Μόλις τελείωσε κι αυτή η συνδικαλιστική Πέμπτη. Νωρίς τελείωσε, εν μέσω διαφωνιών, ψιλοδιαπληκτισμών, κ.τλ., κ.τ.λ.
Πάντα τα θέματα της Διοίκησης, της διοίκησης που γ.. και δέρνει, που καταχράται την εξουσία της, ναι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στις μέρες μας, η Διοίκηση ενεργεί όπως εκείνην την βολεύει, μην υπολογίζοντας ούτε ανθρώπους, ούτε κοινωνικά ζητήματα , ούτε τίποτα εν γένει, που να μπαίνει εμπόδιο στον κακό της δρόμο και τον ανάποδο…
Τι να γίνει, όμως… αυτή είναι η δουλειά μας … έκαστος εφ’ ω ετάχθη…

Φέρανε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο για το κρύο, σπιτικό υποτίθεται, που μπορεί να ήταν και μπόμπα, γιατί δεν αισθάνομαι και άριστα, παρ’ όλο που περπάτησα στον κρύο αέρα επί δεκάλεπτο μέχρι να επιστρέψω…

Στίχοι από τον Οδυσσέα Ιωάννου

… Ξέρω,
Στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

… Και με το θάρρος μου
Απ’ τα γόνατα κομμένο…

……………………………………..

… στην αυταπάτη μέχρι τέλους
και στην αλήθεια ως τη σταλιά…
θα μαι άγγελος με τους αγγέλους
θα μαι σκυλί με τα σκυλιά…

… πήγα στα χρόνια ανάποδα
κι έσπασα στην ορμή τους ...

…………………………………….

… και κάθε βράδυ
θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό…

… και θα στήσω σημαία
στις κορφές μου
για να φαίνονται
οι αντοχές μου…

…………………………………….

… και τι μπορώ να πω για σένα
που να ναι εσύ;

……………………………………

… κι ένα κορίτσι ξάπλωνε
σε κρύα πεζοδρόμια…

θα είναι
δροσερές κουμαριές
μαζεμένες με το χέρι,
απ' τα ψηλά ...

Στο μάθημα Ιστορίας

Εκπαιδευτικό συμπλήρωμα - εξωδιδακτικό βοήθημα

-προσωπική γνώμη-
Στην Τρίτη γυμνασίου,
δουλεύοντας τη Γαλλική επανάσταση, στην Ιστορία των Νεωτέρων χρόνων, μπορούμε κάποια στιγμή, -αν θέλουμε-, να δώσουμε στους μαθητές, το παρακάτω ποίημα του Prevert. Σπάει λίγο τη ρουτίνα του μαθήματος της ιστορίας, και γενικά, τους διασκεδάζει…





ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΓΙΑ
(Les belles familles)
Λουδοβίκος Α’
Λουδοβίκος Β’
Λουδοβίκος Γ’
Λουδοβίκος Δ’
Λουδοβίκος Ε’
Λουδοβίκος ΣΤ’
Λουδοβίκος Ζ’
Λουδοβίκος Η’
Λουδοβίκος Θ’
Λουδοβίκος Ι’
Λουδοβίκος ΙΑ’
Λουδοβίκος ΙΒ’
Λουδοβίκος ΙΓ’
Λουδοβίκος ΙΔ’
Λουδοβίκος ΙΕ’
Λουδοβίκος ΙΣΤ’
Λουδοβίκος ΙΗ’
Κι ύστερα κανείς ύστερα τίποτε…
Τι είδους άνθρωποι είναι τούτοι
Ανίκανοι να μετρήσουν ως τα είκοσι;


-
*(αν η τάξη είναι γαλλόφωνη, θα μπορούσαμε να το δώσουμε και γαλλικά.
αν κάποιος το χρειαστεί γαλλικά, να μου το ζητήσει. )

Το Σύνταγμα της Ελλάδας


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ–Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα


Άρθρο 16 – (Εκπαίδευση, Τέχνες, Επιστήμη)

1. Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.

2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

3. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.

4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.

5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.

Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.Ειδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σε αυτούς.

6. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Τα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει το όριο ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.

7. Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.

8. Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.

9. Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους.Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.

.

.

.

.

Αυτό, αγαπητοί, είναι το άρθρο 16, του Ελληνικού Συντάγματος.

** Σε καμμία περίπτωση δεν θα σχολιάσουμε ή θα ασκήσουμε κριτική σε άρθρο του Συντάγματος.

Μιά χαρά, όμως μπορούμε, να πούμε τη γνώμη μας ή να ασκήσουμε θετική κι αρνητική κριτική, στις σκέψεις που γίνονται και αφορούν στην αλλαγή του άρθρου 16, για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων...

.

.

Εσείς, τι λέτε;

Αν κάποιος θέλει, ας πει τη γνώμη του...

.

.

.

.

** ΤΜΗΜΑ Δ' – Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120 – (Έγκριση του Συντάγματος–Το δικαίωμα της αντίστασης)

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων...

Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,
που σιγά σιγά γράφεται…

Signature

A.K.

Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…

… τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!

... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ

… Η Ηθική κι η Ομορφιά έπρεπε να πέσουν και έπεσαν. Οι δύο ερινύες χάθηκαν, μένει η Τρίτη και χειρότερη, η Αγάπη, που γρήγορα κι αυτή θα λείψει χωρίς προσπάθεια επειδή εσυμπληρώθηκε απλώς ο μαρασμός της ντροπής. Μέσα στους δωρικούς ναούς του συμφέροντος και στα τέλεια ανάκτορα της ασκήμιας, όταν ο άνθρωπος γίνει ο ίδιος φωτιά (αντίς να κρατά λαμπάδα πίστεως, ελπίδος κι αγάπης), ξεχνά εύκολα τις τρείς γραίες Ηθική, Ομορφιά και Αγάπη. Τα αρχαία ψιμύθια πέφτουν εύκολα γι αυτόν που γνώρισε τι κρύβουν κάτω από την οπτική απάτη της ηθικής, ωραιότητος κι αγάπης. Θα βρεθούν πάντοτε κανονικά και αιωνίως οι ανώτεροι ναοί κι ανάκτορα και φλόγες συνεχείς της ίδιας της ψυχής μας, η δε εντροπή μαραίνεται από τον ήλιο, μόνο από τον ήλιο.
Όλα είναι πολιτική κι η ίδια η πολιτική είναι εργασία και η εργασία φλόγα. Κανείς ας μην απαγορεύει στους ανθρώπους να δουλεύουν, η μεγαλύτερη απρέπεια είναι η ανεργία. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους, είμαι πολύ θετικός, πάρα πολύ θετικός, πάρα πολύ, και υστερώ στη δύναμη της κακίας. Όλοι τους είναι καλλιτέχνες ηθικοί και φιλάνθρωποι. Εγώ μένω ένας πρακτικός, ένας άνθρωπος με μικρή πείρα, δεν έχω ιδέες μεγάλες, ούτε καν ιδέες, είμαι ένα ζώο αδύνατο μπροστά τους...

Chez Catherine
-Γραμμένο για τη Ματίλντα μου-

Σε καμάρωσα!
Πάντα δε σε καμάρωνα;
Τρελό μου ψάρι εσύ, βουνίσιο κι αέρινο…
LA cantatrice! (ο τονισμός στο LA)
Μου θυμίζεις ένα ποίημα. Θα το βρω, κι αν δεν καταλαβαίνεις, θα στο μεταφράσω.
Ta tete, ton geste, ton air, sont beaux, comme un beau paysage, le rire joue a ton visage…
Μόλις άρχισες,
την Κιωκιώ κι εμένα, μας ψιλοπήραν φυσικά τα ζουμιά. Εγώ όμως συνήλθα αμέσως και το απήλαυσα!
Το saxo, grand!

“Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη
Σε λίγο πια θα φέξει, θα ’ρθει χλωμή η αυγή
Κοντεύει έξι, ας πούμ’ αυτή τη λέξη
που ’χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός
είν’ ακόμα σκοτεινός και η νύχτα κυλά
Μα εκεί ψηλά κοίτα έν’ άστρο που δειλά
μοναχό φεγγοβολά και μάς χαμογελά

Νύχτα ασημένια κι η κάθε μου η έννοια
σ’ απόχη μεταξένια από ξανθά μαλλιά
Γλυκοχαράζει, αλλά δεν σε πειράζει
που γέμισε μαράζι η άδεια μου αγκαλιά

Πες μου μια λέξη...

Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός...

Νύχτα ασημένια...”


Ο γέροντας, αξιοπρεπής και πάντα μειλίχιος. Πώς να μη σκύψεις, να φιλήσεις το χέρι του…
Εσείς, δεν ξέρετε τι ρόλο έπαιξαν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας…
Πόσο κουράγιο, αλλά και πόσες ιδέες μας έδωσαν …
Σοφός και γλυκομίλητος. Είχε πάντα, τον καλύτερο λόγο, απ’ όλους τους…
«Μας έχετε φωτίσει», του λέω. Με κοιτάζει. «Φωτίσει ή ποτίσει»; «Φ, του λέω φωναχτά, όπως Φώτης». «Μάλιστα…» λέει. Μετά όμως, εγώ το ξανασκέφτηκα… «και ποτίσει…», του λέω. Γέλασε.

