Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2012

giroflée - η γαρυφαλλιά

αντιπολεμικό ποίημα της Rosa Holt (1935)
η Rosa Holt είναι Γερμανίδα ποιήτρια, αντι ναζί.
την ώρα της επέλασης του Χίτλερ, η ποιήτρια καταγγέλει τη βαρβαρότητα του πολέμου και τα δεινά γιά τον λαό.

Giroflé Girofla

http://www.youtube.com/watch?v=yWQbyG4qQOI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=j0c-...

Que tu as la maison douce
Giroflée Girofla
L’herbe y croît, les fleurs y poussent
Le printemps est là.
Dans la nuit qui devient rousse
Giroflée Girofla
L’avion la brûlera.

********
Que tu as de beaux champs d’orge
Giroflée Girofla
Ton grenier de fruits regorge
L’abondance est là.
Entends-tu souffler la forge
Giroflée Girofla
L’ canon les fauchera.

********
Que tu as de belles filles
Giroflée Girofla
Dans leurs yeux où la joie brille
L’amour descendra.
Dans la plaine on se fusille
Giroflée Girofla
L’ soldat les violera.

********
Que tes fils sont forts et tendres
Giroflée Girofla
Ca fait plaisir d’ les entendre
A qui chantera.
Dans huit jours on va t’ les prendre
Giroflée Girofla
L’ corbeau les mangera.

********
Tant qu’y aura des militaires
Soit ton fils soit le mien
Y n’ pourra y avoir sur terre
Pas grand-chose de bien.
On te tuera pour te faire taire
Par derrière comme un chien
Et tout ça pour rien.

Quelle connerie la guerre ...

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2012

Δήλος

Η αθλιότητα της τρόικας,

με τα μικρά νησιά και τα ...ξερονήσια

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Είναι κανόνας πως όταν δεν υπάρχει δημοκρατικός έλεγχος, τότε είναι ανοιχτός ο δρόμος για αυθαιρεσίες, αυταρχικές συμπεριφορές, αντιδημοκρατικές πρακτικές και εκτροπές.

Οποιος δεν το πιστεύει δεν έχει παρά να κοιτάξει το βίο και την πολιτεία, καθώς και τη συμπεριφορά της τρόικας στην Ελλάδα.

Με ύφος επικυρίαρχου (διότι δεν ελέγχονται από κανένα δημοκρατικό θεσμό) επιχειρούν να επιβάλουν απόψεις και αποφάσεις.

Η συμπεριφορά τους είναι πολλές φορές προσβλητική, όχι μόνο προς τα στελέχη της ελληνικής διοίκησης τα οποία περνούν των παθών τους τον τάραχο, αλλά και προς υπουργούς της εκλεγμένης από τον ελληνικό κυβέρνησης.

Η αλαζονεία τους ξεχειλίζει.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στη στενοκεφαλιά με την οποία επιμένουν στην αυστηρή λιτότητα, παρότι είναι διαπιστωμένο πως η χώρα οδηγείται κατευθείαν στον τοίχο, στις συχνές αλλαγές θέσεων στις διαπραγματεύσεις και κυρίως στις απερίγραπτες προτάσεις που ενίοτε κάνουν.

Το τελευταίο κατόρθωμα, που φανερώνει σε όλο της το μεγαλείο την αντιδημοκρατική, αυταρχική και ίσως περιφρονητική στάση, αποτελεί η πρόταση για εκκένωση των νησιών με πληθυσμό κάτω από 150 κατοίκους για να περιοριστεί το δημοσιονομικό κόστος των υπηρεσιών που παρέχονται στους κατοίκους.

