.

Λίγο

από την ποίηση

του Χρήστου Αναγνωστόπουλου

.

.

Ακρόπρωρο

.

Καιρό με περιφέρει

μπάρκο που σε λιμάνια αγαπάει

χωρίς ελπίδα.

Στην πλώρη, ωστόσο, μ’ έχει

κρεμασμένο

να καίει, ως πρέπει, των ματιών του

τ’ αγιοκέρι.

.

.

.

Τα τείχη

.

Σηκώθηκαν πολύ τα τείχη που ήξερε

η καρδιά μου

Κανείς δε θέλει πιά ν’ αλλάξει τη σιωπή.

Μπροστά σε πόρτες που δεν άνοιξαν

καλύτερα να σκέφτομαι και να σωπαίνω.

Εύκολα τώρα δεν καρπίζει η λατρεμένη

γή. Στα σκοτεινά δειπνούν οι κόποι.

Όπου κι αν πάει, ταπεινωμένος επιστρέφει

μέσα μου ο στρατός της νιότης.

.

.

.

Περνούν τα χρόνια

.

Μήπως το όνειρο δεν κράτησα

με χέρια πιο ευλαβικά απ’ των χοηφόρων ;

Να φέρνεις άλλη μια σιωπή

στα δίχτυα μέσα τόσων ημερών

μικρό φαντάζει

και τίποτα δε χάνεται

πριν να του παίξει τον αυλό

η συνήθεια.

Όμως, περνούν τα χρόνια δίχως γυρισμό

κι ακόμα λείπει σε ταξίδι μακρινό

η αγάπη.

.

.

.

Από τη συλλογή :

(Λόγια παραμονής που έγραφα) - στην Αλίκη

.

10.5 Σάμος

Το χάραμα έφευγα μακριά της για πάντα.

το ΄ξερα. Για λίγο στάθηκα μπρός της διστακτικός.

Δεν ήξερα πώς να φερθώ !

Τις υπέροχες ώρες καταντούσα απλός, απ’

αγάπη να μη τις χαλάσω.

Δε γύρισα μήτε για να τη δω.

Φοβήθηκα, μάλλον, την ικανότητα των μα

τιών στη φθορά των ωραίων πραγμάτων.

.

.

.

19.5

κοντά σου αγάπησα τη σιωπή.

Μέσα της έμαθα ν’ απαλύνω την πράξη μου,

στην κουβέντα μου πάνω ν’ απολογούμαι.

Μ’ αυτήν αξιώθηκα τη ζωή μου και μη θέλοντας πάντοτε να φανερωθώ, έδωσα στην

αλήθεια τη δυνατότητα να την ομορφήνει.

Σ’ ευχαριστώ που μ’ ανάθρεψες, με τους

λεπτούς τρόπους των μυστικών.

.

.

.

22.5

τότε σ’ αγάπησα περισσότερο, κείνες τις

λίγες φορές που μιλούσες ελάχιστα κι η

κουβέντα σου απ’ την ήττα είχε πάρει, της προσευχής.

.

.

.

31.5

περνώ από τα πράγματα, όπως το παιδικό

κεφαλάκι από τα χέρια που το βλογούν :

τα δέχομαι όλα.

.

.

.

Σ’ ευχαριστώ που μ’ ανάθρεψες, με τους

λεπτούς τρόπους των μυστικών

.

.

.

.

.