ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ

… Η Ηθική κι η Ομορφιά έπρεπε να πέσουν και έπεσαν. Οι δύο ερινύες χάθηκαν, μένει η Τρίτη και χειρότερη, η Αγάπη, που γρήγορα κι αυτή θα λείψει χωρίς προσπάθεια επειδή εσυμπληρώθηκε απλώς ο μαρασμός της ντροπής. Μέσα στους δωρικούς ναούς του συμφέροντος και στα τέλεια ανάκτορα της ασκήμιας, όταν ο άνθρωπος γίνει ο ίδιος φωτιά (αντίς να κρατά λαμπάδα πίστεως, ελπίδος κι αγάπης), ξεχνά εύκολα τις τρείς γραίες Ηθική, Ομορφιά και Αγάπη. Τα αρχαία ψιμύθια πέφτουν εύκολα γι αυτόν που γνώρισε τι κρύβουν κάτω από την οπτική απάτη της ηθικής, ωραιότητος κι αγάπης. Θα βρεθούν πάντοτε κανονικά και αιωνίως οι ανώτεροι ναοί κι ανάκτορα και φλόγες συνεχείς της ίδιας της ψυχής μας, η δε εντροπή μαραίνεται από τον ήλιο, μόνο από τον ήλιο.
Όλα είναι πολιτική κι η ίδια η πολιτική είναι εργασία και η εργασία φλόγα. Κανείς ας μην απαγορεύει στους ανθρώπους να δουλεύουν, η μεγαλύτερη απρέπεια είναι η ανεργία. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους, είμαι πολύ θετικός, πάρα πολύ θετικός, πάρα πολύ, και υστερώ στη δύναμη της κακίας. Όλοι τους είναι καλλιτέχνες ηθικοί και φιλάνθρωποι. Εγώ μένω ένας πρακτικός, ένας άνθρωπος με μικρή πείρα, δεν έχω ιδέες μεγάλες, ούτε καν ιδέες, είμαι ένα ζώο αδύνατο μπροστά τους...

Chez Catherine
-Γραμμένο για τη Ματίλντα μου-

Σε καμάρωσα!
Πάντα δε σε καμάρωνα;
Τρελό μου ψάρι εσύ, βουνίσιο κι αέρινο…
LA cantatrice! (ο τονισμός στο LA)
Μου θυμίζεις ένα ποίημα. Θα το βρω, κι αν δεν καταλαβαίνεις, θα στο μεταφράσω.
Ta tete, ton geste, ton air, sont beaux, comme un beau paysage, le rire joue a ton visage…
Μόλις άρχισες,
την Κιωκιώ κι εμένα, μας ψιλοπήραν φυσικά τα ζουμιά. Εγώ όμως συνήλθα αμέσως και το απήλαυσα!
Το saxo, grand!

“Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη
Σε λίγο πια θα φέξει, θα ’ρθει χλωμή η αυγή
Κοντεύει έξι, ας πούμ’ αυτή τη λέξη
που ’χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός
είν’ ακόμα σκοτεινός και η νύχτα κυλά
Μα εκεί ψηλά κοίτα έν’ άστρο που δειλά
μοναχό φεγγοβολά και μάς χαμογελά

Νύχτα ασημένια κι η κάθε μου η έννοια
σ’ απόχη μεταξένια από ξανθά μαλλιά
Γλυκοχαράζει, αλλά δεν σε πειράζει
που γέμισε μαράζι η άδεια μου αγκαλιά

Πες μου μια λέξη...

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός...

Νύχτα ασημένια...”


Ο γέροντας, αξιοπρεπής και πάντα μειλίχιος. Πώς να μη σκύψεις, να φιλήσεις το χέρι του…
Εσείς, δεν ξέρετε τι ρόλο έπαιξαν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας…
Πόσο κουράγιο, αλλά και πόσες ιδέες μας έδωσαν …
Σοφός και γλυκομίλητος. Είχε πάντα, τον καλύτερο λόγο, απ’ όλους τους…
«Μας έχετε φωτίσει», του λέω. Με κοιτάζει. «Φωτίσει ή ποτίσει»; «Φ, του λέω φωναχτά, όπως Φώτης». «Μάλιστα…» λέει. Μετά όμως, εγώ το ξανασκέφτηκα… «και ποτίσει…», του λέω. Γέλασε.

Την καταβρήκα, γιατί ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που δεν είχα ξαναδεί. Γι αυτό, την έβγαλα μετά σερί στο σκαμπουδάκι.
Αντιγράφω ένα κομμάτι που μ’ άρεσε:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
-Εσωτερική αφιέρωση πρώτης σελίδας
Στην Κατερίνα

Τσαρούχης
1984-

"Εις την οδό που πάει από το Φάληρο στον Πειραιά, ευρέθη εις το υπόγειο, που επρόβαλε, ο δωδεκαετής Ιησούς υπό μορφή κοριτσιού που τραγουδούσε χτενιζόμενο.
Το τριανταφυλλί εκυριαρχούσε μέσα στην άφθονη σκόνη που εφωτίζετο από τις φλόγες του ηλίου και τις στριγγλιές των γραμμών του τραμ, αρχαιότερες της Εδέμ.
Το κορίτσι ήταν από την Κρήτη ή το Τσιρίγο κι είχε μέσα εις το στόμα του μια ζωηρή τριανταφυλλιά ολόκληρη και το όλο απόπνεε τυρί φρέσκο (λέγε, αν θέλεις, αποπνευματοποιημένο). Η θάλασσα ακούραστη εμύριζε με την ένταση της εχθρότητος κι άλλοι, γενναιότεροι ίσως από μένα, εζητούσαν ακουσίως να ψαρέψουν ό, τι ήταν απαραίτητο, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, ό, τι μπορούσα.
Αυτοί επάλευαν με την θάλασσα χαίροντες, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, εν μέρει χαιρόμενος, ώσπου κατέληξα στο σπίτι και άρχισα να κλαίγω το κλάμα του απογεύματος της Αναγεννήσεως, με πείσμα και δίχως κατανόηση άλλη. Δίχως να γνωρίζω το σχήμα και το μέγεθος της γής. Έκλαιγα πικρά, ώσπου η καρέκλα του Ντα Βίντσι έπεσε τέλος με ορμή ασυνήθιστη ……………………………………………
Και ο Ερωτόκριτος του σπηλαίου, μαζί με το σκονισμένο, έξοχο κορίτσι, ιδρωμένοι και ζωηροί, τρέχοντας προς το αντίθετο μέρος κι αδιαφορώντας για το σκότος των ανακαλύψεων των παλαιοτέρων από κάθε προσδοκία.
Σ’ ένα μικρό ποτήρι το ήπια το γνωστό φαρμάκι, ψιθυρίζων συνεχώς στο τέλος της εικόνος «η καλή παρηγοριά, η καλή παρηγοριά» του βελουδένιου τραπεζιού του αντίθετου με την θάλασσα,
την θάλασσα που έφαγε όλους τους καθρέφτες της μονής του χαϊδεμένου πετεινού που εφυλάσσετο στο γκρεμνό της παραλίας από μοναχές του νοσοκομείου,
τρώγοντας μπαμπάκια με αίμα και στραγάλια και τσιγάρα των στρατιωτών.
Τέλος εβάδισα προς τον γκρεμνό υπό μορφήν στρειδιού,
αδιαφορώντας για την σκόνη του δρόμου που επέρασα
θέλοντας να πάω να κρυφτώ εις το σπήλαιο της νεράϊδας του γιαλού.»


Τίλντα, έπειτα από 20 χρόνια, ίσως σου εξηγήσω αυτήν, την τελευταία παράγραφο…
Όπως λες κι εσύ, perhaps, perhaps, perhaps…

(α, κοίτα, κι αν δε σου βγεί η Νομική, «έχεις τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις, πιάστηνε»)

Το άλλο τρελό ψάρι…

ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

4ο Χριστουγεννιάτικο Φιλανθρωπικό

BAZAAR ΤΕΧΝΗΣ

νέων καλλιτεχνών

24 Νοεμβρίου 06,

4μμ.-10μμ

25-26 Νοεμβρίου 06,

10πμ.-7μμ

-

Βιολόσχημα

Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1, Κολωνάκι

(έχουμε στα χέρια μας το σχετικό έντυπο)

Πολιτική γνώμη

Signature

A.K.

