πλήθος !

à quoi, bon?
inutile.

dans le port

d' Amsterdam

Jacques Brel

Επειδή
Η εβδομάδα που έρχεται
Θα είναι ιδιαίτερης δυσκολίας και τρεχάλας
Επειδή
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου
Να καταπολεμήσω το άγχος
-όσο γίνεται-…
Επειδή
Η καλή συγκυρία και η καλή μου η τύχη
έκαναν να εμφανιστεί,

στα πέριξ
φίλη

Άγγελος-φύλαξ, σύμμαχος - βοηθός
Και ανορθωτής ηθικών
Και μάλλον ειδήμων περί την μουσικήν

Ας χαλαρώσουμε λίγο σήμερα
Κι ας ασχοληθούμε
-όσο μας παίρνει-…

-Jacques Brel

“Ne me quitte pas”

Ne me quitte pas

Il faut oublier

Tout peut s'oublier

Qui s'enfuit déjà

Oublier le temps

Des malentendus

Et le temps perdu

A savoir comment

Oublier ces heures

Qui tuaient parfois

A coups de pourquoi

Le cœur du bonheur

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

.

Moi je t'offrirai

Des perles de pluie

Venues de pays

Où il ne pleut pas

Je creuserai la terre

Jusqu'après ma mort

Pour couvrir ton corps

D'or et de lumière

Je ferai un domaine

Où l'amour sera roi

Où l'amour sera loi

Où tu seras reine

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

.

Je t'inventerai

Des mots insensés

Que tu comprendras

Je te parlerai

De ces amants-là

Qui ont vu deux fois

Leurs cœurs s'embraser

Je te raconterai

L'histoire de ce roi

Mort de n'avoir pas

Pu te rencontrer

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

.

……………………………
Ne me quitte pas

Je ne vais plus pleurer

Je ne vais plus parler

Je me cacherai là

A te regarder

Danser et sourire

Et à t' écouter

Chanter et puis rire

Laisse-moi devenir

L'ombre de ton ombre

L'ombre de ta main

L'ombre de ton chien

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas.

.

-Sting (εξαίρετο!)

“Ne me quitte pas”

.

-Isabelle Boulay

“ma fille”
bonne route

“c’ est quoi, c’ est l’ habitude”
la certitude de savoir à qui tu penses

“une autre vie”
ensemble/c’ est toute une croyance

ενδιάμεσα
“the passion as sung by Fairouz”

-Isabelle Boulay

À Olympia
“non, je ne regrette rien”

“sans toi”
la patience et la force de croire

“mieux qu’ ici-bàs”

“parle-moi”
j’ ai tant de fois voulu t’ ecrire/garde - moi/parle-moi

καλή εκτέλεση
η Isabelle Boulay
στο duo avec Edith Piaff
mais comment imiter
ou accompagner
une femme passionnée?
Est-ce possible?
Ma vie, ca commence avec toi

-Jacques Brel

“Mathilde”
αφιερωμένο στη μικρή μου Würzbourgerine

“Amsterdam”
αφιερωμένο στον Άκη μου, που μου είχε πρωτοχαρίσει το δίσκο
-έστω! π.Χ.γ. !
(το γάμα είναι : γεννήσεως)

«quand on n’ a que l’ amour”
à offrire en prière sans nulle autre richesse
que de croire pour toujours

πολύ

ευχαριστώ !

Αχ, τι την κάνετε και βγάνει απόψε... Αχ, τι...

Τα χρόνια της ασφάλειας.
"Πώς δεν ξέρεις τίποτα;" ρώτησε ο μπάτσος. Τι μπάτσος δηλαδή... Επικεφαλής του "φοιτητικού τμήματος" στην ασφάλεια ήταν ο Λ. "πώς δεν ξέρεις τίποτα"; "πώς δεν τους γνωρίζεις"; σε είδανε ξαφνικά στην οργάνωση και είπανε "ωραία είν' αυτή η άγνωστη, μας κάνει για μπουμπουλίνα";
έτσι, της έμεινε κατόπιν το παράνομα. σαν πέρασαν τα σιδερένια χρόνια, οι φίλοι τα κουβέντιαζαν καμμιά φορά, και γέλαγαν με το περιστατικό. μερικοί, ακόμα τη φωνάζουν χαϊδευτικά "μπουμπουλίνα".
κι η αλήθεια είναι, δως της, της μπουμπουλίνας βήμα κι ευκαιρία, να τσακίσει με φωνή στεντόρεια ό, τι εκείνη νομίζει βρώμικο κι αντικοινωνικό.
ευκαιρία μόνο δώς της και κάτσε από μιά μεριά να βλέπεις...
ένα πράμα μην της πεις, μονάχα της μπουμπουλίνας:
ν' απαγγείλει δημόσια, ποιήματα και να χει θεατές...
δεν είν' αυτή για τέτοια... δεν ξέρει απ' αυτά... θες να πεθάνει από ντροπή;
αυτή είναι μονάχα να βρει μιά γωνιά, να κάθεται ήσυχα, σιωπηλά, ν' ακούει εσένα να διαβάζεις.
μονάχα εσύ θα διαβάζεις.
αυτή ήσυχη στη γωνιά, να προσπαθεί να γράψει τα ορνιθοσκαλίσματά της και ν' ακούει.
και που γράφει "σχεδόν δημόσια", σε σένα το χρωστάει. "ανάγκη τέχνας κατεργάζεται". η ανάγκη της επι κοινωνίας, δηλαδή...

