ange-ta είπε :

.

.

Εγώ, παρότι ξέρεις πόσο φεμινίστρια είμαι,

έχω πάψει να θεωρώ σαν στόχο του γυναικείου ζητήματος

την αύξηση του αριθμού των γυναικών στη πολιτική ζωή.

Οι λόγοι είναι πολλοί.

.

.

Πρώτον, για να αναδειχτείς πρέπει να αποδεχτείς τον ανταγωνισμό και το σύστημα όπως είναι, οπότε η παρουσία της γυναίκας επιτείνει την καταπίεση της, αντί να την οδηγεί σε απελευθέρωση.

.

Δεύτερον που είναι συνέπεια του πρώτου:

Οι γυναίκες στην πολιτική συμπεριφέρονται σαν άνδρες, οπότε το θέμα παραμένει ως έχει.

Θα σου πω το τελευταίο τραγελαφικό της υπουργό εξωτερικών. Πήγε στη Τουρκία για να βγάλει λόγο υπέρ της μαντήλας, η ανόητη!

.

Τρίτον και πιο σπουδαίο, δεν πιστεύω, ότι η πολιτική και οι πολιτικοί βρίσκονται στον δρόμο της απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεινά της, αλλά αντίθετα τα επιδεινώνουν.

Ο δρόμος λοιπόν για την απελευθέρωση της γυναίκας δηλαδή της κοινωνίας κατά βάση, δεν θα περάσει από τον κοινοβουλευτισμό!!!!

.

Επι πλέον, πιστεύω, ότι η γυναίκα είναι όντως πιο ευαίσθητη απο τον άνδρα και γι αυτο δεν της πάει η κοινοβουλευτική πολιτική!

.

Εγώ προσωπικά προτιμώ να μαγειρεύω, παρά να μιλάω με τον Ερντογκάν, ή τον Μπούσ ή την Κοντολίζα ή την Μέρκελ η τον Σαρκοζί.

.

Προτιμώ να μιλάω, με το Βίτα μι Μπάρουακ, τον Μπάμπη, τον Ηλιότυπο, την Καρτιέ λίμπρ, την Αμπθα, τον Κρόππερ, τον Δημήτρη, την Τούλα, την Ντάντη και κάποιους ακόμα.

.

Δεν θα ήθελα με τίποτα να συναναστρέφομαι με τον Κόκαλλη και τους ομοίους του, γιατι θα κόλαγα την επικίνδυνη ανάσα τους.

.

Αφού δεν μπορώ να τους αλλάξω, καλλίτερα να μην τους βλέπω!

.

Θα έλεγα, ότι

όσο πιο μακρυά μένουν οι γυναίκες απο την πολιτική,

τόσο πιο μεγάλη είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας

να απελελευθερωθεί κάποια μέρα απο την συμφορά του φιλελευθερισμού!














quartier libre
ή
«ελεύθερο τετράγωνο συνοικούντων» απαντά :

Ένας από τους στόχους του γυναικείου κινήματος είναι και η αύξηση των γυναικών στην πολιτική ζωή.

Γιατί, δίχως να αντι – παραθέτουμε τις ιδιότητες άντρας-γυναίκα,
πες μου, πώς γίνεται να αποδεχόμαστε, το 50% και πλέον, του πληθυσμού της γης, να μην μπορεί να παρέμβει στη λήψη των αποφάσεων, που τουλάχιστον κατά το 50% το αφορούν;
Διόλου δεν είμαστε ίδιες με τους άντρες.
Πρέπει όμως, να είμαστε ίσες…

Δεν ποδοπατώ την ελευθερία της ζωής κανενός.
Δεν θέλω όμως κανείς να μου στερεί την ελευθερία της ζωής μου.
Περί αυτού πρόκειται.

Απαντήσεις σε ένα-ένα, όσα λες
όπως εγώ τα σκέφτομαι, κι όπως τα έχω στο μυαλό μου :

- Ο στόχος, δεν είναι να αναδειχτείς. Αυτό δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Κι οι σχέσεις με το άλλο φύλο – συναδέλφους σου, μα και με το φύλο σου, δεν υπάρχει λόγος να είναι ανταγωνιστικές. Ο καθείς πορεύεται σύμφωνα με τις ιδέες, που έχει στο κεφάλι του, με τις αξίες, που έχει μέσα του, με την πίστη στα πράγματα, που διαθέτει ή δεν διαθέτει, με το μυαλό που διαθέτει ή δεν διαθέτει, με την τόλμη, τη δουλειά του, τα κότσια, τις αρχές, την ψυχή, την καρδιά και τις γνώσεις, που διαθέτει ή δεν διαθέτει.
Κι όσο περισσότερο αξίζει κανείς, τόσο λιγότερο ανταγωνιστικός είναι. Κανόνας !
Αντιστρόφως ανάλογα πάνε αυτά.
Αυτό είναι. Έτσι, απλά.


