αυτή η ιστο γωνιά
έχει ανάγκη από λίγη ξεκούραση.
οι φίλοι που την τιμάτε με την επίσκεψη
και τη συμμετοχή σας,
επιτρέψτε μιάν ανάπαυλα...

να μου είστε όλοι καλά !

.

ευχαριστώ

για την πολύτιμη φιλία σας

και για τη συντροφικότητα

E Lucevan Le Stelle


E lucevan le stelle
e olezzava la terra
stridea l'uscio dell'orto
e un passo sfiorava la rena
entrava ella, fragrante,
mi cadea fra le braccia.
Oh! Dolci baci, o languide carezze,
mentr'io fremente
le belle forme disciogliea dai veli!
Svanì per sempre il sogno mio d'amore...
L'ora è fuggita
e muoio disperato!
E muoio disperato!
E non ho amato
mai tanto la vita,
tanto la vita!
.
.

αν θέλετε

μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι

Σάββατο 14/6, του 08

νύχτα στα Μεσόγεια

sign. a.k

1.

Ένας γκιώνης τριγυρνάει εδώ

Γκιών, γκιών, γκιών

Κοφτά και σοβαρά

Γκιών, γκιών

Ο τζίτζικας ακούει άφωνος

Συντονίζει προς στιγμήν τη χορωδία

Κατόπιν αρχίζουν μαζί

Ο τζίτζικας τζι, τζι, τζι, τζι

Ένα τριζόνι τρι, τρι, τρι

Κι ο γκιώνης κοφτά και σοβαρά

Γκιών, γκιών

Έτσι θα ψέλνουν όλη νύχτα

.

Ανάμεσα στις ελιές και τα κλήματα

Μυρίζει ένα κλωνί θυμάρι.

Το φεγγάρι παρ ίσταται.

Ξάφνου, της παιδικότητάς μας μια κουκουβάγια.

.

.

.

2.

Ό, τι, σου έχω ονοματίσει αιώνιο

Ένα φιλί στα γένια ανάμεσα

Ό, τι μας μένει , του Rodin το γυμνό αγκάλιασμα

Τα «μη με λησμόνει» του μηνός Μαϊου

Τα «μη με λησμόνει» νυν και αεί

Ό, τι μας μένει , η γυμνή ποίηση

Τα δάκρυα για κάθε λέξη που δεν διαβάστηκε

Τα δάκρυα για κάθε Εσύ που περιφρονήθηκε

Βιαστικές σημειώσεις της κάθε ημέρας

Ολονυχτίες μοναστικές σε σκληρά στασίδια

Προσδοκίες στο μπόϊ του ανθρώπου

Αλήθειες στου Θεού το μπόϊ

Περίπλοκες ασκήσεις αντοχής

Υπομονής μελέτες

Και σύμβολα πίστης

Η αγάπη ομολογία

Και λαμπερό φως εκ φωτός

.

.

.

.

.

.

Ανάβυσσος

ξημέρωμα Δευτέρας

3.

Η λογική, α, η λογική !
Η λογική υπ αγορεύει, πως οφείλει κανείς να αντέχει τις μικρές, καλοκαιρινές αποδράσεις, του Σαββάτου - Κυριακή πρωί.
Στην Ύδρα, στην Αίγινα, στην Κρήτη και στη Μάνη, ακόμα ακόμα και σε μεγαλύτερους προορισμούς, όπως στη Βόρεια Αφρική, κι αλλούθε.

Πρωτίστως όμως, είναι ανάγκη, κάποιος να μας υποδείξει τον τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να συμφιλιώσουμε τα μέσα μας με τη λογική…









.

.

4.

Εγώ λοιπόν, σε ονομάζω

Άλφα μ

Το Αλφα από το ακριβέ

Ομοίως ανάσα, ομοίως αστέρι, ομοίως αστροπαλιά, ομοίως αγέρι, ομοίως άγγελέ

Όσο δε για το μ, κατ’ ουδένα τρόπο δεν υπαινίσσεται το κτητικό "μου"

Παραβαίνοντας βασικούς κανόνες της γραμματικής,

εγώ το κτητικό θα το κηρύξω υποθετικό

ή περισσότερο, ευχετικό .

Θα ήθελα ακόμα να σε ονομάσω

Έψιλον μ

Ως εαυτέ

Το μ εδώ, δεν διαθέτει τόση τόλμη !