Την καταβρήκα, γιατί ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που δεν είχα ξαναδεί. Γι αυτό, την έβγαλα μετά σερί στο σκαμπουδάκι.
Αντιγράφω ένα κομμάτι που μ’ άρεσε:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
-Εσωτερική αφιέρωση πρώτης σελίδας
Στην Κατερίνα

Τσαρούχης
1984-

"Εις την οδό που πάει από το Φάληρο στον Πειραιά, ευρέθη εις το υπόγειο, που επρόβαλε, ο δωδεκαετής Ιησούς υπό μορφή κοριτσιού που τραγουδούσε χτενιζόμενο.
Το τριανταφυλλί εκυριαρχούσε μέσα στην άφθονη σκόνη που εφωτίζετο από τις φλόγες του ηλίου και τις στριγγλιές των γραμμών του τραμ, αρχαιότερες της Εδέμ.
Το κορίτσι ήταν από την Κρήτη ή το Τσιρίγο κι είχε μέσα εις το στόμα του μια ζωηρή τριανταφυλλιά ολόκληρη και το όλο απόπνεε τυρί φρέσκο (λέγε, αν θέλεις, αποπνευματοποιημένο). Η θάλασσα ακούραστη εμύριζε με την ένταση της εχθρότητος κι άλλοι, γενναιότεροι ίσως από μένα, εζητούσαν ακουσίως να ψαρέψουν ό, τι ήταν απαραίτητο, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, ό, τι μπορούσα.
Αυτοί επάλευαν με την θάλασσα χαίροντες, αλλά κι εγώ εψάρεψα ό, τι μπορούσα, εν μέρει χαιρόμενος, ώσπου κατέληξα στο σπίτι και άρχισα να κλαίγω το κλάμα του απογεύματος της Αναγεννήσεως, με πείσμα και δίχως κατανόηση άλλη. Δίχως να γνωρίζω το σχήμα και το μέγεθος της γής. Έκλαιγα πικρά, ώσπου η καρέκλα του Ντα Βίντσι έπεσε τέλος με ορμή ασυνήθιστη ……………………………………………
Και ο Ερωτόκριτος του σπηλαίου, μαζί με το σκονισμένο, έξοχο κορίτσι, ιδρωμένοι και ζωηροί, τρέχοντας προς το αντίθετο μέρος κι αδιαφορώντας για το σκότος των ανακαλύψεων των παλαιοτέρων από κάθε προσδοκία.
Σ’ ένα μικρό ποτήρι το ήπια το γνωστό φαρμάκι, ψιθυρίζων συνεχώς στο τέλος της εικόνος «η καλή παρηγοριά, η καλή παρηγοριά» του βελουδένιου τραπεζιού του αντίθετου με την θάλασσα,
την θάλασσα που έφαγε όλους τους καθρέφτες της μονής του χαϊδεμένου πετεινού που εφυλάσσετο στο γκρεμνό της παραλίας από μοναχές του νοσοκομείου,
τρώγοντας μπαμπάκια με αίμα και στραγάλια και τσιγάρα των στρατιωτών.
Τέλος εβάδισα προς τον γκρεμνό υπό μορφήν στρειδιού,
αδιαφορώντας για την σκόνη του δρόμου που επέρασα
θέλοντας να πάω να κρυφτώ εις το σπήλαιο της νεράϊδας του γιαλού.»


Τίλντα, έπειτα από 20 χρόνια, ίσως σου εξηγήσω αυτήν, την τελευταία παράγραφο…
Όπως λες κι εσύ, perhaps, perhaps, perhaps…

(α, κοίτα, κι αν δε σου βγεί η Νομική, «έχεις τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις, πιάστηνε»)

Το άλλο τρελό ψάρι…

ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

4ο Χριστουγεννιάτικο Φιλανθρωπικό

BAZAAR ΤΕΧΝΗΣ

νέων καλλιτεχνών

24 Νοεμβρίου 06,

4μμ.-10μμ

25-26 Νοεμβρίου 06,

10πμ.-7μμ

-

Βιολόσχημα

Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1, Κολωνάκι

(έχουμε στα χέρια μας το σχετικό έντυπο)

Πολιτική γνώμη

Signature

A.K.

Ένα μήνα περίπου, μετά τη δοκιμασία των Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών, όπου, σε γενικές γραμμές, ειδικά στο λεκανοπέδιο, παρακολουθήσαμε τον ένα δήμο να «πέφτει», πίσω απ’ τον άλλο (ως domino), οφείλουμε μάλλον να διατυπώσουμε κάποιες εκτιμήσεις και οπωσδήποτε, να επαναπροσδιορίσουμε στόχους.
Ο ορίζοντάς μας, δεν μπορεί πια, παρά να είναι οι εθνικές εκλογές. Πώς πορευόμαστε όμως προς εθνικές εκλογές και μέσα από ποιες συνθήκες;
Ο κόσμος της εργασίας, οι οικογένειες, τα άτομα, ο απλός κόσμος της παραγωγής, ο κόσμος του πολιτισμού, των γραμμάτων, αντιλαμβάνεται κάθε μέρα και περισσότερο, ότι, το λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» πρόσωπο, έχει βαθειές ρίζες και αντλεί σκληρά πρότυπα, από καταστάσεις μάλλον προδικτατορικές…
Ο γενετικός κώδικας, δεν έχει ανατραπεί. Αυτό, είναι σαφές και δε νομίζουμε ότι επιδέχεται αμφισβητήσεις.
Απ’ την άλλη, είναι επίσης, απόλυτα σαφές, ότι, όσους πόντους χάνει καθημερινά η κυβερνώσα κατάσταση, από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα ζητήματα, δεν είναι δυστυχώς, σε θέση να τους κερδίσει (και τελικά δεν τους κερδίζει…) η αντιπολίτευση...
Δεν γνωρίζω, αν αυτό είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, είναι πάντως ένα φαινόμενο, που επιβάλλεται να το μελετήσουν πολύ σοβαρά, όσοι ασχολούνται με το πολιτικό παρόν και μέλλον μας.
Γιατί, όταν η κυβέρνηση χάνει κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί, τότε υπάρχει πρόβλημα! Τότε, δεν χτυπάει καμπανάκι… κουδούνα χτυπάει, κι ας την ακούσουμε… μην είμαστε κωφοί…
Κάτι συμβαίνει…
Ίσως ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει την αλαζονεία που είχε αναπτυχθεί από ορισμένους κύκλους, λίγα χρόνια πριν. Και ίσως ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τους γνωστούς, ξύλινους μηχανισμούς που συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν σε κεντρικό, αλλά και σε τοπικό επίπεδο…Και καλά κάνει ο κόσμος, αν δεν έχει ξεχάσει και δεν εμπιστεύεται…
Είναι βέβαιον, ότι οι άνθρωποι, δεν έχουν πεισθεί, για το καινούργιο… Και πώς δηλαδή, να πεισθούν; Μέσα από ποιους δρόμους; Από ποια δρώμενα; Από ποια κανάλια; Από ποιες πολιτικές ( ανύπαρκτες ) πρακτικές; Από ποιόν πολιτικό λόγο;
Υπαρκτοί είμαστε τελικά ή ανύπαρκτοι; Τι πρόσωπο έχουμε; Έχουμε πρόσωπο; Σύγχρονες αντιλήψεις έχουμε; Προτάσεις έχουμε; Κι αν υποθέσουμε ότι έχουμε, αυτές που έχουμε, τις κοινοποιούμε προς τα έξω; Βγαίνουμε καθημερινά μπροστά, για να αναδεικνύουμε τα μεγάλα προβλήματα, που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη;
Βγαίνουμε μπροστά για την ανεργία; Για την ακρίβεια; Για την ομηρία των συμβασιούχων; Για τον τηλεοπτικό απολιτισμό και την κακή ποιότητα της καθημερινότητάς μας;
Βγαίνουμε μπροστά; Προς τα έξω, βγαίνουμε; Έχουμε επαφή με τον κόσμο; Με γειτονιές; Με μαζικά κινήματα; Κτίζουμε συμμαχίες, μέσα απ’ την επαφή με τον κόσμο; Ή μας τρώει η εσωστρέφεια, η μιζέρια, η ανημπόρια μας και τα συντροφικά μαχαιρώματα;
Μπορούμε –η αντιπολίτευση -, να είμαστε μια ήρεμη δύναμη, σε καθημερινή πολιτική, ήρεμη μάχη;

Αν χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα στη σκέψη και τη διαλεκτική μας, τις Νομαρχίες και τους Δήμους που «έσωσε» η αντιπολίτευση, έχουμε κάποια συμπεράσματα να βγάλουμε, χρήσιμα ίσως και για τις εθνικές εκλογές.

