Σαν σήμερα, το 1975

έφυγε ένας πολυ αγαπημένος μας...

Ο Ορέστης Μακρής

Εφτώχεψε ο αθάνατος

Ελληνικός Κινηματογράφος

κι η διάθεσή μας, μαζί...

.

κάτι φοβερές αττάκες!

Η θεία απ΄ το Σικάγο

Και όλη αυτή η παλιοτζουρία... γιες, γιες θα φύγει! Θα φύγει και στη θέση της θα μπεί... γιες γιες ένα ωραίο σαλονάκι.Από τα πολύ... μοντέρνα... αυτά τα... βέρυ, βέρυ... Αχ πως τα λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πως τα λέμε εμείς εκεί!!

Πηγαίνοντας για μπάνιο . Στιχομυθία ανάμεσα σε Χαρίλαο και Eπιβάτη.

Χ: Μη σπρώχνεις παιδί μου.
Ε: Οι πισινοί μου με σπρώχνουνε Κύριε!
Χ: Τότε να πεις στους πισινούς σου να μη σπρώχνουνε, γιατί έχουνε χάσει την υπομονή οι μπροστινοί μου.
Ε: Μα μήπως φταίνε κι εκείνοι, οι πισινοί τους τους σπρώχνουνε. Έτσι είναι οι ουρές κύριε. Τι θέλετε; Αν ενοχλείστε πάρτε ταξί!
Χ: Τι να σου πω καημένε. Εγώ φταίω που κάθομαι τόση ώρα και μιλάω με το πισινό μου!

Συζήτηση για το μέλλον των παιδιών μεταξύ Ευτέρπης και του ακριβολόγου Χαρίλαου.

Ευτ: Μεγαλώσανε τα παιδιά μας Χαρίλαε. Ξέρεις πόσο είναι η Ελένη μας; 26!, η Κατίνα μας 23, 20 η Μαρία και 15 η Αγγελική.
Χαρ: Έ! Και λοιπόν;
Ευτ: Του χρόνου θα είναι 27 η Ελένη μας...
Χαρ: 24 η Κατίνα, 21 η Μαρία και 16 η Αγγελική!
Ευτ: Ακριβώς!
Χαρ: Και τι θες να πείς μ' αυτό βρε γυναίκα; Ότι κάθε χρόνο τα κορίτσια μας θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερα;
Ευτ: Όχι... άλλο... θέλω να πω!
Χαρ: Τότε αφού ... άααλλο θέλεις να πεις γιατί λες αυτό που λες και δε λες κατευθείαν το άλλο που θέλεις να πεις να ησυχάσουμε;
Ευτ: Θέλω να πω να ... Τι σκέφτεσαι για τα κορίτσια μας; Πως βλέπεις το μέλλον τους;
Χαρ: Και τι είμαι εγώ βρε γυναίκα να βλέπω το μέλλον τους; Τσιγγάνα τουρκογύφτισα;

Συζήτηση Χαρίλαου με το φίλο του Ξενοφώντα για το γάμο της κόρης άλλου φίλου.

Χαρ: Και πως λένε το χορό που χόρεψε η κόρη του Σωτήρη και καλοπαντρεύτηκε;
Ξεν: Ροκ εντ ρολ!
Χαρ: Α! Μάλιστα!
Ξεν: Τον ξέρεις στρατηγέ μου;
Χαρ: Δε μου λες, δεν είναι αυτός που αρπάζει ο καβαλιέρος σαν πεχλιβάνης τη ντάμα του, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω;
Ξεν: Ακριβώς!
Χαρ: Μάλιστα ωραίος χορός! Θα ΄θελα να τον χορέψω κι εγώ. Αλλά μ' αυτόν που τον εφεύρε, να τον αρπάξω και θα βλεπες!

Μια φάση από τη πρώτη κανατιά (Θεία – Μηχανικός – Χαρίλαος)

Θεία: Η ανιψιά μου κι εγώ κύριε είμαστε πολύ στεναχωρημένες γι' αυτό που συνέβη, είμαστε πως το λέτε εσείς εδώ... βέρι βέρι... χολοσκασμένες! Αλλά ας συστηθούμε! Το όνομά σας;
Μηχ: Νικόλαος Ζέργκας. Χάρηκα πολύ!
Χαρ: Τι να σου πω παιδάκι μου! Αν μετά απ' αυτό που σου 'τυχε χαίρεσαι κι όλας τι να σου πω! Ο θεός να σε φυλάει!

.

ε, δε θα το χουμε δει και καμιά τριανταριά φορές;

και θα μπορούσαμε να το βλέπουμε, "δια βίου"...

ΑΚΡΟΠΡΩΡΟ

.

.

.

Στην Ακτιβίστικη

Κοινωνική

Δημοσιογραφική ομάδα

.

.

Ν' ακούς αγάλματα πέτρινα και ρυάκι Εμπεδοκλέους είναι μαγεία.

Προπαντός αν περπατείς γυμνόπους.

