από το βιβλίο του Ζαν Ζενέ, "Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι",
σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδ. ύψιλον,
κάτι τι που μου αρέσει αληθινά κι είναι πάντα άξιο προσοχής!
"η ομορφιά
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί
και που σ’ αυτήν προστρέχει
όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά.
Τούτη λοιπόν η τέχνη, πόρω απέχει απ’ αυτό που λέγεται
“miserabilisme”."
"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."
"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."
"...πού κρύβεται η μυστική πληγή
όπου, προσφεύγει καθένας μας,
όταν επιβουλεύονται την έπαρσή του,
όταν τον
πληγώνουν;"
από το έργο του Ζαν Ζενέ "Σκοινοβάτης", μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη
