.

.

a.k.

.

.

Αυτή σε νοσοκομείο ξανά, ποτέ. Μήτε για σκωληκοειδίτη. Μήτε για κρεατάκια. Μήτε για εξέταση αίματος. Μήτε για παρανυχίδα. Για τίποτα. Ποτέ ξανά. Ποτέ. Κι όταν αυτή λέει ποτέ, είναι ποτέ. Πάει και τελείωσε.
Στρατόπεδο συγκέντρωσης το χει ακόμα στο νου της το νοσοκομείο. Κι όσον καιρό ανέβαινε σε εκείνο εκεί, των προνομιούχων προαστίων, Νταχάου το ανέβαζε μπαίνοντας, Νταχάου το κατέβαζε βγαίνοντας.
Προθάλαμοι μελλοντικών θανάτων. Άνθρωποι απελπισμένοι, που παραληρούσαν. Ήξεραν. Περίμεναν. Πειραματόζωα στις παρυφές της πόλης. Παρατειμένοι σαν τ’ αδέσποτα, που όταν οι νεόπλουτοι τα βαρεθούν, παν στους πρόποδες των βουνών και τα πετάνε.
Εδώ γίνονταν τα πειράματα. Κι αυτή έμπαινε σ’ αυτούς τους γαλάζιους θαλάμους του Dante, δεν ήθελε να βλέπει, δεν ήθελε να τους ακούει να κλαίνε, έσφιγγε τα δόντια της κι έλεγε, υπάρχουν άνθρωποι που βγήκαν ζωντανοί απ’ το Νταχάου. Υπάρχουν άνθρωποι που σώθηκαν. Υπάρχουν άνθρωποι σκληροτράχηλοι και πεισμωμένοι, που είπαν «εγώ θα βγω απ’ την κόλαση» και βγήκαν.
Μα εσύ, δε στάθηκες ποτέ, να σου μιλήσει για την αυλή του Dante.
Δε στάθηκες ποτέ, να σου μιλήσει για τον φόβο. Για τη ντροπή ήθελε να σου μιλήσει.
Για την αηδιαστική μυρωδιά των ματζουνιών και για το τρομακτικό γαλάζιο χρώμα τους.
Κι αναρωτιόσουν διαρκώς «τι θέλει άραγε να μου πει;».
Ώσπου ξέχασες πιά και ν’ αναρωτιέσαι.