Μόλις τελείωσε κι αυτή η συνδικαλιστική Πέμπτη. Νωρίς τελείωσε, εν μέσω διαφωνιών, ψιλοδιαπληκτισμών, κ.τλ., κ.τ.λ.
Πάντα τα θέματα της Διοίκησης, της διοίκησης που γ.. και δέρνει, που καταχράται την εξουσία της, ναι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στις μέρες μας, η Διοίκηση ενεργεί όπως εκείνην την βολεύει, μην υπολογίζοντας ούτε ανθρώπους, ούτε κοινωνικά ζητήματα , ούτε τίποτα εν γένει, που να μπαίνει εμπόδιο στον κακό της δρόμο και τον ανάποδο…
Τι να γίνει, όμως… αυτή είναι η δουλειά μας … έκαστος εφ’ ω ετάχθη…

Φέρανε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο για το κρύο, σπιτικό υποτίθεται, που μπορεί να ήταν και μπόμπα, γιατί δεν αισθάνομαι και άριστα, παρ’ όλο που περπάτησα στον κρύο αέρα επί δεκάλεπτο μέχρι να επιστρέψω…

Στίχοι από τον Οδυσσέα Ιωάννου

… Ξέρω,
Στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

… Και με το θάρρος μου
Απ’ τα γόνατα κομμένο…

……………………………………..

… στην αυταπάτη μέχρι τέλους
και στην αλήθεια ως τη σταλιά…
θα μαι άγγελος με τους αγγέλους
θα μαι σκυλί με τα σκυλιά…

… πήγα στα χρόνια ανάποδα
κι έσπασα στην ορμή τους ...

…………………………………….

… και κάθε βράδυ
θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό…

… και θα στήσω σημαία
στις κορφές μου
για να φαίνονται
οι αντοχές μου…

…………………………………….

… και τι μπορώ να πω για σένα
που να ναι εσύ;

……………………………………

… κι ένα κορίτσι ξάπλωνε
σε κρύα πεζοδρόμια…

θα είναι
δροσερές κουμαριές
μαζεμένες με το χέρι,
απ' τα ψηλά ...

Στο μάθημα Ιστορίας

Εκπαιδευτικό συμπλήρωμα - εξωδιδακτικό βοήθημα

-προσωπική γνώμη-
Στην Τρίτη γυμνασίου,
δουλεύοντας τη Γαλλική επανάσταση, στην Ιστορία των Νεωτέρων χρόνων, μπορούμε κάποια στιγμή, -αν θέλουμε-, να δώσουμε στους μαθητές, το παρακάτω ποίημα του Prevert. Σπάει λίγο τη ρουτίνα του μαθήματος της ιστορίας, και γενικά, τους διασκεδάζει…





ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΓΙΑ
(Les belles familles)
Λουδοβίκος Α’
Λουδοβίκος Β’
Λουδοβίκος Γ’
Λουδοβίκος Δ’
Λουδοβίκος Ε’
Λουδοβίκος ΣΤ’
Λουδοβίκος Ζ’
Λουδοβίκος Η’
Λουδοβίκος Θ’
Λουδοβίκος Ι’
Λουδοβίκος ΙΑ’
Λουδοβίκος ΙΒ’
Λουδοβίκος ΙΓ’
Λουδοβίκος ΙΔ’
Λουδοβίκος ΙΕ’
Λουδοβίκος ΙΣΤ’
Λουδοβίκος ΙΗ’
Κι ύστερα κανείς ύστερα τίποτε…
Τι είδους άνθρωποι είναι τούτοι
Ανίκανοι να μετρήσουν ως τα είκοσι;


-
*(αν η τάξη είναι γαλλόφωνη, θα μπορούσαμε να το δώσουμε και γαλλικά.
αν κάποιος το χρειαστεί γαλλικά, να μου το ζητήσει. )

Το Σύνταγμα της Ελλάδας


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ–Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα


Άρθρο 16 – (Εκπαίδευση, Τέχνες, Επιστήμη)

1. Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.

2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

3. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.

4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.

5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.

Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.Ειδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σε αυτούς.

6. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Τα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει το όριο ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.

7. Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.

8. Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.

9. Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους.Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.

.

.

.

.

