Μεσοπέλαγα αρμενίζει...

ΙΙΙ.

Ξύπνησα στις πεντέμιση απ' την παγωνιά της θάλασσας.
Κοιτάζω απ' το μεγάλο παράθυρο, το πελαγίσιο. Τίποτα.
Νύχτα πάνω στη νύχτα. Έρεβος.
Μήτε στεριά, μήτε ουρανός, μήτε θάλασσα. Μιά στρογγυλάδα γύρω. Μιά σφαίρα στρογγυλή και μαύρη. Όχι μαύρη! Σαν ανυπαρξία...
Έν αστέρι μονάχο, ένα μοναδικό, με βοηθάει να προσδιορίσω τη θέση του ορίζοντα
και τη θέση μου.


ΙΙ.

Καθώς τούτη η άγκυρα
έδεσα.
Σκέφτομαι τι δύναμη έχει η άγκυρα
και τα βράχια στο βυθό ριζωμένα.
Πώς δένουν ατσάλι και πέτρα σκέφτομαι,
και σκοτεινός βυθός
να κρύβεσαι,
να ρχομαι εγώ ύστερα
να σε ψάχνω


Ι.

Όρθια
στην κουπαστή ενός Ιόνιου Σεπτέμβρη.

Ήθελα απόψε
λίγη δροσιά να στείλω
και μιάν ανήμερη ανάσα μου.
Νυχτερινές του Πουνέντε κουβέντες
Πάθος βαλκάνιο
να σε συνεπάρει.
Κανέναν δεν καταλαβαίνω απόψε
Κανείς δεν θέλω να με καταλάβει

Οι άνθρωποι γύρω με τις μαντήλες
διαθέτουν μιαν εύθραυστη αξιοπρέπεια.

Μακραίνει ο κάβος
κι εγώ στα χέρια σφιχτά
τους στίχους
που φορές μου διαβάζεις
κι ένα πλεχτό, να σκεπάσω τους ώμους.

Ακολουθώ σιωπηρή
το μπλε παιδικό μου τετράδιο,
ένα καλά ξυσμένο μολύβι,
το ήσυχο κύμα,
τα φώτα στις πλαγιές της πόλης
που απομακρύνονται...