-κατ’ αρχήν, όπου κερδήθηκε δήμος, στηρίχθηκε μία άποψη, συνήθως κεντρική επιλογή, αλλά πάντως μία άποψη. Όπου αντίθετα, έγινε διάσπαση γιατί έπεσαν στη μέση προσωπικά μικροσυμφέροντα και μικροφιλοδοξίες, ακόμα και καλές επιλογές προσώπων βούλιαξαν.
-όπου κτίσθηκαν συμμαχίες –ειδικά με τα κόμματα της αριστεράς -, ενότητα πάνω σε ιδεολογική βάση ή προγράμματα, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο, που τις αποδέχθηκε και τις υπερψήφισε.
-όπου ενεργοποιήθηκε και λειτούργησε η συλλογικότητα στο σχεδιασμό, στη λήψη αποφάσεων και στη δράση, το σχήμα απέδωσε
-όπου υπήρξε σχετική αυτονόμηση απ’ τα κόμματα ή αλλιώς ειπείν, όπου υπήρξε διακριτική η κομματική παρουσία, οι πολίτες συναίνεσαν

Μην αγνοώντας βέβαια, τα καθαρά αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά – γιατί υπάρχουν ειδικοί συντελεστές που επενεργούν στις δημοτικές εκλογές (καθώς επίσης και ειδικοί συντελεστές για τις εθνικές) -, ας έχουμε τα παραπάνω στο νού μας όταν σχεδιάζουμε…

Κι ακόμα, ας χρησιμοποιήσουμε το πραγματικά δυνατό, το πρωτογενές στοιχείο, την ίδια την κοινωνία, στους επόμενους σχεδιασμούς μας
Ας εγγυηθούμε, με κάποιο τρόπο αξιόπιστο, ότι θα εκλείψει η αλαζονεία της εξουσίας, θα υπάρξει μεγαλοσύνη στη συμπεριφορά κι αυτοσυγκράτηση κι ότι σίγουρα, δεν θα έχουμε revanche κι αντεκδικήσεις, ειδικά στον φτωχό κόσμο και τους εργαζόμενους…
Ας εγγυηθούμε ότι θα μαστε αποτελεσματικοί

Κι ακόμα, ας δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε δύο, εξαιρετικά (κατά τη γνώμη μας) κρίσιμα σημεία
-να φροντίσουμε να ανατραπεί η αποστροφή της κοινωνίας στα κάθε λογής πολιτικά στελέχη
-να στραφούμε στα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, -όχι ευκαιριακά-, μα με προγραμματικές συμφωνίες κι αμοιβαίες παραχωρήσεις εκατέρωθεν, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τη συμμετοχική δημοκρατία μέσα στην κοινωνία και στο πολιτικό σκηνικό.

Κι επιτέλους, να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, αλλά και τον κόσμο,

ν’ αποβάλλει το φοβερό σύνδρομο της ηττοπάθειας.

Ε, εντάξει... είπαμε!
"Είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία", αλλά ας τη διαχειριστούμε κι αυτήν, λιγουλάκι ευέλικτα...
Αν, λέμε αν, χρειάζεται να καταθέσουμε όοοοολα αυτά τα χαρτιά, βάλτε Προϊστάμενε, κι έναν δεύτερο υπάλληλο στο πόστο, να τα ελέγχει και να τα παραλαμβάνει. Δεν τα καταφέρνει μόνη της η δυστυχής κυρία... Κι εμείς αγανακτούμε κι αυτή η έρμη, με πονοκέφαλο θα γυρίσει σπίτι.
Δεν βλέπετε τα πενήντα άτομα στην ουρά, (που διαρκώς ανανεώνεται...), να περιμένουν με τις ώρες κι επιπλέον να επιδίδονται όχι σε τόσο κολακευτικά σχόλια; (σικ!)
Και παρακαλώ, μη μας κλείνετε και την πόρτα στη μούρη, όσο περιμένουμε απ' έξω... Δεν είσαστε χειρουργείο. Δημόσια διοίκηση είσαστε.

μετά τιμής

au nom de la rose...

ρόκ μυσταγωγία

βραδυ λόγιον

βότκα πορτοκάλι - τρείς βότκες πορτοκάλι. φουρτουνιασμένη θάλασσα το ροκ κι άλλοτε, βαθιά, ζεστή θάλασσα, να τραγουδάει για την Billie Holiday μιά μούτζα στο συμβατισμό. "κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε ακόμα" γειά σου και σένα Διονύση les musiciens. οι φίλοι... παιδιόθεν... όταν οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί, απογειώνεσαι ... και κάτι παλιοκαραβάνες στο βάθος, να στέκουν ακίνητοι, σα θαλασσόλυκοι στην πλώρη απόψε, δεν υπάρχει εδώ ξενερωσιά ρόδον το αμάραντον...

Τελειώνοντας το μικρό βιβλίο του Ζαν Ζενέ, «Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι», σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδ. ύψιλον,
σταχυολογώ:

«η ομορφιά
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, που την περιφρουρεί και που σ’ αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά. Τούτη λοιπόν η τέχνη, (του Τζακομέττι), πόρω απέχει απ’ αυτό που λέγεται “miserabilisme”.»

και πιό κάτω:
"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."

και πιό κάτω:
σχετικά με τη μοναξιά των αντικειμένων.
Τζακομέττι: "μιά μέρα, στην κάμαρά μου, κοιτούσα μιά πετσέτα, που ήταν πάνω σε μιά καρέκλα, και τότε μου γεννήθηκε στ' αλήθεια η εντύπωση, ότι, όχι μόνο κάθε αντικείμενο ήταν μόνο του, αλλά, 'οτι είχε ένα βάρος - ή μαλλον, μιά έλλειψη βάρους, που το απέτρεπε να επιβαρύνει το άλλο αντικείμενο".

(quartier libre: αυτό, μου θυμίζει συνειρμικά, κάτι άλλο... περιμένετε λίγο, πάω να το ψάξω...
νάτο!)

από "το σώμα και το αίμα", του Γιάννη Ρίτσου:
"... γιατί η πετσέτα πάνω στο τραπέζι, κάνει πάλι φτερά
σκουντάει με τη ζεστή στρογγυλάδα του ώμου της τ' άλλο πουλί
πούναι βαθιά τους..."

και τελικά, έρχεται συνειρμός, για κάτι άλλο, που έχει κι αυτό να κάνει, με την υπόσταση των πραγμάτων
(μόνο που δεν μπορώ να το βρώ, δεν είναι σίγουρο ότι το θυμάμαι σωστά και δεν είμαι πιά βέβαιη, αν είναι του Λαμαρτίνου):

"objets inanimés,
avez-vous donc une ame
qui s' attache à notre ame
et la force d' aimer"?

που σε ελεύθερη απόδοση, πάει να πει:

"άψυχα πράγματα
μην τάχα έχετε μιά ψυχή
που δένεται στη δική μας
και την αναγκάζει ν' αγαπάει";

σας χαιρετώ!

ΕΓΚΑΙΝΙΑ BLOG!

.

.

πώς να σας καλωσορίσω στο καινούργιο blog;

( που θέλω να είναι και δικό σας )...

πώς να σας καλοκαρδίσω;

πώς να σας δω γελαστούς;

.

.

μ' αρέσει η μουσική...

μουσική θα σας παίξω !

μπορώ να γίνω για σας,

(αν ποτέ χρειαστεί...)

ένα γεμάτο φεγγάρι

να σας φωτίσω τη σκοτεινιά...

ή, όταν είσαστε στα γκρίζα,

σε βροχές και καταιγίδες

μπορώ να γίνω για σας ουράνιο τόξο!

να σας δίνω ελπίδα...

ή μπορώ ακόμα, να γίνω για σας

μέλι θυμαρίσιο

για τους λουκουμάδες σας,

καρύδια και κανέλλα !

.

λοιπόν,

καλώς ήρθατε!

(...και, αν θέλετε, να συμμετέχετε...)

Από τη Νομική...

Signature
Α.Κ.

Τα βράδυα, έκανε κρύο. Μαζεύονταν ο ένας σφιχτά κοντά στον άλλο, καθιστοί , κατάχαμα. Τζήν στυλ καμπάνα... Μπότες, χακί αμπέχωνα, ταγάρια μάλλινα. Τ’αγόρια, μαλλιά μακριά, αφάνες, μούσια. Άφιλτρα gauloises και άσσος σκέτος. Απ’ το πρώτο απόγευμα, τέλειωσε στην καντίνα κι η τελευταία στάλα καφέ, κι η τελευταία σταλιά ζάχαρη. Μετά κι η γόπα, απ’ τον ένα στον άλλο. Εκείνη φοβότανε λίγο. Κι άλλοι θα φοβόνταν. Κανείς δεν το δειχνε. Μετά, κοιμήθηκαν λίγο πάνω στα έδρανα.
Τραγούδησαν όλοι μαζί, να ζεσταθούνε. Αλλόκοτα τραγούδια. Εκεί μέσα τα μαθαν όλα. Η Νομική της σκάλας. Η Νομική του δρόμου. Του τραγουδιού η Νομική. Και της ταράτσας. Κάθε μέρα, στη σειρά οι μέρες. Κάθε πρωί, κάθε απόγεμα, κάθε βράδυ και ξανά κάθε πρωί.
Οι γείτονες, απ’ τη μεριά της Σόλωνος, όροφος δεύτερος ή τρίτος, ποιος θυμάται; το πρωί, να πετάνε πορτοκάλια, απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα. Συσσίτιο, φέτα φέτα το πορτοκάλι. Πάρε εσύ τη μεγαλύτερη φέτα. Εγώ πεινάω πιο λίγο.

