Η φίλη ellinida
και
Η φίλη Negma



έθεσαν εδώ, προ ημερών

ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ !

δε θέλουμε δα πολύ, να το ανοίξουμε κι εμείς ! ...

ψάξε - ψάξε

στο φιλόξενο βήμα δημόσιας συζήτησης

του ηλεκτρονικού, λογοτεχνικού περιοδικού lexima ,

βρήκα το παρακάτω κείμενο,

της "πανάρχαιης ελληνικής λέξης",

που αφορά στον Ποιητή.

Κατηγορία : Για τη λογοτεχνία
Θέμα : Τι ουν εστι ποιητής;

Δημοσιεύθηκε : Sun Feb 04, 2007 5 : 02 am

Θέμα δημοσίευσης : Τι ούν, εστί ποιητής;

" Κάτι εξαιρετικό, βρήκε τις προάλλες το synnefo .

Δημοσιεύθηκε : Thu Jan 04, 2007 3 : 32 am

Θέμα δημοσίευσης :

«Ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του ποιητή ή τη δουλειά του ποίηση.

Η ποίηση είναι ετυμηγορία, δεν είναι επάγγελμα. Το ποίημα είναι ένα βρώμικο, ματωμένο, καυτό πράγμα που πρέπει να το αρπάξεις πρώτα με γυμνά χέρια.

Κάποτε η Φωτιά εξυμνούσε το Φως, το Χώμα την Ταπεινότητα, το Αίμα, τη Θυσία.

Τώρα οι ποιητές είναι επαγγελματίες που καταπίνουν φωτιές, και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε γιορτές και παρελάσεις. Η φωτιά σβήνει εύκολα και δεν καίει προς τιμήν κανενός.

Λ. Κοέν (Το αγαπημένο παιχνίδι)»

Διαβάζοντάς το παραπάνω, σκέφτομαι...

Το ξανασκέφτομαι... Ωριμάζουν οι λέξεις μέσα μου...

Επιτρέψτε να πω μια γνώμη.

Δεν είχα ποτέ την τύχη, να συναντήσω -με προσωπική γνωριμία, εννοώ -, έναν πραγματικό, μεγάλο, «αναγνωρισμένο» ποιητή, για να δω πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι...

Έχω φίλους που γράφουνε όμως.

Κι η ποίηση, είναι ίσως η ψύχα, στ' αμύγδαλο της ψυχής μου.

Να πω λοιπόν, με σκέψεις ατάκτως ερριμμένες, ένα καταστάλαγμα που έχω μέσα μου (ασφαλώς και τα κατασταλάγματα είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση και διαμόρφωση !)

.

Από τι πράγμα άραγε κι από τι πάστα, πρέπει να ναι φτιαγμένος ένας ποιητής;

Και τι λογιώ άνθρωπος να είναι;

.

Μου φαίνεται, ο ποιητής δεν πρέπει να ναι ένας άνθρωπος απομονωμένος.

Όμως, σίγουρα, μοναχικός μέσα του πρέπει να ναι...

Δεν βλέπω, ο ποιητής να είναι «έξω» απ' τη ζωή, στερούμενος, ή ιδεολογικά κλεισμένος σε μια σέχτα.

Πώς μπορεί η ποίηση να λειτουργήσει με άγνοια, αγκυλώσεις, αφορισμούς και idées fixes? Μέσα στη ζωή, όλως διόλου βουτηγμένος, πρέπει να είναι ο ποιητής.

Να τη βουτάει απ' τη μέση και να την ξεζουμίζει μέχρι μεδούλι. Θηλυκό δεν είναι η ζωή;

Να τη γουστάρει, να την απολαμβάνει, να την τρυγάει πρέπει.

Να πονάει γι αυτήν πρέπει, και να την κάνει να πονάει.

Ο ποιητής βλέπω να είναι ΣΗΜΑΤΩΡΟΣ. Μπροστάρης, σε όλα.

Να δουλεύει για τον κόσμο ασταμάτητα, δίχως ποτέ να ζητάει επιπλέον χρήμα για τη δουλειά που κάνει.

Δεν είναι επαίτης ο ποιητής.

Άρχοντας στα αισθήματα οφείλει να ναι.

Εκείνος να πηγαίνει τον κόσμο. Με δρασκελιές. Να μην τον νοιάζουν οι αντιδράσεις, σ' αυτά που ψάλλει η ψυχή του.

Να χει τη δύναμη ν' αγαπάει, ο ποιητής. Να παίρνει την αγάπη και να την ρίχνει γυμνή στα πόδια των ανθρώπων. Να παίρνει τον εαυτό του και να τον ρίχνει γυμνό στα πόδια των ανθρώπων.

Πρέπει να μπορεί να γονατίζει ο ποιητής. Να έχει ευλάβεια και σεβασμό. Να κλίνει το γόνα. Να μπορεί να χύνει δάκρυα. Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι γελάνε; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι ξενίζονται; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν; Τι κι αν κάποιοι άνθρωποι ασχημονούν και ασελγούν απάνω του; Κουράγιο οφείλει να χει ο ποιητής και θάρρος.

Γιατί η μέσα αλήθεια θέλει πολύ κουράγιο, να την πεις. Αλλιώς, να μην είσαι ποιητής, μόνο να σαι "κυριούλα" μυξοπάρθενη, που σοκάρεται και βγάζει πνιχτές απαξιωτικές κραυγούλες κι επιφωνήματα φρίκης, και ν' ασκείς κριτική σε ο, τι δεν δύνασαι να κατανοήσεις, ή να σαι σφιχτά κουμπωμένος, γραβατωμένος, καθώς πρέπει «κύριος». Quelqu' un, comme il faut...

Όχι πάντως αλήτης ποιητής...

Γιατί ο ποιητής, να κουβαλάει τον κόσμο στην πλάτη του πρέπει, όπως ο καραγκιόζης, και να το κάνει με συνείδηση, και πάθος, γιατί αυτό τ' αρέσει να κάνει, κι ό, τι τ' αρέσει, να το φτιάχνει με πάθος και με πόθο.

Να μιλάει γλυκά, με φωνή βελούδινη , βαθειά, να αντέχει να ουρλιάζει,

να χει ζέστη στα μέσα του, να καίνε τα μέσα του, να φλέγονται,

να μπορεί να ξυλιάζει και να παγώνει, όταν ξυλιάζουν οι άνθρωποι,

να είναι πιο φτωχός απ' τους φτωχούς,

πιο ανήμπορος απ' τους ανήμπορους,

πιο ταπεινός από τους ταπεινούς,

πιο περιφρονημένος απ' τους περιφρονημένους,

πιό τρελλός απ' τους τρελλούς,

πιο θυμωμένος απ' τους θυμωμένους,

πιο πείσμων από τους πεισμωμένους, πιό ισχυρογνώμων απ' τους ισχυρογνώμονες,

πιο κουρασμένος απ' τους κουρασμένους,

πιό ευάλωτος απ' τους ευάλωτους,

πιο απηυδισμένος απ' τους απηυδισμένους,

πιό απελπισμένος απ' τους απελπισμένους,

πιο ισχυρός από τους ισχυρούς,

πιό άφοβος από τους τρομαγμένους,

πιό τρυφερός από τους τρυφερούς,

πιο ωραίος απ' τους ωραίους,

πιο άσχημος απ' τους άσχημους,

πιο θλιμμένος απ' τους θλιμμένους,

πιο γελαστός από τους γελαστούς.

Πιό αποφασισμένος από τους αποφασισμένους.

Κι αν ο ποιητής πρέπει να ναι σε πορείες και παρελάσεις κι όπου βρίσκονται οι άνθρωποι με τους συμβολισμούς τους και τις αδυναμίες τους, κι εκεί παρών οφείλει να είναι και να σηματοδοτεί την ορθωμένη του αναξιότητα και το ορθωμένο, των ανθρώπων ανάστημα.

Έτσι τα βλέπω, φίλοι..."

.

Καιροί Δυσβάσταχτοι

κι εκείνοι καμωμένοι

από πάστα σκληρή και ζόρικη...

Χ Ι Ο Ν Ι Ζ Ε Ι !

.

.

.

η ώρα εννιά το πρωί,

και πρέπει ν' ανοίξω την πόρτα, να φύγω ΤΩΡΑ .

δεν βαστάω όμως, να μη σας στείλω δυό λέξεις,

μιάν εικόνα πρωϊνή, της βαρυχειμωνιάς...

.

από βραδύς, τα βουνά τριγύρω,

ο Υμηττός, η Πεντέλη, πέρα η Πάρνηθα, ξημέρωσαν κατάλευκα !

κι οι κεραμιδένιες στέγες των σπιτιών - όπου υπάρχουν,

κι οι σκεπές των αυτοκινήτων, που έμειναν έξω όλη νύχτα.

.

τώρα, πέφτει πάλλευκο χιόνι, πυκνό,

που όμως το παίρνει ένας βοριάς και το στροβιλίζει πέρα-δώθε,

κι οι δεκαοχτούρες μαζί, πέρα-δώθε, ψάχνουν κι αυτές τόπο να φωλιάσουν.

.

σαν τα τρελλά πουλιά κι εμείς,

en route !

.

.

να έχετε

μιά καλή μέρα !

Το αυγό του φιδιού και η σιωπή των αμνών !

Το αυγό του φιδιού

και

Η σιωπή των αμνών !

σκέφτομαι...