Καθώς και Ζήτα μ

Ως ζωή

Το μ σε κυριολεξία

Και Ήτα μ

Ως ήλιε

Το μ ευρισκόμενο σε σύγχιση

Και Θήτα μ

Ως θάλασσα

Το μ, παραστέκει μια χαρά !

Και Κάπα μ

Ως Καπετάνιε -προς εσέ, θαλασσινέ -

Το μ διατείνεται αποκλειστικότητα

Νι μ

Πι μ

Ως Πατρίδα

Το μ εκεί έχει φωλιάσει

Σίγμα μ

Ως σπάνιε

Το μ υπερηφανεύεται !

Φι μ

Ως φως, ως φεγγάρι

Το μ εξοικειώθηκε με τις αστραπές, τ’ άστρα και τα βεγγαλικά

Ψι μ

Ως ψυχή

Ξανά το μ, διεκδικεί αποκλειστικότητα

.

.

.

.

.

.

.

5.

Καμιά φορά, όταν σ’ ακούω να λες πως αψηφάς το θάνατο,
συλλογίζομαι ποιός απ’ τους δυό, θα τύχει να φύγει νωρίτερα…
Έπειτα από πολλά χρόνια ή τώρα, δεν έχει να κάνει, γι αυτό που θέλω να πω…
Αν τύχει και φύγω εγώ πρώτα, μη φοβηθείς. Να ξέρεις, εδώ γύρω θα είμαι.
Εγώ, ο κοντορεβυθούλης με τα σημάδια του, όπως λες κι εσύ…
Αν όμως τύχει και φύγεις εσύ πρώτα, να ρθεις να τον μαζέψεις τον κοντορεβυθούλη, κοντά σου.













6.

Δευτέρα 16/6, του 08

Ο δρόμος με τις ατέλειωτες πικροδάφνες έχει κατά διαστήματα ταμπέλες μπλε, παραλληλόγραμμες, που γράφουν με άσπρα πεζά γράμματα τ’ όνομά του «οδός Φιστικιάς»
Ολούθε μικρά υποστατικά, μέσα σε παλιές ιδιοκτησίες χαμηλές, απόλυτα ενταγμένες αισθητικά στη γη των Μεσογείων. Κεραμοσκεπείς. Όσο πιο παλιά πάμε, τόσο σοφότεροι ήσαν φαίνεται οι άνθρωποι. Και πιο αυθεντικά καλόγουστοι.
Κολοκυθιές φυτεμένες κι οι κίτρινοι ανθοί σούρνονται κατάχαμα. Βραγιές αμπέλια.
Σιγά σιγά τ’ αυτοκίνητο αρχίζει ν’ ανεβαίνει και να προσεγγίζει τον εθνικό δρυμό του Σουνίου.
Σκίνα, φρέσκο θυμάρι με το μωβ λουλουδάκι που σου αρέσει, συκιές, κυψέλες με μελίσσια. Ευωδιάζει το ξερό χορτάρι και το θυμάρι μαζί.
Η οδός που ανεβαίνει λέγεται «οδός Δάσους». Δάσος με πεύκα – φύλαξε τα πεύκα, Χριστέ μου, δεν τα φυλάν οι άνθρωποι.
Πηγάδια μέσα σε τούτο το δάσος. Μ’ αρέσουν τα πηγάδια ! Τα έχω δει στις οάσεις και γνωρίζω πόσο πολύτιμα είναι για την ανθρώπινη ζωή. Και για τα γεράκια. Και για τα μικροπούλια. Και για τ’ άλλα ζώα…
Θυμάμαι και τα πηγάδια στο χτήμα. Δύο ήταν. Κι ακόμα, θυμάμαι κάτι που άρεσε στον μικρό μου πρίγκηπα : «αν κάτι μ’ αρέσει στην έρημο, έλεγε, είναι που ξέρω, ότι κρύβει κάπου ένα πηγάδι». Έτσι λοιπόν, με τα πηγάδια…