Και πού να τα πείς; Πού να τα ουρλιάξεις;

Εκείνος ήταν θαρραλέος. Δυό μέτρα άντρας. Τους έκανε όλους πέρα και τρύπωσε στο νεκροτομείο.
Κι έπειτα, στην πίσω αυλή. «Δε φεύγω από δω, χωρίς εσένα», είπε. «Φύγε μπαμπά», του φώναζε απ' το παράθυρο. . «Δε φεύγω από δω, χωρίς εσένα». Κι εκείνη, που τον αγάπαγε, μάζεψε το κουράγιο της, πήδηξε απ’ το παράθυρο του δεύτερου ορόφου στο περβάζι κι από κει, πάνω στα βαρέλια της πίσω αυλής.
«Έλα, της είπε. Μην τρομάξεις». Την έπιασε σφιχτά απ’ το χέρι. Σταθερά. Μπήκαν στο νεκροτομείο. Κίτρινος άνθρωπος, ξαπλωμένος στο τραπέζι. Νεκρός. Ακίνητος. «Περπάτα!» της είπε, και την έπιασε πιο σταθερά. Μόλις βγήκαν, αυτή κοντοστάθηκε. «Πεινάνε», του είπε ξεψυχισμένα.
Την κοίταζε... Μετά κατάλαβε. Ανηφόρισαν τη Σίνα. Απ’ την κάτω μεριά, η Ακαδημίας ήταν κόλαση. Εκατοντάδες ένστολοι. Ένα τετράγωνο πιο πάνω, μπήκαν σ’ ένα μαγαζάκι. Γέμισε σακούλες μπισκότα και σοκολάτες.
Ξανά πίσω, η ίδια διαδρομή. Ξανά σφιχτά το χέρι. Ξανά το νεκροτομείο. Ξανά ο κίτρινος νεκρός. Ξανά η πίσω αυλή. Τα βαρέλια, το περβάζι, το παράθυρο.

Και πού να τα πείς; Πού να τα ουρλιάξεις;

Κι εσύ, τι σηκώθηκες κι έφυγες; Δενυπάρχει πιά κανείς, να κρατάει σταθερά το χέρι...

... Στο Πολυτεχνείο

Ξαπλωμένοι στα πλακάκια. Με την κοιλιά. Παγωνιά. Σφαίρες αδέσποτες. Νοσοκομειακά. Ουρλιαχτά.
Το τανκ.

Πού να τα πείς; Και ποιος να τα πιστέψει;

Συμπληρωμένο

με Παλαμά

στις 13/1/2007

Είναι το ποίημα του Victor Hugo,
“demain, dès l’ aube”,
που πάντα, μου ταιριάζει να συσχετίζω,
με του Παλαμά τον «Τάφο»…


(όσο θυμάμαι απ' έξω...)

demain
dès l' aube
à l' heure ou blanchit la campagne
je partirai
vois-tu?
je sais que tu m' attends...
j' irai par la foret, j' irai par la montagne
je ne peux pas demeurer loin de toi,
plus longtemps

je marcherai
les yeux fixés sur mes pensées
sans rien voir au dehors
sans entendre aucun bruit...

Από τον «Τάφο»

«…Τίποτε ξεχωριστό
λουλούδι δε θ’ ανθίσει
κάτω απ’ της φωλίτσας σου
το μαύρο κυπαρίσσι.

Μοναχά τ’ αγνώριστα
Χορτάρια και τα χίλια
Μύρια χρυσολούλουδα
Και τ’ άγρια χαμομήλια .

Όμως τα φτωχούλια αυτά
Και τα συνηθισμένα
Που με δίχως φύτεμα
Και πότισμα κανένα

Έχουν μόνο φυτευτή
Κι έχουν περιβολάρη
Της δροσιάς το στάλαμα,
Του ηλιού τη θεία χάρη

Όμως τα φτωχούλια αυτά
Στου λάκκου σου την άκρη
Θα σκορπούν κάποιων ματιών
Το φέγγος και το δάκρυ,

Θα σκορπούν κάποιων μαλλιών
Τα’ ανέμισμα και θα ναι
Σαν ψευδά παιδιάτικα
Λογάκια που μεθάνε.

Θα χουνε το σάλεμα
Κάποιων χεριών, κι ακόμα
Θα μοιράζουνε φιλιά
Σαν από κάποιο στόμα

Κι όλα τα φτωχούλια αυτά
Και τα συνηθισμένα
Θα χουν κάτι ασύγκριτο
Κάτι σαν από σένα!

Κι οι δυό,
έχουν γράψει αυτά τα ποιήματα,
για τα παιδιά που «έχασαν»…
Ο Παλαμάς τον γιό
Κι ο Victor Hugo την κόρη του.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΙΦΟΡΙΑ

Signature

Α.Κ.

Είχε μπει ήδη σε λειτουργία, η ιδέα του blog,
αλλά μου την ενίσχυσε κάτι που άκουσα, τελευταία:
«Όσοι μπορούν,
φτιάχνουν στο διαδίκτυο σελίδες, ώστε να βοηθάν με θέματα, την εκπαίδευση»
Μάλιστα!
Δεν ξέρω αν κάποιες από τις σελίδες μας, μπορούν κάτι , σε κάποιον να προσφέρουν, πρόθυμα όμως μπορούμε να δοκιμάσουμε…
Voila…


«Σε όλο το έργο της αγωγής, γράφει ο Αλ. Δελμούζος, βασική προϋπόθεση μένει πάντα το κύρος του δασκάλου. Κι αυτό κάπου, σε μια τέτοια διδαχτική προσπάθεια το είδα να κλονίζεται επικίνδυνα, πάλι από παρεξήγηση της αρχής, πως το παιδί πρέπει να ναι το κέντρο στην εργασία και να μην το σέρνει ο δάσκαλος στα τυφλά σαν τυφλοσούρτης.
Αυτό όμως δε θα ειπεί πως πρέπει ο δάσκαλος να γίνει κάτι λιγότερο από σκιά στην τάξη του, να μην τολμά να επέμβει, και όταν τέλος το αποφασίσει , να το κάνει με τόσο δισταγμό και δειλία , σα να λέει στα παιδιά «με συμπαθάτε που είμαι δάσκαλός σας»!
Η τάξη χρειάζεται το δάσκαλό της, κι όταν ο ίδιος συνειδητά κλονίζει το κύρος του, αγωγή δεν μπορεί να σταθεί. Και για ν’ αποφύγω κάθε παρεξήγηση , προσθέτω πως το κύρος του δεν κρατιέται βέβαια με τον τρόμο ή με το πείσμα, ούτε με την ιδέα του «αλάθητου» εμπρός στην τάξη, αλλά με την πραγματική υπεροχή του.»

Περιβαλλοντική εκπαίδευση

-Η ρομφαία της ανανέωσης
στην σχολική πρακτική!-

Για τις ανάγκες ημερίδας , με αντικείμενο το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ και την « αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών», προσπαθήσαμε, σε συγκεκριμένο και σύντομο χρόνο, να προσεγγίσουμε το θέμα της «Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης»

Θα ήταν παράλειψη , θα ήταν απλοϊκό και άδικο αν θέλετε, για την ίδια τη φύση, αν ισχυριζόμαστε ότι το φυσικό μας περιβάλλον κινδυνεύει , κι ότι οι άνθρωποι κινδυνεύουμε, μόνο ή κύρια από σεισμούς, καταποντισμούς, πυρκαγιές , καύσωνες και εκρήξεις ηφαιστείων, από φυσικές δηλαδή καταστροφές...
Μάλλον, δεν είναι πια τα φυσικά φαινόμενα που κατά κύριο λόγο καταστρέφουν το χώρο που ζούμε…
Ήδη, από τα πρώτα ιστορικά χρόνια έχουμε διάφορες διαταραχές στα οικοσυστήματα, λόγω της παρέμβασης του ανθρώπου στη φύση.

-Ο Πλάτωνας λ.χ., τον 4ο αι. π.Χ., αποδίδει την έντονη εδαφική διάβρωση της Αττικής στην εκτεταμένη εκχέρσωση του Υμηττού.
-Τον 3ο αι. π.Χ., η καταστροφή των δασών στις όχθες του Ευφράτη για ξυλεία οδήγησε σε καταστρεπτικές πλημμύρες, που αποδόθηκαν σε οργή του Θεού.
-Η αρχαία Ρώμη, πόλη μαμούθ 1.000.000 κατοίκων, πριν τον 1ο αι. π.Χ. ζούσε με τα απόβλητά της και οι Ρωμαίοι, προκειμένου να σταματήσουν τη μόλυνση του νερού κατασκεύασαν ένα από τα μεγαλύτερα αποχετευτικά συστήματα, γνωστό ως Cloaca Maxima.
-Στην Αγγλία ήδη από το 13ο αι., υπήρχε πρόβλημα ρύπανσης του ατμοσφαιρικού αέρα που την προκαλούσε ο καπνός από το κάρβουνο στις μεγάλες πόλεις και τον 16ο αι. άρχισε προσπάθεια για τον περιορισμό των καπνογόνων εστιών.
Ωστόσο, τα πρώτα αυτά ιστορικά παραδείγματα ανθρώπινου παρασιτισμού ήταν συμβολικά σε έκταση, γιατί η παραγωγική διαδικασία ήταν τοπικής κλίμακας και έτσι η δυναμική ισορροπία του ανθρώπου με τη φύση, παρέμενε σταθερή.
Δε συμβαίνει το ίδιο στις μέρες μας...
Ήδη από το 1972, σε μια από τις πρώτες συνδιασκέψεις των Ηνωμένων Εθνών για το ανθρώπινο περιβάλλον, στη Στοκχόλμη, διαπιστώνεται ότι: «ο άνθρωπος έχει αποκτήσει τη δύναμη να μεταβάλλει το περιβάλλον με άπειρους τρόπους και σε μια, χωρίς προηγούμενο κλίμακα».
Αν αυτή τη δύναμη, αυτή τη γνώση, αυτή την ικανότητα να μεταβάλλει το περιβάλλον , ο άνθρωπος τη χρησιμοποιήσει με περίσκεψη , μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του πάνω στη γη, μπορεί δηλαδή να ζει με αξιοπρέπεια και να ευημερεί …
Όμως, είδαμε ότι η αίσθηση της δύναμης συχνά τρελαίνει τους ανθρώπους ,η άγνοια και η αδιαφορία επιφέρουν ανεπανόρθωτες ζημιές στο γήινο περιβάλλον, αλλά πολύ συχνά και αυτή η ίδια η γνώση χρησιμοποιείται «εσφαλμένα»… Και βέβαια , η λέξη «εσφαλμένα» κρύβει πολλές παραμέτρους και μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για ατέλειωτες συζητήσεις…

Οι μεγαλύτερες καταστροφές σήμερα είναι ανθρωπογενείς…

-Ο φυσικός πλούτος της γης προστατεύεται ή λεηλατείται;
Το σύγχρονο αστικό βιομηχανικό μοντέλο ανάπτυξης, έχοντας σαν κυρίαρχο στόχο το κέρδος, αυξάνει τις απαιτήσεις του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί πια να ανταπεξέλθει , με τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς που διαθέτει…

-Ο αέρας που αναπνέουμε είναι καθαρός ή μολυσμένος; (Οι ερωτήσεις βέβαια είναι ρητορικές…)

-Το νερό που πίνουμε; Τα νερά που κολυμπάμε; Η θαλάσσια ζωή; Υπάρχει ρύπανση;

-Το χώμα που βλασταίνουν οι τροφές οι δικές μας και των ζώων; Τι είναι , πώς χρησιμοποιούνται και τι αποτελέσματα έχουν στη ζωή μας τα φυτοφάρμακα, τα παρασιτοκτόνα, τα ζιζανιοκτόνα, τα λιπάσματα; Ποιες είναι τοξικές ουσίες; Πόσο η γη κινδυνεύει από τη χρήση των πυρηνικών και τα πυρηνικά κατάλοιπα;

-Τα φυσικά οικοσυστήματα, όσα δηλαδή δεν έχουμε εξοντώσει , προστατεύονται;

-Μήπως προστατεύουμε την άγρια ζωή; «Kαι γιατί λοιπόν, λέει ο J..Prevert, σ’ ένα ωραίο του κείμενο, λίγο αλλαγμένο εδώ, για τις ανάγκες της έκφρασης, και γιατί λοιπόν θα κομμάτιαζα ένα φουκαριάρικο ζώο, που δε μου έκανε τίποτα; Μια όμορφη λεοπάρδαλη με γαλάζια μάτια… Ένα ζώο που δε συναντάει κανείς συχνά…»
Τα νήματα, τα υφάσματα και οι πρώτες ύλες έχουν τόσο εξελιχθεί και βελτιωθεί που πολύ δύσκολα ξεχωρίζεις πιά ένα δέρμα ζώου από μια «οικολογική» γούνα. Ας ντυνόμαστε λοιπόν με οικολογικές…

-Η ηχορύπανση κάνει καλό ή κακό στην ψυχική μας υγεία;

-Όταν σχεδιάζουμε την οικονομική ανάπτυξη, διαχειριζόμαστε σωστά, τα δάση, τους δρυμούς και τους φυσικούς πνεύμονες που υπάρχουν ακόμα πάνω στον πλανήτη; Κι έχουμε δει πολλά κράτη , μικρά ή μεγάλα, να υφίστανται διεθνείς, αυστηρές συνέπειες για κακή χρήση περιβάλλοντος και για κακή πολιτική περιβάλλοντος; Ας θυμηθούμε το Τσέρνομπιλ και ας θυμηθούμε τις σκηνές με τις μαύρες θάλασσες και τα ψόφια πουλιά στον Κόλπο…

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΝΕΟ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΗΘΟΣ

Ένα ήθος που θα απαντάει στη διαρκώς μεταβαλλόμενη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, και θα έχει γνώμονα όχι το συμφέρον και τις τσέπες ολίγων προνομιούχων αλλά το συμφέρον της κοινωνίας των ανθρώπων…
Γιατί, παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, φαίνεται ότι δεν είμαστε ακόμα σε δρόμο χωρίς γυρισμό… Τουλάχιστον όχι ακόμα…
Μια μονάχα ελπίδα έχουμε γι αυτό…
Ένα μονάχα δρόμο μπορούμε να ακολουθήσουμε..

Ο δρόμος αυτός είναι μία διαρκής, δια βίου διαδικασία και μας περνάει υποχρεωτικά μέσα απ’ την εκπαίδευση…

Αφού ο άνθρωπος είναι το κέντρο των δεινών, η μόνη ασφαλής παράμετρος για πραγμάτωση της ποιότητας ζωής, είναι η παιδεία του ανθρώπου.
Προς την κατεύθυνση αυτή, προέκυψε ως βασικός σκοπός της εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια η ευαισθητοποίηση του ανθρώπου απέναντι στη φύση και η δημιουργία συνείδησης περιβάλλοντος.

Το 1972, η 96η πρόταση της συνδιάσκεψης της Στοκχόλμης για το ανθρώπινο περιβάλλον, ζητά την ανάπτυξη της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ως ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να περιλαμβάνει , «μια ολομέτωπη επίθεση» για να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση.
Ολομέτωπη επίθεση χρειάζεται για να σώσουμε το περιβάλλον…
Έτσι λοιπόν, συντάσσεται από την UNESCO η Χάρτα του Βελιγραδίου, το 1975, στο Βελιγράδι, όπου ως σκοπός της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, ορίζεται:

Να διαμορφώσουμε έναν ενημερωμένο και ευαίσθητο πληθυσμό γύρω από το περιβάλλον και τα προβλήματά του, ανθρώπους που θα αποκτήσουν γνώσεις, δεξιότητες, στάσεις, κίνητρα, αίσθημα προσωπικής δέσμευσης, για να εργαστούν ατομικά και συλλογικά ώστε να λύσουν τα προβλήματα που υπάρχουν και να προλάβουν την δημιουργία νέων προβλημάτων…

-Είναι ιδιαίτερα σπουδαίο οι άνθρωποι να μαθαίνουν να αναπτύσσουν στάσεις ζωής. Τι πράγμα είναι οι στάσεις ζωής;
Είναι , να έχουμε κοινωνικές αξίες , και διάθεση για ενεργό συμμετοχή στην προστασία του κόσμου…

-Άλλο σπουδαίο: το αίσθημα της προσωπικής δέσμευσης…


Η Π.Ε. είναι μια διαδικασία απέναντι στην αδράνεια και τον εφησυχασμό.
Άλλοτε, όχι πριν πολύ καιρό, προοδευτικός και στρατευμένος ήταν αυτός που πάλευε αποκλειστικά για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Στις μέρες μας, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση , είναι το περιβάλλον.
Τόσο το κοινωνικό - πολιτιστικό βέβαια περιβάλλον, που έχει να κάνει με τις παραδόσεις, τα έθιμα, την επιστήμη, την τεχνολογία και τον πολιτισμό, όσο το φυσικό ( έδαφος, αέρας, νερό), και το βιολογικό (φυτά, ζώα, άνθρωπος)...
Εδώ πρέπει να στρατευθούμε. Όλοι. Εδώ δεν έχει πλούσιους και φτωχούς. Το θέμα μας αφορά όλους. Όλοι μαζί θα ¨τελειώσουμε ή όλοι μαζί θα ζήσουμε…

Το 1977, κάτω από την πίεση των οικολογικών προβλημάτων και την κρίση του παραδοσιακού σχολείου οργανώνεται στην Τυφλίδα από την UNESCO, διακυβερνητική διάσκεψη για την περιβαλλοντική εκπαίδευση, όπου διαπιστώνεται ότι: Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας έχουν τη μεγάλη ευθύνη να θέσουν στην υπηρεσία αυτής της εκπαιδευτικής αποστολής τους τεράστιους πόρους τους, την τεχνογνωσία τους και να βοηθήσουν να μεταφραστεί η πολυπλοκότητα των σχετικών θεμάτων σε ουσιαστική και εύληπτη πληροφορία για το κοινό.
Εδώ μπορούμε να σημειώσουμε ότι σήμερα, στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα εθνικά κανάλια κάνουν μια προσπάθεια σ’ αυτήν την κατεύθυνση, είμαστε καλύτερα απ’ ότι πριν από μερικά χρόνια, παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν πάντα δυσκολίες, του τύπου: «υπόγεια συμφέροντα, πουλάει – δεν πουλάει, εύπεπτο για το κοινό ή μη κ.τ.λ.»
Σ’ αυτή την πολύ σημαντική διάσκεψη της Τυφλίδας επισημαίνονται ακόμα οι ευθύνες των επιστημόνων και των τεχνοκρατών : όλοι όσοι μπορούν να επηρεάσουν με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους κατά αξιοσημείωτο τρόπο το περιβάλλον, ( βλέπε νομοθέτες, επιστήμονες, τεχνοκράτες, πολιτικοί…) να λάβουν κατά την κατάρτισή τους τις απαραίτητες γνώσεις και την τεχνογνωσία και να συνειδητοποιήσουν πλήρως τις ευθύνες που επωμίζονται γι αυτόν το σκοπό.