Οδ. Ελύτης

Εκ του πλησίον

άνθισαν οι αμυγδαλίτσες μας

όπου γυρίσεις το μάτι,

λουλουδιασμένα δέντρα

.

να έχετε μιά καλή εβδομάδα

Signature
A.K.

Κομμάτι από μυθιστόρημα

«Τέσσερις μέρες τώρα, τέσσερις νύχτες θα λεγα, εκείνη, έχει κακόν ύπνο. Όσο προλαβαίνει να κοιμάται δηλαδή…
Γενικά, καταλαβαίνει ότι της λείπει ο ύπνος. Το κατάλαβε προχτές στη χορωδία, όταν όλοι τραγούδαγαν κι εκείνη πάλευε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά. Μουρμούραγε, ψέλλιζε, δεν τραγούδαγε… Κάποια στιγμή, δεν μπόρεσε να το ελέγξει. Για δευτερόλεπτα, αποκοιμήθηκε. Ξύπνησε και πετάχτηκε έντρομη. Καταντράπηκε. Κοίταξε γύρω, να δει αν κάποιος την είδε… δεν είναι και σίγουρη…
Σηκώθηκε απ’ την καρέκλα της, βγήκε έξω, στον αέρα, να ξυπνήσει. Στην πλακόστρωτη αυλή, με τις ροζ πλάκες και το συντριβανάκι στη μέση.
Το γνωρίζει καλά αυτό το κτίριο. Ωραίο, καινούργιο! Από χρόνια, τους το ζήταγε να γίνει. Να στεγαστούν μέσα κωφά παιδιά. Έρημο οικόπεδο, με μπάζα ήταν. Ότι δεν ήθελαν οι γείτονες, πήγαιναν και το πέταγαν εκεί μέσα.
Πολλοί το λιγουρεύονταν το οικόπεδο. Money, money, money, money, money. Δεν ήταν και μικρό… Άλλος ήθελε να φτιάξει μέσα το να, άλλος τ’ άλλο. Το διεκδίκησε με οργή τότε… «Θα γίνει κτίριο για κωφά, τους έλεγε. Θα περάσετε πάνω απ’ το πτώμα μου για να το πάρετε», τους χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι. Όχι τόσο ότι τα λαμόγια φοβήθηκαν την ίδια. Τον κόσμο που αυτή θα ξεσήκωνε, φοβήθηκαν. Υποχώρησαν. Πήρε την άδεια. Ήταν εκεί, όταν η μπουλντόζα άνοιξε τον πρώτο λάκκο. Το χτισαν. Πριν το χτίσουν, την έστειλαν στη Γαλλία, να δει πώς είναι τα παρόμοια κτίρια.

Cote d’ Armor. Εκεί, ο νομός όλος, μαζεύει και εκπαιδεύει τους κωφούς σ’ έναν χώρο τεράστιο, δεν θυμάται πιά, πόσα στρέμματα, με πρότυπα σχολεία , οικοτροφεία, χώρους επαγγελματικής κατάρτισης, κήπους και θερμοκήπια, όπου εκπαιδεύουν ενήλικες κωφούς στην κηπουρική, ιατρεία, όπου τους εκπαιδεύουν στις πρώτες βοήθειες, κι ένα σωρό εργαστήρια, όπου μαθαίνουν κάθε λογής τέχνες.
Τα οικοτροφεία με ειδικά συστήματα, οπτικές ίνες, alarm, πόρτες ασφαλείας, κοινωνική πρόνοια κι έγνοια, για το παραμικρό, για το κάθε τι, βοηθάει πιά σε όλα η τεχνολογία, αν υπάρχουν ειδικοί να την χρησιμοποιήσουν, κεφάλαια να επενδυθούν κι ενδιαφέρον πραγματικό, όχι πασαλείμματα και δουλειές άρπα- κόλλα.
Όταν γύρισε απ’ τη Γαλλία, γεμάτη ιδέες και με εικόνες να χορεύουν μες στο κεφάλι της, προσγειώθηκε ανώμαλα… Παρ’ όλ’ αυτά, ήξερε πιά ακριβώς για τι πράγμα μίλαγαν, τι έπρεπε να γίνει, τι δεν γινόταν, τι έπρεπε να ζητάει στους μηχανικούς, το άπιαστο δηλαδή να ζητάει.
Τελικά, φτιάχτηκε ένα καλό κτίριο, μοντέρνο, με ελλείψεις μεν, μοντέρνο πάντως και αρκετά λειτουργικό.
Σε δυό χρόνια, χτίστηκε. Την φώναξαν τότε, να το παραλάβει. Πήρε κοντά ειδικούς, φίλους τεχνικούς, που ήξερε πως πάνω τους μπορεί να στηριχτεί.
Το περπάτησαν ίντσα-ίντσα, σπιθαμή τη σπιθαμή. Κατέγραψαν τα πάντα. Κακολειτουργίες, μικρές επικινδυνότητες, παραλείψεις, αβλεψίες, ατέλειες.
Τα δωσε πίσω να τα βελτιώσουν. Εδώ δεν παίζουμε… Το σύστημα είναι σκληρό, όμως εσύ, οφείλεις να σαι πιο σκληρός. Να το καβαλικεύεις. Κι αν στην πιάτσα βγάλεις όνομα σκληρής διαπραγμάτευσης, κι αυτοί κατόπιν, σε ζυγιάζουν αλλιώς…
Αυτό λοιπόν είναι το κτίριο που φιλοξενεί σήμερα τη χορωδία. Και στη ροζ αυλή του, βγήκε να τη χτυπήσει λίγο ο αέρας και να ξυπνήσει…
Είχε, πού να πάει για βοήθεια…Σούρνοντας τα πόδια, πέρασε απ’ το πλαϊνό πορτάκι και μπήκε στο δίπλα κτίριο.
Την περίμεναν. Το ήξερε πως την περίμεναν.
Έχει φίλους εκεί. Τους δυό νυχτοφύλακες.
«Τι έπαθες»; Τη ρώτησαν, σαν την είδαν.
«Φτιάξτε καφέ. Με πήρε ο ύπνος πάνω στην καρέκλα και ξεφτιλίστηκα»
Γελάσανε. «Έλα δω…Κάθισε. Θες νερό; Βάζω μπρίκι»
Ο Βαγγέλης έφτιαξε τον καφέ. Ελληνικό. Η Νατάσσα πήγε να βάλει φρέσκο νερό.
Άνοιξε σε λίγο το μάτι της. Ξαναπήρε το δρόμο της χορωδίας.