Αυτό, αγαπητοί, είναι το άρθρο 16, του Ελληνικού Συντάγματος.

** Σε καμμία περίπτωση δεν θα σχολιάσουμε ή θα ασκήσουμε κριτική σε άρθρο του Συντάγματος.

Μιά χαρά, όμως μπορούμε, να πούμε τη γνώμη μας ή να ασκήσουμε θετική κι αρνητική κριτική, στις σκέψεις που γίνονται και αφορούν στην αλλαγή του άρθρου 16, για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων...

.

.

Εσείς, τι λέτε;

Αν κάποιος θέλει, ας πει τη γνώμη του...

.

.

.

.

** ΤΜΗΜΑ Δ' – Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120 – (Έγκριση του Συντάγματος–Το δικαίωμα της αντίστασης)

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων...

Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,
που σιγά σιγά γράφεται…

Signature

A.K.

Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…

… τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!

... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ

… Η Ηθική κι η Ομορφιά έπρεπε να πέσουν και έπεσαν. Οι δύο ερινύες χάθηκαν, μένει η Τρίτη και χειρότερη, η Αγάπη, που γρήγορα κι αυτή θα λείψει χωρίς προσπάθεια επειδή εσυμπληρώθηκε απλώς ο μαρασμός της ντροπής. Μέσα στους δωρικούς ναούς του συμφέροντος και στα τέλεια ανάκτορα της ασκήμιας, όταν ο άνθρωπος γίνει ο ίδιος φωτιά (αντίς να κρατά λαμπάδα πίστεως, ελπίδος κι αγάπης), ξεχνά εύκολα τις τρείς γραίες Ηθική, Ομορφιά και Αγάπη. Τα αρχαία ψιμύθια πέφτουν εύκολα γι αυτόν που γνώρισε τι κρύβουν κάτω από την οπτική απάτη της ηθικής, ωραιότητος κι αγάπης. Θα βρεθούν πάντοτε κανονικά και αιωνίως οι ανώτεροι ναοί κι ανάκτορα και φλόγες συνεχείς της ίδιας της ψυχής μας, η δε εντροπή μαραίνεται από τον ήλιο, μόνο από τον ήλιο.
Όλα είναι πολιτική κι η ίδια η πολιτική είναι εργασία και η εργασία φλόγα. Κανείς ας μην απαγορεύει στους ανθρώπους να δουλεύουν, η μεγαλύτερη απρέπεια είναι η ανεργία. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους, είμαι πολύ θετικός, πάρα πολύ θετικός, πάρα πολύ, και υστερώ στη δύναμη της κακίας. Όλοι τους είναι καλλιτέχνες ηθικοί και φιλάνθρωποι. Εγώ μένω ένας πρακτικός, ένας άνθρωπος με μικρή πείρα, δεν έχω ιδέες μεγάλες, ούτε καν ιδέες, είμαι ένα ζώο αδύνατο μπροστά τους...

Chez Catherine
-Γραμμένο για τη Ματίλντα μου-

Σε καμάρωσα!
Πάντα δε σε καμάρωνα;
Τρελό μου ψάρι εσύ, βουνίσιο κι αέρινο…
LA cantatrice! (ο τονισμός στο LA)
Μου θυμίζεις ένα ποίημα. Θα το βρω, κι αν δεν καταλαβαίνεις, θα στο μεταφράσω.
Ta tete, ton geste, ton air, sont beaux, comme un beau paysage, le rire joue a ton visage…
Μόλις άρχισες,
την Κιωκιώ κι εμένα, μας ψιλοπήραν φυσικά τα ζουμιά. Εγώ όμως συνήλθα αμέσως και το απήλαυσα!
Το saxo, grand!

“Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη
Σε λίγο πια θα φέξει, θα ’ρθει χλωμή η αυγή
Κοντεύει έξι, ας πούμ’ αυτή τη λέξη
που ’χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός
είν’ ακόμα σκοτεινός και η νύχτα κυλά
Μα εκεί ψηλά κοίτα έν’ άστρο που δειλά
μοναχό φεγγοβολά και μάς χαμογελά

Νύχτα ασημένια κι η κάθε μου η έννοια
σ’ απόχη μεταξένια από ξανθά μαλλιά
Γλυκοχαράζει, αλλά δεν σε πειράζει
που γέμισε μαράζι η άδεια μου αγκαλιά

Πες μου μια λέξη...

