signat.
a.k.
.
.

Ετούτο εδώ
Είναι σαν τα στενά περάσματα
Της ευτυχίας τα στενά μονοπάτια
Διαβαίνεις και λες, θα με βγάλει, δε θα με βγάλει...
Στρεκλάς σε κατσάβραχα
Παραπατάς σε πέτρες λιανές
Πιάνεσαι στ’ αρμυρίκια
Και προχωράς στον ήλιο κατάφατσα
και στο γαλάζιο
Φεγγοβολάν τα νερά
Ως πέρα
Φέγγει η Εύβοια


.

.

5 Δεκέμβρη 08

"Κύριε,

.

βόηθα να θυμόμαστε

πως έγινε τούτο το φονικό

~την αρπαγή,

το δόλο,

την ιδιοτέλεια,

το στέγνωμα της αγάπης~

.

.

Κύριε,

.

βόηθα να τα ξεριζώσουμε..."

.

.

.

.

Γ. Σεφέρης

@

Δυό γάϊδαροι μαλλώνανε σε ξένον αχυρώνα...

Εγώ γαϊδούρι δεν είμαι...
Για μαντρόσκυλο να με βλέπεις, καλύτερα !

Έχω από χρόνια πάρει μιάν κιμωλία, άσπρη κιμωλία, και τραβάω στο πάτωμα γραμμή μεγάλη.
Κύκλο φτιάνω. Τον κύκλο με την κιμωλία.
Μέσα στον κύκλο κλείνω τους αγαπημένους μου όλους, τους φίλους μου όλους, τους συντρόφους μου όλους, τον εαυτό μου τελευταίο.
Σαν τα σκυλιά , που περιχαρακώνουν το χώρο τους κατουρώντας γύρω γύρω. Κοτάει κανείς να μπει μέσα στο χώρο τους τον κατουρημένο; Αλυχτίσματα και δαγκωνιές αλύπητες. Κι αν ο σκύλος είναι και μαντρόσκυλος, τότενες, όποιονε πάρει ο χάρος.

Αν κάνεις το λάθος (αν το ξανακάνεις δηλαδή...) και παραβιάσεις θύρα, ή, αν κάνεις το λάθος (αν το ξανακάνεις δηλαδή...) και πατήσεις με ασέβεια στον κύκλο με την κιμωλία, το καλό που σου θέλω, μάγκα μου !
Τράβα να μοστράρεις επαναστατική γυμναστική, σ’ άλλη γειτονιά, γιατί εδωπά, δε σε παίρνει...
Εδώ, έχει μαντρόσκυλους. Μακριά από δω.
Τράβα ίσα πέρα.
Εδώ τριγύρω, ξιπασιές δε χωράνε.
Αλλοι κριτές της ζωής, μας βρήκαν πάλι!
Άλλο νταβατζιλίκι της «κριτικής του ορθού επαναστάτη»!

Και ναι ρε φίλε, εγώ φοβάμαι ! Εγώ, από πάντα φοβισμένος! Εσύ τι ζόρι τραβάς;
Κι αν γουστάρω ακόμα, θα κάθομαι στον καναπέ, να βλέπω τηλεόραση. Εσύ δε μου λες, τι ζόρι τραβάς;
Και μάχιμος διαδηλωτής, δε θέλω να μαι. Κι ούτε σου ζήτησε κανείς, να «με κόβεις», με του μεγάλου αδερφού το μάτι.
Τράβα πάρα πέρα. Μου κρύβεις τον ήλιο.
Και ναι, λιγόψυχος είμαι και σιωπώ. Εσύ ρε φίλε, αν είσαι θαρραλέος, γιατί βρίζεις ανώνυμα;
Πρώτα πρώτα, τ’ ονοματάκι σου, χάρισέ μας ! Τότε, ίσως σου επιτρέψουμε να μας κάνεις τις ξεδιάντροπες παρατηρήσεις σου .

Εξυπνάδες ανώνυμες, σ’ αυτή τη γειτονιά, ουκ αποδεκτές .

