε, ας πούμε κάτι άλλο".
Δεν είναι αποδεκτή η πίκρα, η ανθρώπινη πίκρα που κουβαλάμε οι περισσότεροι. Την κρύβουμε επιμελώς αρκετές φορές για να μας δεχτούν... γιατί όλοι θέλουν "θετική ενέργεια"... Τι καραμέλα έχει γίνει κι αυτό; Δεν είναι κακό από μόνο του, για το πως έχει "περάσει" μιλάω.
Η ενέργεια δεν γεννάται εκ του μη όντος. Δημιουργείται και ανταλλάσεται και μεταφέρεται και μετατρέπεται... Θετική και αρνητική. Πως γίνεται όλο αυτό χωρίς το ανθρώπινο πάρε-δώσε;
Νομίζουν ότι το positive thinking είναι: Κόλλα ένα χαμόγελο στα μούτρα σου και κάνε παρέα με χαρούμενους.
Εγώ αυτό το λέω λοβοτομή...
Συμφωνώ και επαυξάνω, η ζωή μου είναι αυτή που είναι και σε όποιον αρέσει,
εγώ είμαι αυτή που είμαι και δεν τίθεμαι να αλλάξω για κανένα έχω τις μαύρες μου τον περισσότερο καιρό και έχω και αδυναμίες και μου αρέσει!
ποιός απολογείται, καλό μου;!
αντίθετα απ' ό, τι λες, ίσως τελικά, πρέπει να εκδηλωνόμαστε...
ασφαλώς, για κάποιους θα είμαστε ανεπιθύμητοι,
για κάποιους όμως, επιθυμητοί.
το ίδιο δεν ισχύει και για μας;
όλοι επιθυμητοί, μας είναι;
όχι, βέβαια!
γι αυτό διαλέγουμε ανθρώπους, παρέες, φίλους.
δεν γίνεται όλοι να ταιριάζουμε με όλους.
περίεργο θα ήταν.
με τους ανθρώπους που διαλέγουμε και μας διαλέγουν,μπορούμε να λέμε, ό, τι θέλουμε.
γι αυτό είναι οι φίλοι.
αυτοί, μπορούν ν' ακούσουν και τα καλά, και τις πίκρες μας, κι εμείς τα δικά τους.
όσο δε για την θετική ενέργεια, νομίζω πως ΑΡΚΕΙ να είμαστε αληθινοί, αυθεντικοί κι ανθρώπινοι με τους άλλους.
λίγες γρήγορες σκέψεις είναι αυτές...
:)
Δημοσίευση σχολίου