Έτσι κι απόψε.

"είμαι ένα τίποτα", έλεγε και ξανάλεγε μέσα της, σαν άκουγε τους άλλους ν' απαγγέλουν τα γραφτά τους. "είμαι ένα τίποτα. θα σταματήσω τα ορνιθοσκαλίσματα και θα καθίσω σοβαρά να δουλέψω, σοβαρά να γράψω"...

σοκ έπαθε.

"χρειάζεται πραγματική δουλειά, Θεέ μου... να ξεφοβηθεί πρέπει. να ξεντραπεί πρέπει. να μην τσιγκουνεύεται τα λόγια, πρέπει. να γίνει πιό αλαργινή. να τα χωρέσει όλα."

βρέστε, παρακαλώ, εκείνο το ποίημα το "αγκάθι", του Πούσκιν. πού να το βρω;

"δεν είμαστε συγγενείς εξ αίματος, γι αυτό ο δεσμός μας είναι τόσο στερεός", διάβασε ο Μπ. Δ., και της φάνηκε εξαιρετική απάντηση, σε όσους αναρωτιούνται για τον α' βαθμό συγγένειας. μόνον ένας ποιητής μπορούσε να δώσει τέτοιαν αληθινή απάντηση!

κι η Κατερίνα Αγ. Ρ.:

"...τη μέρα

που ήμέρεψε η αγριωπή θηλυκιά

μέσα μου"

αυτή τη μέρα, που ήταν σα να την γέννησε... την ψυχή της σα να ξαναγέννησε... και είπε : "πάψε να κρύβεις πιά, τα μέσα σου, πλάϊ μου ακούμπησέ τα"

Hélène διάβασε:

"το τσάϊ σας, κύριε, στο ξένο ποίημα"

"Αδωνης"

και πάλι Μπ. Δ., διάβασε:

"το φαντάστηκα";

όχι, Άσπα, μη φοβάσαι για μένα.

ΔΕΝ το φαντάσθηκα!

τίτλοι του τέλους:

ΠΗΡΕ ΑΕΡΑ Η ΨΥΧΗ !

καληνύχτα

κομμένη η τηλεόραση
εδώ και πάρα πολύ καιρό.
καμμιά φορά βλέπω λίγο, με την άκρη του ματιού, ό, τι διαλέγει η Α.
κι απόψε
κάνει ζάπινγκ :

Λουί ντε Φυνές και Κωνσταντάρας.
Κωνσταντάρας και Λουί ντε Φυνές.

Τα ρέστα μου !
τα- ρέ- στα- μου- !

του Θεού
τα πλατανόφυλλα.
κι ο ήλιος που περνάει ανάμεσα!

τα πλατανόφυλλα

του μάστορα.

κι ο ήλιος που περνάει ανάμεσα!

A.K.

το βάδισμα

η συνέχεια

ανελέητα

κοπιαστικά

ανελέητα

τραχειά

με κούραση

διστακτικά

ντροπαλά

επίμονα

ανελέητα

η σταθερότητα

καμμιά φορά το τρίκλισμα

αναστενάρικα

καίει η άσφαλτος

κι η ακροθαλασσιά μήνα Αύγουστο

το βάδισμα

μιά πατούσα περήφανη

που μιλάει

να μην ξέρει κανείς

πληγωμένη

να μην βλέπει κανείς

τη γύμνια της

Α.Κ.

πώς ν' απευθύνεσαι στο "πουθενά";
στον αέρα που φυσάει και φεύγει;
πώς να μιλάς στο "πουθενά";
σ' αυτήν την περίεργη λέξη
"που θε να"
που
θε
να
καν είς!

A.K.

μιά μικρή πετρούλα που αντιστέκεται, να σαι.

μιά μικρή όμορφη πέτρα,

παιδί της συντριβής .