Εδώ η γειτονιά είναι γροθιά σφιχτή.

Εδώ, έχει κύκλους με κιμωλίες...
.

Άντε, γιατί περίσσεψε η κριτική στη ζωή μας !...

Υ.Γ.

αφού τριγυρίσαμε βόλτες ατέλειωτες την Αθήνα, μ' ένα βαρύ φορτίο γενικότερα, έχω μιάν κούραση σωματική και μιάν απαντοχή καταβαραθρωμένη


κι είχα, αδερφέ μου, μιά διάθεση για καυγά απόψε!...

.

.

.

φιλώ σας !

Z

.

.

Τετάρτη 10/12/08

.

.

Γενική απεργία

.ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

.

ενάντια σε κάθε μορφή βίας

.και κατά της αντεργατικής πολιτικής

.

στις 11 το πρωί έξω από τη Βουλή

.

.

για σένα

κανείς πιά,
δεν μπορεί να είναι
όπως πριν

L’oeuf du serpent

.

.

Δύσκολοι
καιροί
.

για γονείς

και για την κοινωνία ολόκληρη

.

. .

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ,

.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΉΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΚΟΛΑΦΘΕΙ !

.

.

.

.

"Σαν την πρώτη μοναξιά, που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί,
Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους...


Θα πολιορκώ το "κοίταζε τη δουλειά σου" με την αγωνία μου"

.

.

.

etat de siege
.

.

.

.

.

Δεν είμαστε ποιητές,

Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
.
.
Γιώργος Σαραντάρης

signature
a.k.
.
Ιακώβου αποστόλου
Χριστοφόρου μάρτυρος
Γεωργίου δωριέως και
Κωπηλάτισας ξέσκεπης
με τα μαλλιά ριχτά
στον Ιόνιο ήλιο
.
.
.
Κοντάκιο - ήχος γ΄
.
"Εν τοις Μύροις Άγιε, ιερουργός ενεδείχθης"
.
.
.
signature
a.k. .

Στην εκκλησιά που μπαίνεις εσύ "σαν Πανσέληνος"
Κι εγώ, σα μικρό καντηλάκι.
Ορθή, ταπεινή, περήφανη, ακούραστη,
στο ιερό μπροστά, στο χέρι η σύνοψη .
Διαβάζω μαζί.
Η θεία μετάληψη. "Κοινωνόν με παράλαβε".
Βιολέττες ευωδιάζει το λιβάνι.
Άκρα σιωπή.
Παλαμική η ιερουργία και κατάνυξη.

στους βηματισμούς των zapateado και των taconeo
.
.
.

η παράσταση μέσα στην παράσταση !

.
.

Η θρυλική φλαμένκο παράσταση του Gades,

που έγινε ταινία από τον Carlos Saura

.
.

Οι χορογραφίες του Gades στην Κάρμεν

αναβίωσαν την παράδοση και το ατόφιο πάθος του φλαμένκο

.
.
.
.
.

"ο Merime έφερε την Κάρμεν στην Γαλλία

αλλά ο Gades την επέστρεψε στην Ισπανία"

Γ. Σεφέρης

.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

.

.

Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν

ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,

είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων

που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή

δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο

χωρίς ν' αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.

.

Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες

ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια

ανασαίνοντας με ρυθμό

και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.

Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια

όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές

κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων

που γαβγίζουν.

.

Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν

εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν

και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου

μέσα στο ηλιόγερμα.

.

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα

που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.

Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς

κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά

κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο

και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.

.

Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά

με καλαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια

τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.

Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς

με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης

με τ' αυλάκι του τιμονιού

με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.

.

.

.

.

.

παλιά γραψίματα...

Αύγουστος 07

signature
a.k.