Ένα μήνα περίπου, μετά τη δοκιμασία των Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών, όπου, σε γενικές γραμμές, ειδικά στο λεκανοπέδιο, παρακολουθήσαμε τον ένα δήμο να «πέφτει», πίσω απ’ τον άλλο (ως domino), οφείλουμε μάλλον να διατυπώσουμε κάποιες εκτιμήσεις και οπωσδήποτε, να επαναπροσδιορίσουμε στόχους.
Ο ορίζοντάς μας, δεν μπορεί πια, παρά να είναι οι εθνικές εκλογές. Πώς πορευόμαστε όμως προς εθνικές εκλογές και μέσα από ποιες συνθήκες;
Ο κόσμος της εργασίας, οι οικογένειες, τα άτομα, ο απλός κόσμος της παραγωγής, ο κόσμος του πολιτισμού, των γραμμάτων, αντιλαμβάνεται κάθε μέρα και περισσότερο, ότι, το λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» πρόσωπο, έχει βαθειές ρίζες και αντλεί σκληρά πρότυπα, από καταστάσεις μάλλον προδικτατορικές…
Ο γενετικός κώδικας, δεν έχει ανατραπεί. Αυτό, είναι σαφές και δε νομίζουμε ότι επιδέχεται αμφισβητήσεις.
Απ’ την άλλη, είναι επίσης, απόλυτα σαφές, ότι, όσους πόντους χάνει καθημερινά η κυβερνώσα κατάσταση, από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα ζητήματα, δεν είναι δυστυχώς, σε θέση να τους κερδίσει (και τελικά δεν τους κερδίζει…) η αντιπολίτευση...
Δεν γνωρίζω, αν αυτό είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, είναι πάντως ένα φαινόμενο, που επιβάλλεται να το μελετήσουν πολύ σοβαρά, όσοι ασχολούνται με το πολιτικό παρόν και μέλλον μας.
Γιατί, όταν η κυβέρνηση χάνει κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί, τότε υπάρχει πρόβλημα! Τότε, δεν χτυπάει καμπανάκι… κουδούνα χτυπάει, κι ας την ακούσουμε… μην είμαστε κωφοί…
Κάτι συμβαίνει…
Ίσως ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει την αλαζονεία που είχε αναπτυχθεί από ορισμένους κύκλους, λίγα χρόνια πριν. Και ίσως ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τους γνωστούς, ξύλινους μηχανισμούς που συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν σε κεντρικό, αλλά και σε τοπικό επίπεδο…Και καλά κάνει ο κόσμος, αν δεν έχει ξεχάσει και δεν εμπιστεύεται…
Είναι βέβαιον, ότι οι άνθρωποι, δεν έχουν πεισθεί, για το καινούργιο… Και πώς δηλαδή, να πεισθούν; Μέσα από ποιους δρόμους; Από ποια δρώμενα; Από ποια κανάλια; Από ποιες πολιτικές ( ανύπαρκτες ) πρακτικές; Από ποιόν πολιτικό λόγο;
Υπαρκτοί είμαστε τελικά ή ανύπαρκτοι; Τι πρόσωπο έχουμε; Έχουμε πρόσωπο; Σύγχρονες αντιλήψεις έχουμε; Προτάσεις έχουμε; Κι αν υποθέσουμε ότι έχουμε, αυτές που έχουμε, τις κοινοποιούμε προς τα έξω; Βγαίνουμε καθημερινά μπροστά, για να αναδεικνύουμε τα μεγάλα προβλήματα, που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη;
Βγαίνουμε μπροστά για την ανεργία; Για την ακρίβεια; Για την ομηρία των συμβασιούχων; Για τον τηλεοπτικό απολιτισμό και την κακή ποιότητα της καθημερινότητάς μας;
Βγαίνουμε μπροστά; Προς τα έξω, βγαίνουμε; Έχουμε επαφή με τον κόσμο; Με γειτονιές; Με μαζικά κινήματα; Κτίζουμε συμμαχίες, μέσα απ’ την επαφή με τον κόσμο; Ή μας τρώει η εσωστρέφεια, η μιζέρια, η ανημπόρια μας και τα συντροφικά μαχαιρώματα;
Μπορούμε –η αντιπολίτευση -, να είμαστε μια ήρεμη δύναμη, σε καθημερινή πολιτική, ήρεμη μάχη;

Αν χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα στη σκέψη και τη διαλεκτική μας, τις Νομαρχίες και τους Δήμους που «έσωσε» η αντιπολίτευση, έχουμε κάποια συμπεράσματα να βγάλουμε, χρήσιμα ίσως και για τις εθνικές εκλογές.