ας τολμήσει
ο καθείς από μας
μιά συνειδητή,
απλή,
σημαντική πράξη

προσωπικής - κοινωνικής αντίδρασης
απέναντι

στην τηλεοπτική αποκοτιά

.

στην τηλεοπτική ασχήμια

.

και στον τηλεοπτικό φασισμό

.

που κατακλύζουν τα σπίτια μας...


Οι άνθρωποι του πνεύματος,
πού διάβολο βρίσκονται κρυμμένοι;
Ας ξελαγουμιάσουν, επιτέλους !
Γιατί δεν αντιδρούν ;


γιατί σιωπούν ;
γιατί σιωπούν ;
.
.
δίνω εδώ μιά σκέψη,
που διατύπωσα πριν 7 χρόνια, και ξανά πριν 3 χρόνια,
μα τα ίδια εξακολουθώ να σκέφτομαι, σήμερα ακόμα,
θεωρώντας τα επίκαιρα :

a.k.

ΤΟ ΘΗΡΙΟ

Το πρόσωπο του θηρίου, σήμερα έχει αλλάξει .
Ο ολοκληρωτισμός, δεν έχει πιά να κάνει, τουλάχιστον στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, με στρατιωτικούς , με επίορκους συνταγματάρχες , με πολυβόλα και με κανόνια .

Τα όπλα, ήταν το πρόσωπο του Ευρωπαϊκού φασισμού , στην Ισπανία , στην Πορτογαλία , στην Ελλάδα , τις δεκαετίες που πέρασαν . Μου φαίνεται όμως πως τα όπλα δεν είναι ίσως το χειρότερο είδος φασισμού σε μια κοινωνία ...

Όταν μπροστά μας ήταν τα τανκς , τα πράγματα ήταν δύσκολα από μια πλευρά , απ’ την άλλη όμως , νομίζω, οι άνθρωποι τότε, ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν, και αυτοοργανώνονταν για να το κάνουν...

Τα τανκς ήταν ορατός, χειροπιαστός κίνδυνος. Ξεκάθαρος . «Ή ταν ή επί τας» !...

Το πρόσωπο του ολοκληρωτισμού σήμερα, είναι πιο δυσδιάκριτο, και γι αυτό πιο επικίνδυνο, πιο ύπουλο , πιο βάρβαρο. Ο ολοκληρωτισμός σήμερα, δεν είναι ξεκάθαρα ορατός απ’ όλους τους πολίτες . Το πρόσωπό του δεν είναι ξέσκεπο, ακάλυπτο , αλλά είναι προσεχτικά καμουφλαρισμένο . Έρπει σήμερα ο φασισμός στις κοινωνίες μας , κι έχει να κάνει με τρομερές καταστάσεις :

Ανεργία των νέων, ένδεια, ανασφάλεια, καταστροφή του περιβάλλοντος , ρατσισμός , ξενοφοβία, ναρκωτικά, καθώς και η τρομερή κυριαρχία , που ασκούν πάνω στους πληθυσμούς τα Μ. Μ. Ε...

Τ’ αυγό του φιδιού, ή ο έρπων φασισμός , σήμερα έχει σίγουρα πιο επικίνδυνο πρόσωπο από τον «παραδοσιακό» , από κείνη την καρικατούρα που οι δικές μας γενιές έχουν γνωρίσει...

Κι είναι καιρός σήμερα,
η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μητέρες, μα και όσοι θέλουν να λέγονται πνευματικοί άνθρωποι , οι άνθρωποι της εργασίας και της τέχνης
να αναπτύξουν τις αντιστάσεις τους ,
να βγάλουν προς τα έξω τη διαφωνία τους και
να ορθώσουν το ανάστημά τους.

Αυτοί που δε λογάριασαν τo προφανές !
-το «επίπεδον» της γης δηλαδή-…

(... και ντράπηκα,

που γνώριζα μονάχα τον Marco Polo !)

Περιηγητές – Οδοιπόροι

Ταξιδιώτες – Περιπλανώμενοι

Citoyens du monde





Mohammed ibn Tughliq and Ibn Battuta

Πριν 10 μέρες περίπου, Σάββατο πρωί, άκουσα στο ραδιόφωνο, μια πολύ καλή συνέντευξη της Μάγιας Τσόκλη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Γιατζόγλου.
Μου αρέσει, που η Μάγια Τσόκλη έχει καθιερώσει στις μέρες μας, την ταξιδιωτική δημοσιογραφία !
Όσο να πεις, μια ευγενική ματιά είναι, μέσα σ’ αυτόν τον οχετό, που λέγεται τηλεόραση…
Μεγάλο μέρος της συζήτησης, εξελίχθηκε γύρω απ' το Αφγανιστάν, όπου, αναφέρθηκε ο σπουδαίος περιηγητής

Ibn Battuta

- το πέλαγος της άγνοιάς μας ! πρώτη φορά τον άκουγα ! αναγκάστηκα κι έψαξα όμως…
έτσι, σας στέλνω λίγα σημεία αναφοράς, αν θέλετε να διαβάσετε, γι αυτήν την σπουδαία προσωπικότητα…

Ο Ιμπν Μπατούτα της Ταγγέρης

- le voyageur berbère
nommé le « Marco Polo » de l'islam

Le globe trotteur arabe
Le “globe-trotter” de l’Islam

24 Φεβρουαρίου 1304, - 14ος αιώνας -, γεννιέται ο Άραβας -περιηγητής- Ιμπν Μπατούτα

(Ibn Battuta), γνωστός από τις ταξιδιωτικές του περιγραφές για την Ασία και την Αφρική

Αναφορές και διηγήσεις :

1. - “Ο Ιμπν Μπατούτα, είχε γεννηθεί την ίδια μέρα με αυτόν : 24 Φεβρουαρίου. Ο Μαροκινός είχε διανύσει μια τεράστια απόσταση, κι αυτό επειδή είχε σαν αρχή να μην κάνει τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά.
"Ποτέ τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά;" ρωτούσε η δασκάλα του.
"Ποτέ", του απαντούσε η Βιργινιώ, "Συνάντησε βασιλείς και σουλτάνους, αλλά ο μόνος που τον γοήτεψε ήταν ένας σούφι που έτρωγε ψάρια από τους βάλτους".
"Και πως άρχισε να ταξιδεύει;"
"Μετά από ενα όνειρο. Είδε ότι πετούσε πάνω σε ένα πουλί. Το πουλί τον πήγε σε μια μεγάλη σκοτεινή πόλη. Την Ανατολή".”

(http://www.panteion.gr/~lapsusl/v/_Autumn_2002/sy_arkoudeas.htm)

για ιδέστε

το αραβικό άτι !

ζωγραφισμένα λουλούδια στο διάβα του !

2. - Για τον Άραβα ταξιδιώτη Ίμπν Μπατούτα ο αυτοκράτορας που βασιλεύει στην Κωνσταντινούπολη είναι ο βασιλεύς των Γραικών. Πόλεις όπως η Σινώπη, Προύσα, ΄Εφεσος και Σμύρνη ονομάζονται πόλεις των Γραικών. Στα χρόνια του Μπατούτα ο Γαζής Τσελεμπί, που ήταν διοικητής της Σινώπης, πόλεως περικυκλωμένης από έντεκα χωριά κατοικούμενα από «απίστους Γραικούς», συνήθιζε να εκστρατεύει «εναντίον των Γραικών». Η Έφεσος, μεγάλη και αρχαία πόλη «ελατρεύετο από τους Γραικούς». Η Προύσα πάρθηκε «από τους Γραικούς». Όταν η Σμύρνη πολιορκούνταν από τους Τούρκους υπό την πίεση της πολιορκίας «οι Γραικοί έκαμαν έκκλησι για βοήθεια στον Πάπα»

Ibn Battuta, Travels in Asia and Africa, εκδ. και μετάφρ. στα Αγγλικά H.A.R. Gibb (New York 1929 και 1969), σσ. 135,136,141,151.

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/constantelos_martiries_ch2.html



3. - Η Αραβική επιστήμη έδωσε προτεραιότητα στη Γεωγραφία, με τη σκέψη μιάς γρήγορης εξάπλωσης του Ισλάμ στη γη, από τη Σιβηρία μέχρι την Ινδία και από την Ανατολική Αφρική, μέχρι την Ισπανία.
Το έργο του Πτολεμαίου «Σύνταξις» και πολλά έργα αρχαίων Ελλήνων μεταφράστηκαν στα Αραβικά.
Σημαντικές ήταν οι γνώσεις των Αράβων για τη φυσική γεωγραφία, καθώς επίσης και για τα κλιματικά φαινόμενα (μουσώνες κ.τ.λ.).
Έδωσαν πολυάριθμες περιγραφές ταξιδιών και πρόσεξαν ιδιαίτερα την Οικονομική Γεωγραφία.
Στους σπουδαιότερους Άραβες γεωγράφους, συγκαταλέγονται ο Ίμπν Μπατούτα, ο Μασούντ και ο Ίμπν Χακάλ.
Στις αρχές του Μεσαίωνα, η θέση της Γεωγραφίας στη Δύση, ήταν η ίδια με αυτή, της Βυζαντινής περιόδου.
Η Αγία Γραφή ήταν η αφετηρία και ο γνώμονας όλων των επιστημών, κατά συνέπεια και της γεωγραφίας.
(http://www.geo.auth.gr/322/chapter015.html)



4. - Ο Άραβας περιηγητής Ίμπν Μπατούτα, ένας από τους σημαντικότερους του Μεσαίωνα ονομάζει "Αλ Τουρκίγιε" την Ανατολία, εξηγώντας όμως παράλληλα ότι είναι η "χώρα των Ρουμί", δηλαδή η χώρα των Ρωμιών, των Ελλήνων.
http://www.euxintv.net/istorika-arthra/agtzidis/08.php



5. - περί της ονομασίας της Κωνσταντινούπολης – Ισταμπούλ

«Ποιά ονομασία όμως χρησιμοποιούν οι ξένοι;

Στη μεσαιωνική δυτική Ευρώπη χρησιμοποιούν πάντα ολόκληρη την ονομασία "Κωνσταντινούπολη", οι Σλάβοι την αποκαλούν "Tsarigrad" (βασιλίς, βασιλεύουσα), ενώ οι Σκανδιναυοί του Μεσαίωνα "Micklegarth" (= Μεγαλόπολη).

