παλιά γραψίματα...

Αύγουστος 07

signature
a.k.

.
Κι αναρωτιέμαι εδώ δα καθιστή
Φθαρτή εγώ
Ένας μικρός, λαβωμένος, μολυβένιος στρατιώτης,
Πίνακες με μεγάλα μάτια
Νaïf, άφθαρτοι
Καθώς η naïvité
Με τ’ άσπρο της πουκάμισο φορεμένο
Ώμοι γυμνοί
Καθώς οι μικρές πορσελάνες limoges
Και το Ρωμαϊκό γυαλί
Άφθαρτα όλα κι αιώνια,
Το νήμα το μεταξωτό , και το μαλλί, και το βαμβάκι,
Η πορφυρή κλωστή κι η χρυσή
Στον αργαλειό δουλεμένη
Στο χέρι κεντήματα
Entre deux βελονάκι στο λινό,
Κι η ανάλαφρη μυρουδιά του ανθρακίτη, απ’ τα παλιά,
Όλα άφθαρτα,
Τα περσικά, ζωγραφιστά με πενάκι
Και σκούρο μπλέ,
Όλα άφθαρτα
Τα κιούπια πηλός και μπακίρι
Τα κοχύλια και τα κουφάρια των αχινών
Προσεχτικά βγαλμένα ένα ένα, αρμυρά και πολύχρωμα
Και του Τζιζάν τα κοράλλια
Και τα ξύλινα, απ’ τον κορμό της τριανταφυλλιάς,
Όλα άφθαρτα
Μόνο το πρόσωπό μου φθαρτό,
Σημαδεμένο
Με τις λαβωματιές του μικρού στρατιώτη
Εκείνο το πρόσωπο
Που κάποτε, όχι μακριά,

Εσύ ονομάτισες
Aιώνιο






.

..

.

.

Τετάρτη, Νοέμβριος 21, 2007

signature
a.k.

..

.

μιάς παλιάς εποχής τοίχοι, χοντροί, σταθεροί,

όπου μπορούν ήσυχα περιστέρια να φωλιάζουν,

σαν αγκαλιά ζεστή, σιγουρεμένη στα γουργουρητά.

μικρά κουτάκια, χρωματιστά, του Paul Klee,

τετράγωνα τόσο σταθερά,

όπου μονάχα παιδιά μπορούν να σχεδιάσουν.

τόσο καθάρια και τόσο σίγουρα.

ή σαν γραμμές, τελείες, κύκλοι του Vasiliï Vassil'evitch Kandinsky,

σαν όμορφες ζωγραφιές, αγοριών του Βauhaus ,

ή, σαν πλατεία σε σχήμα αχιβάδας, που μετράει εκατοντάδες χρόνια πίσω,

σαν ένα σπίτι με ζωγραφιστά στο χέρι ταβάνια,

και πλακάκια στο δάπεδο μαυρόασπρα,

και πέρα, παιδικές κούνιες από σκοινί,

που σε πάνε ψηλά, κούνια - μπέλλα,

σαν μιά απέριττη ομορφιά, λιτή και πάλλευκη στους αιώνες,

τόσο σταθερά, τόσο καθάρια όλα,

ακίνητα , άτρωτα, σιγουρεμένα,

οικεία, βέβαια...
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

signature

a.k.

.

.

η έρημος πάντα επιστρέφει...

σαν θρησκεία μέσα σου η έρημος,

σαν προορισμός, βάζει κανόνες, σε ορίζει

να κοιτάζεις ολούθε, ως πέρα,

τους στρογγυλούς αμμόλοφους και τις θύνες.

ατέλειωτη η έρημος, πάντα επιστρέφει

τις νύχτες που στραγγίζει ο ύπνος, στεγνό το χώμα, κρύες οι πέτρες, μικρές άνυδρες καρπουζιές, πικρά χορτάρια, σκορπιοί. κι αβάσταχτος κόπος.

ένα βουβό κλάμα η έρημος, αργό, προσεκτικό βάδισμα, να μην

παίρνεις ανάσα, και να λες "ν' ανασάνω θέλω"...

μοναχικά πηγάδια

οάσεις μακριά κι αντικατοπτρισμοί νερών.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.