ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΤΟ 2008 !

.

.

.

.

.

.

signature

a.k.

.

.

.

Το Μουσείο, η Θάλασσα,
Η Φιλαρμονική της Βιέννης
Και η Ζήλεια.

Εδώ και κάποια χρόνια , έχω την αίσθηση ότι, ως πολίτη αυτής της χώρας, τα τεκταινόμενα στην ελληνική τηλεόραση, στο σύνολό τους τουλάχιστον, δεν με αφορούν.
Μία ή δύο ή τρεις εκπομπές, στέκομαι να κοιτάξω στην τηλεόραση.
Σίγουρα, όχι περισσότερο , όχι περισσότερες.
Παραξενιά, πέστε το, ιδιορρυθμία, πέστε το, απολυτότητα, πέστε το, έστω !
j’ accepte ... Παράξενη, ιδιόρρυθμη κι απόλυτη.

Η «υπόθεση» πάντως της τηλεόρασης, όπως σήμερα έχει εξελιχθεί, σεμνά, μα σταθερά επιμένω, δεν με αφορά.
Από τις φωτεινές εξαιρέσεις, που μας προσφέρει το «μέσον» (media), και εκτός συναγωνισμού βέβαια, κάθε Πρώτη του Χρόνου, η συναυλία που δίνει για το Νέο Έτος, η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης.
Όπου, από παιδιά, κάθε πρώτη του χρόνου, μας έβαζε ο πατέρας μας και την παρακολουθούσαμε με θρησκευτική προσοχή κι ευλάβεια. Και δεν ξέρω αν έχει σχέση με το ότι μεγαλώνω, μα κάθε χρόνο που έρχεται, την παρακολουθώ με όλο και μεγαλύτερη προσοχή κι ευλάβεια.
Εξαιρετική ήταν κι εφέτος !
Όργανα σε πλήρη φόρμα , ετοιμότητα και απόδοση. Να σε «φτιάχνουν» μουσικά, πάλι για τη διάρκεια ενός χρόνου !
Βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, κοντραμπάσα, κόρνα, φλάουτα, όμποε, κλαρινέτα, μπάσα, φαγκότα1*, κόντρα φαγκότα, τρομπέτες, τρομπόνια, τούμπες, ξυλόφωνα, τύμπανα, η άρπα 2* - αχ, η άρπα, το αγαπημένο πιάνο, και ασφαλώς κι άλλα όργανα, που δεν τα γνωρίζω, μιάς και δεν τα περιείχε να μας τα διδάξει όλα, η γνωστή ιστορία με τον Πέτρο και το λύκο…

.

Και μαέστροι εφέτος, κινούμενες μουσικές εγκυκλοπαίδειες, που διευθύνουν την ορχήστρα τους par coeur, διευθύνοντας ταυτοχρόνως και τα προς υπόκρουσιν χειροκροτήματα του κοινού !

.

Και τι ήχο να βγάζει άραγε εκείνο το ξύλινο μουσικό κουτάκι που για δευτερόλεπτα είδαμε, εκείνο που μοιάζει με πρωτόγονο παιδικό παιχνίδι ή με κάτι αυτοσχέδια μουσικά κουτιά, που τα τριγυρνάνε οι πλανόδιοι γύρω γύρω στο Beaubourg, και που οι μουσικοί τα χειρίζονται σα να τα κουρδίζουν ; Μην είναι εκείνο το γερμανικό… – δεν έχω συγκρατήσει και δεν θυμάμαι καθόλου το πώς μπορεί να το λένε…

Κάπου εδώ λοιπόν, έρχεται και μπαίνει στη μέση μιά ζήλεια…
Που ποτέ στη ζωή, δεν έχω ζηλέψει ένα υλικό πράγμα, κάτι τις που δεν το έχω εγώ και το έχει ο άλλος… Ποτέ ! Ό, τι και να ταν αυτό…
Συναίσθημα απαξιωτικό και προς περιφρόνηση, ταπεινό και ταπεινωτικό είναι η ζήλεια και όταν υπάρχει, δηλώνει μιζέρια πνευματική και κακομοιριά, κι έλλειψη προσωπικότητας και αυτάρκειας.
-Από τα παραπάνω, εξαιρείται φυσικά, η περί τα αισθηματικά ζήλεια, που, επιτρέψτε να τη θεωρώ συναίσθημα όλως διόλου φυσικό, σκληρό , δυνατό και αρμόζον, και που όταν δεν υπάρχει, θαρρώ δηλώνει την έλλειψη αληθινού έρωτα ή, τουλάχιστον, την έλλειψη του ερωτικού πάθους. Αλλά, τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας…