Καταπώς δηλαδή, συντρίβει ο χρόνος, ο αγέρας και το κύμα

τον βράχο

και ο ήλιος τον βράχο

και φτιάχνονται τα πολύχρωμα βότσαλα, στις ακρογιαλιές,

οι λευκές κροκάλες,

οι μικρές, καφετιές πέτρες

και μιά γραμμή από θύνες , στην έρημο.

Το νερό

να σε λειαίνει, με τ' άγγιγμά του,

ο αέρας να σε δροσίζει ψιθυρίζοντας

ο ήλιος να σε φλογίζει με τ' αγκάλιασμά του

κι ο χρόνος

να σου σκαλίζει χαρακιές

στο σκληρό.

Ως τη συντριβή.

Παρουσίαση βιβλίου, στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.
Σε κείνη την υπέροχη αίθουσα με τα παλιά ξύλα, τις προτομές απ' τους γαλαξίες, και τα βιβλία στις παλιές βιτρίνες.
Ο συγγραφέας, φίλος.
Κάποτε, συναντηθήκαμε τυχαία, σε νυχτερινή περιπλάνηση, στο διαδίκτυο !
Τον αποκαλώ πάντα με όνομα γελαστό και συνθηματικό, κι έτσι με αναγνώρισε.
"Έμεινα κάγκελο που σε βρήκα μπροστά μου !"
Δίκιο έχεις... Ε, δεν είναι και μικρός χώρος το διαδίκτυο...
Φχαριστήθηκα χτες* από την ambiance.

Μετά ήρθε η Μαρία.
Το καλοκαίρι ήμουν μιά βδομάδα chez elle, πλάϊ στο χρυσόλακκο, και τα γυναικεία ειδώλια με το σπασμένο μπούστο. Θραύσματα.
Θραύσματα γενικώς...
Μιά βδομάδα ατέλειωτης ολονυχτίας στις βεράντες -τι μας φταίν τόσοι άνθρωποι και τους έχουμε βγάλει το ζουμί; -
στην Κνωσσό περνοδιαβαίνοντας στα μαγικά χαλάσματα, παρέα με τους πρίγκηπες, τους κεραμείς, τα κρίνα με τους γαλάζιους μίσχους, κι έπειτα στο καφενεδάκι με τα μπλοκάκια και τα κραγιόνια...

Χτες βράδυ ήπιαμε δυό ποτά. Κουβεντιάσαμε.
Γύρισα ξερή, από μέρα κατάκοπη. Έπεσα ξερή. Στις 5 ξύπνησα. Πονοκέφαλος. Δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι, ούτε στο μαξιλάρι. Ούτε όρθιο, ούτε πλαγιαστό, ούτε ανάσκελα, ούτε στο πλάϊ.
Μούγκριζα απ' τον πόνο μέχρι τις 7.30.
Μετά με πήρε ο ύπνος, δίχως να το καταλάβω. Ξύπνησα έντρομη στις 9.30. Θυμήθηκα ότι στις 9.30 είχα ραντεβού στη δουλειά. Άνθρωποι σοβαροί, να περιμένουν να ξυπνήσω εγώ απ' τον πονοκέφαλο... ας είναι...
Πρέπει μάλλον ν' αλλάξω λίγο το style και τις συνθήκες της δουλειάς.
Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω λίγο.
"Χαλάρωσε, κι απόλαυσέ το, που λένε".
Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, την ώρα που βόγγαγα.

* χθες,

Τετάρτη

Μ. Παρασκευή, 6 Απρίλη 07.

Α.Κ.

Αχάραγα.
Η πόλη άδεια. Μ' αρέσει καλύτερα έτσι. La brume ! Και πίσω απ' την κινούμενη γάζα οι προσόψεις, γηραιές.
Η αρχαία σαγήνη !
Esplanade, με τα δέντρα γυμνά, έρημοι δρόμοι δίχως το πλήθος να συνωστίζεται, δίχως κραυγές και μηχανές εντυπωσιασμένων γιαπωνέζων.
Θυμάμαι , Δήμο , το Σαμουράι σου, μες στου Van Gogh τα στάχυα !
Κι ένα σαξόφωνο μαγικό, στ' αρχαίο παράθυρο.
.


Ο δρόμος, η θάλασσα, κι άλλος δρόμος. Μουντάδα γύρω.
Το καλοκαίρι, στην ίδια θάλασσα, να ξημερώνομαι γράφοντας.
06.10 σκοτάδι, κι εγώ, το μάτι στυλωμένο πάνω σου.
06.10 ... Κι ύστερα, μου έφερες τον Καβάφη. Το ποίημα με τα χρώματα.

04 observer - participer
05 l' interaction
06 - 07
"αυτήν την ψυχή τη λέω αθωότητα
κι αυτήν τη χίμαιρα,
δικαίωμά μου"

Α.Κ.

