.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ !

.
.

Από το κατατοπιστικό, αποκαλυπτικό βιβλίο :

«ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ»

της Naomi Klein
(συγγραφέας του NO LOGO)



.
-το ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ παράδειγμα της Ασίας !

σελ. 371, 372,373-
.
.
Δεν πουλήθηκαν μόνο ιδιωτικές ασιατικές εταιρείες σε ξένους. Όπως συνέβη και με τις προηγούμενες κρίσεις στη Λατινική Αμερική και στην Ανατολική Ευρώπη, η ασιατική κρίση υποχρέωσε τις κυβερνήσεις να ξεπουλήσουν πολλές δημόσιες επιχειρήσεις προκειμένου να βρουν τα κεφάλαια που χρειάζονταν απεγνωσμένα.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε προβλέψει αυτή την εξέλιξη.

................ ότι οι συμφωνίες «θα δημιουργήσουν νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες». Η Ασία θα υποχρεωνόταν «να επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις σε κομβικούς τομείς, στους οποίους συγκαταλέγονται η ενέργεια, οι μεταφορές, οι επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και οι επικοινωνίες»



Η κρίση προκάλεσε ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων και οι πολυεθνικές εταιρείες επωφελήθηκαν. Η Bechtel εξασφάλισε ένα συμβόλαιο για την ιδιωτικοποίηση του συστήματος ύδρευσης και του αποχετευτικού συστήματος στην ανατολική Μανίλα, αλλά και ένα συμβόλαιο για την κατασκευή διυλιστηρίου στο Σουλαβέσι της Ινδονησίας. Η Motorola απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της νοτιοκορεατικής Appeal Telecom. Ο ενεργειακός γίγαντας Sithe , που εδρεύει στη Νέα Υόρκη , απέσπασε ένα μεγάλο μερίδιο της Cogeneration, της δημόσιας εταιρείας φυσικού αερίου της Ταϋλάνδης. Το σύστημα ύδρευσης της Ινδονησίας διαμοιράστηκε ανάμεσα στη βρετανική Thames Water και στη γαλλική Lyonnaise des Eaux. Η καναδική Westcoast Energy εξασφάλισε συμβόλαιο για ένα τεραστίων διαστάσεων σχέδιο κατασκευής ηλεκτροπαραγωγικών εργοστασίων στην Ινδονησία. Η British Telecom εξαγόρασε ένα μεγάλο μερίδιο των ταχυδρομικών υπηρεσιών της Μαλαισίας και της Νότιας Κορέας. Η Bell Canada πήρε ένα κομμάτι της νοτιοκορεατικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών Hansol.
.


.
.

Συνολικά οι πολυεθνικές εταιρείες πραγματοποίησαν 186 μείζονες συγχωνεύσεις και εξαγορές στην Ινδονησία, στην Ταϋλάνδη, στη Νότια Κορέα και στις Φιλιππίνες, μέσα σε ένα διάστημα είκοσι μηνών.
Βλέποντας την πραγματοποίηση αυτών των μαζικών εκποιήσεων , ο οικονομολόγος του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου Ρόμπερτ Γουέϊντ και ο οικονομικός σύμβουλος Φρανκ Βενερόζο προέβλεψαν ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ «ενδέχεται να επιφέρει τη μεγαλύτερη εν καιρώ ειρήνης μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων από γηγενείς σε αλλοδαπούς ιδιοκτήτες που έχει συμβεί τα τελευταία πενήντα χρόνια σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη».
.
Παρόλο που το ΔΝΤ παραδέχεται κάποια σφάλματα στην αρχική του αντίδραση στην κρίση , ισχυρίζεται ότι διόρθωσε γρήγορα αυτά τα λάθη και ότι τα προγράμματα «σταθεροποίησης» υπήρξαν επιτυχή. Είναι αλήθεια ότι τελικά οι ασιατικές αγορές ηρέμησαν, αλλά με ένα τεράστιο και συνεχιζόμενο κόστος.
.
.

.
.
Η αλήθεια είναι ότι , μία δεκαετία μετά, η Ασία δεν έχει βγει ακόμα από την κρίση. Όταν 24 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε δύο έτη, η απόγνωση ριζώνει τόσο βαθειά, ώστε καμία κουλτούρα δεν μπορεί να την απορροφήσει εύκολα. Και εκφράζεται με διαφορετικές μορφές : από μια σημαντική άνοδο του θρησκευτικού εξτρεμισμού στην Ινδονησία και στην Ταϋλάνδη μέχρι την εκρηκτική αύξηση της παιδικής πορνείας.

Στην Ινδονησία, στη Μαλαισία και στη Νότια Κορέα τα ποσοστά απασχόλησης δεν έχουν φτάσει ακόμα στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν από το 1997.

Και δεν είναι μόνο ότι δεν επέστρεψαν ποτέ στις δουλειές τους οι εργαζόμενοι που τις έχασαν κατά τη διάρκεια της κρίσης . Οι απολύσεις συνεχίζονται , καθώς οι ξένοι νέοι ιδιοκτήτες απαιτούν οι επενδύσεις τους να αποφέρουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.
.
.

.
.

Αυτή είναι η ιστορία των πολιτικών που το ΔΝΤ αποκαλεί «προγράμματα σταθεροποίησης», λες και οι χώρες είναι πλοία που παραδέρνουν στους ωκεανούς των αγορών !
.
Τελικά σταθεροποιούνται, όμως η νέα ισορροπία επιτυγχάνεται με το ρίξιμο στη θάλασσα εκατομμυρίων ανθρώπων : εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα, ιδιοκτητών μικρών επιχειρήσεων, φτωχών αγροτών, συνδικαλιστών. Το βρώμικο μυστικό της «σταθεροποίησης» είναι ότι μια μεγάλη πλειονότητα αυτών των ανθρώπων δεν ξανανεβαίνουν στο πλοίο. Καταλήγουν σε παραγκουπόλεις , όπου σήμερα ζουν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ωθούνται στην πορνεία ή γίνονται λαθρομετανάστες.
.
.


.
.
Είναι οι απόκληροι, αυτοί που ο γερμανός ποιητής Ράϊνε Μαρία Ρίλκε είχε περιγράψει ως εκείνους «στους οποίους δεν ανήκει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον».
.
.
.
.
.
.
.