Αρχίζουμε να συναντάμε τις παλιές εγκαταστάσεις των ορυχείων.
Τριγύρω φτερουγίζουν πεταλούδες. Ξάφνου με πιάνει το παλιό παράπονο. Πώς άντεξες και κορόϊδεψες την προσπάθεια μιάς ασήμαντης κάμπιας , που σου εμπιστεύθηκε ότι πασχίζει να γίνει πεταλούδα; Κάθε φορά που βλέπω πεταλούδα το θυμάμαι.
Έχω όμως τάξει στον εαυτό μου να μην κλάψω άλλο γι αυτό, έτσι κοιτάω έξω και σφίγγω για λίγο πεισμωμένα τα χείλη.
Φτάσαμε στην κορφή κι αρχίζουμε να πέφτουμε απ’ την πίσω πλευρά.
Ο κόλπος του Λαυρίου κι απέναντι, σε απόσταση αναπνοής το Μακρονήσι.
Το αγαπημένο Λαύριο. Η εργατική πολιτεία.
Ζυγώνουμε. Ο παλιός, προσφυγικός οικισμός. Το φοινικόδασος. Φυτεμένα του Van Gogh τα ηλιοτρόπια.
Το αρχαίο θέατρο του Θορικού.
Μαρία, το χω με σένα συνδέσει το Λαύριο… Ξέρεις πως σε λίγο, περνώντας έξω απ’ το κοιμητήρι του Μαρκόπουλου, θα γυρίσω στο ένα μέτρο χώμα επί δύο, που σε σκεπάζει και θα σου πω πάλι, νέα διάφορα…
Είναι καλύτερα τώρα το Λαύριο. Δεν έχει πιά συσσίτια στις πλατείες, μήτε τόσο φτωχά παιδιά, που είχαμε στην τάξη, μήτε τόσο απελπισμένες οικογένειες…
Εργατική πόλη, με τους βωξίτες στο πλάϊ να στέκονται, «Αρχαίοι Κάμινοι Τήξεως» πάντα, κι ακόμα, αρκετά παραπέρα, το «Αρχαίο Λατομείο Αγριλέζας».

Πιό κάτω, οι θεϊκές καβοκολόνες.

Η Παγκοσμιοποίηση της Αντίστασης

.
Πάνε αρκετά χρόνια, που διατύπωσα τον όρο

«Η Παγκοσμιοποίηση της Αντίστασης»,

κατ’ αρχήν σε συνδικαλιστικά έντυπα κι έπειτα αλλού…

Τον όρο, άρχισα πιά να τον συναντώ σε διάφορα σημεία, κι αυτό πολύ μ’ ευχαριστεί…
Δε λέω ότι δεν μπορεί να τον σκέφτηκαν ταυτόχρονα κι άλλοι… Ασφαλώς και μπορεί, δεν μονοπολώ την μητρότητα, μήτε και στέκω σ’ αυτό…
Λέω απλά, μ’ ευχαριστεί, που μπορεί αυτή η πρόταση κι εκφράζει κι άλλους…

Το νεοφιλελεύθερο - καπιταλιστικό σύστημα

διαρρηγνύει τις ιδέες της κοινωνικής συνοχής

όμως

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι σιδερένια νομοτέλεια...

Μέχρι το 2030 θα υπάρχουν στον πλανήτη 1 δις ΚΛΙΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ (!),

που θα μεταναστεύουν για μια σταγόνα νερό...

Δεν είναι λεκτική υπερβολή. Κοινωνική υπερβολή και λαίλαπα είναι.

Ξεπατώνονται στις μέρες μας τα κράτη. Ξεπατώνεται το κοινωνικό κράτος διεθνώς. Κατακερματίζονται οι κοινωνίες. Καταρρέουν.

- Να σωθώ εγώ, κι ας χαθεί ο γείτονας -, εκεί οδηγούν την νοοτροπία του κόσμου.

Το σύστημα, κατορθώνει σήμερα να κατακερματίσει τους πολίτες.

Ανατρέπεται το κοινωνικό κράτος . Το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα παραδίνεται.

Σχεδόν πουθενά, δεν κυριαρχούν πιά τα εθνικά κοινοβούλια, μα ο κόσμος, όλοι μας, είμαστε στα χέρια των τραπεζιτών, των λογιστών και των μαθηματικών.