Αντίθετα στην Ανατολή, Αρμένιοι, Σύριοι, Άραβες και Πέρσες συγγραφείς χρησιμοποιούν μόνο, ακέραιη πάντα, την ονομασία "Κωνσταντινούπολις", στην αραβική της μορφή "Konstantiniya", λέξη την οποία θα καθαγιάσει η χρήση της στα ιερά κείμενα του ισλάμ, μια και ο Προφήτης Μωάμεθ την έταξε σε Χαντίθ του στους πιστούς του ! Την ονομασία αυτή (στην οθωμανική της μορφή Κωνσταντίνιγιε ) θα χρησιμοποιήσουν μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα οι Οθωμανοί σουλτάνοι. Αυτή εμφανίζεται στα αυτοκρατορικά οθωμανικά νομίσματα και φιρμάνια, στα διοικητικά έγγραφα και στα κείμενα των Οθωμανών λογίων!

…………………………………………………………

Για να ξαναγυρίσομε όμως στην Πόλη, οι μουσουλμάνοι έμαθαν όπως ήταν φυσικό πολύ γρήγορα τη λαϊκή ονομασία της Κωνσταντινούπολης.

Ο Άραβας Γεωγράφος αλ - Μασ'ούντι (al-Mas'udi), ο οποίος έζησε τον 10ο αιώνα και δεν γνώριζε ελληνικά, μας λέει πως οι Έλληνες " την εποχή που γράφομε την αποκαλούν «Μπόλιν», ή εάν θέλουν να δείξουν πως είναι η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, λόγω του μεγέθους της, λέγουν «Ιστανμπόλιν», και όχι «Konstantiniya». Μόνο οι Άραβες την λένε έτσι ! "Τον 13ο αιώνα ο Ιμπν αλ -Αθίρ (Ibn al-Athir) και ο Αμπούλ Φίντα (Abul Fida) χρησιμοποιούν μερικές φορές τη λέξη Ισταμπούλ, όπως και ο Πέρσης Ιμπν Μπίμπι (Ibn Bibi), στην ιστορία του των Σελτζούκων Τούρκων.

Τον 14ο αιώνα ο Ιμπν Μπατούτα (Ibn Batuta) χρησιμοποιεί την ονομασία Konstantiniya μιλώντας για την πόλη μαζί με τα περίχωρά της, επισημαίνει όμως ότι η περιοχή "δυτικά του ποταμού (εννοεί του Κεράτιου) ονομάζεται "Ισταμπούλ".»

http://www.phorum.gr/archive/post/_-53802-51.html
και
http://www.kemo.gr/archive/papers/Karra.doc


6. - Μετά τις πυραμίδες της Αιγύπτου, ο φάρος της Αλεξάνδρειας είναι το μεγαλύτερο σε χρονική διάρκεια μνημείο της περιοχής που κατάφερε να διασωθεί εώς την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του από τρεις σεισμούς που έλαβαν χώρα το 796 π.Χ., το 1303 και το 1323 μ.Χ. Το 1323 ήταν η χρονιά που ο Άραβας επισκέπτης Ίμπν Μπατούτα δεν μπορούσε να εισέλθει στον φάρο από τα πολλά ερείπια που είχαν συγκεντρωθεί
Φάρος της Αλεξάνδρειας - Faros tis Αlexandreias - Wikipedia.gr

7. - ….. τη γιγαντιαία επιχείρηση που έχει γίνει ο τουρισμός και τις μεγάλες διαφορές που τον χωρίζουν (αλλά και κάτι απροσδιόριστο που τον ενώνει) με το αργό λίκνισμα του Ιμπν Μπατούτα πάνω στη ράχη της καμήλας του όταν ξεκινούσε από την Ταγγέρη, το 1325, να πάει να διασχίσει όλο το σβέρκο της Αφρικής, μέχρι την Κίνα και να καταγράψει ένα από τα πιο γοητευτικά ταξίδια της ανθρωπότητας. Υπάρχει μυθολογία μπόλικη για τα ταξίδια, δεν είναι μόνο ο Μπατούτα. Και στις μέρες μας υπάρχει μια άνθηση του ταξιδιωτικού πνεύματος.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_08/09/2002_36994


8. - Υπάρχουν πολλοί γνωστοί περιηγητές στην Ιστορία. Ο Μάρκο Πόλο διέτρεξε συνολικά 22.000 χιλιόμετρα.

Ο Ιμπν Μπατούτα λέγεται ότι κάλυψε πάνω από 120.000 χιλιόμετρα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
http://www.tanea.gr/ColumnCategory.aspx?d=20060817&nid=4454045&sn=&spid=366

9. - ΙΜΠΝ ΜΠΑΤΤΟΥΤΑ
Ταξίδια στην Ασία και την Αφρική 1325-1354

Στον σημερινό κόσμο μας, οι άνθρωποι της μεσαιωνικής χριστιανοσύνης φαίνονται απόμακροι και άγνωστοι. Τα ονόματα τους και οι πράξεις τους έχουν καταγραφεί στα βιβλία της ιστορίας, τα μνημεία τους στολίζουν μέχρι και σήμερα τις πολιτείες μας, αλλά η συγγένεια μας μαζί τους δεν είναι κάτι το χειροπιαστό. Πόσο πολύ περισσότερο, δεν ταιριάζει αυτό το συμπέρασμα στον μεγάλο ισλαμικό πολιτισμό, που βρισκόταν πάντοτε στους αντίποδες της μεσαιωνικής Ευρώπης, απειλώντας την ύπαρξή της, και παρ’ όλα αυτά συνδεόμενος μαζί της με χιλιάδες δεσμούς, που ούτε ο πόλεμος, ούτε ο φόβος, μπόρεσαν να εξαλείψουν.
Είναι όμως τόσο δύσκολο για εμάς - τώρα πια - να μπορέσουμε να φτιάξουμε τον κόσμο τους και να τους κρίνουμε γι’ αυτό που ήσαν. Οι ιστορίες βέβαια, και οι βιογραφίες που έχουν διασωθεί είναι πάμπολλες, αλλά είναι κάτι πολύ επίπονο για τον ιστορικό, το να μπορέσει να διαλέξει τα σωστά στοιχεία - λόγω της πληθώρας των ανακριβειών - εκείνα, που θα τον βοηθούσαν να πλάσει σωστά την εποχή εκείνη.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεχωρίζουν και τα γραφτά του Ιμπν Μπαττούτα. Ένα από τα πιο πολύτιμα ντοκουμέντα του 14ου αιώνα. Τα ταξίδια του Ιμπν Μπαττούτα και η περιγραφή τους ρίχνουν άπλετο φως στα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης και μας οδηγούν σε σπουδαία συμπεράσματα για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων.
Ο Αμπού Αμπνταλλάχ Μωχάμεντ Ιμπν Ιμπραχίμ, γνωστός με το οικογενειακό του όνομα Ιμπν Μπαττούτα, ξεκίνησε σε ηλικία εικοσιενός ετών από την γενέθλια πόλη του την Ταγγέρη για το προσκύνημα στη Μέκκα. Το ταξίδι του όμως δεν σταμάτησε εκεί. Για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια επισκέφθηκε την Αίγυπτο, την Συρία, το Ιράκ, την Μικρά Ασία, την Κωνσταντινούπολη, τις περιοχές του Μεγάλου Χαν των Μογγόλων, την Ινδία. Ο σουλτάνος του Δελχί τον έστειλε σαν πρεσβευτή του στην Κίνα. Το 1349 διέφυγε τον θάνατο από την πανούκλα στη Συρία, και έφθασε μέχρι την Ανδαλουσία, και κατόπιν επισκέφθηκε την Χώρα των Μαύρων, στον Νίγηρα ποταμό, που φημιζόταν για τον αμύθητο πλούτο της.
Είναι ο μοναδικός περιηγητής του Μεσαίωνα που επισκέφθηκε τις χώρες όλων των μουσουλμάνων αρχηγών του τότε γνωστού κόσμου, ένα ταξίδι 75.000 περίπου μιλίων.

Ο Ιμπν Μπαττούτα διηγήθηκε την θαυμαστή ιστορία των ταξιδιών του στον γραμματέα του σουλτάνου της Φεζ, που και διασώθηκε ως τις μέρες μας. Ο αναγνώστης της σειράς των «Ανακαλύψεων», έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή όχι μόνο με ένα πρωτοπόρο ταξιδευτή του μεσαιωνικού κόσμου, αλλά και με έναν εξαίρετο αφηγητή που έχει πάρει από καιρό τη θέση του στην αραβική και παγκόσμια φιλολογία.

