Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Τα είδα Andrew, τα είδα !
.
.
(θα σου γράψω σε λίγο)...
.
.
ένα παιδί μετράει τ' άστρα
.
.
περάσαν πάνω απ' το κεφάλι μας, καμαρωτά,
λαμπερά σαν αστέρια,
ένα μπρός, το άλλο πίσω σε μικρή απόσταση,
για δύο πράγματι, υπέροχα λεπτά,
στον ανέφελο ουρανό μας !
.
.
.
άσε που βγήκα στο μπαλκόνι απ' τις 10, διότι είχα άγχος, μ' εκείνο το 10.17΄ σου
και διότι κανένα, μα κανένα ρολόϊ μου, δε δείχνει την ίδια ώρα με το άλλο...
άλλη ώρα δείχνει το swatch στον καρπό, άλλη ώρα το ρολόϊ του κινητού, άλλη ώρα το ξυπνητήρι στο προσκεφάλι, άλλη το ρολόϊ της κουζίνας και άλλη αντί άλλης το computer...
δε θέλω να τα ρυθμίσω όλα στο λεπτό. τ΄αφίνω λοιπόν, ξέρω όμως πάντα τι λάθος κάνει το καθένα, και συντονίζομαι.
έτσι, βγήκα απ' τις δέκα, τριγυρνώντας το κεφάλι σαν περισκόπιο, για ευαισθητοποίηση - προετοιμασία.
όντως πολύ λαμπερή η πούλια, αστραφτερή - αστραφτερή, θηλυκιά και περήφανη, μακριά όμως απ' τη φέτα πεπονιού.
ανάμεσά τους απόψε, συμμετρικά, δυό μεγαλούτσικοι αστερισμοί.
.
δεν ήξερα τι πρέπει να κοιτάω και τι πρέπει να περιμένω...
έτσι, στριφογύριζα, έχοντας στο οπτικό μου πεδίο ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ουρανού.
είδα καθαρά τον μεγάλο χαρταετό, τ' αστέρι του βορρά, τη μικρή αρκουδίτσα, εκείνον τον αστερισμό τον σαν καρέκλα, που ποτέ δε θυμάμαι πώς τον λένε.
έριχνα στη σκοτεινιά και ματιές στο ρολόϊ...
10.05΄
τίποτα. ούτε καν από μακριά. θα είναι πολύ ψηλά άραγε;
θα φαίνονται;
είδα σε μιά στιγμή ένα μικρούλι, πολύ ψηλά, που μου φάνηκε πως κινήθηκε...
μάλλον λάθος είδα.
το καλοκαίρι τα βράδια, στην ταράτσα της Κέρκυρας, στην απόλυτη σκοτεινιά, κοιτάζοντας προς τα πάνω, βλέπω καμιά φορά, πολύ ψηλά, σχεδόν ανάμεσα στο γαλαξία, να κινείται κάποιος μικρός δορυφόρος.
έτσι θα ναι απόψε;
10.10΄
τίποτα. ίσως κοιτάζω σε λάθος μεριά του ουρανού. ίσως αυτά κινούνται στην πίσω μεριά της πολυκατοικίας, προς τον Υμηττό. θα δούμε...
10.16΄
να τα!
ανοιγοκλείνω μάτια για να σιγουρευτώ.
ξέρω πως αυτά είναι τα σωστά.
.
και τα δύο μαζί,
ένα πιό μεγάλο μπροστά, σαν ένα λαμπερό, καμαρωτό αστέρι, σε μικρή απόσταση ακολουθεί το πιό μικρό,
έχουν σταθερή απόσταση μεταξύ τους
και διανύουν μιά σταθερή, όχι πολύ γρήγορη τροχιά, τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσεις να τα εντοπίσεις πρώτα, να σιγουρευτείς έπειτα, και ν' ακολουθήσουν τα μάτια την πορεία τους, καμαρώνοντάς τα. καμαρώνοντας, δηλαδή, τις ιστορίες που πάει και φτιάχνει ο άνθρωπος!
εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα, σκληρέ μου, γιατί μου έκλαψες χτες.
απ' το βορά προς την ανατολή μου φάνηκε η πορεία τους - αλλά εδώ, μπορεί να κάνω και λάθος...
.
τρεχάλα έφυγα απ' το πλαϊνό μπαλκόνι, πηδώντας μες στα σκοτάδια πάνω από βιβλία για τσιμέντα και σκουριές, που η Αννούλα μου έχει αραδιασμένα στο πάτωμα, και βγήκα στο μπαλκόνι du coté Υμηττός.
έτσι, τα πρόλαβα λίγο ακόμα, σαν περήφανα άστρα που αργά δύουν, ή σαν άτια του ουρανού, το μεγάλο που διέσχιζε μπροστά χάθηκε πρώτο, και το μικρό ακολούθησε.
αυτό ήταν.
πάει.
.
ευχαριστώ, γιατί σκέφτηκες να με ειδοποιήσεις.
.
ψιτ, καλό μου παιδί,
αύριο, προβλέπει τίποτα το πρόγραμμα ;
(smile και φιλιά)
.
E lucevan le stelle
.
(μπορεί να είναι απ' την Tosca, μπορεί να κάνω και λάθος...)

