Πέμπτη, Απριλίου 23, 2009

της Κικής Δημουλά
.
.

Θεέ μου τί δὲν μᾶς περιμένει ἀκόμα.
Κάθομαι ἐδῶ καὶ βρέχομαι.

Βρέχει χωρὶς νὰ βρέχει
ὅπως ὅταν σκιὰ
μᾶς ἐπιστρέφει σῶμα.
.
Κάθομαι ἐδῶ καὶ κάθομαι.

Ἐγὼ ἐδῶ, ἀπέναντι ἡ καρδιά μου
καὶ πιὸ μακριὰ
ἡ κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Ἔτσι γιὰ νὰ φαινόμαστε πολλοὶ
κάθε ποὺ μᾶς μετράει τὸ ἄδειο.
.
Φυσάει ἄδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερὰ ἀπὸ τὸν τρόπο μου
ποὺ ἔχω νὰ σαρώνομαι.
.
Νέα σου δὲν ἔχω.

.
Ἡ φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σὰν ἐρχόμενος
χαμογελᾷς σὰν ὄχι.
Ἄνθη ἀποξηραμένα στὸ πλάι
σοῦ ἐπαναλαμβάνουν ἀσταμάτητα
τὸ ἀκράτητο ὄνομα τους semprevives
.
semprevives - αἰώνιες, αἰώνιες

μὴν τύχεις καὶ ξεχάσεις τί δὲν εἶσαι.
Μὲ ρωτάει ὁ καιρὸς

Ἀπὸ ποὺ θέλω νὰ περάσει
ποῦ ἀκριβῶς τονίζομαι
στὸ γέρνω ἢ στὸ γερνώ.
.
Ἀστειότητες.
Κανένα τέλος δὲν γνωρίζει ὀρθογραφία.
.
Νέα σου δὲν ἔχω.

.
Ἡ φωτογραφία σου στάσιμη.
Ὅπως βρέχει χωρὶς νὰ βρέχει.
.
..................................
.
.
.
.
.
.
.
.
.

8 σχόλια:

roadartist είπε...

Σε ευχαριστώ.

quartier libre είπε...

@
Νέα σου δὲν ἔχω.

Κάθομαι ἐδῶ καὶ βρέχομαι.

librarian είπε...

Τόσο αγαπημένη ποιήτρια και τι όμορφοι στίχοι είναι αυτοί που επέλεξες!

quartier libre είπε...

@
librarian,

σκεφτόμουν τις προάλλες μες στην κοσμοπλημμύρα, πάνω στο νησί,
αυτό που είπες για τον πολύ κόσμο...

εμέ, μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο, λίγος ή πολύς, δεν με ενοχλεί να στέκομαι ανάμεσά τους...
απλά, έχω ασκηθεί στο να μην με αγγίζει η φασαρία και η βαβούρα...
ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΜΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ, κατεβάζω κουρτίνα, ρε παιδί μου, και δεν με αγγίζει η φασαρία...

η φύση πάνω, ήταν εξαίρετη !
κάποτε, θα πάω να κονέψω πάνω.
θα πάω να μονάσω(εντός του κόσμου)!
ελπίζω να μπορέσω, κάποτε...

χρόνια πολλά
και ΚΑΛΑ να έχεις !

librarian είπε...

Ξέρεις στην Αθήνα ο κόσμος δε με ενοχλεί αλλά εκεί έχοντας συνηθίσει το χειμώνα να κάθομαι στη Σπιανάδα ήσυχα, να φτάνω στη θάλασσα και το παγκάκι να με περιμένει, ενοχλούμαι όταν αυτό το παγκάκι είναι κατειλημμένο...
είναι αλλιώς το νησί δίχως κόσμος.
Αν ερχόσουν τώρα θα καταλάβαινες τη διαφορά! ένα τριήμερο αρκεί!
:)
Σου φυλάω λίγη φύση να σε περιμένει.

quartier libre είπε...

@
την γνωρίζω, καλή μου, αυτήν τη διαφορά στην πόλη...
και κάποτε (όχι μακριά από τώρα), θέλω να ερημητίσω εκειδά...

κάθισα στην πεζούλα της Γαρίτσας και κοίταζα τον ήλιο που έβγαινε 7 η ώρα το πρωί, μέσα απ' τη θάλασσα.
τράβηξα φωτογραφίες, να τον δείτε κι εσείς, μα δεν έχω πιά κέφι να τις αναρτήσω...
κάθισα και τη νύχτα, μες στα σκοτάδια, μετά την Ανάσταση, ο κόσμος να κατεβαίνει ποτάμι με τα αναμμένα κεριά, απ' την πλατεία, ως το μύλο!
περπάτησα χιλιόμετρα στα μουράγια, στα καντούνια, κάθισα στα παγκάκια της θάλασσας που λες εσύ, πρωί πρωί, πριν ξεχυθούν τα στίφη...

:)

librarian είπε...

Είμαι σίγουρη ότι είδες πολλά που εγώ δεν έχω δει και νιώθω ότι πέρασες καλά.
Οι φωτογραφίες θα σου υπενθυμίζουν ότι δεν ήταν όνειρο.

quartier libre είπε...

@
μου έφεραν κι ένα καϋμένο κουτάβι !
τώρα ΕΧΩ ΣΚΥΛΟ !
τον Πέπε !
τεσσάρων μηνών :)