Τα έργα των ανθρώπων ζήλεψα, βλέποντας κι ακούγοντας, την Πρωτοχρονιά ανήμερα, τη συναυλία της Βιέννης.
Και τα έργα της αυτοκρατορίας ζήλεψα.
Τις αυτοκρατορικές μουσικές ζήλεψα, τις αυτοκρατορικές ζωγραφιστές και χρυσοποίκιλτες αίθουσες, τα αυτοκρατορικά μεγαλοπρεπή ανάκτορα, τους αυτοκρατορικούς σταύλους , τα αυτοκρατορικά χαριτωμένα άλογα-χορευτές, τους αυτοκρατορικούς υπέροχους κήπους και τον αυτοκρατορικό πολιτισμό.

Και το πώς οι οργανωμένοι άνθρωποι, τα αξιοποιούν όλ’ αυτά, και τα εντάσσουν στο πολιτιστικό τους γίγνεσθαι, και πώς εντάσσουν την πολιτιστική τους δραστηριότητα σήμερα, στο πρότερο πολιτιστικό τους γίγνεσθαι, και ταιριάζουν άριστα, με μια κίνηση το παλιό τους με το καινούργιο ! Αυτά ζήλεψα.
Και μην πείτε ότι πρόκειται για αυτοκρατορική ματαιοδοξία…
Κι ούτε να πείτε, πως όταν μας αρέσει η ομορφιά, πρόκειται για ματαιοδοξία…
Μήτε σκιάζομαι δα, μη με πουν και ματαιόδοξη...

Έτσι, είχα μια ζήλεια βλέποντας αυτά τα θαυμαστά, και μια θλίψη μέσα μου, που ομολογώ, κατέστρεφαν λίγο την ηδονή του ακούσματος του μεγάλου, γαλάζιου Δούναβη.

Τότε, ανεπαίσθητα, γύρισα λίγο δεξιά το κεφάλι μου.
Απέναντι, στα 10 μέτρα, είδα το μουσείο.
Το μουσείο !
Λιτό, δωρικό, φωτεινό, κεραμοσκεπές, με την πλατειά του σκάλα, με τα κιονόκρανα και με το μαίανδρο να του στολίζει το κούτελο.
Κι αυτόματα, γύρισα το κεφάλι λίγο ακόμα δεξιά, κι είδα πλάϊ τη γαλάζια θάλασσα.
Αναθάρρησα λίγο μα και πείσμωσα συγχρόνως.
Γιατί εμείς, πάντα τα μουσεία μας, τα αφίνουμε σαν τις εκκλησιές μας, να λειτουργούν στο απειρόβλητο, ξεκομμένα από τη σύγχρονη ζωή.
Αν η Κεντρική Ευρώπη, σκέφτομαι, έχει εδώ και 400 ή 500 χρόνια αυτούς τους χώρους - θησαυρούς, και τους αξιοποιεί δίνοντας μέσα συναυλίες, μπαλέτα, εκθέσεις, ή άλλες σοβαρές εκδηλώσεις πολιτισμού, ώστε να θαυμάζει όλος ο κόσμος, εμείς έχουμε υστέρημα σ’ αυτό. Στο να αξιοποιούμε δηλαδή τους θησαυρούς που έχουμε εδώ και 2000 χρόνια, με τρόπο ώστε να τους αναδεικνύουμε, παράλληλα με την σύγχρονή μας, πολιτιστική παραγωγή. Και το αντίστροφο.
Τις εκδηλώσεις στις περισσότερες περιπτώσεις, τις κάνουμε ( όταν τις κάνουμε… ), στον περίβολο των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. Σχεδόν ποτέ μέσα στον ίδιο τον κλειστό χώρο.
Γιατί, αλήθεια;
Και καλύτερα, το καθ’ όλα σεβαστό αρχαιολογικό συμβούλιο, καθώς και οι διοικούσες τα ιδρύματα επιτροπές, να μην έχουν ως επιχείρημα, ότι κινδυνεύουν εσωτερικά οι χώροι (μουσεία κ.τ.λ.) από τον κόσμο που θα παρακολουθεί τις εκδηλώσεις πολιτισμού, διότι, διαθέτουμε ένα αντεπιχείρημα, που λέει, «εδώ κινδύνεψε από εγκληματική αμέλεια να καεί και να καταστραφεί το μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, με όλους τους θησαυρούς μέσα. Ο κόσμος που θα παρακολουθεί καθιστός και ελεγχόμενος τις συναυλίες, μας πείραξε»;