Εκδόσεις Στοχαστής

Ibn Battuta

Célèbre voyageur marocain né à Tanger en 1304, il est considéré comme le “globe-trotter” de l’Islam. Il est l’auteur d’un «Rihla», ou livre de voyages, dans lequel il relate avec brio ses multiples péripéties.

En 1325, il entreprit son pèlerinage à La Mecque, tardant une année pour rejoindre les villes saintes de Médine et de La Mecque et ainsi accomplir l’objectif initial de son voyage. Peu après, il parcourut le monde comme jamais personne ne l’avait fait auparavant, effectuant une série de voyages qui le mèneront durant près de vingt ans en des lieux comme l’Inde, les Îles Maldives, Ceylan, le Bengale, Sumatra, la Chine, l’Asie Mineure, la Russie Orientale, le Yémen, la Somalie, Oman…

στη Βαγδάτη

Il retourna à Fès vers la fin de l’année 1349 - début de l’année 50, puis après avoir fait deux voyages, l’un en al-Andalus et l’autre au Mali, fut appelé par le mérinide Abu Inan qui le nomma cadi d’une province marocaine, probablement la région de Tasmana où l’on pense qu’il mourut en 1368-69.

Ibn Battuta in Delhi

καλή, Κυριακάτικη μέρα !

Υ.Γ

Η abttha είπε...

ευτυχώς που το αναφέρεις, μα το βάζω εδώ και πιο ξεκάθαρο:

Ιμπν Μπαττούτα, Ταξίδια στην Ασία και στην Αφρική 1325-1354,

εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 1990

Ο tsiailis world είπε :


Όλα για τη γραφή, το λόγο, πρώτιστα τον ελληνικό,
αλλά και σε άλλες γλώσσες ας εκφραζόμαστε, και να διεθνοποιούμε τη σκέψη την ελληνική.
Η σκέψη κι η καλλιτεχνία, σε όποια γλώσσα κι αν αποδοθούν, με οποιαδήποτε τεχνοτροπία, είν' το ένα και το αυτό.
Η φιλοσοφία θέλει οπαδούς κι ακροατές.
Ας κάνουμε το διαδύκτιο ένα χώρο που να ενώνει το βαθυστόχαστο λόγο*1, εδώ που δεν υπάρχουμε εμείς ως οντότητες.
Σ' αυτό το χώρο δεν είθισται, ούτε και μπορούμε να είμαστε εγωϊστές και κενόδοξοι.
Εδώ, που δεν είμαστε παρά μια ψηφιακή απεικόνιση του ίδιου μας του είναι.
Με όπλο το λόγο και την εικόνα, εγώ προτάσσω την ποίηση σαν όπλο μου.
Να πολεμήσω στο πλάι σας θέλω, κι αν η διάλεκτός μου ειν' κυπριακή, την αρχαία και τη νέα ελληνική διδάκτηκα.
Θα ήθελα να γράφω, όσο μπορώ, πιο κοντά στο αμιγή λόγο τον ελληνικό, αφαιρώντας κάθε λογής ξενόφερτα στοιχεία και τρόπους σκέψης και έκφρασης. Όσο μπορώ...
Σας καλούμε να προτάξετε κι εσείς ό,τι ασκείτε ως τέχνη, για να υπεραμυνθούμε την ελληνικότητα μπροστά στην απειλή της παγκοσμιοποίησης του λεκτικού διαδικτύου.
Πίνακες, στίχους, ποιήματα, δοκίμια, ιστορίες, απόψεις.
*2. Ό,τι έχει ο καθένας ως όπλο. Σας καλούμε να κράζετε *3 σε όλα τα μπλογκς, σε όλους τους φίλους σας, την αγάπη σας για το λόγο τον ελληνικό, γράφοντας αμιγώς ελληνικά.
Όσο μπορείτε.

*1. ενώ γενικά η ιδέα έχει πολλά καλά,

δεν είμαι διόλου σίγουρη,

ότι πρέπει να μιλάμε

με

ή

για

βαθυστόχαστο λόγο...

.

κι ο καθημερινός μας λόγος;

και ο απλός λόγος;

και ο παιδικός;

και ο παιχνιδιάρικος λόγος;

και ο λόγος ο μη σίγουρος για τον εαυτό του;

και ο αβέβαιος λόγος;

και ο αδύναμος λόγος;

κι ο ντροπαλός λόγος;

κι ο λόγος ο ανάλαφρος;

.

*2. το "ό, τι έχει ο καθένας ως όπλο"

μας θυμίζει το Ελυτο-υπέροχο

"ο καθείς και τα όπλα του, είπε..."

τι ρεαλιστικό και ανθρώπινο ακούγεται !

.

*3. τι όμορφον, το Κυπριακόν

"να κράζετε" !

Σολωμό και Κάλβο θυμίζει...

.

.

.

.

.

Ο tsiailis world ξαναείπε :

.

.

σε ευχαριστώ οικοδέσποινα για τη Διακή φιλοξενία σου, αυστηρή μεν, εγκωμιαστική δε.

Για το πρώτο σχόλιο σου περί βαθυστόχαστου λόγου, να υπενθυμίσω πρώτον ότι οι αρχαίοι ημών φιλόσοφοι, Σωκράτης, Πλάτωνας και Αριστοτέλης, καταδίκαζαν τους σοφιστάς διά τους λαϊκισμούς των*1.

Βεβαίως ανάλυαν στο έπακρο κάθε σκέψη, τη διήθιζαν από κάθε φίλτρο λογικής και γραμματείας για να καταλήξουν σε απλές ρήσεις, και το έκαναν προς όλους, ακόμη και τους ίδιους τους μαθητές τους, που δεν επροορίζοντο για να γίνουν φιλόσοφοι, παρά απλοί οπλίτες, είτε πλούσιοι και με αξιώματα επιφανείς.

Όλοι να φτάνουν σε απλή σκέψη, ελληνική, μέσα από το στοχασμό.

Εδώ στα μπλογκς γράφουμε για να περάσουμε μηνύματα, ό,τι λέμε καταγράφεται, δεν μπορεί να είναι καφενειότροπος*2 ή παραπλανητικός*3 ο λόγος μας, πρέπει να έχει δύναμη.

Ο καθένας από μας ας έχει μια αποστολή, ένα στόχο στο μυαλό του. Ας μιλήσει απλά, ας μιλήσει παιδικά, ας εκφραστεί παιχνιδιάρικα, φτάνει να έχει ως γνώμονα το τι θα εκλάβει ο επόμενος ανήλικος Έλληνας ή αλλοδαπός αναγνώστης. Και ο ενήλικας θα μορφωθεί, ασφαλώς, και θα επηρεαστεί όσο είναι δυνατό, σε δεύτερη γνωμάτευση, λιγότερο επιτακτική.

Να μιλάμε, να το λέμε όπως νάναι, αλλά να μη λέμε ότι νάναι.

Όσο μπορούμε.

Εσύ φίλη, quartier libre, αυτά που αναφέρω πιο πάνω τα σέβεσαι, καιρό σε διαβάζω τώρα, διδάσκεις*4 την ελληνικότητα με αυτά που γράφεις, μαθαίνω συνεχώς από σένα νέα πράγματα, αυτό ζητώ από τους μπλόγκερς, το ζητώ σα μια φωνή συνείδησης, όχι σαν "εγώ".

Σε ευχαριστώ.

.

.

.

*1, 3.μακριά από μας, όσο μακρύτερα γίνεται

οι λαϊκισμοί,

και τα παραπλανητικά...

διότι άλλο "λαϊκό", και άλλο "λαϊκίστικο"

-την αλήθεια εισάγει το "λαϊκό", το ψέμα το "λαϊκίστικο"-.

.

*2. πειράζει που εμένα μ' αρέσουν λίγο και τα καφενεία :) ?

διαθέτουν ενίοτε κι οι καφενέδες με τους θαμώνες τους, μιά λαϊκή σοφία (ενίοτε...)

.

*4. δεν είναι η πρόθεσή μου να διδάξω κάτι, αγαπητέ.

εκείνο που αρέσει στην καρδιά και στο μυαλό μου προσπαθώ να εκφράσω,

μήπως κι ανοίξει λιγάκι, το κλειστό στρείδι :)

μα κι εκεί, δυσκολία υπάρχει...

πρέπει να ανοίξουν περισσότερο οι εφτασφράγιστες, ταμπουρωμένες λέξεις ...

.

.

.

τη φιλία μου :)

.

.. .

.

.

.

Παρασκευή , 25 Ιανουαρίου 2008

ανατολή ηλίου 7 : 35 : 00
δύση ηλίου 5 : 40 : 00
.

Γρηγορίου του Θεολόγου - Μαργαρίτας Οσίας.

Χρόνια Πολλά !

.

- εγώ φίλο Γρηγόρη,

ΑΝΘΡΩΠΟ

διανοούμενο,

έντιμο,

ευαίσθητο,

μαγγιώρικο τσακάλι,

φίλο Γρηγόρη, λοιπόν,

δεν έχω ! -

le songe de lα lumière

(el sol del membrillo)

και ο Antonio Lopez Garcia

-1936-

με τα πενάκια και το κάρβουνο,

να ονειρεύεται

το φως

.

ως

ο ακέφαλος,

του Δημοσθένη,

Ελπήνωρ...

le songe de la lumière

.

