Απόσπασμα Αυθεντικής Μαρτυρίας

για την ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

από το βιβλίο του Δημήτρη ( Μίμη ) Δημητριάδη

“1940 – 1945

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ”

Σελ. 24 – 27

Η ΕΙΣΒΟΛΗ

Έτσι κύλησε ο καιρός μέχρι την 20^η Μαϊου 1941. 

Το πρωί ξυπνήσαμε κανονικά, φάγαμε και ξεκινήσαμε για τις ασκήσεις. Δεν φανταζόμαστε, ούτε κανένα σημάδι ούτε ψίθυρος έστω προειδοποιούσε ότι θα ερχόταν εντός της ημέρας ο πόλεμος και ο θάνατος και στην Κρήτη.

Γυρίσαμε το μεσημέρι στις 12 για φαγητό. Είχε αρχίσει ήδη ένας βομβαρδισμός του αεροδρομίου και του λιμανιού της πόλης του Ηρακλείου , αλλά δεν δώσαμε σημασία, διότι σχεδόν κάθε μέρα γίνονταν βομβαρδισμοί. Ο βομβαρδισμός όμως της ημέρας εκείνης δεν έλεγε να σταματήσει. Μας έκανε εντύπωση η σφοδρότητα και η διάρκεια του βομβαρδισμού αυτού. Μετά το φαγητό, καλυφθήκαμε κάτω από τα δέντρα και περιμέναμε με ανησυχία. Ειδοποιηθήκαμε να είμαστε σε επιφυλακή, με τα όπλα στα χέρια.

Στις 4 η ώρα ξαφνικά σταμάτησε ο βομβαρδισμός. Ησυχία επικράτησε, όχι όμως για πολύ. Σε λίγο έφτασε τρέχοντας από το Ηράκλειο ο υπολοχαγός μας με το περίστροφο στο χέρι. Κατάκοπος μας ανήγγειλε ότι άρχισε η επίθεση των Γερμανών. Το μόνο που μας είπε ήταν οι φήμες που κυκλοφορούσαν ότι οι Γερμανοί, για παραπλάνηση θα φορούσαν εγγλέζικες στολές (μούσι αποδείχτηκε) και έτσι μας διέταξε να βγάλουμε τα χιτώνια. Μείναμε με τη φανέλα.

Υπέθεσα ότι η επίθεση θα γινόταν από θαλάσσης. 

Πέσαμε μέσα στα χαρακώματα και περιμέναμε με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Από μακριά ακούγονταν ένας βαθύς, συνεχής βόμβος που όσο πήγαινε δυνάμωνε και σε λίγο ήταν εκκωφαντικός. Ξαφνικά φάνηκαν στον ουρανό από πάνω μας πλήθος αεροπλάνα, όχι βομβαρδιστικά στούκας, αλλά μεγάλα επιβατικά, που στην ουρά είχαν ένα πολυβόλο. Άνοιξαν τις πόρτες και άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό πολύχρωμα αλεξίπτωτα με Γερμανούς στρατιώτες πάνοπλους, επίσης δέματα, προφανώς με τρόφιμα, πολεμοφόδια και υλικό κατασκηνώσεως, καθώς και βαριά πολυβόλα και ελαφριά πυροβόλα. Τα πολυβόλα στις ουρές των αεροπλάνων έριχναν συνεχώς για προκάλυψη των αλεξιπτωτιστών που έπεφταν.

Εκτός από τον υπολοχαγό μας, που ήταν μάλιστα έφεδρος, κανένας άλλος αξιωματικός δεν εμφανίστηκε στη μονάδα μας. Τι έγιναν άραγε οι μόνιμοι της σχολής Ευελπίδων ; Κανείς από αυτούς δεν ήρθε στην Κρήτη ; 

Σκοπός μας ήταν να μην αφήσουμε τους Γερμανούς να συνταχτούν αλλά να μένουν σκορπισμένοι ένας – ένας, οπότε θα ήταν εύκολη η εξουδετέρωσή τους.