1988, το Συμβούλιο των Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής, Οικονομικής Κοινότητας θεσμοθετεί την περιβαλλοντική αγωγή σε κάθε επίπεδο εκπαίδευσης – προσχολική, γενική, επαγγελματική, τριτοβάθμια, εκπαίδευση ενηλίκων, προσδιορίζοντας και όρους λειτουργίας, συνεργασία λ.χ. εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ανταλλαγή εκπαιδευομένων, τεχνογνωσίας κ.τ.λ.
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δούμε γιατί λ.χ. μιλάμε και για εκπαίδευση ενηλίκων… Ας πάρουμε ένα παράδειγμα περιβαλλοντικής κατάρτισης ενηλίκων που εργάζονται στον πρωτογενή τομέα, να δούμε αν είναι όντως απαραίτητη αυτή η κατάρτιση…
Έχουμε λ.χ. παραδείγματα καταστροφικής άγνοιας στην αλιεία:
-Ο μέσος αλιέας, που χρησιμοποιεί συρόμενο δίχτυ πάνω στα λιβάδια της Ποσειδωνίας, αγνοεί ότι οργώνοντας το βυθό καταστρέφει περιοχές που αν έμεναν ανέπαφες, τα ψάρια θα τις επέλεγαν για να ωοτοκήσουν προκειμένου να αναπαραχθούν. Έτσι, αγνοεί ότι καταστρέφοντας τα σημεία ωοτοκίας, εκτός από την άχρηστη οικολογική καταστροφή που προξενεί, καταστρέφει και το μελλοντικό του εισόδημα .
Αυτό είναι ένα τυχαίο παράδειγμα , είναι όμως χαρακτηριστικό και δείχνει ότι χωρίς περιβαλλοντική κατάρτιση στους ενήλικες είναι αδύνατος ο ορθολογικός σχεδιασμός και η αειφόρος διαχείρηση των πόρων της γης .
Σ’ αυτόν τον τομέα, στην εκπαίδευση ενηλίκων , στην Ελλάδα υστερούμε. Έχουν γίνει βήματα, αλλά δεν είναι αρκετά…

1992, στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, η συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το περιβάλλον και την ανάπτυξη, απαιτεί από τα κράτη να ενεργοποιήσουν αποτελεσματική περιβαλλοντική νομοθεσία. Διατυπώνεται με σαφήνεια ότι η ανάπτυξη, η ειρήνη και η προστασία του περιβάλλοντος είναι έννοιες αλληλοεξαρτώμενες και αδιαίρετες.
Κάτω από την πίεση των προβλημάτων και μπρος στην αδυναμία των κυβερνήσεων και των κυβερνητικών οργανισμών να προχωρήσουν με γοργά βήματα την υπόθεση του περιβάλλοντος, συνασπίζονται και διακηρύσσουν οι μη κυβερνητικοί οργανισμοί.

1997, Διακήρυξη της Θεσσαλονίκης. Έχει ενδιαφέρον το ποιοί συμμετέχουν καθώς και το θέμα της διάσκεψης:
«Εμείς οι συμμετέχοντες από κυβερνητικές, διακυβερνητικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις και από κοινωνικούς εταίρους, εν γένει από 84 χώρες παρόντες στη διεθνή διάσκεψη «περιβάλλον και κοινωνία, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση των πολιτών για την αειφορία», που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την UNESCO κ.τ.λ.»

Ας δούμε τώρα εν συντομία, ποιο είναι το θεσμικό πλαίσιο της Π.Ε. στην Ελλάδα.
-Το ΥΠΕΠΘ είναι υπεύθυνο για την προώθηση και εφαρμογή της Π.Ε. στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
-Στο νόμο 1566/85 προετοιμάζεται ήδη η εισαγωγή της Π.Ε. στη Δημόσια Εκπαίδευση.
-Με το νόμο 1892/90 η Π.Ε. , χωρίς να αποτελεί μάθημα, αποτελεί τμήμα των προγραμμάτων της Β΄θμιας εκπαίδευσης.
Τονίζουμε ότι δεν αποτελεί μάθημα, αλλά δραστηριότητα, η οποία προσπαθεί:

1)να αξιοποιήσει την ανησυχία του αναξιοπαθούντος σύγχρονου ανθρώπου

2)αναμετράει την τρυφερή συνείδηση των παιδιών και των εφήβων με τη φύση

3)τροφοδοτεί τη θέληση των εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων , οι οποίοι εθελοντικά προσέρχονται, να βρουν συστηματικούς τρόπους για να αναπτυχθεί η αγάπη για το περιβάλλον, έτσι, ώστε να καταστεί modus vivendi της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η Π.Ε. δεν μπορεί να είναι μάθημα ,το τονίζουμε, γιατί κατά καιρούς υπήρξαν και διαφορετικές απόψεις και αντιθέσεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα…
Δεν μπορεί όμως να είναι ούτε μια οικολογική δραστηριότητα, όπως λ.χ. οι δενδροφυτεύσεις…
Μιλάμε για μια νέα εκπαιδευτική αγωγή η οποία αντικαθιστά τους μέχρι τώρα κανόνες συμπεριφοράς, που χαρακτηρίζουν το παραδοσιακό σχολείο και επιβάλλονται «έξωθεν» .

Στην εκπαίδευση για το περιβάλλον υιοθετούνται τέσσερις νέες αξίες: η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, η αυτονομία και η υπευθυνότητα.

Το σχολείο «από τη ζωή για τη ζωή» ανήκει στον Ντεκρολύ, βασικό εκπρόσωπο του κινήματος της νέας αγωγής. Και στην Ελλάδα όμως, είχαμε πολύ σοβαρές ανάλογες τάσεις, με πιο γνωστές τις καινοτομίες του Αλ. Δελμούζου στο ανώτερο δημοτικό παρθεναγωγείο του Βόλου.
Η νέα αγωγή, ζητάει από τον εκπαιδευόμενο να μην είναι παθητικός δέκτης, να μη προσλαμβάνει παθητικά έτοιμη γνώση αλλά

1)να προσεγγίζει τη γνώση μέσα από τρόπο ενεργητικό, με πρωτοβουλίες ,με ερευνητική διαδικασία να συλλέγει μόνος του πληροφορίες για να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, τα αίτια που το προκαλούν και να αντιλαμβάνεται ακόμα ποιος ευθύνεται για το πρόβλημα.

2) να παράγει νέα γνώση αξιοποιώντας το γνωστικό υπόβαθρο που ήδη υπάρχει.

3)να βρει ποιες είναι οι επιστημονικά προτεινόμενες λύσεις και να μπορεί να κάνει μια πρόταση για το περιβάλλον.
Μόνο μέσα από τέτοια διαδικασία προσέγγισης της γνώσης ευαισθητοποιείται ο άνθρωπος για όλη του τη ζωή και επιδιώκει μάλιστα, να μεταδώσει αυτά που έμαθε … Παράλληλα, η εμπειρία αυτή είναι οδηγός για την προσέγγιση κάθε άλλου περιβαλλοντικού προβλήματος.
Έτσι κερδίζουμε τους ενεργούς, τους συμμετοχικούς πολίτες, που θέλουν να βοηθήσουν την κοινωνία αλλά μπορούν κι όλα να το επιχειρήσουν.
Και βέβαια, για να γίνουν όλ’ αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εθελοντική συμμετοχή όλων. Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά υπό πίεσιν…

Με τον ίδιο νόμο ,τον 1892 του 90 εισάγεται ο θεσμός του υπευθύνου της Π.Ε., και θεσμοθετείται η ίδρυση 19 μέχρι στιγμής κέντρων Π.Ε., σ’ όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων το ένα είναι στην Αργυρούπολη, σε καινούργιο εξοπλισμένο κτίριο 14 αιθουσών που διέθεσε ο Δήμος.

