Τέτσης Παναγιώτης
.
.
Ο Αλχημιστής των χρωμάτων

(Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα )

ΙΙΙ.

.

signat.

a.k..

"Στα σκοτάδια

Ρουφάω μέσα μου την ευωδιά απ’ τ’ αγιοκλήματα

Ακούω το τουουτ του καραβιού εδώ πάνω, στα βουνά,

Ανάμεσα στις ελιές, τις μυρτιές και τα κυπαρίσσια."

Τετάρτη, Νοέμβριος 21, 2007
.

signature
a.k.


."μιάς παλιάς εποχής τοίχοι, χοντροί, σταθεροί,
όπου μπορούν ήσυχα περιστέρια να φωλιάζουν,
σαν αγκαλιά ζεστή, σιγουρεμένη στα γουργουρητά.
μικρά κουτάκια, χρωματιστά, του Paul Klee,
τετράγωνα τόσο σταθερά, όπου μονάχα παιδιά μπορούν να σχεδιάσουν.
τόσο καθάρια και τόσο σίγουρα.
ή σαν γραμμές, τελείες, κύκλοι του Vasiliï Vassil'evitch Kandinsky,
σαν όμορφες ζωγραφιές, αγοριών του Βauhaus , ή
σαν πλατεία σε σχήμα αχιβάδας, που μετράει εκατοντάδες χρόνια πίσω,
σαν ένα σπίτι με ζωγραφιστά στο χέρι ταβάνια, και πλακάκια στο δάπεδο μαυρόασπρα,
και πέρα, παιδικές κούνιες από σκοινί, που σε πάνε ψηλά, κούνια - μπέλλα,
σαν μιά απέριττη ομορφιά, λιτή και πάλλευκη στους αιώνες,
τόσο σταθερά, τόσο καθάρια όλα,
ακίνητα , άτρωτα, σιγουρεμένα,οικεία, βέβαια"

posted by quartier libre at 2:37 πμ

signat.
a.k.

"νησιά μικρά σαν τριζόνια,

σαν αλκυόνες μικρές,

και πέρα η Ύδρα που αγαπάς

κι η Αίγινα"

Τρίτη, Απρίλιος 29, 2008
posted by quartier libre at 8:31 μμ

signature

a.k.

.

.

" Νερά, πολλά νερά και η θλίψη του ορίζοντα.
Όχι ακριβώς συννεφιά, μια θλίψη έτσι αχνή σαν πούσι, κοντά, γύρω μας και μακριά, ως πέρα, πέρα, στα βουνά τα γαλάζια, τα βουνά που μας συντρόφεψαν τόσα χρόνια,

τα βουνά με τα λευκά μάρμαρα στα πληγωμένα σπλάχνα τους,

τα βουνά με τους θάμνους τους μικρούς, τα μελίσσια, τις βρύσες τις στερεμένες ,

τα βουνά με τις αλλοτινές, τις νεανικές μας αγάπες στα ήσυχα, σιγανά μονοπάτια τους.

Μια θλίψη απλωμένη στα βουνά,
αχ, ας ήταν θάλασσες, ας ήταν ουρανοί, φεγγάρια να ήτανε, όχι βουνά,
ας ήταν αλλιώς η πλάση ολόκληρη, κι εσύ, σε μια αγκαλιά μικρή, μικρούλα φωλιά, προστατευμένη να ήσουνα,
να μη σ’ άγγιζε η θλίψη, η απουσία,
τίποτα να μη σ' άγγιζε, κανείς... "

"το στενό πέρασμα της αφοσίωσης".

signature

a.k..

" στενό είν' το πέρασμα της αφοσίωσης
μα μόνο αυτό ξέρω να περπατάω σωστά.
γιατί αλλιώς, τι αξία να χει η ζωή μας
αν δεν μπορεί να ναι αξιόπιστη;
αδιαπραγμάτευτα αξιόπιστη ..."