Δεν νομίζετε, ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος, πρόσφορος, ώστε να συνδέσουμε το παρελθόν με το σήμερα; Αυτή η σύνδεση – συνέχεια των εποχών, δεν θα πρεπε να είναι ένας στόχος για την υπόθεση του πολιτισμού, εκτός απ’ όλους τους άλλους στόχους που θέτουμε; Και δεν θα έπρεπε αυτόν τον στόχο (ταίριασμα παρελθόν-παρόν), να τον εντάξουμε στην πολιτική μας για τον πολιτισμό;
Ν΄ ανοίξουμε τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους και σε άλλες σοβαρές, πολιτιστικές δραστηριότητες, όχι μονάχα γιατί έξω από το κέντρο της Αθήνας, έχουμε έλλειψη αιθουσών για τον πολιτισμό, μα και γιατί, ακόμα πιο σπουδαίο, μέσα σ’ αυτούς τους χώρους μπορείς να προσφέρεις ένα σύγχρονο, αξιόλογο πολιτιστικό προϊόν, (αν διαθέτεις) , με ένδυμα αξιόπιστο και πνευματικά ιδιαίτερα θελκτικό.
Διότι, πώς να το κάνουμε… άλλη πνευματικότητα κι ομορφιά αποπνέει ένα οποιοδήποτε μουσείο μας ή αρχαιολογικός χώρος, εσωτερικά, με τους απαράμιλλους θησαυρούς τριγύρω, από οποιαδήποτε καλοκαμωμένη και ειδικά για συναυλίες φτιαγμένη, πολυτελή σύγχρονη αίθουσα (δίχως βέβαια, να υποτιμούμε την αναγκαιότητα και χρησιμότητα για τον πολιτισμό, των ειδικά κατασκευασμένων σύγχρονων χώρων …)

Ολίγες σκέψεις, που δεν προέκυψαν τώρα ασφαλώς, αλλά επανέκυψαν, όσο παρακολουθούσαμε την Πρωτοχρονιάτικη, Βιεννέζικη συναυλία.

Έπειτα απ’ αυτά,
ξαναγύρισα και κοίταξα δίπλα,
την υπέροχη μεγάλη, γαλάζια μας θάλασσα !
Και τον ήλιο, που καθρεφτιζόταν γελαστός στο νερό της…
Καμάρι μας, παρηγόρια κι ενθάρρυνση είναι…

Σημείωση :
Πρώτη του χρόνου, μεσημέρι έως απόγευμα.
Θέα
Ένα αρχαιολογικό μουσείο
Και η μεγάλη, γαλάζια μας θάλασσα

1*apporte au feu ton fagot de ramilles
le chaud soleil a fuit
apporte au feu ton fagot de ramilles
petite fille
j’ aime au bord de la nuit
tes yeux qui brillent
(AN, θυμάμαι σωστά το παιδικό μου άκουσμα, κι αν το γράφω και σωστά…)

.

.

2*η «άρπα» και το «όργανο», ως μουσικά όργανα , που τα ερωτεύθηκε άλλοτε και τα ενστερνίστηκε, μια παιδική ηλικία, σε χώρους άσκησης δυτικής κουλτούρας…

.