Με την απομάκρυνσή μας από το στρατόπεδο, ο λόχος μας αραίωσε, σκόρπισε και έγινε πολλές μικρές ομάδες, χωρίς καθοδήγηση και χωρίς σκοπό και στόχο. Εγώ είχα μείνει, όχι με τους φίλους μου, που τους έχασα, αλλά με δυό – τρείς άλλους του λόχου μου ή και άλλου λόχου ! Όταν σουρούπωσε, βρεθήκαμε στα ριζά ενός  λόφου που στην κορυφή του είχε μια εκκλησία του προφήτη Ηλία. Ανεβήκαμε επάνω και βρήκαμε εγκατεστημένους πολλούς στρατιώτες και μερικούς υπαξιωματικούς. Η εκκλησία ήταν αρκετά ευρύχωρη και στην αυλή που ήταν γύρω – γύρω με τοιχάκι ήταν ένα πελώριο δέντρο με μεγάλο και φαρδύ κορμό. Σε λίγο όμως, που ακόμη έφεγγε, ήλθε από πάνω μας ένα αεροπλάνο και άρχισε να πετά γύρω – γύρω στον λόφο και να πυροβολεί τους στρατιώτες. Όσοι πρόλαβαν προφυλάχτηκαν μέσα στην εκκλησία. Εγώ, για να προφυλαχθώ, έφερνα γύρω τον χοντρό κορμό του δέντρου ! Όταν νύχτωσε για τα καλά, έφυγε το αεροπλάνο και μετρήσαμε τους ζωντανούς και τους νεκρούς.

Αρκετοί από τους στρατιώτες άφησαν τη ζωή τους εκεί, πάνω στον λόφο. Και ήταν όλοι παλικάρια 20 – 21 ετών.

Αποφασίσαμε να περάσουμε τη νύχτα εκεί. Όσο νύχτωνε, νύχτα χωρίς φεγγάρι, ακούγαμε από τον κάμπο κάτω, που ήταν όλο αμπέλια, κραυγές πότε πουλιών, πότε ζώων, αλλά και φωνές συνθηματικές στη γερμανική γλώσσα. Ήταν τα συνθήματα των ομάδων των Γερμανών με σκοπό να ενωθούν οι διάσπαρτοι.

         Προχώρησε η νύχτα, αλλά πού να μας πάρει ο ύπνος. Κάποια στιγμή, κατά τα μεσάνυχτα, ακούγοντας πιο κοντά μας, κάτω από το λόφο, ομιλίες στη γερμανική γλώσσα, ένας υπαξιωματικός αποφάσισε να στείλει μια ομάδα κάτω από τον λόφο, με σκοπό να τους εξοντώσει. Επέλεξε τυχαίως πέντε στρατιώτες και έναν δεκανέα, μεταξύ των οποίων και εμένα ! Έδωσε στον καθένα από δύο χειροβομβίδες. Κατεβήκαμε προσεχτικά τον λόφο. Προχωρήσαμε προς την κατεύθυνση που ακούσαμε τις ομιλίες μέσα στα αμπέλια. Επικρατούσε ησυχία. Και αν ήταν εκεί Γερμανοί, όσο και αν ψάξαμε δεν βρήκαμε κανέναν.

...............................................................................................

Νικόλαος Βεντούρας

( 1899 – 1990 )

Έλληνας χαράκτης και ζωγράφος του εικοστού αιώνα.

  

I.

“αυτοδίδακτος,

εξαιρουμένης της λιθογραφίας την οποίαν εδιδάχθην”

“ήδη από τας πολύ μικράς τάξεις του δημοτικού εδιδάχθην ιχνογραφίαν”

  

Από το βιογραφικό του,

που συνέταξε ο ίδιος το 1981

oι φωτογραφίες είναι

της Quartier Libre

sub umbra alarum

tuarum protege nos

στο πιό πάνω έργο

μου αρέσουν ακόμα και οι λέξεις που διακρίνουμε κάτω :

ΝΙΚΑ΄

και

ΚΟΡΥΦΩ' 

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1899, από αρχοντική οικογένεια της ευρύτερης περιοχής της Βενετίας.

