Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2008

κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…

.
.
Μικρό ημερολόγιο ταξιδιού.

- συνέχεια

στη θάλασσα



Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο.Τη μέρα, ακόμα δεν το καλονιώθουμε. Ο ήλιος προβάλλει λίγο πιό αργά βέβαια, απ’ ότι το κατακαλόκαιρο, έρχεται πάντως και διαλύει λίγο λίγο το πούσι που σκεπάζει ολόκληρη τη θάλασσα κι εμάς μαζί. Εκεί κατά το μεσημέρι, μπορείς να πεις, πως κάνει και ζέστη. Βγαίνω τότε απ’ τ’ αμπάρια. Ξελαγουμιάζω. Σκαρφαλώνω την ξυλόσκαλα, ας είναι απότομη, τη σκαρφαλώνω τρέχοντας. Ανεβαίνω στην κουβέρτα, κοιτάζω το φως. Λάμπει ο ήλιος τα νερά , κι αν δε φυσάει καθόλου, είναι τόσο όμορφα, που δε σου κάνει καρδιά να ξαναχωθείς στην κοιλιά του κήτους.
Τις προάλλες, όπως έστεκα ακουμπισμένη στην κουπαστή και χάζευα τ’ αυλάκια, που αφίναμε πίσω μας, είδα μιά μαύρη ράχη ν’ ακολουθεί τους αφρούς. Ύστερα κι άλλη, κι άλλη... Και ξαφνικά, ένα μικρό κοπάδι από δέλφινες αναδύθηκε. Μας τριγύρισαν για αρκετήν ώρα, κάνοντας κινήσεις χορευτικές, άλλοι πήγαιναν μπρος, άλλοι ακολουθούσαν πίσω, κι εγώ έτρεχα απ’ τη μιά μεριά στην άλλη, μη χάσω την επίδειξη απ’ τα υπέροχα πλάσματα ! Έπειτα φύγαμε, και τα δελφίνια έμειναν πίσω.
Αυτά, την ημέρα.Το απόγευμα, ο ήλιος μαζεύει τις αχτίδες του νωρίς. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, το φως αρχίζει να πέφτει, ένα αχνό σύννεφο κατεβαίνει πάνω μας, που όσο η ώρα περνάει, πυκνώνει και πυκνώνει... Υγρασία ! μουρμουράει ο λοστρόμος, και φέρνει να φορέσουμε βαμβακερά πλεχτά.Τότε καταλαβαίνεις, ότι μπήκε το φθινόπωρο.
Σήμερα, έβρεξε κι όλας.

10 σχόλια:

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

ένιωσα την αλμύρα
ξύπνησαν θύμησες από ταξίδια, κι ας μην είμαι ναυτικός

χίλιες φωτογραφίες το απόσπασμα που μας χάρισες

νάσαι καλά

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΤΑ 'ΠΕ ΟΛΑ Ο ΔΡ.!!! ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΚΑΛΟ Σ/Κ!!

ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ!

quartier libre είπε...

@ provocateur,

αλλάξαμε φατσούλα;!
τι είν' ούτο;!

θλιμένος σπανιόλος;
τσιγγάνος με σκουλαρίκι;
Don Quichote?

καλύτερο απ' το άλλο,
μα λιγότερο προβοκατόρικο :)


υ.γ.
μακάρι να ταν όπως το λες,
μα θαρρώ, υπερβάλλεις
για τα ορνιθοσκαλίσματά μου

:)

quartier libre είπε...

@ μοναχικέ καβαλλάρη,

δεν ξέρω...

κάποιος ποιητής,
που εμπιστεύθηκα την πένα του πάρα πολύ,
με έχει αποκαλέσει "ατάλαντη".
ίσως και να χει δίκιο...
ίσως πρέπει να μαζευτώ πίσω, στο καβούκι μου...
δεν το χουν όλοι το τάλαντο.

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

είναι ο πολυαγαπημένος μου Don Quichote

με άλλα λόγια
είμαι προβοκάτορας του αισχίστου είδους
και προσπαθώ να ντύσω την προβοκάτσια
με στολή δονκιχωτικής αθωότητας.