.

.

.

.

Σας στέλνω μικρές

Αληθινές ιστορίες

Τετάρτη 2 Γενάρη 08.

Έλλη, να ένας γλάρος !

Μεσημέρι.
Στην άκρια στη θάλασσα, πάνω σ’ ένα μικρό βραχάκι, κάθεται η μάνα του γλαρόπουλου και του στέλνει τσιριχτά οδηγίες (στη γλώσσα τους, που δεν την κατανοώ…)
Εκείνο, που δεν ξέρω αν την υπακούει, κάνει το σπουδαίο και τον καμπόσο !

Πετάει πάνω απ’ το κεφάλι της, πάει πάρα πέρα, χαμηλά, ξεθαρρεύει, πάει λίγο πιο ψηλά, γυρνάει γύρω γύρω, είναι συγκινητικό να βλέπεις την προσπάθεια του μωρού. Ανοιγοκλείνει άτακτα τα φτεράκια του, μαθαίνει να φτερουγίζει.
Η μάνα, ακίνητη πάνω στο βραχάκι, το μάτι της δε φεύγει από πάνω του, στέλνει οδηγίες κρώζοντας συνέχεια, κοφτά κρωξίματα της ενθάρρυνσης , ενίοτε και του μαλώματος και της αγωνίας της.
Στέκομαι και κοιτάζω το συγκινητικό !
Δεν το είχα ξαναδεί…

.

.

Παρασκευή 4 Γενάρη 08.

Πρωί

Βλέπω ένα γεράκι !

Στην αρχή, το νόμισα για μεγάλο γλάρο, που έκοβε βόλτες ανάμεσα ουρανό και θάλασσα…
Ήταν όμως πάρα πολύ ψηλά. Τα φτερά ήταν ορθάνοιχτα, γερά, δεν έτρεμαν, πολύ αποφασισμένα, σταθερά και δυνατά.
Μου θύμισε κάτι τύπους, που σηκώνονται να χορέψουν ζεϊμπέκικο, απλώνουν τα φτερά και σαρώνουν την πίστα …
Το πουλί, έκανε στην αρχή μικρούς κύκλους, που έπειτα τους άνοιγε. Πιο μεγάλος κύκλος, πιο μεγάλος, πιο μεγάλος, ακόμα μεγαλύτερος.
Έπειτα vol plane, και ξάφνου, κάθετη εφόρμηση !
Άννα, να ένα γεράκι !

Απομεσήμερο

Βλέπω τα κλαδιά γυμνά από τα φύλλα συκής
Κι οι συκές έρμες, πλάϊ σε έρμα πλατάνια.
Σωριάζω στις τσέπες μου μικρά, ξερά, παγωμένα ξύλα,
Κούμαρα κόκκινα, ξερά βελανίδια, κυπαρισσόμηλα,
Πέτρες που μοιάζουν βώλοι παιδιών,
Κι άλλες πέτρες, που μοιάζουν περιστέρια κι ελλειπτικές καρδιές.
Πιο ελλειπτικές, δεν γίνεται.
Ερμιά παντού.
Πιάνει να βρέχει.

.

.

Σάββατο 5 Γενάρη 2008

Ανιχνεύω
Τα μύρια πρόσωπα του φωτός
Μέσα στα πεύκα και τις ελιές
Ανιχνεύω
Τα μύρια πρόσωπα του φωτός
Ανάμεσα στις ξερές καλαμιές
Και τα γυμνά φυλλοβόλα
Ανιχνεύω
Τα μύρια πρόσωπα του φωτός
Που παίζει
Στο γαλάζιο και στο λευκό.
Δίχως λουλούδια νούφαρα
Δίχως γλυκό καρπό βατομουριές
Κρίνα παντού, που περιμένουν την άνοιξη
Φωλιές πελαργών άδειες
Μικρά φτερωτά κοπάδια
Πετάγονται ξάφνου μες στα σιταροχώραφα
Τα βάραθρα των βουνών
Και τα μικρά, σκοτεινά τους φαράγγια

Χειμώνας