E lucevan le stelle
E olezzava la terra
Stridea l'uscio dell'orto
E un passo sfiorava la rena
Entrava ella, fragante
Mi cadea fra le braccia
Oh ! dolce baci, o languide carezze
Mentr'io fremente
Le belle forme disciogliea dai veli !
Svani per sempre il sogno moi d'amore
.
άντε, κι άλλο ένα
.
.
.
Nessun Dorma
.
(απ' την Turandot)

Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu pure, o Principessa,
nella tua fredda stanza
guardi le stelle che tremano
d'amore e di speranza!
.
Ma il mio mistero
il nome mio nessun sapr
No, no, sulla tua bocca lo dir
quando la luce splender
Ed il mio bacio scioglier
il silenzio che ti fa mia!
.
Il nome suo nessun sapr
E noi dovrem, ahim
.
Dilegua, o notte! Tramontate, stelle!
Tramontate, stelle! All'alba vincer
Vincer
περούκα
από άστρα
απόψε

5 σχόλια:

sinnefo rain είπε...

Για που το εβαλες ψυχη μου με ανοιχτά πανιά...

Andreas Dimitropoulos είπε...

Χα χα χα χα χα χα χα χα

Ααααααααχα χα χα χα χα χα χα

Αν καταλάβεις τί είδες θα πάθεις ένα ψυχικό ανακατάνεμο!

Χαίρομαι που το είδες. Αν είσαι καλό κορίτσι θα σου δείξω και άλλα όμορφα πραγματάκοι.

Φιλιά.

quartier libre είπε...

αυτή είναι η επόμενή μου ερώτηση:
Andrew,
ΤΙ ΗΤΑΝ αυτό που είδαμε;

ΠΡΟΣΟΧΗ!
μη μου χαλάσεις τη μαγεία, σε τσάκισα!

Andreas Dimitropoulos είπε...

Καλά, το γέλιο που έριξα με την περιγραφή σου, δε λέγεται! Είσαι απίστευτη. Η περιγραφή σου ήταν κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή και είναι κρίμα που δεν κάναμε ποτέ μαζί ένα Εργαστήρι Ονείρων. Θα μπορούσες να μαγέψεις τα παιδάκια, όπως μάγεψες κι εμένα.

Λοιπόν, μια διόρθωση. Πολύς κόσμος, άγνωστο σε με διατί, μπερδεύει την Πούλια με την Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη, εκτός από πανέμορφος θεά και γκόμενα θεών τε και ημιθέων, είναι και λαμπρότατος πλανήτης. Εις την λαογραφίαν απαντάται ως Εωσφόρος ("ο φέρων την αυγή, το φως) ή Αυγερινός, όταν μας κάνει την τιμή το πρωί, και ως Αποσπερίτης, όταν ξεκουμπίζεται το απόγευμα ολίγον μετά την δύση του Ηλίου.

Η Πούλια είναι τετράκις χαριτωμένος σχηματισμός 7 (κυρίως) αστέρων προς τιμήν των οποίων ο Οδυσσεύς έγραψεν και ο μικρός Θεόδωρος μελοποίησεν το άσμα "Η Μάγια":

Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά μέσ' απ' τους ουρανούς περνά.
Κάποτε λίγο σταματά στο φτωχικό μου και κοιτά.
-Γειά σας τι κάνετε; Καλά;-Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;
-Τι να σας πω εκεί ψηλά τα τρώει τ' αγιάζι κι η ερημιά.
-Γι αυτό πικραίνεσαι κυρά, δε μου τα φέρνεις εδωνά;
-Ευχαριστώ μα 'ναι πολλά θα σου τη φάνε τη σοδειά.
-Δώσε μου καν την πιο μικρή τη Μάγια την αστραφτερή.
Λάμπουνε γύρω τα βουνά, τα χέρια μου βγάνουν φωτιά.

Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά φεύγει και μ' αποχαιρετά.

Τώρα ως προς το ακανθώδες ερώτημα, "ωρέ, τί ήταν τούτο που είδαμε;" αρκούμαι προς το παρόν να σε πληροφρήσω ότι είδες ομπρός να πηγαίνει το Αεροδιαστημικό Λεωφορείο ATLANTIS με 7μελές πλήρωμα και ξοπίσω του να τρέχει ο Διεθνής Διαστημνικός Σταθμός (International Space Station κατά πως λέγουσιν στο χωρίο μου) με 3μελές πλήρωμα.
Το ATLANTIS επιστρέφει απόψε ικανοποιημένο που το είδες (σοβαρολογώ). Ο ISS συνεχίζει να περιστρέφεται και δοθέντος ευκαιρίας θα σου δείξω πως να γνωρίζεις αν και πότε φαίνεται.

Να 'σαι καλά και να περιγράφεις πάντα με την ίδια μεγαλοφυή παιδικότητα τα καθημερινά πράγματα.

Cle Petridou είπε...

Το μικρουλάκι κοιτάει τ άστρα.
Απολαυστικό!