Eγκαταστάθηκαν στο νησί γύρω στα 1730.  Συμπεριλαμβάνονται στο Libro d’ Oro.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν θείος του.

Σπούδασε Βιομηχανική Χημεία το 1916 και εξελίχθηκε σε έναν από τους σπουδαιότερους χαράκτες κατά τον 20^ο αι.

Από το 1931 μέχρι το 1937 έλαβε λίγα μαθήματα υδατογραφίας από τον Κερκυραίο Άγγελο Γιαλλινά.

Από το 1932 άρχισε να ασχολείται με τη χαρακτική, 

δηλαδή την ξυλογραφία, τη χαλκογραφία και τη λιθογραφία, 

όπου και επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον του.

Η εκπαίδευσή του στη Χημεία τον βοήθησε να πειραματιστεί με τα υλικά και τους χρόνους διάβρωσης πετυχαίνοντας με ακρίβεια να αποτυπώσει την εικόνα που είχε αποφασίσει.

Λόγω της επιμονής του και της εξέλιξής του στον χώρο της χαρακτικής θεωρείται, σήμερα, πρωτοπόρος της χαρακτικής.

Ο ίδιος ήταν πολύ σχολαστικός κρατώντας αναλυτικές σημειώσεις για κάθε του έργο και εξαιρετική οργάνωση του εργαστηρίου, των εργαλείων, της μαθητείας.

το γραφείο του

Στο αρχείο του κρατούσε λεπτομερείς σημειώσεις

από το συναίσθημα που σκόπευε να αποτυπώσει,

την ώρα που του έπαιρνε ένα έργο και πότε το τελείωσε,

την τεχνική που χρησιμοποιούσε και τα υλικά.

Σημειώνεται ότι επανερχόταν στο ίδιο έργο μετά από καιρό ή ακόμα και πολλά χρόνια, σημειώνοντας την εξέλιξη του κάθε έργου καθώς και την πρόοδο.

Οι πρώτες ύλες του ήταν λεπτομερώς καταχωρημένες. Ειδικά για το χαρτί σημείωνε το βάρος, τον τύπο, τη χρονολογία και την προέλευση αφού επηρέαζε το αποτέλεσμα την “εκτύπωσης”.

Τα χρώματα ήταν πάντα καθαρά κι έκανε μόνος του τις αναμείξεις προκειμένου να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα

 από το γραφείο του

Τα πρώτα του έργα και μέχρι το 1937, ο Νικόλαος Βεντούρας, χαράζει τοπία ήρεμα και ωραία φωτισμένα από την Κέρκυρα και την Βενετία.

"στο Τρίκλινο, παληό λειτρουβιό

η γέρικη φραγκοσυκιά"

χαλκογραφία 1938

Στα χρόνια της κατοχής κι αμέσως μετά τον πόλεμο, 1945-1948 ένα εφιαλτικό άγχος πλημμυρίζει ασφυκτικά τα έργα του, καλύπτει όλη την επιφάνεια με ερείπια, καταστροφές και παραμορφώσεις προοπτικής που φανερώνουν το νέο ψυχικό κλίμα στο οποίο ζει, χαρακτηρίζοντας έτσι, την περίοδο αυτή εξπρεσιονιστική.

"Κέρκυρα, αεροπορικός βομβαρδισμός του 40

στη συνοικία Αγίων Πατέρων"

Λιθογραφία σε ασβεστόλιθο, 1946

1949-1950 ακολουθεί η αντίδραση, ελάχιστες γραμμές, αυστηρά υπολογισμένες που εκφράζουν γαλήνη κι ηρεμία, έργα γεμάτα φως.

Από το 1955, και με την σειρά του Πειραιά, εισβάλλει ένα καινούριο στοιχείο, πολλές αλληλοσυμπλεκόμενες μορφές οι οποίες σιγά σιγά απλοποιούνται. Διακρίνονται, παραδείγματος χάριν, σκαριά, φουγάρα, βίντσια, όσο χρειάζεται για να υποβληθεί η ιδέα του ζωντανού λιμανιού. Γραμμές και έντονες κηλίδες πλουτίζουν τους τόνους.