-Από το 1992 έως σήμερα, υπάρχει μία σειρά υπουργ. αποφάσεων που ρυθμίζουν:
-τις δυνατότητες ανάπτυξης προγραμμάτων Π.Ε. στα πλαίσια του αναλυτικού προγράμματος,
-το σχεδιασμό και υλοποίηση προγραμμάτων στην Β’θμια,
-την εφαρμογή και στην Α’θμια,
-τις επισκέψεις στο πλαίσιο της Π.Ε.,
-την επιλογή θεμάτων για επεξεργασία,
-την ίδρυση των κέντρων Π.Ε...,
-ζητήματα που έχουν να κάνουν με τους διδάσκοντες και την εκπαίδευσή τους
(το θέμα με τους διδάσκοντες – συντονιστές εκπαιδευτικούς χρήζει ειδικής αντιμετώπισης*).
*Ο ρόλος του συντονιστή που έχει να διαδραματίσει ο εκπαιδευτικός φαίνεται εύκολος αλλά δεν είναι. Απαιτεί κατάρτιση όχι μόνο στο αντικείμενο που διδάσκει ,αλλά γενική κατάρτιση ώστε να υποδεικνύει τις πηγές και τον τρόπο που θα αναζητήσουν οι μαθητές τις πληροφορίες.
*Ο εκπαιδευτικός δεν τα ξέρει όλα. Μπορεί να λέει και «δεν γνωρίζω» και να γίνεται ενίοτε από διδάσκων – διδασκόμενος.
*Για τον εκπαιδευτικό, η μαθητοκεντρική διδασκαλία δεν σημαίνει αποδυνάμωση του ρόλου του. Αντίθετα, δηλώνει πως αφ’ ενός ο ίδιος αποδέχεται την «δια βίου εκπαίδευση», δηλ. και ο ίδιος συνεχίζει να μαθαίνει , αφ’ ετέρου οι μαθητές διδάσκονται και με έναν άλλο τρόπο.
*Καλό είναι να αποφεύγονται τα άκρα, δηλ. τόσο η αυταρχική επιβολή και η από καθ’ έδρας διδασκαλία, όπως και η χαλάρωση των μαθητών και η παρεξήγηση του όρου «μαθητοκεντρικό μοντέλο».
Η λογική αυστηρότητα είναι το ζητούμενο.

«Σε όλο το έργο της αγωγής, γράφει ο Αλ. Δελμούζος, βασική προϋπόθεση μένει πάντα το κύρος του δασκάλου. Κι αυτό κάπου, σε μια τέτοια διδαχτική προσπάθεια το είδα να κλονίζεται επικίνδυνα, πάλι από παρεξήγηση της αρχής πως το παιδί πρέπει να ναι το κέντρο στην εργασία και να μην το σέρνει ο δάσκαλος στα τυφλά σαν τυφλοσούρτης.
Αυτό όμως δε θα ειπεί πως πρέπει ο δάσκαλος να γίνει κάτι λιγότερο από σκιά στην τάξη του, να μην τολμά να επέμβει, και όταν τέλος το αποφασίσει , να το κάνει με τόσο δισταγμό και δειλία , σα να λέει στα παιδιά «με συμπαθάτε που είμαι δάσκαλός σας»!
Η τάξη χρειάζεται το δάσκαλό της, κι όταν ο ίδιος συνειδητά κλονίζει το κύρος του,αγωγή δεν μπορεί να σταθεί. Και για ν’ αποφύγω κάθε παρεξήγηση , προσθέτω πως το κύρος του δεν κρατιέται βέβαια με τον τρόμο ή με το πείσμα, ούτε με την ιδέα του «αλάθητου» εμπρός στην τάξη, αλλά με την πραγματική υπεροχή του.»


(σ’ αυτό το σημείο, ακολούθησε πίνακας για το πώς υλοποιήθηκε στη χώρα μας, αλλά και στην πόλη … , στην πράξη, ο θεσμός της Π.Ε.
Εκτιμούμε ότι δεν είναι απαραίτητο εδώ, να δώσουμε τα παραπάνω στοιχεία, διότι χρειάζονται επικαιροποίηση και προσαρμογή σε κάθε περιοχή)

Θα τελειώσουμε με την αρχή της διακήρυξης των ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ, για το χάρτη της γης:

«Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών
για το περιβάλλον και την ανάπτυξη, Ρίο ντε Τζανέιρο, 1992» :

Είμαστε η Γη, οι άνθρωποι, τα φυτά και τα ζώα,
Οι βροχές και οι ωκεανοί, τα θαλάσσια ρεύματα και η ανάσα του δάσους.
Τιμούμε τη Γη, σπίτι όλων των ζωντανών οργανισμών.
Σεβόμαστε και αγαπάμε την ομορφιά της Γης και την πολυμορφία της ζωής.
Χαιρετίζουμε την ικανότητα της Γης ν’ ανανεώνεται, ικανότητα που
Αποτελεί τη βάση όλων των μορφών ζωής.
Αναγνωρίζουμε την ιδιαίτερη θέση των λαών της Γης,
Των περιοχών τους, των εθίμων τους ,καθώς και τη μοναδική τους σχέση με τη Γη.
Μας συγκλονίζουν ο ανθρώπινος πόνος, η φτώχεια
Και οι καταστροφές που προξενούνται στη Γη
Εξαιτίας της ανισότητας της ισχύος.
Δεχόμαστε τη συλλογική μας ευθύνη για την προστασία και την αποκατάσταση της Γης
Και για τη σοφή και δίκαιη χρήση των πόρων της
Ώστε να επιτευχθεί οικολογική ισορροπία
Και να καθιερωθούν νέες κοινωνικές, οικονομικές και πνευματικές αξίες.
Παρά τις διαφορές μας, είμαστε όλοι μέρη της ίδιας οντότητας.
Το κοινό μας σπίτι βρίσκεται υπό αυξανόμενη απειλή.
Δεσμευόμαστε επομένως να τηρούμε τις αρχές που ακολουθούν,
Τονίζοντας σε κάθε περίπτωση τις ιδιαίτερες ανάγκες
Των γυναικών, των γηγενών πληθυσμών, του Νότου, των μειονεκτικών ατόμων,
Και όλων όσων βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.


ΠΗΓΕΣ:

1.Θεσμικό πλαίσιο της Π.Ε.
2.Φ.Ε.Κ., Φ.167, Σεπτέμβρης 1985
3.Φ.Ε.Κ., Φ.101, Ιούλιος 1990
4. Φ.Ε.Κ., Φ.223, Απρίλιος 1991
5. Φ.Ε.Κ., Φ.629, Οκτώβριος 1992
6. Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ2/3026, 27/8/90
7. Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ1/800, 19/8/92
8. Εγκ. ΥΠΕΠΘ Γ1/377/669, 18/9/92
9. Εγκύκλιος ΥΠΕΠΘ Γ2/5548, 7/10/92
10.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ1/275, 22/2/96
11.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ1/473, 29/3/96
12.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ2/6472, 19/11/96
13.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ1/570, 28/5/97
14.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ2/7854, 23/12/97
15.Εγκ.ΥΠΕΠΘ Γ2/4880, 11/9/98
16.Εγκ. ΥΠΕΠΘ Γ2/4881, 11/9/98
17.Εγκ. ΥΠΕΠΘ Γ2/5912, 2/11/98
18.Συνδιάσκεψη Ο.Η.Ε. για το ανθρώπινο περιβάλλον, Στοκχόλμη 1972
19.Χάρτα του Βελιγραδίου, 1975
20.UNESCO, Διακήρυξη της Τιφλίδας, 1977
21.Συμβούλιο Υπουργών Παιδείας, 1988
22.Ρίο ντε Τζανέιρο, Συνδιάσκεψη Ο.Η.Ε. για το περιβάλλον, 1992
23.Ρίο ντε Τζανέϊρο, Διακήρυξη των μη κυβερνητικών οργανισμών, 1992
24.Περ.«Σύγχρονη Εκπαίδευση»,τ.67,68/1992
25.Περ.»Διαβάζω», τ.325/1993
26.http://www.ypepth.gr/periballon.html
27.http://schoolnet1.chania.teiher.gr/Eidika themata/Egxeiridia per ekpaid/index.htm
28.Περ.»Νέα Οικολογία», τ.155
29Διακήρυξη της Θεσσαλονίκης UNESCO97.

le silence
les larmes

Ήρθε στα χέρια μου ένα έντυπο.
Σας αντιγράφω μικρά αποσπάσματα.

από την πρωτοβουλία: ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ


Η βία στη σχέση
και στην οικογένεια

Σε όλο τον κόσμο, η βία κατά των γυναικών προκαλεί περισσότερους θανάτους και τραυματισμούς από τον καρκίνο, τη μαλάρια, τα τροχαία και τον πόλεμο ΜΑΖΙ.

Η βία μέσα στην οικογένεια, δεν είναι μόνο ή κύρια, σωματική.
Είναι και ψυχολογική, π.χ., όταν ο σύντροφός σου
απειλεί πως θα σου πάρει τα παιδιά,
σε ελέγχει ή κατακρίνει τις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους,
σε απομονώνει κοινωνικά από φίλους και συγγενείς,
σου στερεί την ελευθερία,
σε υποτιμά συστηματικά,
σε απειλεί με σωματική βία,
σε εκβιάζει,
σε εξευτελίζει κάνοντας τον απόλυτο έλεγχο στα έξοδά σου,
δεν σου επιτρέπει να εργαστείς κ.τ.λ.

1. Η κακοποίηση των γυναικών στην οικογένεια, δεν οφείλεται οπωσδήποτε στη φτώχεια, στην ανεργία, την ελλιπή μόρφωση και το οινόπνευμα.

Οι στατιστικές επιβεβαιώνουν ότι , τόσο οι άνδρες που ασκούν τη βία, όσο και οι γυναίκες που την υφίστανται, προέρχονται απ’ όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα.

2. οι γυναίκες να μην κατηγορούν τον εαυτό τους ότι αυτές εκνευρίζουν τον σύντροφό τους, και γι αυτό τις κακοποιεί.

Ο σύντροφός τους, εκνευρίζεται και με άλλους ανθρώπους, αλλά δεν τους κακοποιεί…

3. Οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν τη βία.