- Ποιος είπε, πως οφείλεις να αποδεχτείς το σύστημα, όπως είναι;
Ποιος το λέει, αυτό;
Έχω πει πολλές φορές, το σύστημα είναι μια λερναία ύδρα, με άπειρα κεφάλια. Αν θες να αναβαθμίσεις την πολιτική πράξη, και να την πας εκεί που της αξίζει, κι εκεί που αξίζει στους ανθρώπους, χρέος σου είναι, να κόβεις κάθε μέρα και μερικά απ’ αυτά τα κεφάλια.
Πολύ δύσκολο είναι. Μα ποιός είπε, πως ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για τα εύκολα;
Αυτό έχει αξία στη ζωή (κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη…). Για τα δύσκολα να πολεμάς.
Σιγά, μην αποδεχτώ το υπάρχον σύστημα, και σιγά, μην γίνω εργαλείο του !
Εμείς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το σύστημα, σε όφελος των ανθρώπων .
Αυτή είναι η ιδέα και η προσπάθεια.
Επειδή το σύστημα είναι αυτό που είναι, όχι, δε θα το σνομπάρουμε , και δε θα τραβηχτούμε στην άκρια, ως τάχατες διαφωνούντες διανοούμενοι !
Δε θ’ αφήσουμε τον κόσμο έρμαιο στα νύχια του συστήματος και θα καμωνόμαστε τους επαναστάτες – τους εκτός συστήματος…
Να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, και να βρίσκουμε καθημερινά τρόπους, όχι για να διαχειριζόμαστε απλά το σύστημα, μα να του προκαλούμε μικρές ή μεγαλύτερες, καθημερινές ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ.
Εμείς να το χρησιμοποιήσουμε, όποιος μπορεί, ο καθείς απ’ το πόστο του, ο καθείς με τα όπλα που διαθέτει, προς όφελος των ανθρώπων γύρω μας.
Κι όταν ξαναξεσπάσει η παγκόσμια επανάσταση, εδώ είμαστε πάλι .


- η παρουσία της γυναίκας επιτείνει την καταπίεση της
αυτό που λες, ange-ta μου αγαπημένη κι άξια,
είναι μια μεγάλη αλήθεια…
για να μπορέσει μια γυναίκα, με τις παρούσες συνθήκες να κάνει την προσπάθειά της, πιέζεται πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ.
Γιατί η γυναίκα, κατά τα συνήθη, οφείλει να είναι μάνα, με ό, τι συνεπάγεται δια βίου αυτό, σύντροφος, με ό, τι συνεπάγεται αυτό, νοικοκυρά, με ό, τι συνεπάγεται αυτό, ερωμένη (δεν θέλω στραβομουτσουνιάσματα από τους φίλους άρρενες… έχει και η γυναίκα το δικαίωμα αυτό), και καλή επαγγελματίας, ταυτόχρονα με όλα αυτά.
Πολλοί οι ρόλοι και μερικοί, εξαιρετικά δύσκολοι… και μερικοί εξαιρετικά άχαροι…
Υπό συνεχήν πίεση. Κατα πίεση, πάει να πει…
Κι ας μη λογαριάσω σε τούτην την παράγραφο, την κάθε είδους βία, που καθημερινά μπορεί να υφίσταται μια γυναίκα, μέσα και έξω από το σπίτι της…


- Οι γυναίκες στην πολιτική συμπεριφέρονται σαν άνδρες.
Μπά;
Ποιος το λέει αυτό, ange-ta ;
Δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί.
Δεν δέχομαι, ότι όλοι οι πολιτικοί είναι άχρηστοι.
Δεν δέχομαι ότι όλοι οι άνδρες πολιτικοί είναι σκάρτοι.
Δεν δέχομαι ότι όλες οι γυναίκες πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν τους άνδρες.
Δεν δέχομαι ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αργυρώνητοι.
Δεν δέχομαι ότι όλοι οι γιατροί τα παίρνουνε.
Δεν δέχομαι ότι όλοι οι στρατιωτικοί είναι φασίστες.
Δεν δέχομαι ότι όλοι οι λογοτέχνες είναι αιθεροβάμονες.
Ότι όλοι οι συνδικαλιστές είναι πουλημένοι.
Ότι όλοι οι δεξιοί είναι κακοί.
Κι ότι όλοι οι δηλώνοντες αριστεροί είναι καλοί.
Συγχωρέστε με, δεν με εκφράζουν οι αφορισμοί.
Οι κοινωνικοί αφορισμοί και οι λαϊκισμοί θεωρώ ότι εκτρέφουν το αυγό του φιδιού. Είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία.
Προς τα πίσω μας πάνε.
Και δε θα χαρακτηρίσω τις γυναίκες πολιτικούς από το πώς συμπεριφέρθηκε η τάδε υπουργός, κι απο το πώς συμπεριφέρεται η Κοντολίζα, η Μέρκελ και η δεν ξέρω ποια…