Άλλες θεματικές του ενότητες, σε μικρότερο όμως εύρος, μπορούν να θεωρηθούν οι τοπιογραφίες, οι διάσημοι Αστερισμοί,

"αστερισμός του  Ταύρου" 

χαλκογραφία 1967

"στον αστερισμό του Ταύρου"

χαλκογραφία 1967

οι εντυπωσιακές λιτανείες,

"μικρή λιτανεία

στη συνοικία των Αγίων Πατέρων"

χαλκογραφία 1972

οι θρησκευτικές του παραστάσεις καθώς και οι εντελώς αφηρημένες συνθέσεις του.

Χρησιμοποίησε σε μεγάλο βαθμό τα χρώματα για να αποδώσει στο κάθε του έργο το απαραίτητο συναίσθημα. Πολλές φορές στο ίδιο έργο υπάρχουν χρωματικές παραλλαγές.

* σημ. Q. L. :

λυπάμαι που δεν προνόησα να φωτογραφήσω καλύτερα,

ώστε να φαίνονται οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, 

ιδιόχειρες σημειώσεις του καλλιτέχνη

και οι παρατηρήσεις του

που έχει κρατήσει πάνω σε κάθε χρώμα...

Παράλληλα, αξιοποιεί τις εικαστικές τεχνοτροπίες των ευρωπαίων της εποχής του με αντίστοιχα εξπρεσιονιστικά, σουρεαλιστικά και κυβιστικά στοιχεία τα οποία αποτυπώνονται στα έργα του.

Χρησιμοποιεί ένα εξπρεσιονιστικό ιδίωμα, που δεν διακρίνεται ωστόσο για την βιαιότητά του, αλλά περισσότερο για τον ποιητικό του χαρακτήρα.

Στο έργο του υπάρχουν vernis mou, aquarelle, oil, ξυλοτυπίες, χαλκοτυπίες, λιθογραφίες, λιθογραφία σε ψευδάργυρο, δερματοτυπίες, εκτύπωση με ύφασμα, μονοτυπίες ενώ χρησιμοποιήθηκαν έργα του για Ex Libris, βιβλία, περιοδικά, γραμματόσημο, ευχετήριες κάρτες κ.ά.

Καθώς ήταν πολύγλωσσος, απέκτησε μόνος του βαθειά παιδεία, κυρίως γύρω από θέματα τέχνης και φιλοσοφίας

Επίσης, αγαπούσε τα ταξίδια, τις μηχανές και το ποδήλατο. Χαρακτηριστικά το 1923, από 16 Μαρτίου έως 5 Μαΐου με μία ομάδα ποδηλατών έκανε τη διαδρομή Brindisi – Vienna.

με αφορμή το αφιέρωμα
στον Νικόλαο Βεντούρα,
καλοκαίρι 2016
από την Πινακοθήκη της Κέρκυρας

Η Μπλε θριαμβεύουσα !

Το χρυσό βραβείο 

στο παγκόσμιο μουσικό φεστιβάλ ορχηστρών 
"World Orchestra Festival 2016", που διεξάγεται στη Βιέννη,
κατέκτησε η Φιλαρμονική Εταιρεία "Μάντζαρος" 

στη δεύτερη συμμετοχή της στον θεσμό.

"Είναι ένα μοναδικό μουσικό γεγονός, στο οποίο συμμετέχουν συγκροτήματα από όλο τον κόσμο και έχει και διαγωνιστικό χαρακτήρα"

είπε ο αρχιμουσικός Σωκράτης Άνθης 

που τιμήθηκε με το βραβείο "Εξαίρετου Μαέστρου"

Η Φιλαρμονική Εταιρεία "Μάντζαρος" κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, μετά το πόρισμα πενταμελούς επιτροπής, αποτελούμενης από τρία διακεκριμένα μέλη της Φιλαρμονικής της Βιέννης και από δύο καθηγητές των Μουσικών Ακαδημιών της Βιέννης και του Πεκίνου.