Το κεντρικό διακύβευμα της εποχής μας, είναι το κοινωνικό κράτος.
Η κοινωνική ασφάλιση
Οι κοινωνικές πολιτικές
Η απασχόληση
Το περιβάλλον

Με την κατάλυση του κοινωνικού κράτους καταλύεται και η κοινωνική συνοχή. Ποιος οργανώνει σήμερα, διεθνώς, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη;

Αντί οι «ειδικοί» να κουβεντιάσουν με τα συνδικάτα και τους κοινωνικούς φορείς, πηγαίνουν, λέει ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, σε συνέδρια γεροντολογίας και από εκεί ορμώμενοι σχεδιάζουν το ασφαλιστικό σύστημα με το προσδόκιμο ζωής κάθε λαού !

Σκληραίνουν οι όροι επαρκούς επιβίωσης κι ακόμα περισσότερο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Μειώνονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Μας μοιράζουν τη φτώχεια. Ό, τι για πάρα πολλά χρόνια κατακτήθηκε με τους αγώνες του κόσμου, με κοινωνικές επαναστάσεις κι εξεγέρσεις, πάει, φεύγει...

Δεν θα τα υπερασπιστούμε; Ποιος θα τα υπερασπιστεί, αν όχι εμείς οι ίδιοι;

Αν εμείς, οι μάνες, οι εργαζόμενοι, οι σκεπτόμενοι, οι νέοι, οι συνιστώσες της κοινωνίας, δεν απαιτήσουμε αλλαγή ρότας;

Η νεολαία...

Το 70% των Ελληνοπαίδων, λένε οι μετρήσεις, θα αλλάξει στην εργασιακή του ζωή, από 5-8 εργοδότες και θα κάνει δουλειά αναντίστοιχη με τα προσόντα του.

Ποιος θα αντισταθεί στην λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αν όχι εμείς;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι σιδερένια νομοτέλεια...
Δεν πρέπει να προκύψει απ' όλην αυτήν την κρίση, ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο;

Σωστά λέει ο Α., σε φεουδαρχικές εποχές αναφερόμαστε πιά !

Ποιόν όμως περιμένουμε να υπερασπιστεί τους ανθρώπους και τα πράγματα;

.

.

.

.

αφορμή για το παραπάνω

πήρα από βήμα δημόσιου διαλόγου,

όπου διατυπώθηκε προβληματισμός σχετικά με κοινωνικά θέματα

και όπου, έκανα κι εγώ ετούτη τη σημείωση.

το blog
των φίλων

ector είπε...

ΒΑΣΙΛΙΣ

1.

.

Καισάρων αίμα, αγάπη σταυρού, κιόνων νους

Χυμένα ομού χαίρε Βοσπόρου νύμφη.

Με αιματοβαμμένο χιτώνα με στέμμα χρυσό

Φλεγόμενο βιβλίο με δόξες με πανηγυρισμούς

Με πυργωμένο κάστρο με τρούλο πυρσό

Ψηφιδοκέντητη, πολυϊστόρητη μεθά και νήφει.

Δεν είναι στόμα που θα βρει γέλιο για να γελάσει

ο δαίμων θα αποκαρδιωθεί το χρώμα του θα χάσει

.

η Πόλις το 1450

.

η Πόλις σήμερα

2.

.

Δε θά πρεπε να σε υμνώ πόλη θερμή ασιανή

πόλη που κάποτε έζεψες έσυρες όλη τη δύση ώς την ανατολή

μα τώρα μέσα στο λαβύρινθό σου μύριοι μελαμψοί ζητούνε μοίρα

και δεν μπορούνε να προφέρουν το θάλαττα θάλαττα για να σωθούν!

ector

a.k.

Ιβίσκοι στα σοκκάκια
Λεπίδια ατσάλινα
Χούφτες σκαλισμένες πάνω σε ξύλα ελιάς, στον έβενο και σε οστά ζώων
Όχι
Αρνούμαι την ύβριν ετούτης της ερμιάς
Εδώ, στον πέτρινο φάρο άντικρυ
Ένα άστρο υπέρλαμπρο έκαμε την τροχιά του
Και βούτηξε σχεδόν ανάμεσα στα πόδια μου
Κι εγώ,
Να κάνω μιάν ευχή

Αρνούμαι την ύβριν ετούτης της ερμιάς
Και περιμένω τα πετροχελίδονα
Μες στο παλιό λιμάνι.
Διάττοντες αστέρες τιτιβίζουν πολύχρωμοι,
Λούζονται στα μαύρα νερά, μου γνέφουν
καθώς βαδίζω

Πέντε η ώρα, χαράζει μέσα στο πέλαγο

Τετάρτη 21 Mάη, του 08

«Βασιλίς»

ΧV.

