.

II.

.tapisseries
.

(από μαλλί και μετάξι)

.

XV αιώνας

.

η Κυρία με τον Μονόκερο
.

Αυτές οι ταπισερί φτιάχτηκαν ανάμεσα 1400 - 1500 στο Βορρά, μάλλον στη Φλάνδρα, που τα millefleurs ήταν τότε η ειδικότητά τους.

Παρ' όλο που η οικογένεια των Λε Βιστ πλήρωσε για την κατασκευή τους, οι ταπισερί δεν έμειναν στην οικογένεια για πάρα πολύ καιρό.

Το 1660 κοσμούσαν έναν πύργο στο Μπουσάκ, στην κεντρική Γαλλία.

Το 1841 τις ανακάλυψε ο Προσπέρ Μεριμέ, επιθεωρητής ιστορικών μνημείων.

Τις βρήκε σε κακή κατάσταση, φωγωμένες από ποντίκια, κομμένες σε διάφορα σημεία - χωρικοί από τα γύρω μέρη είχαν ίσως χρησιμοποιήσει διάφορα κομμάτια τους σαν τραπεζομάντιλα και κουρτίνες.

Η συγγραφέας Γεωργία Σάνδη τις πήρε υπό την προστασία της. Έγραψε γι αυτές άρθρα σε περιοδικά, έγραψε νουβέλες, έγραψε στο ημερολόγιό της.

Το 1882 η γαλλική κυβέρνηση αγόρασε τις ταπισερί για το μουσείο Kluny, όπου βρίσκονται αποκαταστημένες, σε ξεχωριστή αίθουσα.

.

- οι 5 αισθήσεις -

.


από το βιβλίο :

Tracy Chevalier "the Lady and the Unicorn"

εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ

.

- «εμένα μου φάνηκε πως διέκρινα υπαινιγμούς για τις πέντε αισθήσεις».

Ο Λεόν χτύπησε το δάχτυλό του πάνω στα σχέδια, ο χτύπος ακούστηκε δίπλα στ’ αυτί μου, σχεδόν. «η Κυρία παίζει το όργανο για τον μονόκερο, κι αυτό μας κάνει να σκεφτούμε την Ακοή, ας πούμε. Ύστερα πιάνει το μονόκερο απ’ το κέρατο, κι αυτό είναι ασφαλώς η Αφή.

Εδώ πάλι …» - και ξαναχτύπησε το τραπέζι με το δάχτυλό του – «… πλέκει με γαρίφαλα ένα στεφάνι, για την Όσφρηση, αν κι αυτό δεν είναι τόσο φανερό, το ομολογώ».
- «οι κοπέλες φοράνε στεφάνια από γαρίφαλα όταν παντρεύονται. Η Κυρία πλανεύει το μονόκερο έχοντας στο νου της το γάμο και το κρεβάτι του γάμου. Δεν είχα στο νού μου να παραστήσω το άρωμα των λουλουδιών».
- «μάλιστα. Μάλλον δεν είσαι τόσο έξυπνος, όσο φαντάστηκα. Και οι αισθήσεις τυχαία μπήκαν εδώ».
- «δεν…»
- «μα δεν το βλέπεις, ότι θα μπορούσες εύκολα να τις παραστήσεις στα σχέδιά σου ; βάλε το μονόκερο να μυρίζει το γαρίφαλο. Ή ένα άλλο ζώο. Και στην ταπισερί που δείχνει το μονόκερο ν’ ακουμπάει το κεφάλι του στα γόνατα της Κυρίας, βάλτη να του δείχνει έναν καθρέφτη, για να συμβολίζει την Όραση».
- «αυτό δε θα κανε τον μονόκερο να φανεί λιγάκι φιλάρεσκος ; λιγάκι ματαιόδοξος ;»
- «και λοιπόν ; μη μου πεις ότι δεν είναι ;»

.

.

.

η γεύση

.

.

το λιοντάρι και ο μονόκερος πλαισιώνουν την Κυρία

.

στα πόδια της, ένας μικρός πίθηκος κάτι τρώει

.

.

εκείνη, παίρνει ένα μικρό γλύκισμα,
από αυτά που της προσφέρει η κυρία της συνοδείας της
.






.


στρέφει το βλέμμα στο παπαγαλάκι που κρατά στο αριστερό χέρι

.

η όραση

.

.

ο μονόκερος ακουμπά τα μπροστινά πόδια του

στα γόνατα της Κυρίας

.