Ο τελικός του διαγωνισμού, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή, έφερε τη Φιλαρμονική Εταιρεία "Μάντζαρος" στην κορυφή των ευρωπαϊκών ορχηστρών και τον αρχιμουσικό της, Σωκράτη Άνθη, να τιμάται με το βραβείο "Εξαίρετου Μαέστρου".

"Συμμετείχαμε για δεύτερη συνεχή χρονιά, στο παγκόσμιο φεστιβάλ, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στη Βιέννη. Είναι ένα μοναδικό μουσικό γεγονός, στο οποίο συμμετέχουν συγκροτήματα από όλο τον κόσμο και έχει και διαγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά και εκπαιδευτικό, καθώς πλαισιώνεται με παρακολούθηση σεμιναρίων στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης και συναυλίες στην περίφημη αίθουσα Musikverrein, στην οποία πραγματοποιείται το παγκοσμίως γνωστό Neujahrskonzert, από τη Φιλαρμονική της Βιέννης. 

Οι συναυλίες λαμβάνουν χώρο στην πλατεία δημαρχείου, σε ένα υπαίθριο θέατρο, που δίνονται μουσικές εκδηλώσεις καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Στην τελική φάση συμμετείχαμε εννέα συγκροτήματα από όλο τον κόσμο και καταφέραμε να κατακτήσουμε το χρυσό μετάλλιο. 

Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι, είχαμε κάνει πολύ καλή προετοιμασία και ανταμείφθηκαν οι προσπάθειές μας" 
δήλωσε ο Σωκράτης Άνθης, αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Εταιρείας "Μάντζαρος", η οποία συνεχίζει την παράδοση στην Κέρκυρα εδώ και 126 χρόνια.

Τα μουσικά σεμινάρια, όπως εξήγησε ο κ. Άνθης, διεξάγονταν καθημερινά, τις πρωινές ώρες, στο Μουσικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου την μπάντα διηύθυναν καθηγητές του διακεκριμένου παγκοσμίως μουσικού πανεπιστήμιου.

"Το χρυσό βραβείο είναι σημαντικό για όλους μας στην Ελλάδα, αλλά ιδίως για την Κέρκυρα, που έχει τη λαμπρή παράδοση των Φιλαρμονικών Εταιρειών" σημείωσε ο κ. Άνθης

από εδώ :
http://www.protothema.gr/culture/music/

Ό, τι κοσμητικό γράφω εγώ εδώ,
εσείς να διαβάζετε το ανάποδο !

Ο γύρω μας κόσμος είναι *καλός !
*Καλοί άνθρωποι, *καλότατοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πρόσωπα *αγγελικά, *ευγενικές ψυχές και *μυαλά που σφύζουν από υγεία.
*Χαίρεσαι να ζεις ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους, κι *ευχαριστείς το Θεό, που τους έπλασε έτσι ! Άνθρωποι *συμπονετικοί, με *αισθήματα, με *σεβασμό σ' όλα τα πλάσματα της γής ! Με *σεβασμό απέναντι σε ό, τι έπλασε ο Θεός και η φύση! Με *αγάπη μέσα τους !
Με τη συνέργεια των ανθρώπων αυτών, μπορεί να *διατηρηθεί και να σωθεί ο πλανήτης μας...


γλωσσάρι μετάφρασης :

* σκατένιος
* παλιάνθρωποι
* ελεεινοί
* δαιμονικά
* διεστραμμένες
* αρρωστημένα
* απελπίζεσαι
* ρωτάς
* κτήνη
* σκατόψυχοι
* έχθρα
* ξεδιαντροπιά
* δεν αγαπάν ούτε τα έντερά τους 
* καταστραφεί


Τα παραπάνω,

διότι σήμερα ενημερώθηκα
πως κάποιοι καλοί άνθρωποι 
έχουν ρίξει στους δρόμους, γιά τα ζώα, μπαλάκια-φόλες.

Τρών τα σκυλάκια τις φόλες και εκρήγνυνται !

ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ 

VΙI.