Στην εκκλησιά που μπαίνεις εσύ "σαν Πανσέληνος". Κι εγώ, σα μικρό καντηλάκι.

Ορθή, ταπεινή, περήφανη, ακούραστη,
στο ιερό μπροστά, στο χέρι η σύνοψη . Διαβάζω μαζί.

Η θεία μετάληψη. "Κοινωνόν με παράλαβε".
Βιολέττες ευωδιάζει το λιβάνι.

Άκρα σιωπή.
Παλαμική η ιερουργία και κατάνυξη.

Ακόμα; Δώδεκα. Ακόμα εκεί είσαι; Να υπήρχαν ταξί-αεροπλάνα! Αεροταξί πόλης! Τρελά. Πρόσεχε τα σκαλιά. Να πατάς σταθερά. Μη βιάζεσαι. Πάρε την μικρή κατηφόρα. Πρόσεχε βγαίνοντας στη λεωφόρο. Σε κείνο ακριβώς το σημείο, διαβαίνοντας, έπεσα μια φορά. Στο δρόμο διάπλατα. Ήταν πολύ αργά, το βράδυ που έφυγε ο Σ. Σκοτισμένη ήμουνα. Είχα γονατίσει μπροστά στο κρεββάτι. Του άγγιξα το χέρι. Κρύο. Έπειτα, έφυγα. Σκοτισμένη ήμουνα. Διαβαίνοντας μπροστά στην πύλη, σωριάστηκα. Κάποιος να την προσέχει…Τρελά. Ήταν αργά, ξημέρωμα και δεν περνούσε ο ποταμός με τ’ αυτοκίνητα. Γι αυτό ζω. Δώδεκα και είκοσι. Σαράντα λεπτά ακόμα. Ή τριάντα. Ή τριανταπέντε. Εξαρτάται απ’ την κίνηση. Ποτέ κανείς συγκοινωνιολόγος, δε χαρτογράφησε διαδρομές τέτοιας ακρίβειας. Μονάχα αυτή. Και δεν είναι διόλου αστείο, σα λέει «ακούω το κλειδί ». Δεν είναι λόγου χάριν… Γυάλινες μετρήσεις, γυάλινων δρόμων, με αυτοκίνητα γυάλινα, ρολόγια από γυαλί, κλειδιά από κρύσταλλα που εσύ θα σπάσεις, στο θυμίζω, αν το ξέχασες. Τα χρόνια λεπτό-λεπτό μετρημένα, δεν είναι χρόνια αυτά, δεν είναι μήνες, δεν είναι ώρες, μέρες, νύχτες, στατιστικές είναι. Μάθε τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις πιάστηνε… Μπορεί κάποτε, όταν την διώξουνε απ’ τη δουλειά, -πράγμα διόλου απίθανο, μα μη σε νοιάζει, σκασίλα της-, να δουλέψει στις στατιστικές. Αυτοδίδακτη. Μετά μεγάλης σπουδής, αναμονής, προσοχής, αντοχής, στατιστικολόγος αυτοδίδακτη. Σε κάνει η ανάγκη… Το κάρφωμα στο γυαλί. Εικονικά, "έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου, του οργασμού, της μάρκας των τσιγάρων σου." Τρελά. Στο πα κι εχτές. Μία παρά είκοσι. Τι καλά που σκέφτηκα απόψε να γράψω δυό λέξεις! Περνάει γρηγορότερα ο χρόνος. Κι ο Κοντορεβυθούλης δεν είμαι γω. Εσύ είσαι Κοντορεβυθούλης. Εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω, είναι ν’ ακολουθώ τις πετρούλες, κλαίγοντας μες στα σκοτάδια και τα δάση, σκουπίζοντας συνέχεια τις μύξες μου, κουράστηκαν τα πόδια μου, κουράστηκε η ψυχή μου, κουράστηκε το σώμα μου, μα πρέπει να φτάσω, δε γυρίζω πίσω, εκεί που είσαι, θα φτάσω. Εκεί είν’ το σπίτι μου. Μία παρά δέκα. Για ν’ ανοίξουμε το παράθυρο, να δούμε. Ξημέρωσε;

ellinida
a dit :

-δεν πιστεύω, καλή μου, να χεις αντίρρηση-...

(ήταν πολύ όμορφο!)

"Ετσι μου ήρθε, αντί σχολίου.

Αναρωτιέμαι αν τραγούδισε κανείς ποτέ τόσο όμορφα την Ελλάδα όπως ο Ελύτης."

.

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά σιγά η μικρή Πορτοκαλένια!
.

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν Πορτοκαλένια!
.

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Τη λέει ο χτύπος του νερού μές στις χρυσοστιγμές
Τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
.