"ΑΞΙΑ ΧΕΙΡ ΕΠΟΙΗΣΕΝ"

Σοφοκλής Χρήστου

Πρεσβευτής Ελληνισμού 2007

Τι λέει, η Πρόσκληση :

Το Κέντρο Τεχνών στο ACS, φιλοξενεί σε συνεργασία

με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής και

το Μουσείο Αλέκος Κοντόπουλος

έκθεση αφιερωμένη στο έργο του μεγάλου ζωγράφου και πρέσβη του Ελληνισμού στον κόσμο, Σοφοκλή Χρήστου.

Η έκθεση πραγματοποιείται από τις 21 ως τις 31 Ιανουαρίου, 2008.

.

Ο Σοφοκλής Χρήστου γεννήθηκε το 1932 στο Θησείο. Το 1944, και επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε γερμανικά προστάγματα έχασε από χειροβομβίδα και τα δύο του χέρια, ένα μάτι και γέμισε το σώμα του με θραύσματα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους Παρθένη, Αργυρό, Γεωργιάδη, Παπαλουκά, Μόραλη κ.α.
Ο ζωγράφος εμπνέεται από το αστικό τοπίο, τη φύση, και την καθημερινότητα του ανθρώπου. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές και έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις.

Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις και παράλληλα έχει ξεκινήσει αγώνα αποκατάστασης ατόμων με ειδικές ανάγκες, με τη δημιουργία ειδικών χώρων διαμονής και απασχόλησης.

.

Αποκλειστική Διοργάνωση
Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής και το Μουσείο Αλέκου Κοντόπουλου

Είσοδος ελεύθερη

Διάρκεια Έκθεσης έως 31 Ιανουαρίου 2008.
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα –Παρασκευή 10:00 – 17:00

Tι λέει, η quartier :

-δανειζόμενη και κάποιες λέξεις, από την κριτικό τέχνης κυρία Αθηνά Σχινά - :

Η Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία της Τέχνης
Η Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία της Θέλησης

Τα «μη χρώματα», το κάρβουνο, το μολύβι, το πενάκι και η σινική μελάνη

Σοφοκλής Χρήστου

Ο κυνηγός του φωτός

Ο Ζωγράφος ,

που ακολουθεί με τα σινικά μελάνια και τα κάρβουνά του,

τα μονοπάτια του σκότους.

Μέσα από αυτά, προσεγγίζει το φως και το ζωγραφίζει.
Ως παλαιός μεταλλουργός, που αναδεικνύει την λαμπρότητα του σιδήρου.
Διότι, η εσωτερική οικονομία του φωτός, προβάλλει ως καρπός πνευματικότητας και υπέρβασης . Μόνον !

Στα μυστικά τους ραντεβού με το φως πορεύονται τα σκοτεινά αντικείμενα.
Και οι αντανακλάσεις της πέτρας, του ήλιου, του σκότους, του ξύλου, της άμμου, είναι δημιουργήματα στίξεων και λεπτότατων (τριχοειδών) γραμμών.
Στα έργα του ζωγράφου, βυζαντινά τείχη συναντούν τα αρχαία τείχη και αυτά, με τη σειρά τους, τα τείχη του σήμερα και του μέλλοντός μας.

Η ζωγραφική τέχνη,
ως τέχνη της προσευχής.
Υπό τον ήλιο.

.

.

.

Μιλώντας για τον εαυτόν του, ο ζωγράφος που καταθέτει άθλα ζωής, είπε :
“εγώ, ένα μυρμηγκάκι είμαι”
τον ρώτησα αργότερα, για τούτη την κουβέντα του. Για το πώς προέκυψε δηλαδή…
«γιατί»; με ρώτησε κι αυτός, με τη σειρά του…
«είναι μιά έκφραση που μου αρέσει...", λέω.

Νίκος Γρηγοράκης – κριτικός τέχνης

στην παρουσίαση της συλλογής έργων
από την 50χρονη καλλιτεχνική δράση του Σ. Χρήστου,

με τίτλο «Άθλα Ζωής», 2001:

«Στον Σοφοκλή Χρήστου ταιριάζει απόλυτα εκείνη η ανώνυμη τυπική υπογραφή «ένεκα ταπεινότητας»

που συνήθιζαν να βάζουν οι βυζαντινοί αγιογράφοι όταν υπέγραφαν τις αγιογραφίες τους :
«ΑΝΑΞΙΑ ΧΕΙΡ ΕΠΟΙΗΣΕΝ».
Καταλαβαίνετε τον παραλληλισμό..»

Η φίλη
ellinida

μας απήυθυνε μιάν όμορφη πρόσκληση !
την ευχαριστώ πολύ, για την εμπιστοσύνη
και απαντώ εδώ, για να μην κάνω κατάχρηση του χώρου της.

Η ΠΟΙΗΣΗ λοιπόν !
Μάλιστα…

Εγώ ασφαλώς, ποιητής, μήτε από μακριά δεν είμαι...
Τον ΤΙΤΛΟ θεωρώ εξαιρετικά υψηλό, για να μπορώ να τον προσεγγίσω.
Σας τοχω ξαναπεί. Ένα μοναχικό μυρμηγκάκι είμαι, που πήγαινε, έλα, πήγαινε έλα ολημερίς, παλεύει με τα χώματα και με βουνά εμπόδια μπροστά του…

Μ’ αρέσει όμως να διαβάζω εσάς, Ποιητές !
Μ’ αρέσει να διαβάζω τις σκέψεις σας. Με γοητεύει !
Με γοητεύει ετούτος ο χώρος της μπλοκόσφαιρας, όπου ελεύθερα οι ψυχές και τα μυαλά εκφράζονται, προσπαθούν, δημιουργούν, ΕΚΦΕΡΟΥΝ κάποτε, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ !
Έναν αλλιώτικο λόγο απ’ αυτόν που συναντάμε έξω, σε κάθε βήμα μας…
Έναν αλλιώτικο λόγο, απ’ αυτόν της T.V., και της φτωχής, πανάθλιας καθημερινότητας και μιζέριας μας.
Θαρρώ, σε τούτον εδώ το χώρο, στο μπλοκοχωριό μας, μπορεί κανείς, αν λίγο ψάξει, να ανακαλύψει πραγματικά διαμάντια.
Πραγματικές ευαισθησίες.
Ανθρώπους αληθινούς,

που μάχονται.
Ανθρώπους με όνειρα, που μιλάνε γι αυτά.
Ανθρώπους που δεν φοβούνται να πουν τις αλήθειες τους.
Ανθρώπους που άφοβα φτιάχνουν ποίηση.
Ανθρώπους άφοβους.
Γιατί,
Για να φτιάξεις ποίηση,
Θέλει σίγουρα, να μη φοβάσαι, και
Θέλει σίγουρα, να χεις κότσια…

Δεν είν’ η ποίηση πράγμα εύκολο.
Μας πάει πίσω, στην αρχή, στο ποιείν, στη δημιουργία, στο φως και στο σκοτάδι.
Σκληρή είν΄η ποίηση.
Πιο σκληρή απ’ το σκληρό κουκούτσι.
Και τρυφερή είν’ η ποίηση.
Πιο τρυφερή απ’ τον τρυφερόν έρωτα.
Σκληρή σαν τα ανθρώπινα πάθη.
Και σαν τον θάνατο, καμιά φορά.

Κι οδυνηρή.
Δεν είναι ρομαντικό πράγμα η ποίηση.
Πιο αλήθεια απ’ την αλήθεια είναι.
Πιο ρεαλισμός απ’ τον ρεαλισμό
Και πιο ξέσκισμα απ’ το ξέσκισμα.
Και πιο κλάμα απ’ το κλάμα.
Κι απ’ το γέλιο, πιο γελαστή.
Κι απ’ το Ελληνικό φως, πιο φωτεινή.

.

.

αυτά, τα ολίγα, καλοί μου.

πρωϊνό Κυριακής,

λίγες σκέψεις για την ευλογημένη ποίηση...

Σ’ ευχαριστώ πολύ ellinida

Για την ευκαιρία που μας έδωσες !
Και για την εμπιστοσύνη.

signature

a.k.

Σε πεζό λόγο

Είναι,
που
με έμαθες
να ακούω

Να υπακούω
Να αντιλαμβάνομαι
Να επαναστατώ
Να σιωπώ
Να εξηγώ
Να καταλαβαίνω
Ν’ ανοίγομαι
Να χαίρομαι
Να μάχομαι
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να στυλώνομαι
Να πληγώνομαι
Να σπάω
Να στυλώνομαι πάλι
Να ξανασπάω
Να αντιστέκομαι
Να αντιλέγω
Να ιδρώνω
Να ψιθυρίζω
Να μιλώ
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να τραγουδώ
Να γράφω
Να λέω
Να μην κρύβω
Να κρύβω
Να περιμένω
Να σε περιμένω
Να υπομονεύω
Να αγριεύω
Να πονάω
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να δειλιάζω
Να τρέμω
Να μη φοβάμαι
Να διψάω
Να πεινώ
Να γελάω
Να μαλώνω
Να σε μαλώνω
Να παραληρώ
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να ονειρεύομαι
Να σε ονειρεύομαι
Να συγχωρώ
Να κατανοώ
Να ωριμάζω
Να κουρνιάζω
Να ταξιδεύω
Να παίζω
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να ελπίζω
Να ζω
Να παιδίζω
Να φλυαρώ
Να παρακαλώ
Να απελπίζομαι
Να παραφέρομαι
Να ξεκλειδώνομαι
Να υποφέρω
Να δίνομαι
Να υποτάσσομαι
Να κλαίω

Είναι, που με έμαθες
Να έχω θάρρος
Να ομορφαίνω
Να τολμώ
Να πορεύομαι
Να σ’ έχω
Να σε χάνω
Να μην αρκούμαι
Να ζητώ
Να είμαι περήφανη για σένα
Να ευγνωμωνώ

Είναι,
που
με έμαθες

να
αγαπώ

Τι τυχερή είμαι!
μέσα στην τόση μου αταξία
βρήκα το παλιό βιβλίο, που έψαχνα !
σας αντιγράφω το κείμενο .

pour Vous
comme tout, d’ ailleurs !

