VIII.

Τετάρτη απόγεμα.

Λίγες σκέψεις στο ταξίδι της επιστροφής,
ενώ κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο...

Πολλές φορές θλίβομαι, που δεν μπορώ με χρώματα να περιγράψω τη φύση γύρω μας.
Μήτε τις εκρήξεις του κίτρινου πάνω στα βουνά και στις άκριες των δρόμων να περιγράψω, μήτε να εξηγήσω το πόσο σοβαρό είν' το πράσινο, μήτε του γαλάζιου τα παιχνίδια, μήτε του μαύρου την ολότητα, μήτε το πάθος του κόκκινου, μήτε την τρυφεράδα του ροζ, ή του λευκού την καθαρότητα.
Λυπάμαι ακόμα, που δεν τα καταφέρνω στις φόρμες. Στα "γεωμετρικά στερεά", που έμαθε φέτος στην πρώτη τάξη, απ' την πρώτη μέρα, ο Μιχαήλ Άγγελος.
Τι κρίμα, σκέφτομαι, να χει κανείς τόση ανημπόρια στα χέρια και στα λόγια...
Να ζωγραφίζεις...
Να γράφεις...
Να μελοποιείς...
Πώς να μπορέσεις να κάνεις και χωρέσουν τα θαυμαστά της φύσης, μέσα στα σχέδια που φτιάχνει ο άνθρωπος;
Ό, τι ζωγράφος και να σαι, όσο ευλογημένος, πού, μα πού να τα χωρέσεις; !
Μονάχα άμα είσαι τρελός και με κομμένο αυτί, μονάχα τότε, είσαι σίγουρος πως αποτυπώνεις μεγάλο μέρος απ' το φως, την ομορφιά και την γύρω σου αλήθεια, πάνω στα καβαλέττα ...
Κι έπειτα, μονάχα αν είσαι ολωσδιόλου κουφός, ίσως τότε μόνο, μπορείς να ακούς τις μουσικές των αγγέλων, κι έπειτα να τις αποτυπώνεις, για να ψέλνουν μαζί τους κι οι άνθρωποι...
Και με τι λόγια να μιλήσεις, για του κέντρου του κόσμου τις χιλιετίες, καταπώς διαβήκαν μέσα στο φως και στα σκοτάδια, μα να τα πεις με έναν τέτοιο τρόπο, που όσοι διαβάζουν, χωρίς δυσκολία να κατανοούν, και μονομιάς, αυτόματα μες στην ψυχή τους, να αποκρυπτογραφούν όλα τα μυστικά νοήματα...
Κι όποιος έχει το κουράγιο και την σοφία, ώστε να κάνει τέτοια προσφορά στους ανθρώπους, αυτός ο ίδιος αρμόζει, μου φαίνεται, να ορίσει και το όνομα των καιρών.
Που πάει να πει,
Ελληνοχώρα να ονομαζόμαστε, μα και Ελυτοχώρα.