Το διανοείστε; Σε ποιον πλανήτη ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Σε ποιους απευθύνονται;

Δεν μπορώ παρά να υποκύψω στον πειρασμό και να αναρωτηθώ πως αν είχαν την πλήρη εξουσία θα μας έστελναν στα γκουλάγκ ή μήπως στα ξερονήσια για να μειώσουν το έλλειμμα και το χρέος;

Βαριά κουβέντα, αλλά δεν είναι λιγότερο βαριά και προσβλητική και μόνο η σκέψη για εκκένωση των μικρών νησιών.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2012

ΙV.

Βιβλιοθήκη Ελλήνων και ξένων συγγραφέων
.

ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ Ποιητική Ανθολογία

Βιβλίο έκτο
.

Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ
Σελίδες 216
ΔΡΧ.20

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

"Φωτερά σκοτάδια"

Όχι! τα ρόδα τα κλειστά δεν είναι ρόδα ακόμα.
Είν' άνθος δίχως όνομα και δίχως ευωδιά.
Μοιάζουν αθώο, αφίλητο και παιδιακίσιο στόμα,
Που δεν το πότισε καϋμούς αγάπης η καρδιά.

Θέλω τα ρόδα ολόδροσα κ' ευωδιαστά ανθισμένα,
Την ευλογία της ομορφιάς στον κόσμο να σκορπούν:
Χείλη ανοιχτά απ' τους στεναγμούς κι' απ' τα φιλιά καμένα,
Χείλη, που κι' αν σωπαίνουνε -το λεν πως αγαπούν.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
.

"Τραγούδια της πατρίδος μου"

Το Ταξίδι (1883)

Μου σφίγγει ο καϋμός, σα θηλειά το λαιμό
Και μεσ’ στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
Παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξίδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Ε! Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, σ' αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!

Η καλαμιά

Ένας αντρειωμένος Ποταμός μια μέρα

στη χαριτωμένη Καλαμιά μιλάει:
«Όποτε κι αν στρίψω, σε θωρώ εδώ πέρα
στο δικό μου πλάι.

Κι όταν ζευγαρώνω σ’ αγκαλιά γαλάζια
τ’ άστρ’ από κει πάνω, τ’ άνθη από δω χάμου,
γέρνεις κι αγναντεύεις με καημούς και νάζια
τ’ αγκαλιάσματά μου.

Κι όταν οργισμένος χύνομαι στο δρόμο
Και χαλάω, συντρίβω κόσμο σαν το Χάρο,
Καρτερείς αθώα, στέκεις δίχως τρόμο
να σε συνεπάρω.

Αλλά κι αν σε τρώει τ’ αγριομανητό μου,
Πάντα στο πλευρό μου ζεις αναστημένη·
Από με τι ελπίζεις; Πάντα στο πλευρό μου
Μνήμα σε προσμένει!»

Κι αποκρίθη εκείνη γέρνοντας επάνω
Στα πρασινισμένα πόδια του θλιμμένα:
«Δεν μπορώ να ζήσω, μήτε να πεθάνω
μακριά από σένα!»

Ίαμβοι και Ανάπαιστοι

Μοναξιά, σκέπη ολόβαθη
των θείων και των θηρίων,
κάτι σαλεύει μέσα σου
σα λαός μυστηρίων.

Κάμε κάτου απ’ τον ίσκιο σου
και μες στην αγκαλιά σου
να βλέπω με τα μάτια σου
να γρικώ με τ’ αυτιά σου,

να μιλώ με τα λόγια σου·
κράτα μ’ έξω απ’ τα πλήθη,
δώσ’ μου του θείου τον έρωτα
και του θηρίου τη λήθη!

.....................................

Αντιόπη, σα να μ' έδεσεν

αλυσίδα κατέργων.

λύτρωσέ με και σπείρε μου

τη δύναμη των έργων.
.

Ν' ανοίξουν κάμε αγνάντια μου

άλλοι δρόμοι, άλλοι νόμοι,

κι ανάστησέ με ελεύθερο

με βουλή και με γνώμη.

Γίνε γιά με σαν άνοιγμα

πρωινό παραθύρου,

δρόσισέ με και διώξε μου