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ

Αθήναι, 2 Φεβρουαρίου 1929

Αγαπητοί μου,

Να μια λέξη από κείνες που δείχνουν όλο το μεγαλείο, όλη την ομορφιά της Δημοτικής μας ! Δεν την έχει η Καθαρεύουσα, δεν την έχει η Αρχαία, δεν την έχει ίσως ούτε άλλη γλώσσα στον κόσμο : Βαρυχειμωνιά ! Τι εκφραστική, τι παραστατική λέξη ! Σας δείχνει το βαρύ, το δριμύ χειμώνα σα… να τον βλέπετε.
Αντί να τουρτουρίζετε, όμως, αισθάνεσθε απεναντίας σα μια ζέστα, μια γλύκα, μια ευχαρίστηση.
Είναι η ίδια η ομορφιά της λέξης που σας τη δίνει.
Είναι η ίδια η μεγάλη της παραστατικότητα, αυτή που σας δείχνει γυμνόφυλλα δέντρα να λυγίζουν στο φύσημα του ανέμου, βουνά σκεπασμένα από χιόνι, σταχτιά τοπία μελαγχολικά, και συγχρόνως κάμαρες με κλειστά παράθυρα, προφυλαγμένες, στρωμένες και γελαστές στη λάμψη του αναμμένου τζακιού…
Βαρυχειμωνιά ! Αυτή η λέξη τα λέει όλα : βροχή κι ομπρέλλα, βροντή και κουκούλωμα, χιόνι και γούνα, κρύο και φωτιά, - και μαγγάλι, και ψημένα κάστανα, και παραμύθι της γιαγιάς…

Έλεγαν από καιρό τώρα, πως φέτος θάχωμε βαρυχειμωνιά, μα δεν το πολυπίστευα, γιατί ποτέ δεν πολυπιστεύω μετεωρολογικές προφητείες…
Τελευταία είπαν πως θαρχόταν κι εδώ από την Ευρώπη το «κύμα ψύχους», μα, όσο έβλεπα τα πρώτα χιόνια να λυώνουν κάτω από ένα λαμπρό ήλιο, έλπιζα πως το κύμα θάλλαζε δρόμο. Άκουσα μάλιστα μια μέρα πως στράφηκε κατά τα Βαλκάνια, αφίνοντας την Ελλάδα πίσω του.
Δυστυχώς αυτό μόνο ήταν ψέμα. Το κύμα έφτασε. Τα σημερινά τουλάχιστο σημάδια δεν μαφίνουν αμφιβολία : Πρωί- πρωί μου έφεραν να ιδώ – και να χαρώ – ένα κομμάτι πάγο απ’ την ταράτσα : τη νύχτα είχε παγώσει το νερό που είχε μείνει κει-έξω σε μια λεκάνη… Έπειτα η μικρή Χιονία, η άσπρη μου γατίτσα, μου παρουσιάσθηκε αγνώριστη, μαύρη, μουντζούρα, με τη γούνα της εδώ κι εκεί τσουρουφλισμένη, ελεεινή ! Κρύωνε, φαίνεται, το κακόμοιρο το ζώο, κρύωνε πολύ, και πριν ανάψουμε τις σόμπες, κατέβηκε στην κουζίνα και χώθηκε ολάκερο στην τρύπα εκείνη του τζακιού όπου πέφτουν οι στάχτες και τα καρβουνάκια, καμμιά φορά αναμμένα…
Συγχρόνως έφτασαν στ’ αυτιά μου κλάματα : έκλαιγε ο Αναστασάκης, ένα παιδάκι απ’ τη γειτονιά, τεσσάρω χρονών, και γύρευε της μάννας του να του αγοράση ένα μάλλινο τζιπουνάκι, «σαν κι εκείνο που είχε χαρίσει του Γεωργάκη ο μπάρμπας του».
Θα κρύωνε, φαίνεται, πολύ κι ο καϊμένος ο Αναστασάκης. Πολλές φορές τον είχ’ ακούσει να κλαίη για ψωμί, για γλυκό, για παιχνίδι, μα για ρούχο ποτέ. Απεναντίας όσο πιο λίγα του φορούσαν, τόσο πιο ευχαριστημένος ήταν. Και δεν του άρεσε τίποτα περισσότερο παρά να τρέχη μισόγυμνος στην αυλή ή στην ταράτσα…

Βαρυχειμωνιά, τελείωσε ! Έπρεπε να πάρουμε τα μέτρα μας. Φόρεσα ένα μάλλινο τζιπούνι – εμένα η μαμά μου μου είχε πάρει, - κι είπα νανάψουν όλες τις σόμπες του σπιτιού.
Σε λίγο, καθισμένος μπροστά στο γραφείο μου και γράφοντας χωρίς να νοιώθω καθόλου το κρύο, γύριζα κάθε τόσο κι έβλεπα τη Χιονία ξαπλωμένη μέσα… στο δίσκο της σόμπας, με τη μουρίτσα της κολλημένη σχεδόν στο ζεστό μαντέμι. Δεν κρύωνε πιά ούτε αυτή.
Είχαμε βολευθεί κι οι δυό μας.
Μόνο το φασουλάκι εκείνο, ο Αναστασάκης, εξακολουθούσε να γκρινιάζη και να γυρεύη της μάννας του ένα μάλλινο τζιπουνάκι σαν του Γεωργάκη.
Κάποτε, η φτωχή γυναίκα, που μ’ όλο εκείνο το κρύο έπλενε στην αυλή του πλαϊνού, για να βγάλη το ψωμί της ημέρας της, έχασε την υπομονή. Και σα να ήταν μεγάλος ο Αναστασάκης ή σα να μιλούσε στον εαυτό της, του φώναξε :
-Κακομοίρη μου, θάπρεπε να μη φας εσύ ένα μήνα, για να σου πάρω εγώ τέτοιο τζιπουνάκι !…
Τάκουσε ο Αναστασάκης και, από τη στιγμή εκείνη έπαψε να κλαίη και να γκρινιάζη. Καθόταν όμως συλλογισμένος, αμίλητος, σκοτεινός…
Είχε περάσει έτσι καμμιά ώρα. Η μάννα του είχε ξεχάσει κιόλα τι του είχε πει. Κι άξαφνα, η βαθειά φωνή του παιδιού, της έδωσε ήσυχα-ήσυχα, σοβαρά, την απάντηση:
-Καλά. Εγώ δε θα φάω μία μήνα, για να μου αγοράσης εσύ το τζιπουνάκι.
Τα παιδιά αλλάζουν συχνά τα γένη των ονομάτων.Έτσι κι ο Αναστασάκης έκανε τώρα το μήνα θηλυκό…
Της μάννας του της ήρθε να γελάση, της ήρθε να κλάψη, μα δεν έκανε κανένα από τα δυό, ούτε του είπε λόγο. Εξακολούθησε την πλύση της ως το μεσημέρι. Τη φώναξαν τότε για να φάη στην κουζίνα. Από το φαϊ της, έβαλε λίγο σ’ ένα πιάτο για τον Αναστασάκη. Και τον φώναξε :
-Ε, συ !… κόπιασε να φας !
Ο μικρός ανέβηκε, μπήκε στην κουζίνα, έρριξε μια ματιά στο φαγάκι που τον περίμενε, μα δεν εζύγωσε στο τραπέζι.
-Έλα να φας, σου λέω !
Κι ο Αναστασάκης, με τη βαθειά του φωνή, ήσυχα - ήσυχα και σοβαρά :
-Όχι ! Δε θα φάω μία μήνα, για να μου πάρης τζιπουνάκι.
-Έλα τώρα, κουτεντέ !…
-Όχι ! μία μήνα ! Από σήμερα !
Πόσα τούκαναν, στάθηκε αδύνατο να τον πείσουν. Επιτέλους βαρέθηκαν και τον άφησαν.
-Να χαθής, πεισματάρικο ! μουρμούρισε η φτωχή μάννα.
Αλλά το φαί μύριζε ωραία κι ο Αναστασάκης κατάλαβε πως πεινούσε πολύ. Δεν μπόρεσε πιά να βαστάξη. Στην κουζίνα οι άλλοι είχαν σχεδόν αποφάει, όταν ο μικρός, μονάχος, χωρίς να του ξαναπή κανένας τίποτα, ζύγωσε το τραπέζι, κάθησε κι άρχισε να τρώη.
-Μπα; Έκαμε τότε η μάννα του, με την ψεύτικη εκείνη ειρωνία της στοργής και του πόνου. Δεν είπες πως δε θα φας μία μήνα;…
Κι ο Αναστασάκης, μπουκωμένος τώρα, μα πάντα με βαθειά φωνή, ήσυχα – ήσυχα και σοβαρά :
-Θ’ αρχίσω από αύριο. Σήμερα πεινάω…

Σας ασπάζομαι
Φαίδων

genna είπε :

μήτε βουνό μητέ λαγκάδι
θα μας αφήσουν να υμνούμε
και να χαιρόμαστε...

