Signature
a.k.


Η άνοιξη είναι ένα σώμα με σχήμα ορατό. Σκληρό. Εξπρεσιονισμό δηλώνει το σώμα της άνοιξης, και άγια ελευθεριότητα.
Ο θυμός της άνοιξης, σύννεφα μολυβιά, γαλάζιο πάνωθέ τους, κι άλλα σύννεφα μολυβιά, κι άλλο γαλάζιο πάνω τους.
Τρυφερέψαν τα στήθη των βουνών, κι οι μικρές, χνουδωτές κοιλάδες τρυφερέψαν κι αυτές.
Σκούρο πράσινο, κυπαρισσί, του νεαρού πεύκου πράσινο, του ευκάλυπτου, της χλωρής πικροδάφνης, κι ύστερα χωνάκια μωβ στις άκριες των μεγάλων δρόμων, και μπούζι, σαν ήλιος που σούρνεται.
Παντού κίτρινο, το επονομαζόμενο του Van Gogh, παντού κόκκινο, το επονομαζόμενο του πάθους της ντελικάτης παπαρούνας.
Ό, τι όμορφο μες στον καιρό, σου ανήκει. Οι μαργαρίτες, στο δέντρο τα πικρολέμονα, το άνθος της νερατζιάς που αγαπάς, τούτες εδώ οι μουσμουλιές της αυλής, καρπό γεμάτες, τα σπάρτα, οι πλαγιές με τις βρούβες.
Κανένας άλλος δεν μπορεί να ημερέψει τόσο κίτρινο, άλλος κανείς, ένας παλιάτσος παλαβός μονάχα, που φέρνει βόλτες τρέχοντας τις στράτες του ήλιου, αγαπώντας τα εκτυφλωτικά κίτρινα.
Η αρχαία Καλυδόνα χορτάριασε , κι εγώ ακόμα περπατώ στις όχθες του Εύηνου, μες στα χλωρά κουκιά, σε άνιθα και σε νεροφιδιές.
Δικά σου, οι γλυτσίνες, οι κόκκινες τουλίπες, οι νεοσσοί πελαργοί κι οι χελιδονοφωλιές.
Δικά μου, τα άγρια ρείκια, τα γαϊδουράγκαθα, τα “μη με λησμόνει”, κι οι μαργαρίτες μαδημένες “un peu”.

.

.

.

.

.

.

.