a.k.

Ο μικρός μολυβένιος στρατιώτης ,

ήταν στρατιώτης σ’ όλη του τη μικρή, μολυβένια ζωή.
Ήταν ένας άξιος, γενναίος στρατιωτάκος, που πήγε πολλές φορές στον πόλεμο.
Χρόνια πριν, μόλις βγήκε από το χυτήριο, όπου ο κατασκευαστής μέσα στο φούρνο έχυνε σε φόρμες το μολύβι, κι έφτιαχνε μ’ αυτό φυσίγγια, σφαίρες , κάθε λογιώ βλήματα, ακόμα και μικρούς, μολυβένιους στρατιώτες, από τότε ακόμα, ο στρατιωτάκος μας, ήξερε, πως ο προορισμός του ήταν, κάποτε να μπει μπροστάρης σ’ έναν πόλεμο, για να ελευθερώσει τους φτωχούς ανθρώπους και να φέρει πίσω στις χώρες την ελευθερία και την ειρήνη.
Εγώ, είμαι φτιαγμένος για να μαι στρατιώτης της ειρήνης, έλεγε πάντα με καμάρι ο μικρός στρατιώτης, και χρόνια ολόκληρα, γυάλιζε με επιμέλεια το όπλο και την παλάσκα του.
Έπρεπε πάντοτε να είναι έτοιμος, με το τουφέκι πλάϊ στα ποδάρια του, και τη νύχτα κοιμόταν πάντοτε με τα άρβυλά του τακτικά τοποθετημένα κάτω από το κρεβάτι του.
Κάθε πρωί, στη μολυβένια ζωή του, είχε ένα καθήκον στρατιωτικό να επιτελέσει.

Στις αρχές της στρατιωτικής του καρριέρας, τα πολλά παραγγέλματα « ηημιανάπαυση ! ααανάπαυση ! προοοσχή ! παααρουσιάστε ! κλίση επί δεεεξιά ! κλίση επ’ αριιιιστερά ! Θέση βολής: άρρξατε πυυυρ ! Ανακατάληψη του λόφου !», όλ’ αυτά τον κούραζαν και τον τρόμαζαν λίγο. Με τα χρόνια όμως συνήθισε τη ζωή του στρατού, κι όλοι έλεγαν γι αυτόν «να ένας μικρός, άτρωτος, μολυβένιος στρατιώτης»!
Ο λοχίας, ο λοχαγός, ο ταγματάρχης, ο συνταγματάρχης, ο ταξίαρχος, ο στρατηγός, πάντα είχαν μιά δουλειά για κείνον, στα πεδία της μάχης.
Μικρέ, μολυβένιε στρατιώτη, πάρε την σάλπιγγα και σάλπισε επίθεση !
Μικρέ, μολυβένιε στρατιώτη, παίξε μας κάτι με τη μαγική σου τρομπέτα, να ξεκουραστεί λίγο ο λόχος!
Μικρέ, μολυβένιε στρατιώτη, προπορεύσου για να κάνεις κατόπτευση εδάφους!
Μικρέ, μολυβένιε στρατιώτη, σκάψε αμπρί!
Μικρέ, μολυβένιε στρατιώτη, κάνε τούτο, και κάνε εκείνο…
Έτσι κύλησε ως τα σήμερα, στα πεδία των μαχών η μισή του ζωή.

Ώσπου, κάποια μέρα, ο πόλεμος τελείωσε !
Οι γειτονικές χώρες, που χρόνια τρώγονταν μεταξύ τους, αποφάσισαν να συνάψουν εκεχειρία.
Οι γραμματείς συνέταξαν κείμενα δίκαια για όλους, οι αρχηγοί έδωσαν σοβαροί τα χέρια, κάθισαν στις μπορντώ, βελούδινες πολυθρόνες του κυβερνείου, έβγαλαν τα στυλό με την πένα κι υπέγραψαν συμφωνίες.
Μετά απ’ αυτό, ο στρατηγός, ο ταξίαρχος, ο συνταγματάρχης, ο ταγματάρχης, ο λοχαγός, ο λοχίας, όλο το στράτευμα, πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Ο μικρός μας στρατιώτης ξεκίνησε κι αυτός πεζός να γυρίσει στο σπίτι του.
Είχε όμως να κάνει πολλά χιλιόμετρα, ως να φτάσει.
Μερόνυχτα περπάτησε, χωρίς να σταματήσει πουθενά.
Ήταν το τέλος του χειμώνα, λίγο πριν την άνοιξη, όταν το κρύο τις νύχτες είναι ακόμα πολύ τσουχτερό. Η στρατιωτική, μολυβένια στολή του είχε σχεδόν κουρελιαστεί και τ’ άρβυλά του είχαν τρυπήσει. Μ’ όλ’ αυτά, ο στρατιωτάκος βάδιζε, βάδιζε ασταμάτητα.
Στα μάτια του είχε πάντα μπροστά του την εικόνα της αγαπημένης του μικρής χορεύτριας, που ήξερε πως τον περιμένει να επιστρέψει.
Την μικρή του χορεύτρια σκεφτόταν κι έπαιρνε κουράγιο, και βάδιζε, ολοένα βάδιζε, περνώντας άλλοτε μέσα απ' τα χωράφια, άλλοτε απ' τα μονοπάτια των βουνών, κι άλλοτε διασχίζοντας τα χωριά των ανθρώπων.

.

(συνέχεια)

.

-έλα...

αφήστε με να παίξω λιγουλάκι-

:)