Διότι,
ΑΝ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΑΦΟΡΙΣΜΩΝ
ΚΑΙ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ ΟΛΑ
καμιά ελπίδα πιά στην κοινωνία δεν απομένει, μόνο να πέσουμε στη λογική,
της ατομικής επιβίωσης και της κονόμας, και να τελειώνουμε…

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ νομίζω χρειάζεται η κοινωνία.
Ενθάρρυνση χρειάζονται οι άνθρωποι.
Και να τους βάζουμε μπροστά τους, να βλέπουν το καλό. Γιατί υπάρχει και καλό γύρω μας.


-κανείς ange-ta μου, δεν είπε,
πως η απελευθέρωση της κοινωνίας απ’ τα δεινά της, θα περάσει από τον κοινοβουλευτισμό…
ΚΑΙ αυτός όμως, θα συμβάλλει.
Έχουμε να προτείνουμε κάποιο άλλο, πιο αντιπροσωπευτικό της λαϊκής κυριαρχίας σχήμα, από τον κοινοβουλευτισμό; !
Τι θα κάνουμε τώρα;
Θα εφεύρουμε, ξανά απ’ την αρχή, το αυγό του Κολόμβου;

Και το εννοώ, και το ξαναλέω, ότι μέσα στα Κοινοβουλευτικά σχήματα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε επιτροπές, διοικητικά συμβούλια κ.τ.λ., σε όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων, πρέπει να υπάρχει ποσοστό γυναικών, αντιπροσωπευτικό του πληθυσμού τους.
Με τι επιχείρημα, θα ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο; !
Θα ήμουν περίεργη να το ακούσω…


- Δεν είναι η γυναίκα πιο ευαίσθητη απ’ τον άντρα.
Έχει απλά, άλλη ανατροφή, και κουβαλάει άλλες εμπειρίες.

Όταν έπεφτα παιδί κι έσκιζα τα γόνατά μου, η μάνα μας μου έλεγε :
«κοριτσάκι μου, μέχρι να παντρευτείς, θα γειάνει»
κι εγώ, περίμενα το γάμο, για να γειάνει...
κι όταν έπεφτε ο αδερφός μου κι έκλαιγε, του έλεγε
«μην κλαίς, οι άντρες δεν κλαίνε».
.

Και, ange-ta το ξέρεις, παντρεύτηκα και τίποτα δεν έγειανε...
Κι όταν μεγάλωσα , είδα τον αδερφό μου, μεγάλο πιά, να κλαίει, κι είδα τον πατέρα μου να κλαίει, και φίλους μου άντρες να κλαίνε για το κάθε τι, κι άντρες αγαπημένους να χύνουν δάκρυα, κι είπα μέσα μου, «λάθος μας τα μαθαν άλλοτε»…
Και τι κατάλαβα εγώ, άραγε, που σ’ όλη μου τη ζωή έπρεπε να παριστάνω τον ατρόμητο στρατιώτη και να μη χύνω στάλα δάκρυ, μήτε όταν ήμουν μοναχή μου;
Αχ, πόσο το μετανιώνω τώρα, για όλα τα δάκρυα, που δεν έχω χύσει στη ζωή …

Η ευαισθησία, που πρέπει συνειδητά να την αποδεχόμαστε, και να την καλλιεργούμε,
και περήφανοι να μαστε που δεν είμαστε αναίσθητα γαϊδούρια,
η ευαισθησία, δεν είναι προνόμιο κανενός φύλου.
Ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι, σπουδαίων και άξιων ανθρώπων,
και απαντώντας στο ερώτημα, ange-ta,
στην πολιτική, άξιοι άνθρωποι πρέπει να εμπλέκονται, αληθινοί και ευαίσθητοι.
Αυτή ακριβώς, είναι εμένα η άποψή μου.


- κι εγώ, αγαπημένοι μου,
μαζί σας προτιμώ να μιλάω !
Αυτό είναι βέβαιο…


- είναι επίσης βέβαιο, πως όποιον κι αν συναναστρεφόσουν, ange, είσαι τόσο αληθινή και μαχητική, που δεν θα κόλλαγες κακό από κανέναν…


-και τέλος,
εγώ, θα έλεγα, πως :

όσο πιο πολύ

ασχοληθούν οι γυναίκες με την πολιτική,
τόσο πιο μεγάλη είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας
να απoλευθερωθεί κάποια μέρα από τη συμφορά του φιλελευθερισμού!

με τη στοργή
και
τη φιλία μου

.

.

.

.

δε σας βάζω τελευταία εικόνες,

απλά, γιατί δεν έχω σπουδαία κέφια...