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός...

Νύχτα ασημένια...”


Ο γέροντας, αξιοπρεπής και πάντα μειλίχιος. Πώς να μη σκύψεις, να φιλήσεις το χέρι του…
Εσείς, δεν ξέρετε τι ρόλο έπαιξαν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας…
Πόσο κουράγιο, αλλά και πόσες ιδέες μας έδωσαν …
Σοφός και γλυκομίλητος. Είχε πάντα, τον καλύτερο λόγο, απ’ όλους τους…
«Μας έχετε φωτίσει», του λέω. Με κοιτάζει. «Φωτίσει ή ποτίσει»; «Φ, του λέω φωναχτά, όπως Φώτης». «Μάλιστα…» λέει. Μετά όμως, εγώ το ξανασκέφτηκα… «και ποτίσει…», του λέω. Γέλασε.

Την καταβρήκα, γιατί ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που δεν είχα ξαναδεί. Γι αυτό, την έβγαλα μετά σερί στο σκαμπουδάκι.
Αντιγράφω ένα κομμάτι που μ’ άρεσε:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
-Εσωτερική αφιέρωση πρώτης σελίδας
Στην Κατερίνα

Τσαρούχης
1984-

"Εις την οδό που πάει από το Φάληρο στον Πειραιά, ευρέθη εις το υπόγειο, που επρόβαλε, ο δωδεκαετής Ιησούς υπό μορφή κοριτσιού που τραγουδούσε χτενιζόμενο.
Το τριανταφυλλί εκυριαρχούσε μέσα στην άφθονη σκόνη που εφωτίζετο από τις φλόγες του ηλίου και τις στριγγλιές των γραμμών του τραμ, αρχαιότερες της Εδέμ.
Το κορίτσι ήταν από την Κρήτη ή το Τσιρίγο κι είχε μέσα εις το στόμα του μια ζωηρή τριανταφυλλιά ολόκληρη και το όλο απόπνεε τυρί φρέσκο (λέγε, αν θέλεις, αποπνευματοποιημένο). Η θάλασσα ακούραστη εμύριζε με την ένταση της εχθρότητος κι άλλοι, γενναιότεροι ίσως από μένα, εζητούσαν ακουσίως να ψαρέψουν ό, τι ήταν απαραίτητο, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, ό, τι μπορούσα.
Αυτοί επάλευαν με την θάλασσα χαίροντες, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, εν μέρει χαιρόμενος, ώσπου κατέληξα στο σπίτι και άρχισα να κλαίγω το κλάμα του απογεύματος της Αναγεννήσεως, με πείσμα και δίχως κατανόηση άλλη. Δίχως να γνωρίζω το σχήμα και το μέγεθος της γής. Έκλαιγα πικρά, ώσπου η καρέκλα του Ντα Βίντσι έπεσε τέλος με ορμή ασυνήθιστη ……………………………………………
Και ο Ερωτόκριτος του σπηλαίου, μαζί με το σκονισμένο, έξοχο κορίτσι, ιδρωμένοι και ζωηροί, τρέχοντας προς το αντίθετο μέρος κι αδιαφορώντας για το σκότος των ανακαλύψεων των παλαιοτέρων από κάθε προσδοκία.
Σ’ ένα μικρό ποτήρι το ήπια το γνωστό φαρμάκι, ψιθυρίζων συνεχώς στο τέλος της εικόνος «η καλή παρηγοριά, η καλή παρηγοριά» του βελουδένιου τραπεζιού του αντίθετου με την θάλασσα,
την θάλασσα που έφαγε όλους τους καθρέφτες της μονής του χαϊδεμένου πετεινού που εφυλάσσετο στο γκρεμνό της παραλίας από μοναχές του νοσοκομείου,
τρώγοντας μπαμπάκια με αίμα και στραγάλια και τσιγάρα των στρατιωτών.
Τέλος εβάδισα προς τον γκρεμνό υπό μορφήν στρειδιού,
αδιαφορώντας για την σκόνη του δρόμου που επέρασα
θέλοντας να πάω να κρυφτώ εις το σπήλαιο της νεράϊδας του γιαλού.»