Διστάζουν να φύγουν από μια σχέση κακοποίησης, για άλλους λόγους:
-φοβούνται ότι η διάλυση της σχέσης θα χει αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά
-δεν έχουν τα οικονομικά μέσα, να επιβιώσουν
-πιέζονται από τον συγγενικό και κοινωνικό τους περίγυρο, να μείνουν

4. Είναι απολύτως στοιχειοθετημένο, ότι η άσκηση βίας επαναλαμβάνεται, παρά τις υποσχέσεις και την προσωρινή μεταμέλεια

*κοινωνικοί θεσμοί, όπως το σχολείο, η θρησκεία, τα ΜΜΕ, να μην αναπαράγουν συμπεριφορές που διαιωνίζουν την ανισότητα
*η πολιτεία, να δημιουργεί δομές και να νομοθετεί, πρωτίστως προλαμβάνοντας κι έπειτα βοηθώντας τα θύματα

Η βία κατά των γυναικών, δεν είναι ιδιωτική υπόθεσή τους. Μας αφορά όλους, γιατί:

-Πλήττει το βιοτικό επίπεδο, την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των γυναικών.
-μειώνει την ικανότητα συμμετοχής τους, στη δημόσια ζωή
-αποδυναμώνει την κοινωνία πολιτισμικά, πολιτικά, οικονομικά
-αναπαράγει βίαια στερεότυπα στην ανατροφή των παιδιών
-μας μαθαίνει να ζούμε με τη βία και να την αναγνωρίζουμε ως αποδεκτή, ανθρώπινη συμπεριφορά

-θέλετε να το σχολιάσουμε; -

le ciel , si bleu, si calme...

και τραγούδια που μας αρέσουνε,
που μας μιλάνε
και κάτι μας λένε...

(μουσ-στίχ. Ρεμπούτσικα/Δαβαράκης)
Γ. Κότσιρας


Ο Αλεξανδρινός, ο καθαρός ο ουρανός
Στον έρωτα είναι σα διαμάντι ανθεκτικός
Κι όπως καθρεφτίζεται στη θάλασσα ζεστός
Λες «για σαλάμ», να κι ένας άξιος μισθός

Βρε για σαλάμ, πού να το φανταστώ
Τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό
Τούτος ο ουρανός, ο φθινοπωρινός
Είναι ο αυθεντικός, ο Αλεξανδρινός

Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό
Το άλλο το παλιό ανατολικό
Έχω αεροδρόμιο στο βοριά
Κι ένα αρχαίο φάρο προς το νοτιά

Ναι, ο ουρανός ο καθαρός, ο αυθεντικός
Στην Αλεξάνδρεια είναι τόσο ανθεκτικός
Που όταν σκάει το κύμα δυνατά στο tait-bay
Παντάμ-παντάμ, βρε για σαλάμ ο έρωτας λέει

Για σαλάμ θα πει όσα χώρεσα
Που τον δαίμονά μου συγχώρεσα
Για όλα του τα πάθη τα άγρια
Για – σαλάμ θα πει Αλεξάνδρεια

Η Αγία Διαφορετικότητα

Θα θέλαμε, σε τούτον εδώ το χώρο, όταν μπορούμε, να ασχολούμαστε με κάτι παιδαγωγικό...

Ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα που το δουλέψαμε στην πράξη επί χρόνια, κι έχει να κάνει με τη "Διαφορετικότητα" στην εκπαίδευση.

Η Αγία Διαφορετικότητα

Signature

Α.Κ.

Pedagogie DifferencieeΔιαφοροποιημένη παιδαγωγικήή

Η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

-Μιά νέα προσέγγιση της Παιδαγωγικής Πράξης-


Οι απόψεις των επιστημόνων συγκλίνουν:

ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙΜΑΘΑΙΝΕΙκαι ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ
με τον δικό του ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΞΕΧΩΡΙΣΤΟ τρόπο.


Τα παιδιά .
Οι μαθητές μας.
Στα θρανία της ίδιας τάξης ,
στο ίδιο σχολείο,
να κάνουν την ίδια ώρα τα ίδια πράγματα.


Παρ’ όλα αυτά ,

O Γ.Α., παρακολουθεί με προσοχή το μάθημα, δεν αποδίδει όμως, ούτε γραπτά ούτε προφορικά. Διαθέτει εν τούτοις μιά εκπληκτική ικανότητα αποστήθισης, είναι αριθμομνήμων και πάντως προσπαθεί μ΄ έναν “δικό του, ιδιαίτερο τρόπο”.

Ο Θ.Φ., έχει κριτική ικανότητα, χρειάζεται ιδιαίτερη - προσωπική σχέση με τον καθηγητή, προτιμάει να δουλεύει μόνος του, δεν του αρέσει να συνεργάζεται με ομάδα, αντίθετα ο Γ.Γ., νιώθει ασφαλής όταν εντάσσεται σε ομάδα κι αποδίδει καλύτερα.

Η Γ.Δ., είναι θετική, σταθερή και ώριμη. Μπαίνει επικεφαλής στην τάξη χωρίς να πιέζει τους συμμαθητές της, τους βοηθάει αφίνοντας τους πρωτοβουλία.

Ο Α.Α., είναι ανεξάρτητος, σκέφτεται και αντιδρά αμέσως, έχει μεγάλη ενεργητικότητα και ικανότητα να παράγει, ενώ ο Ι.Α., αντιδρά αργά, πιό ψυχρά και εμφανίζει μιά δύσκολη εφηβεία.

Ο Δ.Σ., που 3 χρόνια “δεν κάνει τίποτα” στην τάξη, αποδείχτηκε ταλέντο - εξαιρετικός πρωταγωνιστής , όταν το σχολείο ανέβασε τους “Αχαρνής” του Αριστοφάνη.

Η Ε.Κ., προέρχεται από ένα ιδιαίτερα “προβληματικό”, κοινωνικό περίγυρο.

Στο σπίτι της Π.Τ., διαβάζουν συστηματικά κι η τηλεόραση ανοίγει “κατ’ επιλογήν”, στο σπίτι του Γ.Μ., αντίθετα, δεν κυκλοφορεί βιβλίο και το παιδί παρακολουθεί τηλεόραση ανελλιπώς.

Αρκετά , έχουν συσσωρευμένα κενά γνώσης περασμένων χρόνων, πολλά πείθονται απ’ το δάσκαλο, μερικά επικοινωνούν μονάχα με τους συμμαθητές και φίλους τους...
Το βέβαιο είναι , ότι αυτά τα παιδιά , που θ’ αποτελέσουν την αυριανή κοινωνία των ενηλίκων, για να μπορέσουν κάποτε να συμβιώσουν, να ζήσουν και να δουλέψουν μαζί, θα χρειαστούν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας κι ένα minimum από κοινές γνώσεις και δεξιότητες.
Άλλο τόσο βέβαιο όμως είναι ότι το καθένα από αυτά, έχει τον δικό του τρόπο να προσλαμβάνει παραστάσεις και να αντιλαμβάνεται τα πράγματα .
Το καθένα τους αποκτά τα «εφόδιά» του μέσα από μιά δική του, προσωπική διαδρομή, μέσα από μιά διαδικασία όπου σίγουρα το ίδιο το παιδί είναι ο πρωταγωνιστής.
Γι αυτό , αν οι δύο βασικοί στόχοι του σύγχρονου σχολείου είναι η “μάθηση”, παράλληλα με την “κοινωνικοποίηση” , για κάθε ένα παιδί χωριστά, ούτως ώστε κανένα παιδί να μην πάει χαμένο , η σύγχρονη παιδαγωγική θεώρηση οφείλει - στο μέτρο του δυνατού- να λαμβάνει υπ’ όψιν της την ιδιαιτερότητα του καθενός.Εφ’ όσον κάθε παιδί μαθαίνει μέσα από δικούς του δρόμους, το σχολείο θα γίνει σίγουρα πιό αποτελεσματικό , αν με κάποιο τρόπο λάβει υπ’ όψιν του τους δρόμους αυτούς, τις προσωπικές αυτές λειτουργίες.
Αναφερόμαστε σε μιά σοβαρή ανανέωση των όρων της εκπαίδευσης , που σίγουρα δεν μπορεί να προκύψει από τη μια στιγμή στην άλλη. Οι συνθήκες όμως ωριμάζουν και το σύγχρονο σχολείο ήδη υιοθετεί και θα χρειαστεί να καλλιεργήσει ακόμα περισσότερο στα χρόνια που έρχονται , την παιδαγωγική στάση της Διαφοροποίησης.Σε επόμενη φάση, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε , ότι εννοούμε σαφώς διαφοροποίηση και όχι αποσταθεροποίηση της παιδαγωγικής διαδικασίας...

Μονάχα αν κατορθώσουμε να αποφεύγουμε συστηματικά τις “μαζικές” και “συνοπτικές” διαδικασίες στην τάξη, μονάχα αν η σύγχρονη παιδαγωγική σεβαστεί την ατομικότητα του κάθε μαθητή , προσαρμοστεί στις ανάγκες του και κυρίως αν θέσει σε ενέργεια τις ικανότητές του , μονάχα τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα δημοκρατικό κι αποτελεσματικό σχολείο.



*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο απετέλεσε απλά μια εισαγωγή – ευαισθητοποίηση, σε σύντομη μελέτη , με θέμα τη Διαφοροποιημένη Παιδαγωγική.