.
Κι αναρωτιέμαι εδώ δα καθιστή
Φθαρτή εγώ
Ένας μικρός, λαβωμένος, μολυβένιος στρατιώτης,
Πίνακες με μεγάλα μάτια
Νaïf, άφθαρτοι
Καθώς η naïvité
Με τ’ άσπρο της πουκάμισο φορεμένο
Ώμοι γυμνοί
Καθώς οι μικρές πορσελάνες limoges
Και το Ρωμαϊκό γυαλί
Άφθαρτα όλα κι αιώνια,
Το νήμα το μεταξωτό , και το μαλλί, και το βαμβάκι,
Η πορφυρή κλωστή κι η χρυσή
Στον αργαλειό δουλεμένη
Στο χέρι κεντήματα
Entre deux βελονάκι στο λινό,
Κι η ανάλαφρη μυρουδιά του ανθρακίτη, απ’ τα παλιά,
Όλα άφθαρτα,
Τα περσικά, ζωγραφιστά με πενάκι
Και σκούρο μπλέ,
Όλα άφθαρτα
Τα κιούπια πηλός και μπακίρι
Τα κοχύλια και τα κουφάρια των αχινών
Προσεχτικά βγαλμένα ένα ένα, αρμυρά και πολύχρωμα
Και του Τζιζάν τα κοράλλια
Και τα ξύλινα, απ’ τον κορμό της τριανταφυλλιάς,
Όλα άφθαρτα
Μόνο το πρόσωπό μου φθαρτό,
Σημαδεμένο
Με τις λαβωματιές του μικρού στρατιώτη
Εκείνο το πρόσωπο
Που κάποτε, όχι μακριά,

Εσύ ονομάτισες
Aιώνιο






.

..

.

.

Τετάρτη, Νοέμβριος 21, 2007

signature
a.k.

..

.

μιάς παλιάς εποχής τοίχοι, χοντροί, σταθεροί,

όπου μπορούν ήσυχα περιστέρια να φωλιάζουν,

σαν αγκαλιά ζεστή, σιγουρεμένη στα γουργουρητά.

μικρά κουτάκια, χρωματιστά, του Paul Klee,

τετράγωνα τόσο σταθερά,

όπου μονάχα παιδιά μπορούν να σχεδιάσουν.

τόσο καθάρια και τόσο σίγουρα.

ή σαν γραμμές, τελείες, κύκλοι του Vasiliï Vassil'evitch Kandinsky,

σαν όμορφες ζωγραφιές, αγοριών του Βauhaus ,

ή, σαν πλατεία σε σχήμα αχιβάδας, που μετράει εκατοντάδες χρόνια πίσω,

σαν ένα σπίτι με ζωγραφιστά στο χέρι ταβάνια,

και πλακάκια στο δάπεδο μαυρόασπρα,

και πέρα, παιδικές κούνιες από σκοινί,

που σε πάνε ψηλά, κούνια - μπέλλα,

σαν μιά απέριττη ομορφιά, λιτή και πάλλευκη στους αιώνες,

τόσο σταθερά, τόσο καθάρια όλα,

ακίνητα , άτρωτα, σιγουρεμένα,

οικεία, βέβαια...
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

signature

a.k.

.

.

η έρημος πάντα επιστρέφει...

σαν θρησκεία μέσα σου η έρημος,

σαν προορισμός, βάζει κανόνες, σε ορίζει

να κοιτάζεις ολούθε, ως πέρα,

τους στρογγυλούς αμμόλοφους και τις θύνες.

ατέλειωτη η έρημος, πάντα επιστρέφει

τις νύχτες που στραγγίζει ο ύπνος, στεγνό το χώμα, κρύες οι πέτρες, μικρές άνυδρες καρπουζιές, πικρά χορτάρια, σκορπιοί. κι αβάσταχτος κόπος.

ένα βουβό κλάμα η έρημος, αργό, προσεκτικό βάδισμα, να μην

παίρνεις ανάσα, και να λες "ν' ανασάνω θέλω"...

μοναχικά πηγάδια

οάσεις μακριά κι αντικατοπτρισμοί νερών.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.