Σήκω μικρή μικρή Πορτοκαλένια
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους.

ευχαριστώ!

Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά

που την εζήλευε όλη η γειτονιά

Που την εζήλευε όλη η γειτονιά

είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά

.

Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα

Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα

Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα

.

Πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά

FRAGILE

Κι όχι να πεις πως ξεθάρρεψε...
μπα, όχι !
FRAGILE.
Μικρά πετάγματα, διστακτικά.
Η χειμωνιά που πέρασε ήταν κακή. Άδικη. Σκληρή για τους φτωχούς. Στυγνή. Απρόσεχτη. Αναίτια. Μαύρη. Κακός καιρός. Βροχές που πνιξαν τον κόσμο. Χιονιάς και μαύρα σύννεφα.
Πώς να ξεμυτίσει ζωντανό;
Και πώς να ξεμυτίσεις τώρα σε άνοιξη; Βλέπεις τα ουράνια γελαστά και δεν πιστεύεις. Τρέμεις να ξεμυτίσεις. Πώς ν' ακουμπήσεις, Θέ μου, το γαλάζιο και το γελαστό;
Ποιός έγραψε την "εύθραυστη ισορροπία"; Θαρρώ ο Άλμπυ.
Απόψε είδες λίγο κι από "Ωραία μου κυρία". Κι έτσι σου ρχεται, επίτηδες, ν' αρχίσεις να συλλαβίζεις κόκνεϋ, δίχως ha και βαθειές ανάσες ή να πάρεις των ομματιών σου να στρίβεις. Να δοκιμάσεις μ' αξιοπρέπεια, πόση αλήθεια έχουν οι αλήθειες κι αν θα μπει κανείς στον κόπο, στις λαϊκές αγορές να σε ψάξει τα βράδια.

Barcelone

πόλη αγαπημένη...

Casa Battlo

του Αγίου Γεωργίου

.

(αριστερο κλίκ πάνω στην εικόνα

για να τη θαυμάσουμε !)

.

Η Casa Battlo
αναπαριστά μιά αλληγορία του θρύλου
του Αγίου Γεωργίου.
Η στέγη είναι η πλάτη του Δράκου
και τα μπαλκόνια, λαξευμένα στη μορφή μασκών του καρναβαλιού,
είναι τα κρανία των θυμάτων του Δράκου.

.

Casa Battlo, l' intérieur

Ιγκου άνα

bleu φύλακας

του πάρκου

.

η Αγία Οικογένεια !

(αριστερό κλικ πάνω στην εικόνα)

la cathédrale

las Ramblas

-promenade-

.

las Ramblas

-marché aux fleurs

et aux oiseaux-

.

δεν μπορώ ν' αντισταθώ...

θα δώσω λίγους στίχους του Prévert:

.

Je suis allé au marché aux oiseaux

Et j'ai acheté des oiseaux

Pour toi mon amour

Je suis allé au marché aux fleurs

Et j'ai acheté des fleurs

Pour toi mon amour

.

statue vivante

.

Camp Nou Stadium

barrio gotico

carrelage

pueblo Espagnol

Λα Πεδρέρα

Τα άνθη
του Gaudi

parc Guell

"l' or de l' azur"

άκου τίτλος!

ποίημα είν' ετούτο

ή πίνακας;

L' OR DE L' AZUR!

fondation Juan Miro

τι όμορφα

πλακάκια

φούξια !

κρύψε με

ψηλά!

στο ταβάνι!

.

carrelages

λούλουδα σε πλακάκια

πάντα

λούλουδα

σε πλακάκια

υπέροχες

ολάνθιστες

κολόνες !

.

(αριστερό κλικ πάνω στην εικόνα

για να τη θαυμάσουμε !)

.

κίτρινο ημερωμένο άλογο !

21 η Απριλίου 1967

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, δεν ήσαν και λίγα…
Ολα τα θυμάμαι…
λείπουν κάποιες λέξεις,
αλλάζω ίσως μερικές λέξεις,
μα τα θυμάμαι...
Τα χω καταγράψει κι όλας.
Ίσως κάποτε μας χρησιμέψουν.

Λες;
Μπα!

Ας ρίξω λίγα στιχάκια,
έτσι άτακτα όπως μου ήρθαν στο νου…


ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

Σαν έμαθα το θάνατό σου
Δεν μπόρεσα να κλάψω
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου
Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση
«Δε θα τολμήσουν» έλεγες
«Δεν έχουν άλλο δρόμο» σ’ απαντούσα
«Αυτός ο δρόμος θα ναι ο τάφος τους»
Έλεγες με πίστη
…………………………………………….



ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟΝ ΩΡΩΠΟ

…………………………………………….
Μες στα σύρματα κλεισμένοι,
μα η καρδιά μας πάντα ορθή
πάντα ο ίδιος λόγος μένει, λευτεριά και προκοπή
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
……………………………………………



Εις Σάμον

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι

θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

21 η Απριλίου 1967

Είναι απ' τα ποιήματα - τραγούδια,

που σημάδεψαν τα μικρά μου χρόνια και τ' αγαπώ.

.

.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

.

Μ. Θεοδωράκης

Ποίηση: Μαρίνα

.

Καθώς το παιδί,

που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,

ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου

και θα χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου

Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού

... Να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας

.

... Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,

την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου

... Πώς να μετρήσω;

... Η απουσία σου, η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου,

άνοιξε από παντού ξετρελλαμμένα στόματα η ασχήμια,

που ενεδρεύει να με καταβροχθίσει

κι ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει

.

... Πώς να τραγουδήσω;

Κι η φωνή μου που αγαπούσες μαχαιρωμένη.

Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια, τα μαλλιά μου που αγαπούσες

τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πιά

... Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα. Μονάχα ετούτη τη γλώσσα

.

"Πώς άλλαξε αυτό το παιδί",

θα λένε οι άλλοι,

κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα

ζητώντας μου να τους μιλήσω για ήρωες

.

... Τις νύχτες χωρίς εσένα

που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου,

... απ τα πέρατα της γης και της απόγνωσης.

Γιατί και σένα θα σ έχω χάσει στο κινούμενο σκοτάδι,

όπως κι εμένα, όπως και τον αγώνα,

που θα ταν δύσκολος, αλλά ωραίος

... Χωρίς εσένα πώς;

.

Σαν την πρώτη μοναξιά, που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί,

Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.

Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους...

Και μόνο εσύ θα ξέρεις... Μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου...

Εγώ η μνήμη, ανήμερη.

Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου.

.

Θα πολιορκώ το "κοίταζε τη δουλειά σου" με την αγωνία μου

... Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,

ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν,

ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται...

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα

στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου,

κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου...

.

.

δεν είναι επετειακό!

η ζωή δεν γιορτάζεται

με επετείους.

η ζωή, κάθε μέρα, μ' αγώνα για τα μικρά

και τ' ανθρώπινα

γιορτάζεται...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !

ακούω απ' έξω
τα πρώτα κελαϊδήματα.

o.k.
κάθε άνθρωπος σηκώνει το σταυρό του.
όταν προσεύχεσαι
να μην παρακαλάς.
μόνο ευγνωμοσύνη στη ζωή να χουμε.
Δόξα Σοι, Κύριε! να λέμε σαν προσευχή.

η προσευχή

του ταπεινού

Στα τυφλά!

Κάποτε είπε
«μπορώ να σ’ αναγνωρίσω μέσα στο πλήθος, από ένα “και” ψιθυριστά που θα πεις».
Από ένα «εμ!». Απ’ την παραμικρή λεξούλα. Αυτή είναι η αλήθεια. Το τριγύριζε καιρό στο μυαλό . Σκεφτόταν... Οι άνθρωποι που περνάν πολύ καιρό μαζί, όσοι προσηλώνονται πάνω σε κάποιον, όσοι αποδέχονται μέσα τους και προσέχουν κάποιον, φαίνεται συνχνωτίζονται.
Συν και χνώτα. Μπορεί ο καθείς τους ν’ αναγνωρίσει τον άλλο από μακριά, όπως αναγνωρίζουν τα σκυλάκια απ’ τη μυρωδιά, έστω κι αν αυτή τη μυρωδιά, τη φέρνει από μακριά ο αγέρας. Αναγνωρίζονται όχι μεταφυσικά, αλλά απόλυτα φυσιολογικά, όπως αναγνωρίζει η μάνα το παιδί της, απ’ την παραμικρή κουβέντα του, απ’ τον τρόπο που σκέφτεται, απ’ τις αδύνατες φωνούλες του, απ’ τη μυρωδιά του, απ’ το παιχνίδι, το κλάμα και το γέλιο του – πολλοί φαντάζεσαι, ξέρουν με τι μπορείς να παίζεις, να κλαίς και να γελάς; -, από ό, τι τέλος πάντων για όλους τους υπόλοιπους γράφει αδιάφορα…
Απ’ αυτά τα «αδιάφορα» για όλους τους άλλους, απ’ αυτά αναγνωρίζονται τα alter ego μέσα στο τυφλό πλήθος.
Έχουνε φαίνεται καταγράψει στη συνείδηση, μα και στο υποσυνείδητό τους, όχι μονάχα λέξεις κι εκφράσεις που ο άλλος χρησιμοποιεί, αλλά, ακόμα σημαντικότερο, έχουνε καταγράψει την υποκίνησή του… πώς και γιατί μιλάει έτσι… πώς και γιατί σκέφτεται έτσι, πώς προσεγγίζει τα πράγματα, τους ανθρώπους, με τι διασκεδάζει, με τι στενοχωριέται, τι τον ενθουσιάζει, τι τον πεισμώνει, τον αποξενώνει, τον δυσκολεύει, τον εκφράζει.
Έτσι λοιπόν.
Έτυχε σε μια φίλη , τον Αύγουστο που μας πέρασε. Ξεκίνησε αυτή να γράφει σ’ έναν ευρύχωρο διαδικτυακό τόπο. Πριν προλάβει ακόμα να το ανακοινώσει σε κανέναν, το alter ego την εντόπισε, από πού; Απ’ τη μυρωδιά , φαίνεται, του μελανιού, που άφινε πίσω το γραπτό της... Εντυπωσιακό! Πώς να ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος κάποιον δίχως να τον βλέπεις; ! Δίχως να του μιλάς;! Και δίχως κανένα άλλο σημάδι; !
Στα τυφλά!
Όσο κι αν είναι φυσιολογικό,
εκπληκτικό είναι !

