Signature
a.k.

Ταξίδι
-τρείς μέρες σκάρτες-

με τη βροχή να χτυπάει στα τζάμια
και Gustav Mahler

κι άλλοτε

«Ορέ, να γίνω γης να με πατάς,
γιοφύρι να περάσεις…»

Σάββατο 8 Μάρτη του 08

Γελαστά είν’ τα βράχια.
Κι οι σκιές στο όρος Αιγάλεω τρυφερές, σαν το λευκό σου τρυφερό πουκάμισο,
που φοράω κατάσαρκα σήμερα και μου κρατάει ζεστασιά στο κορμί.
Παπαρούνες που είδα εγώ – παράπονό μου, κόκκινα μικρά λιβάδια
Ένα κομμάτι ξύλο, γλυμμένο απ’ τη θάλασσα
Χείλη από σπασμένο κανάτι πήλινο
Κι ένα μικρό θραύσμα ανασκαφής απ’ την αρχαία Αμφίπολη.
Κοχύλια γραμμωτά.
Κοχύλια με γεωμετρικά σχήματα κρύβω στις δυό μου τσέπες, επιμελώς
Κοχύλια με σχήματα Escher, να επαναλαμβάνονται σε απόλυτη συμμετρία.
Άσπρη γραμμή μέσα στο γκρι, γκρι γραμμή μέσα στο καφέ
Άσπρη γραμμή μέσα στο γκρι, γκρι γραμμή μέσα στο καφέ

Γελαστά είν’ τα βράχια.
Κι οι σκιές στο όρος Αιγάλεω τρυφερές.
Τίποτα πιά, δεν είναι όπως πριν…
Οι κουτσουπιές άνθισαν
Κι οι μαργαρίτες άπλωσαν στα Γεράνεια όρη.
Το χιόνι που λιώνει στις κορφές
Ποτίζει τα πυράκανθα του ποταμού Ασωπού
Και τις τσιτόνιες του.
Ο ηλεκτρικός από τώρα θα κυλάει
Σε σιδηροτροχιές κατάσπαρτες
Απ’ τα κίτρινά σου τα ήμερα
Οι βρούβες θάλασσα
Κι ολούθε λεμονιές φορτωμένες
Να μας θυμίζουν το Γαλατά
Κι όταν λέω «μας»
Το ξέρεις πιά,
Για σένα και για μένα λέω.
Κι όταν κοιτάζω τα μικρά σου, γαλάζια παράθυρα
Είναι που βλέπω τη θάλασσα μέσα σου.

Αγαπώ τα μονοπάτια των χαμομηλιών
Γιατί ευωδιάζουν
Και γιατί είναι μονοπάτια
Που έχουν πιά τον προορισμό τους.

Και πόσες φορές
Δε σου μίλησα για τούτα τα παλιά
Δίπατα και μονόπατα πετρόχτιστα
Με τις κεραμιδένιες στέγες,
Για τα κατώγια τους
Και τις απλωμένες λουλακί μπουγάδες στις αυλές.

Για τούτα τα φωνακλάδικα βατράχια
Στην άκρια του βάλτου με τα νούφαρα.
Για τις βιολέτες μάτσα,
Τα ταπεινά λάπατα,
Τις τσουκνίδες – κίονες,
Τις λαχανίδες,
Τα φρέσκα κουκιά στα περβόλια,
Τις κληματόβεργες δεμάτια
Και τα μικρά, ατίθασα χόρτα
-σου ζήτησα κάποτε : μην αφήσεις κανέναν να στα πατήσει

Πόσες φορές
Δε σου μίλησα για τις ελιές τις φρεσκοκλαδεμένες,
Τους μαύρους κότσυφες μες στα χωράφια,
Στους φράχτες τις άγριες βατομουριές
Με τα μύρια αγκάθια τους,
Το δάσος με τους ευκάλυπτους
Και τα τριφύλλια χάμω

Και πάντα μαζί δεν καμαρώναμε
Τις φωλιές του χειμώνα
Χτισμένες μέσα στα γυμνά κλαδιά;
Πάντα μαζί δεν καμαρώναμε
Τον καπνό να σηκώνεται
Απ’ τις παλιές καμινάδες;
Πάντα μαζί δεν καμαρώναμε
Τα βαριά, άσπρα σύννεφα να ταξιδεύουν;
Και πάντα μαζί δεν γελάγαμε σαν παιδιά
Με τις πρώτες μας, ανοιξιάτικες φράουλες;

Στο τείχος στο Καστράκι
Οι αρχαίες τρύπες
Έγιναν φωλιές νεοσσών.
Στη Νικόπολη
Αφρίζει το κύμα
Κι απάνω στον αφρό
Ξεκουράζονται οι γλάροι.

