I .

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

στον

Georges Rouault
1871-1958

χαρακτικός κύκλος

.

"Miserere et Guerre"

"It happens, sometimes,

that the way is beautiful..."

58 οξυγραφίες
.
Το κείμενο για τον Rouault

είναι από άρθρο

της Νίκης Λοϊζίδη

Ο καλλιτέχνης Rouault, επικοινωνεί με τους συγχρόνους του όπως ακριβώς επικοινωνεί και με τους ομοτέχνους του της ευρωπαϊκής παράδοσης. Εξαιτίας της μακρόχρονης σχέσης του με τα λαϊκά εργαστήρια ­ είχε δουλέψει κοντά σε ζωγράφο - υαλογράφο από την ηλικία των 14 χρόνων ­ ήταν σε θέση να αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα το βαθύτερο νόημα των μικρών ή μεγάλων μυστικών της κάθε τεχνικής.

in the old district

of Long Suffering.

sign. a.k.
εκ βαθέων
(μικρό κομμάτι από μεγαλύτερο γραπτό...)

.

au vieux faubourg des Longues Peines

Δευτέρα 24 Μάρτη, του 2003

......................................

"Βγήκα μετά στο δρόμο. Ανόρεχτα.
Βαδίζω και παραμιλώ, ευτυχώς από μέσα μου .
Τι λέω στο παραμιλητό μου; «ωχ, πονάει, μάνα μου, ωχ, πονάει, μάνα μου». Κόλλησε η κασέτα.
Περπατάω, πολύ αργά μες στον ήλιο, ανεβαίνω τη λεωφόρο, «ωχ, πονάει, μάνα μου, ωχ, πονάει, μάνα μου».
Μπαίνω στην πλατεία. Δε θέλω θόρυβο και πεζοδρόμια, κι αυτοκίνητα. Από μέσα θα πάρω τα δρομάκια, να κοντοσταθώ λίγο στις πρασινάδες.
Ξαφνικά, βλέπω μπροστά μου τους κηπουρούς, να φυτεύουν πανσέδες στα παρτέρια. Όλα τα χρώματα.
«Σ’ αρέσουν άραγε, οι πανσέδες;»
Διώχνω βίαια τη σκέψη και βλαστημάω τον εαυτό μου, που την έκανε.
Ζυγώνω τους κηπουρούς. Οι τρείς είναι παλιοί μαθητές μου. Με ζυγώνουν κι αυτοί.

Μ’ αγκαλιάζουν. «Θυμάσαι, που μ’ αγκάλιασες;» Για την ακρίβεια, εγώ σ’ αγκάλιασα.
Χαζεύω λίγο τους πανσέδες. Παίρνει μιά στάλα ανάσα η καρδιά μου. Οι άνθρωποι με χαιρετάνε. Μου λένε να βάψουμε τα παγκάκια, να βάλουμε φύλακα στις τουαλέτες, να μαζέψουμε τα χαλίκια έξω απ’ την παιδική χαρά, μη γλυστρήσουν οι παππούδες.

Φεύγω αργά - αργά κι από κει. Πού να πάς, πού να σταθείς και πού να περπατήσεις;
Στην εκκλησία θα πάω. Ανεβαίνω τη σκάλα στον ήλιο, μπαίνω. Καλό μου κάνει το μισοσκόταδο… Χαιρετάω τον παπά και κάθομαι σ’ ένα στασίδι, κανείς να μη με βλέπει.
Τώρα μπορώ ελεύθερα ν’ αφήσω τα δάκρυά μου.
Κλαίω σιγανά, πιό πολύ προς τα μέσα, παρά απ’ έξω μου, σκουπίζω τα μάτια μου με την ανάστροφη του χεριού, σκουπίζω τις μύξες απ’ το κλάμα, σηκώνομαι, βγαίνω στο δρόμο.
Ας πάρω κάτι, να φιλέψω τα παιδιά, στο γραφείο. Κοντεύει έντεκα, ώρα για αλμυρό.
Αρχίζω να ξανανεβαίνω τη λεωφόρο, φορτωμένη και με τα τρόφιμα. Στέκω στον Αντρίκο.

Τα βάζα του και τα γλαστράκια του γεμάτα υάκινθους, νεραγκούλες, τουλίπες, φρέζες.
Δίνω τα τελευταία μου λεφτά κι αγοράζω μωβ υάκινθους στο γλαστράκι κι ένα μπουκέτο κόκκινες τουλίπες. Κόκκινο, σαν το τριαντάφυλλο, που μου χάρισες.
Φορτώνομαι τα λουλούδια μου, περνάω έξω απ’ το γραφείο σου, κι ανεβαίνω στο δικό μου.
Άνθρωποι, ο ένας μετά τον άλλο, κι ώρες – ώρες δυό και τρείς και τέσσερις μέσα στο δωμάτιο. Πολύ πιέζει η δουλειά.
Καλύτερα έτσι, να μην προλαβαίνω να σκέφτομαι.
Πήγαμε έτσι, ως η ώρα τέσσερις..."

Ο Andre Chastel πολύ εύστοχα σημειώνει ότι «θα αφήναμε να μας διαφύγει η ίδια η ουσία του έργου του Rouault αν ξεχνούσαμε ή αν περιφρονούσαμε τους βαθείς δεσμούς του με τη ζωή του δρόμου και με τον ταπεινό κόσμο των μικροτεχνιτών. Από αυτόν τον κόσμο προέρχεται η βιαιότητα και η σκληρότητα των μορφών του, τα δυνατά του χρώματα και κυρίως αυτή η εντιμότητα του τεχνίτη, η οποία αποτελεί την πιο αυθεντική και την πιο αξιαγάπητη πλευρά του». Εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτή ακριβώς η αυθεντική πλευρά του καλλιτέχνη - χειρώνακτα κράτησε τον Rouault σε όλη του τη ζωή ουσιαστικά ανένταχτο και μακριά από τις ιδεολογικές ζυμώσεις της τότε μαχόμενης καλλιτεχνικής εμπροσθοφυλακής.

They call her daughter of joy.