Η φίλη
ellinida

μας απήυθυνε μιάν όμορφη πρόσκληση !
την ευχαριστώ πολύ, για την εμπιστοσύνη
και απαντώ εδώ, για να μην κάνω κατάχρηση του χώρου της.

Η ΠΟΙΗΣΗ λοιπόν !
Μάλιστα…

Εγώ ασφαλώς, ποιητής, μήτε από μακριά δεν είμαι...
Τον ΤΙΤΛΟ θεωρώ εξαιρετικά υψηλό, για να μπορώ να τον προσεγγίσω.
Σας τοχω ξαναπεί. Ένα μοναχικό μυρμηγκάκι είμαι, που πήγαινε, έλα, πήγαινε έλα ολημερίς, παλεύει με τα χώματα και με βουνά εμπόδια μπροστά του…

Μ’ αρέσει όμως να διαβάζω εσάς, Ποιητές !
Μ’ αρέσει να διαβάζω τις σκέψεις σας. Με γοητεύει !
Με γοητεύει ετούτος ο χώρος της μπλοκόσφαιρας, όπου ελεύθερα οι ψυχές και τα μυαλά εκφράζονται, προσπαθούν, δημιουργούν, ΕΚΦΕΡΟΥΝ κάποτε, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ !
Έναν αλλιώτικο λόγο απ’ αυτόν που συναντάμε έξω, σε κάθε βήμα μας…
Έναν αλλιώτικο λόγο, απ’ αυτόν της T.V., και της φτωχής, πανάθλιας καθημερινότητας και μιζέριας μας.
Θαρρώ, σε τούτον εδώ το χώρο, στο μπλοκοχωριό μας, μπορεί κανείς, αν λίγο ψάξει, να ανακαλύψει πραγματικά διαμάντια.
Πραγματικές ευαισθησίες.
Ανθρώπους αληθινούς,

που μάχονται.
Ανθρώπους με όνειρα, που μιλάνε γι αυτά.
Ανθρώπους που δεν φοβούνται να πουν τις αλήθειες τους.
Ανθρώπους που άφοβα φτιάχνουν ποίηση.
Ανθρώπους άφοβους.
Γιατί,
Για να φτιάξεις ποίηση,
Θέλει σίγουρα, να μη φοβάσαι, και
Θέλει σίγουρα, να χεις κότσια…

Δεν είν’ η ποίηση πράγμα εύκολο.
Μας πάει πίσω, στην αρχή, στο ποιείν, στη δημιουργία, στο φως και στο σκοτάδι.
Σκληρή είν΄η ποίηση.
Πιο σκληρή απ’ το σκληρό κουκούτσι.
Και τρυφερή είν’ η ποίηση.
Πιο τρυφερή απ’ τον τρυφερόν έρωτα.
Σκληρή σαν τα ανθρώπινα πάθη.
Και σαν τον θάνατο, καμιά φορά.

Κι οδυνηρή.
Δεν είναι ρομαντικό πράγμα η ποίηση.
Πιο αλήθεια απ’ την αλήθεια είναι.
Πιο ρεαλισμός απ’ τον ρεαλισμό
Και πιο ξέσκισμα απ’ το ξέσκισμα.
Και πιο κλάμα απ’ το κλάμα.
Κι απ’ το γέλιο, πιο γελαστή.
Κι απ’ το Ελληνικό φως, πιο φωτεινή.

.

.

αυτά, τα ολίγα, καλοί μου.

πρωϊνό Κυριακής,

λίγες σκέψεις για την ευλογημένη ποίηση...

Σ’ ευχαριστώ πολύ ellinida

Για την ευκαιρία που μας έδωσες !
Και για την εμπιστοσύνη.