Εις Την Του Θεού Σοφία

- Τρίκλιτος Βασιλική Μετά Τρούλου -
.

το άφησα

τελευταίο

η εξώθυρα
είναι η ίδια ακριβώς ξύλινη θύρα

την χαρακτηρίζει η Ιουστινιάνεια λιτότητα

ο χώρος είναι τεράστιος

είναι εκκλησία πρωτοκόλλου
όπου
γίνονταν αυτοκρατορικές στέψεις
ή
λειτουργία μόνο με την παρουσία του Αυτοκράτορος.

Το 360 ο Κωνστάντιος φτιάχνει την εκκλησία ξύλινη.

Δεύτερη φορά την φτιάχνει ο Θεοδόσιος ο Μέγας

Τρίτη φορά οι αρχιτέκτονες Ανθέμιος και Ισίδωρος.
..

.

η είσοδος και η έξοδος του Αυτοκράτορος σε αυτήν την εκκλησία

μόνο πάνω σε άλογο

-έφιππος-
.

η ορθομαρμάρωση

αποδίδει και κατά 85% Επιδαύρεια ακουστική
.

-δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί η ζωγραφική.

οι τέχνες στην εποχή, αναπτύχθηκαν στην αραβική καλλιγραφία-
.

40 παράθυρα, ως οι 40 Μάρτυρες

Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

και

Νέας Ρώμης

Ο Πατριάρχης
μετά την άλωση
ενδύεται το ένδυμα του Αυτοκράτορα
.

ανάπαυλα στη δροσιά

Τέλος

.

Μόνον η Ιστορία ίσταται...

.

Mάης του 08

«Βασιλίς»

ΧΙV.

Εις Την Πόλιν

.

αξιώθηκα

και είδα το φεγγάρι να βγαίνει

Εις Την Πόλιν


μας ακολουθεί
ελεύθερο

το πέρασμα από την Ασία

στην Ευρώπη

Τετάρτη 21 Mάη, του 08

«Βασιλίς»

.

ΧVI.

.

.

Εις Την Του Θεού

Σοφίαν

.

το υπέρθυρο

η μικρογραφία του τεκτονικού ναού

του Σολομώντος

"Νενίκηκά σε, Σολομών !"

μπαίνοντας στην Αγία Σοφία

ό, τι σου φαίνεται ξένο

είναι ξένο...

η Βρεφοκρατούσα - τρούλος

τραβηγμένη από κάτω
.

σουλτανικό θεωρείο
.

η Κορινθιακή άκανθος ...
.

τα "καθισμένα τόξα"
.

γυναικωνίτις
.

η "ευσεβεστάτη Αυγούστα"

εκκλησιαζόταν εδώ

.

δεν ανέβαινε με τα πόδια

με φορείο την ανέβαζαν

από επικλινή ράμπα

Η Αυγούστα Ζωή κι ο Αυτοκράτορας.
.

Ο Ιωάννης Κομνηνός κρατά πουγγί

η σύζυγός του κρατά το χρυσόβουλο του Αυτοκράτορος
..

η Βρεφοκρατούσα

τραβηγμένη από τον γυναικωνίτη

-πολύ κοντά στον τρούλο-
.

αυτή η εικόνα

φαίνεται σε καθρέφτη
.

-είναι το καθρέφτισμα της επόμενης τοιχογραφίας-

.

δεξιά ο Ιουστινιανός

προσφέρων την Αγία Σοφία

.

αριστερά ο Κωνσταντίνος

προσφέρων την Πόλιν

.

.

.

.

ΤΕΛΟΣ

ΚΑΙ

ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ !

δυστυχώς, μερικές φορές, δεν μανουβράρεται η σειρά των αναρτήσεων, όπως θέλω...
έτσι, θα χρειαστεί να πάμε λίγο προς τα πίσω, για να δούμε τη Χάλκη, την Πρίγκηπο και σκηνές από την καθημερινή ζωή ...
(XII - XIII)

και

αύριο
-ας είμαστε καλά-
τελειώνουμε με την "Πόλη"

Απόψε με ξύπνησε ο αέρας.