από το βιβλίο

“1821,

Η ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ”

της
Αθηνάς Κακούρη

Εκδ. Πατάκη

1^η έκδοση - 2013

8^η έκδοση - 2015

από το Κεφάλαιο :

Αδιέξοδο

(* δικός μου υπότιτλος : 

ΈΤΣΙ σφυρηλατήθηκε επί αιώνες

ο χαρακτήρας της φυλής !...)

…………………………………

Προύχοντες και αρματολοί, εξ άλλου, είχαν επιζήσει επί πολλές γενεές χάρις στην τέχνη να ζυγιάζουν τους καιρούς , ώστε εγκαίρως να μεταπηδούν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, δηλαδή να διακρίνουν πότε ο αγώνας αποβαίνει μάταιος οπότε να προσκυνούν, αποσπώντας ό, τι μπορούσαν , χωρίς ποτέ να δίνουν σε κανέναν την ειλικρινή τους αφοσίωση.

Αυτό είναι το σύστημα του υποτελούς που αρνείται να αφομοιωθεί, σύστημα αποτελεσματικό όταν το υπέρτατο καθήκον είναι να κρατιέσαι στη ζωή για να πολεμήσεις πάλι αργότερα.

Δεν διδάσκει όμως την πίστη, τη συλλογική ευθύνη, την αλληλεγγύη και το κέρδος που έχουν ένα ένα τα άτομα όταν συσπειρώνονται με αυτοθυσία γύρω από έναν Αρχηγό που ενσαρκώνει την πατρίδα.

Πώς να επιτευχθεί όμως μια τέτοια αλλαγή νοοτροπίας, όταν πατρίδα δεν υπήρχε, παρά μόνον ως όνειρο, και στη θέση του Αρχηγού, του φυσικού προσώπου που μπορείς να το πιάσεις, να το δεις, να το ακούσεις να σου μιλά και να σε οδηγεί , βάζεις ιδέες αφηρημένες – το κράτος, η κυβέρνηση, η ισότητα -, ιδέες περίπλοκες , γεννημένες αλλού στη διάρκεια αιώνων, με τελείως άλλες συνθήκες ;

Ούτε η μία ούτε η άλλη ομάδα μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν θα έπαιρνε το μερίδιό της από τα λάφυρα του πολέμου (και μάλιστα τα ωραία κτήματα των Τούρκων) παρά θα τα κρατούσε όλα για τον εαυτό του το κράτος.

Ποιος ήταν , δηλαδή, το κράτος ; Μήπως ήταν ο Καποδίστριας , που γύρευε να τους βάλει χέρι ;

Τα κυριότερα πρόσωπα της αντιπολίτευσης

Η σημαντικότερη μορφή της αντιπολίτευσης ήταν ο Μαυροκορδάτος – είχε πολλές ικανότητες, καμία ηθική αναστολή, και έγινε εξ αρχής ο άνθρωπος των Άγγλων.

Συνδυάστηκε εύκολα με τους Κουντουριώτηδες και αργότερα με τον Μιαούλη , σχημάτισε μέτωπο με τον Τρικούπη , και συνεργάστηκε με τους Χιώτες εμπόρους της Σύρου και των άλλων νησιών – σε όλους αυτούς προσέφερε πολιτική καθοδήγηση.

Τον Καποδίστρια αντιπάθησαν πολλοί και από τους οπλαρχηγούς και από τους προύχοντες, οι δεύτεροι συνδυάζονταν με τους πρώτους, τους οποίους μεταχειρίζονταν μέχρις ότου τα εκτελεστικά τους όργανα ξέφευγαν από τον έλεγχό τους.

Τα αίτια είχαν πάντοτε σχέση με απολαβές (προνόμια που καταργούνταν ή πολεμικές αποζημιώσεις που δεν ικανοποιούνταν) τις οποίες δεν μπορούσε το φτωχό κρατικό ταμείο να ικανοποιήσει.

Τα κυριότερα κέντρα της αντιπολίτευσης ήταν η Μάνη, που την εξουσίαζαν οι Μαυρομιχαλαίοι, και η Ύδρα, όπου κυριαρχούσαν οι Κουντουριώτηδες.