Τίλντα, έπειτα από 20 χρόνια, ίσως σου εξηγήσω αυτήν, την τελευταία παράγραφο…
Όπως λες κι εσύ, perhaps, perhaps, perhaps…

(α, κοίτα, κι αν δε σου βγεί η Νομική, «έχεις τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις, πιάστηνε»)

Το άλλο τρελό ψάρι…

ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

4ο Χριστουγεννιάτικο Φιλανθρωπικό

BAZAAR ΤΕΧΝΗΣ

νέων καλλιτεχνών

24 Νοεμβρίου 06,

4μμ.-10μμ

25-26 Νοεμβρίου 06,

10πμ.-7μμ

-

Βιολόσχημα

Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1, Κολωνάκι

(έχουμε στα χέρια μας το σχετικό έντυπο)

Πολιτική γνώμη

Signature

A.K.

Ένα μήνα περίπου, μετά τη δοκιμασία των Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών, όπου, σε γενικές γραμμές, ειδικά στο λεκανοπέδιο, παρακολουθήσαμε τον ένα δήμο να «πέφτει», πίσω απ’ τον άλλο (ως domino), οφείλουμε μάλλον να διατυπώσουμε κάποιες εκτιμήσεις και οπωσδήποτε, να επαναπροσδιορίσουμε στόχους.
Ο ορίζοντάς μας, δεν μπορεί πια, παρά να είναι οι εθνικές εκλογές. Πώς πορευόμαστε όμως προς εθνικές εκλογές και μέσα από ποιες συνθήκες;
Ο κόσμος της εργασίας, οι οικογένειες, τα άτομα, ο απλός κόσμος της παραγωγής, ο κόσμος του πολιτισμού, των γραμμάτων, αντιλαμβάνεται κάθε μέρα και περισσότερο, ότι, το λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» πρόσωπο, έχει βαθειές ρίζες και αντλεί σκληρά πρότυπα, από καταστάσεις μάλλον προδικτατορικές…
Ο γενετικός κώδικας, δεν έχει ανατραπεί. Αυτό, είναι σαφές και δε νομίζουμε ότι επιδέχεται αμφισβητήσεις.
Απ’ την άλλη, είναι επίσης, απόλυτα σαφές, ότι, όσους πόντους χάνει καθημερινά η κυβερνώσα κατάσταση, από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα ζητήματα, δεν είναι δυστυχώς, σε θέση να τους κερδίσει (και τελικά δεν τους κερδίζει…) η αντιπολίτευση...
Δεν γνωρίζω, αν αυτό είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, είναι πάντως ένα φαινόμενο, που επιβάλλεται να το μελετήσουν πολύ σοβαρά, όσοι ασχολούνται με το πολιτικό παρόν και μέλλον μας.
Γιατί, όταν η κυβέρνηση χάνει κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί, τότε υπάρχει πρόβλημα! Τότε, δεν χτυπάει καμπανάκι… κουδούνα χτυπάει, κι ας την ακούσουμε… μην είμαστε κωφοί…
Κάτι συμβαίνει…
Ίσως ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει την αλαζονεία που είχε αναπτυχθεί από ορισμένους κύκλους, λίγα χρόνια πριν. Και ίσως ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τους γνωστούς, ξύλινους μηχανισμούς που συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν σε κεντρικό, αλλά και σε τοπικό επίπεδο…Και καλά κάνει ο κόσμος, αν δεν έχει ξεχάσει και δεν εμπιστεύεται…
Είναι βέβαιον, ότι οι άνθρωποι, δεν έχουν πεισθεί, για το καινούργιο… Και πώς δηλαδή, να πεισθούν; Μέσα από ποιους δρόμους; Από ποια δρώμενα; Από ποια κανάλια; Από ποιες πολιτικές ( ανύπαρκτες ) πρακτικές; Από ποιόν πολιτικό λόγο;
Υπαρκτοί είμαστε τελικά ή ανύπαρκτοι; Τι πρόσωπο έχουμε; Έχουμε πρόσωπο; Σύγχρονες αντιλήψεις έχουμε; Προτάσεις έχουμε; Κι αν υποθέσουμε ότι έχουμε, αυτές που έχουμε, τις κοινοποιούμε προς τα έξω; Βγαίνουμε καθημερινά μπροστά, για να αναδεικνύουμε τα μεγάλα προβλήματα, που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη;
Βγαίνουμε μπροστά για την ανεργία; Για την ακρίβεια; Για την ομηρία των συμβασιούχων; Για τον τηλεοπτικό απολιτισμό και την κακή ποιότητα της καθημερινότητάς μας;
Βγαίνουμε μπροστά; Προς τα έξω, βγαίνουμε; Έχουμε επαφή με τον κόσμο; Με γειτονιές; Με μαζικά κινήματα; Κτίζουμε συμμαχίες, μέσα απ’ την επαφή με τον κόσμο; Ή μας τρώει η εσωστρέφεια, η μιζέρια, η ανημπόρια μας και τα συντροφικά μαχαιρώματα;
Μπορούμε –η αντιπολίτευση -, να είμαστε μια ήρεμη δύναμη, σε καθημερινή πολιτική, ήρεμη μάχη;