κοιτάζει τον εαυτό του

στον καθρέφτη που εκείνη κρατάει

.

.

τριγύρω, μικρά αναγνωρίσιμα ζώα,

λαγός, πουλιά, πίθηκος

.

.

η αφή

.

.

με το ένα χέρι κρατά ένα λάβαρο

.

με το άλλο χέρι, χαϊδεύει το κέρας το μονόκερου

.

.

.

η οσμή

.

.

η Κυρία πλέκει ένα στεφάνι από λουλούδια

.

.

πίσω της, ο μικρός πίθηκος μυρίζει το τριαντάφυλλο

που πήρε απ' το καλαθάκι

.

η ακοή

.

.

.

η Κυρία παίζει ένα όργανο
ακουμπισμένο πάνω σ' ένα τούρκικο χαλί.

.

à mon seul désir

.

.

.

η Κυρία αφίνει το κολλιέ της μέσα στην κασσετίνα

.

.

αυτή η ταπισσερί,

δεν γνωρίζουμε αν κλείνει

ή,

αν με αυτήν αρχίζει η σειρά των 5 αισθήσεων...

.

.

από το βιβλίο :

Tracy Chevalier "the Lady and the Unicorn"

εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ

.

.

Το τραπέζι αυτό είναι συνήθως άδειο, σήμερα όμως έχουν αφήσει πάνω του μεγάλα φύλλα χαρτί. Κοίταξα το πάνω πάνω, κι έκανα ένα βήμα πίσω σαστισμένη. Ήταν ένα σχέδιο, κι έδειχνε εμένα. Να στέκω ανάμεσα σ’ ένα λιοντάρι και σ’ ένα μονόκερο. Στο γαντοφορεμένο χέρι μου κρατούσα ένα παπαγαλάκι. Φορούσα όμορφο φόρεμα και περιδέραιο. Στα μαλλιά μου είχα δεμένο ένα μικρό μαντήλι, που τ’ άφηνε να χύνονται ελεύθερα στην πλάτη. Κοιτούσα λοξά το μονόκερο και του χαμογελούσα, σα να είχα κάποιο μυστικό στο μυαλό μου.

Ο μονόκερος ήταν όμορφος, μεγαλόσωμος και άσπρος, ανασηκωμένος στα πισινά του πόδια. Το κέρατό του ήταν μακρύ, σαν σπείρα. Κι είχε γυρισμένο το κεφάλι του αλλού, να μη βλέπει, λες κι ήθελε να ξεφύγει από τη μαγεία της ομορφιάς μου. Φορούσε ένα μικρό μανδύα, που είχε πάνω του το θυρεό των Λε Βιστ, κι έμοιαζε να φυσάει αέρας μες στη ζωγραφιά και να τον σηκώνει, όπως και το μανδύα του λιονταριού και το μαντήλι μου και το λάβαρο των Λε Βιστ, που κρατούσε το λιοντάρι.
Έμεινα κάμποση ώρα να κοιτάζω αυτή τη ζωγραφιά.
Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, ή να τη σηκώσω, για να δω τις άλλες ζωγραφιές από κάτω.
Είχε ζωγραφίσει εμένα. Με σκεφτόταν λοιπόν. Με σκεφτόταν, όπως τον σκεφτόμουν κι εγώ. Ένιωσα τα στήθη μου να φουντώνουν.
Mon seul désir.

.

.

.

.

.

.

.

.

από το ίδιο βιβλίο :

.

«πέστε μου πόσο μεγάλες θα είναι οι ταπισερί», γύρισα στον Λεόν Λε Βιέ.
Ο Λεόν άρχισε να μου δίνει τα νούμερα κι εγώ έκανα το λογαριασμό από μέσα μου.

«θα βάλουμε κλωστή χρυσή ή ασημένια ; μεταξωτό από τη Βενετία ; εγγλέζικο μαλλί ; πόσα πρόσωπα θα γίνουν έτσι ; πόσο πυκνά θα είναι τα λουλούδια στο φόντο ; πόσο γαλάζιο ; πόσο κόκκινο ; θα κάνουμε ψαλιδάκι στις ενώσεις ; θα χει η ταπισερί γραμμώσεις στις σκιές ;» καθώς ο Λεόν απαντούσε στις ερωτήσεις μου, άλλαζα το χρόνο και το κόστος της δουλειάς.
«μπορώ να τελειώσω σε τρία χρόνια», είπα τελικά. «και θα στοιχίσουν 400 λίρες της Τουρ.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.