καρυάτιδα

να γίνω

δεν μπορώ...

το κλειδί στην πόρτα.
μπορώ να πάω για ύπνο.

γυρίζοντας απόψε σπίτι
σήκωσα το κεφάλι.
το φεγγάρι ίσα που ξεμυτούσε. σαν κομμένο νύχι μωρού.
και πλάϊ ένα αστέρι φωτεινό.

j' ai des rires qui saignent

Αρλέτα!
.
.

από το "Τσάι γιασεμιού"

σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή

και μουσική του Λάκη του Παπαδόπουλου.

Ήταν όνειρο κακό, εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
Κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό
Κοίτα που άναψα το φως
ο κόσμος πως
είναι απλός και φωτεινός
και κανείς δεν είν’ εδώ
μονάχα εγώ
που πάντα θα ’μαι εδώ
εγώ που σ' αγαπώ
.

Σώπα ησύχασε πια
έχεις περάσει πολλά
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά
ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
κάπνισε μια ρουφηξιά,πιες μια γουλιά
νεράκι δροσερό
.
Κοίτα που άναψα το φωςο κόσμος πώς
είναι απλός και φωτεινός
Οι στιγμές οι σκοτεινές
γίνανε δες
κουρέλια και σκιές
Και μάσκες παιδικές
Σώπα ησύχασε πια
όλα θα πάνε καλά
.
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

για το υπέροχο τραγούδι

γνωστή/έ

άγνωστη/ε

.

.

στέλνω γλυκές καλησπέρες

-ευχαριστώ για το νοιάξιμο...

μου είναι πολύτιμο-

λίγο πριν τη δουλειά...

ας έχουμε όλοι
μιά συντροφική,
χαμογελαστή
καλή μέρα !

.

.

.

.

.

.



.


.

ύπνος τώρα,

γιατί έχουμε κλείσει

72 ωρο

Σβύνω, γράφω,

ξανασβύνω, ξαναγράφω,

όλα καλά.

.

.

Κοιμήσου εσύ. Αφού τα βράδια μετράς τ’ αστέρια, να κάνεις σιέστα να ξεκουραστείς.

Εγώ, εδώ. Φρουρός. Τα χουμε ξαναπεί. Συνηθισμένη στις σκοπιές, μη με φοβάσαι.

Φυλάω καλά. Άρτια εκπαίδευση, χρόνων πολλών. Ξέρεις εσύ. Όλα τα ξέρεις.

Τα μάντευες πάντα. Με κείνη τη διαίσθηση, που τη γεννάει το νοιάξιμο. Και μενα το νοιάξιμο με κάνει φρουρό. Τι νοιάξιμο δηλαδή; Πώς να την πεις την καταιγίδα νοιάξιμο… Καταιγίδα τη λες. Σκοτωμό. Αστραπόβροντα. Θύελλα.
Φρουρός. Κοιμήσου εσύ να μου ξεκουραστείς. Εγώ είμ’ εντάξει. Γελαστή και ξεκούραστη.

Μην έχεις έγνοια εσύ. Έχεις εμένα. Πάντα μ’ είχες. Θυμάσαι, δεν το πίστευες… Όμως, εγώ ήμουν πάντα εδώ. Απ’ την πρώτη στιγμή. Απ’ τη στιγμή πριν την πρώτη στιγμή.

Θυμάσαι, το λεγα… Θυμάσαι γλυκό μου φεγγάρι ; Κοιμήσου εσύ, να μου ξεκουραστείς. Φυλάω εγώ σκοπιά. Κανείς μην το ξυπνήσει . Εγώ εδώ. Γελαστή και ξεκούραστη.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

.

