Τα πικρά και τραχιά κορφοβούνια
Το βήμα μου ξέρουν

Πάμπλο Νερούδα

Εκατό Ερωτικά Σονέτα

3.

Πικρή αγάπη, βιολέτα με στεφάνι απ’ αγκάθια,
Χέρσα γη πετρωμένη μεσ’ απ’ τα τόσα πάθη,
Κοντάρι της οδύνης, σέπαλο της οργής,
Πώς κι από δρόμους ποιους έφτασες στην ψυχή μου;

4.

Την αλλόκοτη εκείνη θα θυμηθείς χαράδρα
Όπου τα παλμικά σκαρφαλώναν αρώματα,
Πότε πότε κάποιο πουλί ντυμένο
Με άργητα και νερό : ρούχο χειμώνα.

Θα θυμηθείς της γης τις τόσες χάρες :
Ευωδιά οργίλη, λάσπη από χρυσάφι,
Χόρτα της λόχμης, ρίζες τρελαμένες,
Αγκάθια μαγικά με σπάθες ίδια.

Θα θυμηθείς το που φερες μπουκέτο,
Μπουκέτο σκιάς και σιωπηλού νερού,
Μπουκέτο σαν την αφρισμένη πέτρα.

66.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
Την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
Ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

69.

Δεν είμαι
Είναι σαν να μαι, δίχως να ’σαι,
Δίχως το μεσημέρι να μαδίζεις
Σαν άνθος γαλανό, χωρίς αργότερα
Να περπατάς μεσ’ από τούβλα κι άχνες,

Χωρίς αυτό το φως που ’ χεις στο χέρι
Που για χρυσό ίσως άλλοι δεν το δούνε.

78.

Δεν έχω πιο πολύ, δεν έχω πάντα. Μες στην άμμο
Τα χαμένα της πόδια άφησε η νίκη.
Είμ’ ένας άνθρωπος φτωχός δοσμένος στο ν’ αγαπά
Τους ομοίους του.
Σ’ αγαπώ, ας μη σε ξέρω. Δε χαρίζω, μηδέ πουλάω αγκάθια.

Ίσως το ξέρουν πως δεν πλέκω ματωμένα
Στεφάνια, πως πολέμησα τη χλεύη,
Την πλημμυρίδα της ψυχής μου γέμισα μ’ αλήθεια,
Πλήρωσα το αχρείο με περιστέρια.

Δεν έχω εγώ ποτέ, γιατί ήμουν, είμαι
Και θα μαι αλλιώτικος. Και στ’ όνομα
Του έρωτά μου που αλλάζει, διαλαλώ την αγνότητα.







90.

Σκέφτηκα να πεθάνω, σιμά ένιωσα το κρύο,
Κι απ’ όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα :
Το στόμα σου ήτανε τα γήινα μερονύχτια μου,
Το δέρμα η πολιτεία που ιδρύσαν τα φιλιά μου.

89.

Όταν πεθάνω θέλω τα χέρια σου στα μάτια μου :
Θέλω το φως, το στάρι των λατρευτών χεριών σου
Ν’ αφήσουν γι άλλη μια φορά πάνω μου τη δροσιά τους:
Να νιώσω τη λαφράδα που μ’ άλλαξε τη μοίρα.

94.

Αν πεθάνω, εσύ ζήσε με δύναμη αγνή τόσο
Που το θυμό ας ξυπνήσει του χλωμού και του κρύου,
Σήκωσε απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ ανεξίτηλα μάτια,
Κάνε να ηχήσει ολούθε το κιθαρίσιο στόμα.