Τρίτη, Μαρτίου 01, 2011

.

Γιώργος Σεφέρης

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά


- Στν Νάνη Παναγιωτόπουλο -

:

π τ Συλλογ «Ποιήματα» 20η κδοση,

ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

θναι 2000.


Κι
μως πρέπει ν λογαριάσουμε πς προχωρομε.
Ν
ασθάνεσαι δ φτάνει μήτε ν σκέπτεσαι μήτε ν κινεσαι
μήτε ν
κινδυνεύει τ σμα σου στν παλι πολεμίστρα,
ταν τ λάδι ζεματιστ κα τ λιωμένο μολύβι
α
λακώνουνε τ τειχιά.

Κι
μως πρέπει ν λογαριάσουμε κατ πο προχωρομε,
χι καθς πόνος μας τ θέλει κα τ πεινασμένα παιδιά μας
κα
τ χάσμα τς πρόσκλησης τν συντρόφων π τν ντίπερα γιαλό•
μήτε καθ
ς τ ψιθυρίζει τ μελανιασμένο φς στ πρόχειρο νοσοκομεο,
τ
φαρμακευτικ λαμπύρισμα στ προσκέφαλο το παλικαριο
πο
χειρουργήθηκε τ μεσημέρι•
λλ μ κάποιον λλο τρόπο, μπορε ν θέλω ν π καθς
τ
μακρ ποτάμι πο βγαίνει π τς μεγάλες λίμνες τς κλειστς
βαθι
στν φρικ


.
κα τανε κάποτε θες κι πειτα γένηκε δρόμος κα δωρητς
κα
δικαστς κα δέλτα•
πο
δν εναι ποτς του τ διο, κατ πο δίδασκαν ο παλαιο γραμματισμένοι,
κι
στόσο μένει πάντα τ διο σμα, τ διο στρμα, κα
τ
διο Σημεο,
διος προσανατολισμός.


:

Δ θέλω τίποτε λλο παρ ν μιλήσω πλά, ν μο δοθε
τούτη χάρη.
Γιατί κα τ τραγοδι τ φορτώσαμε μ τόσες μουσικς
πο σιγά-σιγ βουλιάζει
κα τν τέχνη μας τ στολίσαμε τόσο πολ πο φαγώθηκε
π τ μαλάματα τ πρόσωπό της
κι εναι καιρς ν πομε τ λιγοστά μας λόγια γιατί
ψυχή μας αριο κάνει πανιά.

ν εναι νθρώπινος πόνος δν εμαστε νθρωποι μόνο γι ν πονομε γι’ατ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοτες τς μέρες, τ μεγάλο ποτάμι
ατ τ νόημα πο προχωρε νάμεσα σ βότανα κα σ χόρτα
κα ζωνταν πο βόσκουν κα ξεδιψον κι νθρώπους πο σπέρνουν
κα πο θερίζουν
κα σ μεγάλους τάφους κόμη κα μικρς κατοικίες τν νεκρν.
Ατ τ ρέμα πο τραβάει τ δρόμο του κα πο δν εναι τόσο διαφορετικ
π τ αμα τν νθρώπων
κι π τ μάτια τν νθρώπων ταν κοιτάζουν σια-πέρα χωρς
τ φόβο μς στν καρδιά τους,
χωρς τν καθημεριν τρεμούλα γι τ μικροπράματα στω
κα γι τ μεγάλα•
ταν κοιτάζουν σια-πέρα καθς στρατοκόπος πο συνήθισε
ν' ναμετρ τ δρόμο του μ τ' στρα,
χι πως μες, τν λλη μέρα, κοιτάζοντας τ κλειστ περιβόλι στ
κοιμισμένο ράπικο σπίτι,
πίσω π τ καφασωτά, τ δροσερ περιβολάκι ν' λλάζει σχμα,
ν μεγαλώνει κα ν μικραίνει•
λλάζοντας καθς κοιτάζαμε, κι μες, τ σχμα το πόθου μας
κα τς καρδις μας,
στ στάλα το μεσημεριο, μες τ πομονετικ ζυμάρι νς κόσμου
πο μς διώχνει κα πο μς πλάθει,
πιασμένοι στ πλουμισμένα δίχτυα μις ζως πο τανε σωστ
κι γινε σκόνη κα βούλιαξε μέσα στν μμο
φήνοντας πίσω της μονάχα κενο τ προσδιόριστο
λίκνισμα πού μας ζάλισε μις ψηλς φοινικις.

Κάϊρο, 20 ουνίου '42

.

.

.

.

.

.


2 σχόλια:

VAD είπε...

κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

-Oxi,μη νομισουμε πω ειμαστε κι αθανατοι:)

Καλό μήνα...

quartier libre είπε...

@
Salaam Alaikum
السلام عليك


ceci n' est pas une pipe !
χαίρομαι που πέρασες :)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΑΡΤΗ !