Σας αρέσουν τα τσάγαλα;
Οι αλανιάρες κότες;
Ο ίσκιος της ελιάς;
Οι άγριες, μικρούλες, μαυριδερές αγκινάρες στους φράχτες;

Όσοι μεγαλώσαμε – τω καιρώ εκείνω – σαν χωριατόπαιδα μέσα σε χωράφια, μας έχει ξωμείνει φαίνεται, εφ’ όρου ζωής, κάτι τις σαν ψύχωση, με τις πέτρες και το χώμα.
Όσο μεγαλώνω, ολοένα και πιο συχνά σκέφτομαι και συνειδητοποιώ καλύτερα, τη μυστική ζωή της γης, του χώματος…
Το χώμα, σε κάθε του μορφή και κατάσταση.
Καφέ οργωμένο αφράτο, στεγνός άργιλος, κεραμικό, σταμνί, λαϊνι, γάστρα, χώμα μ’ αγριόχορτα, με ξυνίθρες, μ’ αγκαθιές, με βρούβες, με ζιζάνια, με φυτά και χωρίς,
χώμα με φίδια, με μυρμηγκοφωλιές, με σκατζόχοιρους, χελώνες, σάλιαγκες, σαύρες, βρωμούσες, πυγολαμπίδες, πασχαλίτσες, κότες αλανιάρες στα πέριξ , και αρουραίους βέβαια. Γιατί, όπου έχει γη, είναι γνωστό, έχει και κάτι ποντίκαρους, να !

Αυτά όλα, για να τα βρεις πιά, πρέπει να βγεις και να τα ψάξεις λίγο έξω απ’ την πόλη και τα προάστια.
Όχι πολύ μακριά, ευτυχώς…
Θυμάμαι παλιότερα, εδωδά στην Ανάβυσσο, κάτι νυχτέρια σε ξαπλωτούρες πάνινες, στη μέση των χωραφιών, να μετράω τον Αύγουστο τ’ αστέρια του γαλαξία. Με μουσική τριζονιών κι αλαλαγμούς τζιτζικιών ασταμάτητους. Μέχρι πρωίας. Μιάς και μ’ αρέσει η νύχτα...

Τα τελευταία χρόνια , τα νυχτέρια κάτω από έναστρους ουρανούς, μας έχουν γίνει πανάκριβη πολυτέλεια.
Άπιαστη πολυτέλεια της ζωής μας.
Κι ας μην έπαψε να μ’ αρέσει η νύχτα...
Κι ονειρεύομαι τώρα λίγη γαλήνη και λίγη χαρά εδωδά, με τα μάτια ανοιχτά, κάτω απ’ τον ίσκιο της ελιάς, στο φράχτη με τις άγριες αγκινάρες, ρουφώντας την ψίχα απ’ τα τσάγαλα που είναι υγρή ακόμα, και περιδιαβαίνοντας ανάμεσα σε τσουπωτές κότες αλανιάρες, που σεριανάν στα χωράφια, σγαρλίζοντας με τα νύχια το χώμα.