δες...

Όπως ανέφεραν προχθές οι ειδήσεις,
η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές,
να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά
ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.

Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών
( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.
Guess who?...
Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας
(βλέπε Αρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!... )

Εκτός αυτού, προχτές οι ειδήσεις, ακόμα και των κρατικών καναλιών ανέφεραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω
'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη'
σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε :
υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.
Οι τωρινές 117.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.

www.petitiononline.com/forestgr/

σημείωση quartier :

.

εμ, βέβαια,

αφού οι άνθρωποι παίζουνε μπάλα μόνοι τους στο γήπεδο,

δίχως αντίπαλο...

αφού η αντιπολίτευση ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη,

αφού όσοι θα έπρεπε να χτυπήσουν τις γροθιές στα τραπέζια, κωφεύουν ή σιωπούν,

γιατί μας κάνει εντύπωση το συμβάν ; !

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

.

Έτσι αρχίζει τούτο το σπουδαίο, παιδικό βιβλίο :

.

Βραδιάζει.

Τι λαμπρή φωτιά είναι αυτή, που φάνηκε στο βουνό !
Πρώτος ο Φάνης την είδε. Πρώτος αυτός βλέπει τις ομορφιές της γης και τ’ ουρανού και τις δείχνει στ’ άλλα παιδιά : τον ήλιο που βασιλεύει, τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, το άστρο που καθρεφτίζεται στο ρυάκι.

.

.

σελ. 164

Το όνειρο του χωριάτη

-«Και ποιο είναι το όνειρο του χωριάτη;» ρωτούν τα παιδιά.

«Ήταν ένας χωριάτης, άρχισε να λέη ο δασάρχης, κι είχε μια γίδα.

Την πήγαινε στο δάσος κι έβοσκε. Μια μέρα, που την άρμεγε, τι να δη; Αντί γάλα, έβγαζε νερό. Το νερό γέμισε την καρδάρα, πλημμύρισε τον τόπο και κατέβηκε με ορμή στους κάμπους.
«Έλα, για όνομα του Κυρίου», είπε ο χωριάτης την ώρα που πνιγόταν.
Γιατί αυτά όλα στ’ όνειρό του τα είδε !

Όταν ξύπνησε, πήγε σε δυό χωριάτες εκατό χρονών να του εξηγήσουν τ’ όνειρο.
Ο ένας γέρος του είπε, πως το νερό θα είναι γάλα. Ο άλλος του είπε, πως θα έχη να κάμη με δικαστήρια.
«Οι γέροι παραγέρασαν», είπε «ας πάω να δω τον ψάλτη, που διάβασε περισσότερα».
Πήγε στον αριστερό ψάλτη και του είπε τ’ όνειρο. Εκείνος έβαλε τα γυαλιά του, πήρε από το ράφι ένα μεγάλο βιβλίο, κι αφού του τίναξε τη σκόνη, το άνοιξε και διάβασε δυνατά :

«Γ ί δ α . Εάν ιδής εις τον ύπνο σου γίδα, εάν μεν συμβαίνη και είναι μαύρη η γίδα και έχη τα κέρατα γυριστά, τούτο σημαίνει , ότι θέλεις λάβει ογρήγορα γράμμα συστημένον από τους συγγενείς σου από την Αμερική».
Η γίδα ήταν τέτοια, ο χωριάτης όμως δεν είχε κανένα συγγενή στην Αμερική.
Ο ψάλτης έβαλε τα γυαλιά του στην άκρη της μύτης και διάβασε άλλη σελίδα :

«Ν ε ρ ό ν . Εάν ίδης νερόν και τρέχη από βρύσιν και το νερόν κάμνη βροντήν πολλήν εις το σταμνίον, τότε εις καβγάν θέλει εμπλέξεις. Εάν το νερόν τούτο τρέχη από αυλάκι…»
«Από γίδα !» φώναξε ο χωριάτης. «τι λέει το βιβλίο, άμα τρέχει νερό από γίδα;»

- «Το βιβλίο, είπε ο ψάλτης, δε λέει τίποτα σε τούτο το ζήτημα, αν και είναι χίλιων χρονών ονειροκρίτης, γραμμένος από τους σοφούς του κόσμου».

Ο χωριάτης, όταν είδε, πως και το βιβλίο δυσκολεύεται να εξηγήση τ’ όνειρό του, του φάνηκε, πως μεγάλο κακό θα του γίνη.

«Συμπέθερε ! του είπε τότε κάποιος χωριάτης, τι κάθεσαι και σκοτίζεσαι; Το πράμα είναι φανερό.
- Η γίδα τρώει το κλαρί. Το κλαρί κρατεί τα χώματα και τα χαλίκια στις ράχες. Άμα φαγωθή το κλαρί, παίρνουν οι βροχές το χώμα και το χαλίκι και το πηγαίνουν στο χείμαρρο.

Ο χείμαρρος φουσκώνει, κατεβαίνει στους κάμπους και καταστρέφει. Αν το κλαρί είναι στη θέση του, δε γίνεται τίποτα απ’ αυτά. Να λοιπόν, γιατί η γίδα βγάζει νεροποντή. Σωστά τα είδες στον ύπνο σου».

.

.

.

Κι έτσι τελειώνει τούτο το σπουδαίο, παιδικό βιβλίο :

Έπειτα από χρόνια

Όσοι από τους παλιούς θυμούνται αυτή την ιστορία, μας είπαν, πως εκεί στη χώρα, φάνηκε έπειτα από χρόνια ένας δάσκαλος, που άφησε όνομα.
Έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα.
Όταν δεν ήταν *βαρυχειμωνιά, είχαν για σχολείο πότε ένα πεύκο, πότε έναν πλάτανο.
Έπαιρναν το βιβλίο τους και διάβαζαν μαζί του απάνω στους λόφους, στον ήλιο και στον αέρα.
Από κει τους έδειχνε τους γύρω τόπους, τη γη, τον ουρανό, τα πλάσματα όλα.

Τους πήγαινε κοντά στις αγελάδες, στα πρόβατα, στα γίδια, στις κότες, για να μάθουν πώς ζούνε.
Τους μάθαινε τη ζωή των δέντρων, των πουλιών και των εντόμων.

Όταν ήταν καθαρή αστροφεγγιά, τους έδειχνε από ένα ύψωμα και τους ωνόμαζε τ’ άστρα.
Τους μάθαινε να γράφουν, όσα έβλεπαν στον κόσμο κι όσα είχαν στο νου και στην ψυχή τους.
Το δάσκαλο αυτό, τον έλεγαν Λάμπρο.
Όσο για τον Γκέκα, δεν ξέρομε τι απόγινε.
Σπάνια μαθαίνουν οι άνθρωποι την ιστορία των σκύλων.

Υ.Γ.
1. σας αντέγραψα λίγο απ’ το βιβλίο,
που μπορούσε να διαμορφώνει παιδικές ψυχές

2. τώρα που συνάντησα τη λέξη
 
* βαρυχειμωνιά

μου ήρθε συνειρμικά ένα άλλο κείμενο,

ενός άλλου σπουδαίου,
με τίτλο – αν θυμάμαι καλά –
* βαρυχειμωνιά
.

Έχω χρόνια να το πιάσω, μα θα ψάξω να σας το βρω

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά.
Τι κάθομαι δω πέρα;»

Την πράσινή ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει,
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,
και τους λέει : Καλησπέρα !

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τι διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος!
Θα ‘ναι σοφός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί.

Απ’ τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του να ‘χει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα
να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα…

«Κυρ - παπαγάλε, θα ‘χουμε την τύχη
ν’ ακούσουμε τι λες και παρά πέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει
μα τι να πει ; Ξανάπε :

«Καλησπέρα.»

Η Προσευχή Του Ταπεινού
.
.


Κύριε,
σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω τη προσευχή μου :
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στο κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Τη πίκρα μου τη βάσταξα, μου δίνεις και τη ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δε τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Ειν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στη πόρτα μου, άλλος δε χτυπά κανείς, απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Ειν' ήσυχα τα έργα που 'χω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκειά βροχή, τη δύση 'χω κοιτάξει,
έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι,
ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδι.
Τώρα δεν έχω τίποτε να διώξω ή να κρατήσω.
Δε περιμένω ανταμοιβή, πολλή 'ναι τέτοια ελπίδα!
Ευδόκησε ν' αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω.
Σ' ευχαριστώ
για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

a.k.

Τις νύχτες

Τις νύχτες,
σαν προσμένω να γυρίσεις
γίνομαι φίλη με το χρόνο,
τον καλοπιάνω.

Τις νύχτες,
σαν προσμένω να γυρίσεις
μαθαίνω
να μετράω αποστάσεις
λογαριάζοντας σπιθαμές
από δέντρο σε δέντρο

Τις νύχτες,
σαν προσμένω να γυρίσεις
καλομιλάω στο χειμώνα.
Ακούω βήματα εφηβικά
απάνω στη βρεγμένη άσφαλτο.