Αν χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα στη σκέψη και τη διαλεκτική μας, τις Νομαρχίες και τους Δήμους που «έσωσε» η αντιπολίτευση, έχουμε κάποια συμπεράσματα να βγάλουμε, χρήσιμα ίσως και για τις εθνικές εκλογές.

-κατ’ αρχήν, όπου κερδήθηκε δήμος, στηρίχθηκε μία άποψη, συνήθως κεντρική επιλογή, αλλά πάντως μία άποψη. Όπου αντίθετα, έγινε διάσπαση γιατί έπεσαν στη μέση προσωπικά μικροσυμφέροντα και μικροφιλοδοξίες, ακόμα και καλές επιλογές προσώπων βούλιαξαν.
-όπου κτίσθηκαν συμμαχίες –ειδικά με τα κόμματα της αριστεράς -, ενότητα πάνω σε ιδεολογική βάση ή προγράμματα, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο, που τις αποδέχθηκε και τις υπερψήφισε.
-όπου ενεργοποιήθηκε και λειτούργησε η συλλογικότητα στο σχεδιασμό, στη λήψη αποφάσεων και στη δράση, το σχήμα απέδωσε
-όπου υπήρξε σχετική αυτονόμηση απ’ τα κόμματα ή αλλιώς ειπείν, όπου υπήρξε διακριτική η κομματική παρουσία, οι πολίτες συναίνεσαν

Μην αγνοώντας βέβαια, τα καθαρά αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά – γιατί υπάρχουν ειδικοί συντελεστές που επενεργούν στις δημοτικές εκλογές (καθώς επίσης και ειδικοί συντελεστές για τις εθνικές) -, ας έχουμε τα παραπάνω στο νού μας όταν σχεδιάζουμε…

Κι ακόμα, ας χρησιμοποιήσουμε το πραγματικά δυνατό, το πρωτογενές στοιχείο, την ίδια την κοινωνία, στους επόμενους σχεδιασμούς μας
Ας εγγυηθούμε, με κάποιο τρόπο αξιόπιστο, ότι θα εκλείψει η αλαζονεία της εξουσίας, θα υπάρξει μεγαλοσύνη στη συμπεριφορά κι αυτοσυγκράτηση κι ότι σίγουρα, δεν θα έχουμε revanche κι αντεκδικήσεις, ειδικά στον φτωχό κόσμο και τους εργαζόμενους…
Ας εγγυηθούμε ότι θα μαστε αποτελεσματικοί

Κι ακόμα, ας δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε δύο, εξαιρετικά (κατά τη γνώμη μας) κρίσιμα σημεία
-να φροντίσουμε να ανατραπεί η αποστροφή της κοινωνίας στα κάθε λογής πολιτικά στελέχη
-να στραφούμε στα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, -όχι ευκαιριακά-, μα με προγραμματικές συμφωνίες κι αμοιβαίες παραχωρήσεις εκατέρωθεν, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τη συμμετοχική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία και στο πολιτικό σκηνικό.

Κι επιτέλους, να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, αλλά και τον κόσμο,

ν’ αποβάλλει το φοβερό σύνδρομο της ηττοπάθειας.