-κατ’ αρχήν, όπου κερδήθηκε δήμος, στηρίχθηκε μία άποψη, συνήθως κεντρική επιλογή, αλλά πάντως μία άποψη. Όπου αντίθετα, έγινε διάσπαση γιατί έπεσαν στη μέση προσωπικά μικροσυμφέροντα και μικροφιλοδοξίες, ακόμα και καλές επιλογές προσώπων βούλιαξαν.
-όπου κτίσθηκαν συμμαχίες –ειδικά με τα κόμματα της αριστεράς -, ενότητα πάνω σε ιδεολογική βάση ή προγράμματα, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο, που τις αποδέχθηκε και τις υπερψήφισε.
-όπου ενεργοποιήθηκε και λειτούργησε η συλλογικότητα στο σχεδιασμό, στη λήψη αποφάσεων και στη δράση, το σχήμα απέδωσε
-όπου υπήρξε σχετική αυτονόμηση απ’ τα κόμματα ή αλλιώς ειπείν, όπου υπήρξε διακριτική η κομματική παρουσία, οι πολίτες συναίνεσαν

Μην αγνοώντας βέβαια, τα καθαρά αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά – γιατί υπάρχουν ειδικοί συντελεστές που επενεργούν στις δημοτικές εκλογές (καθώς επίσης και ειδικοί συντελεστές για τις εθνικές) -, ας έχουμε τα παραπάνω στο νού μας όταν σχεδιάζουμε…

Κι ακόμα, ας χρησιμοποιήσουμε το πραγματικά δυνατό, το πρωτογενές στοιχείο, την ίδια την κοινωνία, στους επόμενους σχεδιασμούς μας
Ας εγγυηθούμε, με κάποιο τρόπο αξιόπιστο, ότι θα εκλείψει η αλαζονεία της εξουσίας, θα υπάρξει μεγαλοσύνη στη συμπεριφορά κι αυτοσυγκράτηση κι ότι σίγουρα, δεν θα έχουμε revanche κι αντεκδικήσεις, ειδικά στον φτωχό κόσμο και τους εργαζόμενους…
Ας εγγυηθούμε ότι θα μαστε αποτελεσματικοί

Κι ακόμα, ας δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε δύο, εξαιρετικά (κατά τη γνώμη μας) κρίσιμα σημεία
-να φροντίσουμε να ανατραπεί η αποστροφή της κοινωνίας στα κάθε λογής πολιτικά στελέχη
-να στραφούμε στα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, -όχι ευκαιριακά-, μα με προγραμματικές συμφωνίες κι αμοιβαίες παραχωρήσεις εκατέρωθεν, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τη συμμετοχική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία και στο πολιτικό σκηνικό.

Κι επιτέλους, να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, αλλά και τον κόσμο,

ν’ αποβάλλει το φοβερό σύνδρομο της ηττοπάθειας.

Ε, εντάξει... είπαμε!
"Είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία", αλλά ας τη διαχειριστούμε κι αυτήν, λιγουλάκι ευέλικτα...
Αν, λέμε αν, χρειάζεται να καταθέσουμε όοοοολα αυτά τα χαρτιά, βάλτε Προϊστάμενε, κι έναν δεύτερο υπάλληλο στο πόστο, να τα ελέγχει και να τα παραλαμβάνει. Δεν τα καταφέρνει μόνη της η δυστυχής κυρία... Κι εμείς αγανακτούμε κι αυτή η έρμη, με πονοκέφαλο θα γυρίσει σπίτι.
Δεν βλέπετε τα πενήντα άτομα στην ουρά, (που διαρκώς ανανεώνεται...), να περιμένουν με τις ώρες κι επιπλέον να επιδίδονται όχι σε τόσο κολακευτικά σχόλια; (σικ!)
Και παρακαλώ, μη μας κλείνετε και την πόρτα στη μούρη, όσο περιμένουμε απ' έξω... Δεν είσαστε χειρουργείο. Δημόσια διοίκηση είσαστε.