(μα τώρα τι κάνω; προβοκάτσια στον ίδιο μου τον εαυτό; ..δε βαριέσαι. πάντα έτσι έκανα.)

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

με αφορμή το σχόλιο προς τον καβαλάρη

ο ποιητής που σε απεκάλεσε "ατάλαντη" τι γνώμη έχει για τον ίδιο του τον εαυτό; θεωρεί πως έχει ταλέντο;
αν όχι τότε μάλλον φιλοφρόνηση σου έκανε μια εμπιστεύεσαι την πέννα του και σε βάζει στην ίδια κατηγορία με τον εαυτό του
αν ναι, τότε είναι καιρός να αναθεωρήσεις την εμπιστοσύνη σου

και μια χαζή ερώτηση την οποία ποτέ δεν μπόρεσα να απαντήσω
τι είναι ταλέντο;

κι΄ αν το ταλέντο δεν είναι ενθουσιασμός στην απόλυτη αυτού έννοια (ενθουσιάζομαι αν δεν κάνω λάθος, ετυμολογικά σημαίνει "ενδύομαι θεό") τότε τι άλλο είναι;
μήπως η λέξη "χάρισμα" είναι καταλληλότερη;
και ποιος έχει το χάρισμα;
ή μάλλον ποιος δεν το είχε δεν το έχει και δε θα το αποκτήσει ποτε;
υπάρχουν άνθρωποι αποκλεισμένοι απ΄ το χάρισμα;
κι΄ αν κάποιος κάνει μια ειλικρινή επίκληση στη μούσα "άνδρα μοι ένεπε μούσα πολύτροπον" δε θα λάβει; αν το ζητήσει ειλικρινά απ το θεό που πιστεύει δε θα λάβει;

οι μεγάλοι στοχαστές ήταν ταλαντούχοι ή χαρισματικοί;
οι μεγάλοι ποιητές είναι ταλαντούχοι ή ενθουσιασμένοι;

υ.γ.
είδες πόσα σκέφτομαι για να διασκεδάσω τη δική μου αταλαντοσύνη;

quartier libre είπε...

@ έχω μάθει να υπερασπίζομαι τους ανθρώπους, ακόμα κι εκείνους που με πονάν.
είναι στοιχείο του καταραμένου μου χαρακτήρα, το να υποστηρίζω τους ανθρώπους.

αυτή, εξάλλου, δεν είναι η δουλειά, ενός μοναχικού, έρημου, μικρού στρατιώτη;

:)

ο ποιητής, που μ' απεκάλεσε έτσι, είναι αληθινός κι εξαιρετικός.
δε θέλω ν' ακούσω καμιά άπρεπη κουβέντα γι αυτόν, πολύ περισσότερο που δεν τον γνωρίζεις...


για όλα τα υπόλοιπα,
άσε μου λίγο χρόνο, να σκεφτώ...

:)

quartier libre είπε...

@ "είμαι προβοκάτορας του αισχίστου είδους
και προσπαθώ να ντύσω την προβοκάτσια
με στολή δονκιχωτικής αθωότητας."


σκέφτομαι...

εξ όσων(ολίγων)γνωρίζω κι εξ όσων
-από την αρχή !- συμπεραίνω,
φρονώ ότι συμβαίνει το αντίθετο :

δονκιχώτικη αθωότητα
που προσπαθεί
να ντυθεί παύλα καλυφθεί
με προκλητικό ένδυμα.

quartier libre είπε...

@ των παραπάνω συνέχεια...

μία ακόμη παράμετρος,
σχετική με το "χάρισμα"
και την ποίηση
(αντιγράφω από σημείωση
που μου έκανε φίλος) :


ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ "ΚΑΚΟ", ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ.
ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

ΠΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΣ, ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ.
ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΜΕΤΡΑ.

ΑΚΟΜΗ ΚΙ' ΑΝ ΕΙΣΑΙ "ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ"
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΛΕΝΙΝ : Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ.
ΟΛΑ Τ' ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΜΟΡΦΗΣ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΡΩΤΑΣ, ΔΗΛ. ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟΝ



μετά απ' αυτά,
το ξαναλέω :
ευτυχής, να έχω τέτοιους φίλους...
ΠΛΟΥΤΙΖΩ κοντά σας !