κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…
.
.
Μικρό ημερολόγιο ταξιδιού.

- συνέχεια

στη θάλασσα

Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο.Τη μέρα, ακόμα δεν το καλονιώθουμε. Ο ήλιος προβάλλει λίγο πιό αργά βέβαια, απ’ ότι το κατακαλόκαιρο, έρχεται πάντως και διαλύει λίγο λίγο το πούσι που σκεπάζει ολόκληρη τη θάλασσα κι εμάς μαζί. Εκεί κατά το μεσημέρι, μπορείς να πεις, πως κάνει και ζέστη. Βγαίνω τότε απ’ τ’ αμπάρια. Ξελαγουμιάζω. Σκαρφαλώνω την ξυλόσκαλα, ας είναι απότομη, τη σκαρφαλώνω τρέχοντας. Ανεβαίνω στην κουβέρτα, κοιτάζω το φως. Λάμπει ο ήλιος τα νερά , κι αν δε φυσάει καθόλου, είναι τόσο όμορφα, που δε σου κάνει καρδιά να ξαναχωθείς στην κοιλιά του κήτους.

Τις προάλλες, όπως έστεκα ακουμπισμένη στην κουπαστή και χάζευα τ’ αυλάκια, που αφίναμε πίσω μας, είδα μιά μαύρη ράχη ν’ ακολουθεί τους αφρούς. Ύστερα κι άλλη, κι άλλη... Και ξαφνικά, ένα μικρό κοπάδι από δέλφινες αναδύθηκε. Μας τριγύρισαν για αρκετήν ώρα, κάνοντας κινήσεις χορευτικές, άλλοι πήγαιναν μπρος, άλλοι ακολουθούσαν πίσω, κι εγώ έτρεχα απ’ τη μιά μεριά στην άλλη, μη χάσω την επίδειξη απ’ τα υπέροχα πλάσματα ! Έπειτα φύγαμε, και τα δελφίνια έμειναν πίσω.

Αυτά, την ημέρα.Το απόγευμα, ο ήλιος μαζεύει τις αχτίδες του νωρίς. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, το φως αρχίζει να πέφτει, ένα αχνό σύννεφο κατεβαίνει πάνω μας, που όσο η ώρα περνάει, πυκνώνει και πυκνώνει... Υγρασία ! μουρμουράει ο λοστρόμος, και φέρνει να φορέσουμε βαμβακερά πλεχτά.Τότε καταλαβαίνεις, ότι μπήκε το φθινόπωρο.

Σήμερα, έβρεξε κι όλας.