Τις νύχτες,
σαν προσμένω να γυρίσεις
χρωματίζω τις άχαρες λεωφόρους
με κραγιόνια θαλασσιά
μέσα σε άσπρα παιδικά τετράδια

Τις νύχτες,
σαν προσμένω να γυρίσεις
αγαπάω
τον ποταμό από φώτα
που οδηγούν στην πόλη.

Τετάρτη

9/1/08

Τι κέρασε την Αλίκη

ο τρελός κάπελας στη Χώρα των Θαυμάτων;
Tchae !

.

α.κ.

Μικρό ημερολόγιο ταξιδιού

- συνέχεια

στη θάλασσα

Θαλασσοδερνόμαστε μέρες τώρα...
Πλέουμε μεσοπέλαγα.
Νυχτώνει, ξημερώνει ξανά, φορές δεν ξεχωρίζεις το πρωί απ’ τη νύχτα.

Φυσομανά, το κήτος σκαμπανεβάζει, τρίζει ως τα έγκατά του, ακολουθεί τη φορά απ’ τα κύματα, μουντάρει στ’ αστραπόβροντα, μουγκρίζει, παλεύει, ατρόμητο θεριό.
Ο καπετάνιος, που του αρέσει να μας μαθαίνει καινούργια πράγματα, την ώρα της ξεκούρασής του ανοίγει τους ναυτικούς του χάρτες πάνω στον ξύλινο πάγκο της καμπίνας.
Εγώ κι ο λοστρόμος σκύβουμε πάνω στο χάρτη και κοιτάζουμε με περιέργεια.
Εδώ, έξω απ’ τη Μάλτα, μας δείχνει με το δάχτυλό του, τούτον τον άνεμο που συναντήσαμε και μας τραμπάλιαζε δυό μέρες, τον λένε Γκρεκάλε . Απ' το Ιόνιο έρχεται, κι απ' τα δυτικά παράλια. Βορειοανατολικά φυσάει .

Πίσω μας ωστόσο, φύσαγε και μας τράνταζε εκεί δα, κι ο Μαϊστρος. Κι έσουρε το δάχτυλό του πάνω στο χάρτη ανάποδα, απ’ τον πορθμό της Σικελίας, ίσαμε κάτω απ’ τη Σαρδηνία. Όσο όμως κατεβαίνουμε Νοτιοανατολικά, ναυτόπουλα, λέει ο καπετάνιος γελώντας, χμμμ... εκειδά, θα γνωρίσετε ποιος είναι κι ο Σιρόκος . Θα κατεβάσει ομίχλες ο Σιρόκος. Στα τυφλά θα πηγαίνουμε, μέρα μεσημέρι. Μόνο με τα όργανα πλεύσης.
Γελάει ο καπετάνιος σαν βλέπει τα τρομαγμένα μουτράκια μας, μας κοροϊδεύει και μας λέει «ναυτόπουλα».
Ανάθεμά με, αν εγώ είμαι ναυτόπουλο.
Ένα άμαθο, αναγουλιασμένο πλάσμα στις φουρτούνες είμαι. Μα κι ο λοστρόμος θαρρώ, δεν πάει πολύ πίσω. Το τρίτο ή τέταρτο μπάρκο του είναι τούτο.
Καμιά φορά, μου φαίνεται πως μπορεί να είναι, και πιο τρομαγμένος από μένα.
Αίκος αγράνεμος ! Αίκος αγράνεμος ! φώναζε χτες, την ώρα που ο άνεμος δυνάμωνε.
Τι πάει να πει αυτό; Ρώτησα έκπληκτη τον καπετάνιο. Τι λέει αυτός;
Πόντιος είναι, λέει ο καπετάνιος, κι άμα τα βρίσκει σκούρα θυμάται τη γλώσσα του ! Αγράνεμον, λένε τον άγριο άνεμο. Κι ο καπετάνιος βάζει τα γέλια κι ανεβαίνει στην πλώρη.

Εγώ πάλι, ώρες ατέλειωτες μένω μονάχη, στην κοιλιά του κήτους.
Πού να τολμήσεις με τούτον τον καιρό να ξεμυτίσεις…
Εφευρίσκω όμως, και κάνω πράγματα για να μη βαριέμαι.

Γράφω γράμματα στους φίλους που άφισα πίσω, διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω παλιές καλές ταινίες, φτιάχνω και πίνω tchae, ρίχνω πασιέντζες, τις προάλλες κατέβηκε κάτω ο λοστρόμος μετά τη βάρδια, και μ’ έμαθε πόκερ. Το πιο πολύ όμως, διαβάζω.
Θυμάμαι κάτι που μου είχε αρέσει πριν χρόνια στον Καζαντζάκη, σε ένα από τα ταξιδιάρικά του βιβλία, μου φαίνεται πως είναι το «Ιαπωνία – Κίνα». Εκεί λοιπόν, έγραφε : «όταν ταξιδεύεις για καιρό στη θάλασσα, για να μπορέσεις να επιβιώσεις, ή, πρέπει να έχεις ένα πολύ ισχυρό πάθος, ή , πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από όλα τα πάθη». Κάπως έτσι τέλος πάντων το έγραφε...
Κι εγώ, συχνά από όταν ξεκίνησα τούτο το ταξίδι, θυμήθηκα πολλές φορές τούτον το λόγο.
Είναι σκληρό πράμα η θάλασσα. Δοκιμασία ατέλειωτη για τους ανθρώπους, που την κάναν επάγγελμα και την ταξιδεύουν.
Η θάλασσα, δεν φτάνει να σ’ αρέσει. Είναι πολύ λίγο, το να σ’ αρέσει. Θαρρώ πρέπει να την αγαπάς πολύ, για να πάρεις τη μεγάλη απόφαση.
Κι είναι η θάλασσα, από κείνα τα πλάσματα, που στα ζητάει να της τα δώσεις όλα. Σα γυναίκα ερωτευμένη.

μπουκέτο σαν

την αφρισμένη πέτρα

Τα πικρά και τραχιά κορφοβούνια
Το βήμα μου ξέρουν

Πάμπλο Νερούδα

Εκατό Ερωτικά Σονέτα

3.

Πικρή αγάπη, βιολέτα με στεφάνι απ’ αγκάθια,
Χέρσα γη πετρωμένη μεσ’ απ’ τα τόσα πάθη,
Κοντάρι της οδύνης, σέπαλο της οργής,
Πώς κι από δρόμους ποιους έφτασες στην ψυχή μου;

4.

Την αλλόκοτη εκείνη θα θυμηθείς χαράδρα
Όπου τα παλμικά σκαρφαλώναν αρώματα,
Πότε πότε κάποιο πουλί ντυμένο
Με άργητα και νερό : ρούχο χειμώνα.

Θα θυμηθείς της γης τις τόσες χάρες :
Ευωδιά οργίλη, λάσπη από χρυσάφι,
Χόρτα της λόχμης, ρίζες τρελαμένες,
Αγκάθια μαγικά με σπάθες ίδια.

Θα θυμηθείς το που φερες μπουκέτο,
Μπουκέτο σκιάς και σιωπηλού νερού,
Μπουκέτο σαν την αφρισμένη πέτρα.

66.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
Την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
Ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

69.

Δεν είμαι
Είναι σαν να μαι, δίχως να ’σαι,
Δίχως το μεσημέρι να μαδίζεις
Σαν άνθος γαλανό, χωρίς αργότερα
Να περπατάς μεσ’ από τούβλα κι άχνες,

Χωρίς αυτό το φως που ’ χεις στο χέρι
Που για χρυσό ίσως άλλοι δεν το δούνε.

78.

Δεν έχω πιο πολύ, δεν έχω πάντα. Μες στην άμμο
Τα χαμένα της πόδια άφησε η νίκη.
Είμ’ ένας άνθρωπος φτωχός δοσμένος στο ν’ αγαπά
Τους ομοίους του.
Σ’ αγαπώ, ας μη σε ξέρω. Δε χαρίζω, μηδέ πουλάω αγκάθια.

Ίσως το ξέρουν πως δεν πλέκω ματωμένα
Στεφάνια, πως πολέμησα τη χλεύη,
Την πλημμυρίδα της ψυχής μου γέμισα μ’ αλήθεια,
Πλήρωσα το αχρείο με περιστέρια.

Δεν έχω εγώ ποτέ, γιατί ήμουν, είμαι
Και θα μαι αλλιώτικος. Και στ’ όνομα
Του έρωτά μου που αλλάζει, διαλαλώ την αγνότητα.







90.

Σκέφτηκα να πεθάνω, σιμά ένιωσα το κρύο,
Κι απ’ όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα :
Το στόμα σου ήτανε τα γήινα μερονύχτια μου,
Το δέρμα η πολιτεία που ιδρύσαν τα φιλιά μου.

89.

Όταν πεθάνω θέλω τα χέρια σου στα μάτια μου :
Θέλω το φως, το στάρι των λατρευτών χεριών σου
Ν’ αφήσουν γι άλλη μια φορά πάνω μου τη δροσιά τους:
Να νιώσω τη λαφράδα που μ’ άλλαξε τη μοίρα.

94.

Αν πεθάνω, εσύ ζήσε με δύναμη αγνή τόσο
Που το θυμό ας ξυπνήσει του χλωμού και του κρύου,
Σήκωσε απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ ανεξίτηλα μάτια,
Κάνε να ηχήσει ολούθε το κιθαρίσιο στόμα.