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ…

.

Όλοι τους είναι καλλιτέχνες ηθικοί και φιλάνθρωποι.
Εγώ μένω ένας πρακτικός,
ένας άνθρωπος με μικρή πείρα,
δεν έχω ιδέες μεγάλες, ούτε καν ιδέες,
είμαι ένα ζώο
αδύνατο
μπροστά τους...

έξι και τριάντα.

στην πολυθρόνα, τυλιγμένη με κουβέρτα μάλλινη. κρύο.
νυχτερινή σκοπιά...
στις τεσσεράμιση πέρασε τ' απορριματοφόρο.
σε λίγο, το πρώτο λεωφορείο.
ακούς έξω τα πουλιά. ξυπνάνε.
έλα, κοριτσάκι μου
έλα μωρό μου
έλα, εσύ,
έλα, μωρό μου,
έλα, παιδάκι μου, σήκω σιγά-σιγά,
σήκω, παιδάκι μου,
σήκω, παιδί μου

φτιάξε καφέ.
ντύσου.
στη δουλειά.

ήμερο κίτρινο!

μαύρες ρίγες

.

ρόζ τριανταφυλλί

.

.

.

Μη!
όχι σκιά της Γής,

μη μου καλύψεις το κίτρινο!

άσε να βλέπω μιά στάλα φώς,

να ημερεύει η νύχτα

.

.

.

κουτιά από χαρτόνι

να περνάν οι σκιές,

τζάμια με φούμο

να μας εξ ημερώνεις την τύφλωση

.

.

.

την είδαμε στην παγερή πλατεία

μ' έναν αριθμό στο άσπρο της το χέρι

με κίτρινο άστρο στην καρδιά

να ημερέψει το θηρίο

ο άνθρωπος

δώσε μιά ελπίδα

σαν κίτρινη μικρή φλόγα,

να ημερέψει η απόγνωση

.

.

.

...βέρα στον καρπό...

μονάχα εσύ θα ξέρεις

πώς ημερεύει ο Άδης...

.

.

.

Rouen, la cathedrale

κι η πύλη με το παλιό ρολόϊ

και τις ruelles...

πώς να ημερέψεις τέτοιο φως;

.

.

.

Tournesols en Provence

ημερωμένα τ' ατίθασα,

όλα στραμμένα σε κατεύθυνση μία

και προορισμό τον ήλιο

τον ηλιάτορα

ψηλά να κοιτάς!

όχι τις ελιές...

το άπλετο κίτρινο

που ημερεύει το Νότο

.

.

.

κίτρινο ύφασμα με λουλούδια

απαλό σαν ατλάζι,

να ημερεύει το μαύρο

και το άσπρο

.

.

.

το φιλί

που ημερεύει τα κίτρινα

... να σούρνωνται ημερωμένα

στο βρεγμένο χώμα

εκεί, στον Άη Δημήτρη

τα πανσεδάκια μου

στο ήμερο πήλινο

βαλσαμόχορτο

... σα βάλσαμο ήμερο όνομα!

κρόκος

ασφάκα

στην Οίτη!

πώς μ' ημερεύουν τα βουνά!

ασφόδελοι

... δεν έχει ασφοδίλια,

μενεξέδες, μήτε υάκινθους...

είπε ο Στρατής Θαλασσινός,

ανάμεσα στους αγάπανθους

.

.

.

champ de blé

πώς να ημερέψει η πείνα της Γής;

πώς να ημερέψει η πείνα

με τόσα "κοράκια" να πέφτουν

πάνω στη Γη των Ανθρώπων;

.

.

.

"στη συνείδηση

έσταξα λεμόνι"

πώς να ημερέψει τούτος ο κόσμος;

.

.

.

... βαριά μαύρα σύννεφα, ζωσμένη κίτρινες αστραπές,

ανέλπιδα κι ανένδοτα παλεύοντας

με το φως και με το σκοτάδι, η ψυχή μου.
Θα τη δεις,

θα τη ζυγιάσεις ανάμεσα στα σπαθωτά φρύδια σου

και θα τα κρίνεις.

.

.

.

πώς να ημερέψουν τα παράλια

της Άγιας Ιωνίας;

και τα ερημωμένα χωριά;

και τα έρμα, εγκαταλειμμένα δέντρα;

.

.

.

κι εκεί καταλήγουμε πάλι !

στο ημέρωμα των αλόγων

που καλπάζουν στα σιταροχώραφα

-en Bretagne

τα είδα να καλπάζουν
μέσα στη θάλασσα!-

Άγρια άλογα.

Ατίθασα .

Ανυπόμονα.

Ορμητικά.

Περήφανα.