Δεν ήθελα ν’ ανοίξω τα μάτια να δω τι ώρα είναι, κατάλαβα όμως πως είναι ακόμα πολύ νωρίς.
Κανένας θόρυβος απ’ τα γύρω σπίτια, καμιά ένδειξη, έστω ήχου, που να λέει ότι άρχισαν να ξυπνάν οι άνθρωποι. Αέρας δυνατός μονάχα και δέντρα που οι κορφές τους σειόνταν κι έτριζαν.

Τρόμαξα, είναι μονάχα μιά λέξη, που δεν μπορεί ν’ αποκριθεί εντελώς στην αλήθεια.
Στεκόμουν εκεί στο κρεββάτι, ακίνητη, ν’ αφουγκράζομαι έξω τον αέρα, αυτό το στοιχειό της φύσης...

Εσύ, Καπετάνιε, ξέρεις πως δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες...
Έχω μάθει χρόνια στις θάλασσες να ξεχωρίζω την ορμή, τη δύναμη, την κατεύθυνσή τους, τη διάρκεια. Πούθε έρχονται, πώς μας χτυπάνε, πώς να γυρίσουμε το καράβι για να τους έχουμε σύμμαχο στη ρότα μας, κι όχι εχτρό.
Απόψε όμως, με τούτον τον άνεμο μες στα κλαδιά, τ’ ομολογώ τρόμαξα. Στεκόμουν ακίνητη στα σκοτάδια...

Κάποια στιγμή, άκουσα να περνάει το αυτοκίνητο που μαζεύει απ΄τη γειτονιά τα σκουπίδια. Έτσι κατάλαβα ότι είναι η ώρα τεσσεράμιση. Ακριβώς τέσσερις και μισή αχάραγα περνάει κάθε ξημέρωμα.
Αφουγκράστηκα λίγο ακόμα. Σε λίγο ένα κοτσύφι, το πρώτο της ημέρας, κι από λίγο κι άλλο, κι άλλο. Και μιά δεκαοχτούρα, έπειτα κι άλλη μιά. Νυσταγμένα είναι κι αυτά ακόμα.
Σε λίγο, το πρώτο λεωφορείο. Άρα, η ώρα πήγε πέντε...

Σηκώθηκα. Έβαλα ένα ποτήρι κρύο γάλα και το πίνω λίγο-λίγο.
Ο αέρας σα να κόπασε μιά στάλα.
Σκέφτομαι ότι μπήκαμε στο καλοκαίρι, κι όταν φυσάει κινδυνεύει πάνωθέ μας το βουνό.
Πώς να τα προστατέψεις τα βουνά; Πώς να τα προστατέψεις, βουνά κι ανθρώπους, απ’ τη μανία της φύσης;
Τι ανθρώπινη θέληση, τι σιδερένια αντοχή, τι θωράκιση και τι καλοτυχιά να χρειάζεται, για να μην τα πάρει όλα σβάρνα ο άνεμος και τα κάνει στάχτη;

Θεέ μου, αν είσαι,
κοντά μας είσαι, άραγε;

Πέμπτη 22 Mάη, του 08

«Βασιλίς»

ΧΙΙ.

Νήσος Χάλκη

η Θεολογική Σχολή
.

.

ηρεμία, αξιοπρέπεια

το ελληνικό "μέτρο"

ελληνική απλότητα κι αρχοντιά

.-τίποτα δεν είναι εγκαταλειμμένο...-

.

η είσοδος
.

όμορφη η θέα
στον Μαρμαρά

από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης
.

ωραίος τόπος
.
σαν πίνακας δεν είναι ετούτη η φωτό;
.
(πέστε ζωγράφο !)

.

Cezanne ? Corot ?
.

ο Μαρμαράς
.

η πίσω μεριά του κτιρίου
.

μπουκαμβίλλιες
.
-όλα καλοφροντισμένα-

.

η Χάλκη απομακρύνεται








η Νήσος Πρίγκηπος


μανάβικο στον δρόμο
.

ο γύρος στην Πριγκηπόννησο
.

.

.

.

το Μοναστήρι του Άη - Νικόλα
.

στο Πριγκηποννήσι

.

άγιε Νικόλα φύλαγε

κι αγιά Θαλασσινή