V .

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

στον

Georges Rouault
1871-1958

χαρακτικός κύκλος

"Miserere et Guerre"

58 οξυγραφίες
.
Το κείμενο για τον Rouault
είναι από άρθρο
της Νίκης Λοϊζίδη

Η θεματογραφία του τσίρκου

και η εικονογραφία, της μετενσάρκωσης του καλλιτέχνη στη μορφή του Σαλτιμπάγκου είναι ευρύτατα διαδεδομένες στην πρωτοποριακή τέχνη αλλά και στην ποίηση των αρχών του αιώνα. Οι φιγούρες όμως του Lautrec δείχνουν υπερβολικά ψυχρές και ειρωνικές και οι αυτοπροσωπογραφίες του Picasso, με τα ρούχα του Αρλεκίνου και του Σαλτιμπάγκου, προδίδουν ένα δημιουργό υπερβολικά σίγουρο για τον εαυτό του. Μόνον ο Rouault ταυτίζεται βιωματικά με το ταπεινό και ταυτόχρονα ανελέητο προσωπείο του τραγικωμικού κλόουν.


Σε μια επιστολή που είχε στείλει ο ίδιος στον Schure, περιέγραφε με τον δικό του απλοϊκό αλλά ακαταμάχητα ειλικρινή τρόπο την αφορμή που τον έκανε να εγκαταλείψει τη θεματογραφία του δασκάλου του, Gustave Moreau, και να στραφεί με ιδιαίτερη εμμονή στον κόσμο των σαλτιμπάγκων και του τσίρκου:
«Είχε αρχίσει να βραδιάζει και η λάμψη των πρώτων αστεριών με έκανε να νιώσω, κι εγώ δεν ξέρω γιατί, ένα αίσθημα δυσφορίας όταν αίφνης διέκρινα μιαν εικόνα που πέρασε στο υποσυνείδητό μου επηρεάζοντας μια για πάντα την προσωπική μου ποιητική. Ηταν σταματημένη στην άκρη του δρόμου μια άμαξα νομάδων και πλάι της ένα γέρικο και λιπόσαρκο άλογο που έβοσκε στο λιγοστό χορτάρι. Στην άκρη της άμαξας καθόταν ένας γερο-σαλτιμπάγκος που συγύριζε την πλουμιστή και παρδαλή φορεσιά του. Με λίγα λόγια, μια εικόνα βαθιάς αντίθεσης ανάμεσα σε αυτά τα φανταχτερά πράγματα και στην απέραντη θλίψη που σέρνει μαζί της μια τέτοια ζωή...
... Μετά όμως σκέφτηκα πιο ανοιχτά. Είδα καθαρά ότι ο "σαλτιμπάγκος" ήμουν εγώ... είμαστε εμείς... σχεδόν όλοι εμείς...».

πόλεμε, μισητέ στις μάνες
Horace, Odes I, 1, 24-25.
.

"War, hated by mothers."

.
.
"Nous devons mourir, nous et tout ce qui est nôtre".

Horace, Ars Poetica, 63.


We must die, we and all that is ours

"vieux sol natal"

-d' après Cezanne-

.
Douce France
Cher pays de mon enfance
Bercée de tendre insouciance
Je t'ai gardée dans mon cœur !
.
-d' après Charles Trenet-

"Le juste, comme le bois de santal,

parfume la hache qui le frappe.".

Ψαλμός ρκθ' (129).

Εκ βαθέων εκέκραξά σοι

sign. a.k.

de profundis

(μικρό κομμάτι από μεγαλύτερο γραπτό...)
.

Ξημέρωμα, Κυριακή 23 Μάρτη, έτους 2003
ώρα 4 το πρωί.
.
Σηκώνομαι.
Με βασάνισε μέσα στον ύπνο μου, ετούτη η μισή κουβέντα που αρχίνησε για την αφοσίωση.

Α, κι αν δεν είχα να πω!
Κι αν δεν είχα να πω!
Μα δε μου δίνεται και ποτέ χρόνος, για να μιλήσω.
Είναι σαν κάτι ερωτήσεις που κάνουν στα γρήγορα, στους πολιτικούς. Ο χρόνος σας τελείωσε. Ό, τι προλάβατε να πείτε, είπατε.
Ίσως είναι, γιατί στην ουσία , μπορεί η απάντηση, να μη νοιάζει πραγματικά κανέναν.
Ας είναι…
Δε θέλω να μαι αχάριστη στη ζωή.
Μήτε στο Θεό – αν υπάρχει.
Ήδη, κι οι δυό με αξίωσαν, να γνωρίσω μια μικρή σταγόνα, απ’ αυτό, που λένε ευτυχία