Κυριακή 9 Μάρτη του 08

Στον ήλιο υψωμένο υπερήφανα
Βενετσιάνικό μου καμπαναριό
εσύ
Και παλιακό μου κόκκινο
Emblême αρχαίας ομορφιάς
εσύ
Καμαρωτό μου φουρούσι μαρμάρινο,
Στο χέρι σμιλεμένο μου ακροκέραμο
εσύ
Παλιάς εστίας ακριβό μου ρόπτρο
εσύ
Και στοργική φωλιά χελιδονιού μου
Μολυβένιε μου ουρανέ, εσύ
Και σύννεφά μου
Βαριά σκαριά ταξιδιάρικα
Μικρό μου εφηβικό κυπαρίσσι, εσύ
Και κορμέ της γέρικης, σοφής ελιάς μου
Κοτρώνι σκληρό στο χώμα μου , εσύ
Και φύλακα της γης – ξερολιθιά μου
Η contra fossa της ζωής μου , εσύ
Και Ενετική μου fortezza, απάτητη.

Δευτέρα 10 Μάρτη του 08

-η πρωτονήστιμή σου-

ώρα 05.38
σκοτεινός πάνω ο ουρανός
σκοτεινή έξω η θάλασσα
ας περιμένουμε το ξημέρωμα, όσο γίνεται ψύχραιμα…

ώρα 10.00
άκρια στη θάλασσα.
βαδίζω.
σκέφτομαι το παράπονο της παπαρούνας.
βαδίζω.
σκέφτομαι.
στο μεταξύ, φωτογραφίζω
την ανυπάκουη θάλασσα
τις καστρόπορτες της σιγουριάς
τα περιστέρια της αγάπης
τα παλιά σημάδια της ομορφιάς, της τέχνης και του πνεύματος
τα καμπαναριά
και τις μπουγάδες στα σοκάκια.

ώρα 12.00
λιακάδα στο Πεντοφάναρο.
Αμαρτωλό μου τσίπουρο,
εγώ σε ονοματίζω νηστήσιμο !
Ήλιος με σύννεφα.
Εσύ, εγώ, ο ήλιος και τα σύννεφα.

Τρίτη 11 Μάρτη του 08

Ταξίδι
Ανάμεσα σε χρώματα.
Τα κίτρινα, τα πράσινα, τα μωβ, τα καφέ,
Αυτά με φέρνουν σήμερα

Ταξίδι
Ανάμεσα σε σύννεφα.
Η καταιγίδα, το χαλάζι, η ομίχλη,
Οι χοντρές σταγόνες της βροχής,
Ο άνεμος κι οι μπόρα
Η μηδενική ορατότητα
Αυτά με φέρνουν σήμερα

Τα ποτάμια που φούσκωσαν
Οι ξεχειλισμένοι χείμαρροι
Οι λίμνες με τα σύννεφα πεσμένα πάνω τους
Τα βυθισμένα στον ουρανό βουνά
Οι αδιάβατοι δρόμοι
Αυτά με φέρνουν σήμερα

Οι Ελληνικές νταλίκες της Ε 95 και της Ε 65
Με τα φορτία απάνω άδετα,
Τα ψυγεία Β Sofia
Τα φορτηγά με τις τέντες ν’ ανεμίζουν στη βροχή
Οι μπετονιέρες αρχόντισσες του σκοτεινού μου φόβου
Τα ΚΤΕΛ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ, ΑΡΤΑ, ΠΡΕΒΕΖΑ, ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ
Και οι ευχές των φίλων μας
Αυτά με φέρνουν σήμερα

Οι επικίνδυνες προσπεράσεις
Οι τριτοκοσμικές ασφαλτοστρώσεις
Τα μπετονένια διαχωριστικά παραπέτα
Το «καβαλάμε τη λευκή διαχωριστική, να μας οδηγεί στην ομίχλη»
Οι αφύλαχτες διαβάσεις των τρένων
Οι λακκούβες με τα λασπόνερα
Τα φώτα θυέλλης
Αυτά με φέρνουν σήμερα

Προς εσένα.