μετά τιμής

au nom de la rose...

ρόκ μυσταγωγία

βραδυ λόγιον

βότκα πορτοκάλι - τρείς βότκες πορτοκάλι. φουρτουνιασμένη θάλασσα το ροκ κι άλλοτε, βαθιά, ζεστή θάλασσα, να τραγουδάει για την Billie Holiday μιά μούτζα στο συμβατισμό. "κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε ακόμα" γειά σου και σένα Διονύση les musiciens. οι φίλοι... παιδιόθεν... όταν οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί, απογειώνεσαι ... και κάτι παλιοκαραβάνες στο βάθος, να στέκουν ακίνητοι, σα θαλασσόλυκοι στην πλώρη απόψε, δεν υπάρχει εδώ ξενερωσιά ρόδον το αμάραντον...

Τελειώνοντας το μικρό βιβλίο του Ζαν Ζενέ, «Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι», σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδ. ύψιλον,
σταχυολογώ:

«η ομορφιά
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί και που σ’ αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά. Τούτη λοιπόν η τέχνη, (του Τζακομέττι), πόρω απέχει απ’ αυτό που λέγεται “miserabilisme”.»

και πιό κάτω:
"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."

και πιό κάτω:
σχετικά με τη μοναξιά των αντικειμένων.
Τζακομέττι: "μιά μέρα, στην κάμαρά μου, κοιτούσα μιά πετσέτα, που ήταν πάνω σε μιά καρέκλα, και τότε μου γεννήθηκε στ' αλήθεια η εντύπωση, ότι, όχι μόνο κάθε αντικείμενο ήταν μόνο του, αλλά, 'οτι είχε ένα βάρος - ή μαλλον, μιά έλλειψη βάρους, που το απέτρεπε να επιβαρύνει το άλλο αντικείμενο".

(quartier libre: αυτό, μου θυμίζει συνειρμικά, κάτι άλλο... περιμένετε λίγο, πάω να το ψάξω...
νάτο!)

από "το σώμα και το αίμα", του Γιάννη Ρίτσου:
"... γιατί η πετσέτα πάνω στο τραπέζι, κάνει πάλι φτερά
σκουντάει με τη ζεστή στρογγυλάδα του ώμου της τ' άλλο πουλί
πούναι βαθιά τους..."

και τελικά, έρχεται συνειρμός, για κάτι άλλο, που έχει κι αυτό να κάνει, με την υπόσταση των πραγμάτων
(μόνο που δεν μπορώ να το βρώ, δεν είναι σίγουρο ότι το θυμάμαι σωστά και δεν είμαι πιά βέβαιη, αν είναι του Λαμαρτίνου):

"objets inanimés,
avez-vous donc une ame
qui s' attache à notre ame
et la force d' aimer"?

που σε ελεύθερη απόδοση, πάει να πει:

"άψυχα πράγματα
μην τάχα έχετε μιά ψυχή
που δένεται στη δική μας
και την αναγκάζει ν' αγαπάει";

σας χαιρετώ!

ΕΓΚΑΙΝΙΑ BLOG!

.

.

πώς να σας καλωσορίσω στο καινούργιο blog;

( που θέλω να είναι και δικό σας )...

πώς να σας καλοκαρδίσω;

πώς να σας δω γελαστούς;

.

.

μ' αρέσει η μουσική...

μουσική θα σας παίξω !

μπορώ να γίνω για σας,

(αν ποτέ χρειαστεί...)

ένα γεμάτο φεγγάρι

να σας φωτίσω τη σκοτεινιά...

ή, όταν είσαστε στα γκρίζα,

σε βροχές και καταιγίδες

μπορώ να γίνω για σας ουράνιο τόξο!

να σας δίνω ελπίδα...