Κατόπιν, στο σπίτι, σκέφτηκε πως πρέπει ν’ αρχίσει λίγο περισσότερο να κοιμάται.
Να μη σκέφτεται στον ύπνο. Να χει και καλύτερη ποιότητα ύπνου.
Ποτέ άλλοτε, δεν είχε πρόβλημα ύπνου. Το απέκτησε, από τότε που αποφάσισε ότι θα ζήσει μαζί του.
Τον αγάπησε πολύ αυτόν τον άντρα. Νομίζει ότι δεν μπορεί να γίνει πιο πολύ.
Ότι δεν υπάρχει πιο πολύ... Τόσο…
Δε θέλει πιά να το συζητάει. Ξέρει, πως δεν ωφελεί να το συζητάει, μήτε να του γυρεύει τίποτα πιά, μήτε να του το λέει.
Δεν πρέπει να χει παρακάλια η αγάπη, κι ο χαλασμός, δεν πρέπει να χει όρια…

Τις προάλλες, η ξαδέρφη που είναι πάντα κοντά της, έφτιαξε μιά παρέα και πήγαν σε μια καλή μουσική σκηνή.
Τον ξανάκουσαν τον καλλιτέχνη το καλοκαίρι, μα από κοντά, στο μικρό χώρο, είναι πάντα αλλιώς…
Την εντυπωσίασε ο εαυτός της ο ίδιος… Για τρείς ώρες, όσο περίπου κράτησε η παράσταση, ο μουσικός την είχε καρφωμένη με τα μάτια στον τοίχο. Πιο καρφωμένη, δε γίνεται… Αν πίσω της είχε γκρεμό αντί για τοίχο, είναι βέβαιο, ότι απ’ το σπρώξιμο των ματιών του, θα πεφτε στον γκρεμό… το έβλεπε κι αυτή, της το πε η παρέα, πως μερικά τραγούδια, πήγαιναν κατ’ ευθείαν σε κείνην.
Την εντυπωσίασε ο εαυτός της ο ίδιος… Άλλοτε, πριν ένα χρόνο, θα τον φλέρταρε κι αυτή. Έτσι άγρια. Ασύστολα. Και ξεδιάντροπα. Δίχως κανέναν ενδοιασμό.
Τώρα, είναι αλλιώς... Αυτή, μέσα της, ανήκει αλλού.
Κράτησε τα μάτια της χαμηλά, και το νου της αλλού…
Γι αυτό έχει κόψει και τον ύπνο. Γιατί τις νύχτες, σκέφτεται εκείνον. Ασχολείται με πράγματα, που αρέσουν και σε κείνον… Τον περιμένει πάντα, να γυρίσει τα βράδια. Όσο αργά κι αν γυρίσει…
Και θυμώνει μαζί του . Θυμώνει γιατί εκείνος δεν τα μετράει σωστά. Εκείνη, τον αγάπησε πριν ακόμα τον δει, και πάντα έλεγε, ακόμα κι αν αυτός είναι τέρας, άσχημος σαν τον Κουασιμόδο, ακόμα πιο πολύ θα τον αγαπώ. Αυτή, δεν τον αγάπησε για την ομορφιά του , μήτε για τα λουλούδια που της πρόσφερε… μήτε γιατί της είπε εμπιστευτικά «σ’ αγαπώ».
Αυτή, για την ψυχή και το μυαλό του τον αγάπησε…
Έπειτα σκέφτεται, τι δικαίωμα έχει αυτή πάνω στη ζωή του, ώστε να θυμώνει μαζί του;
Κανένα...
Όμως ο έρωτας είναι τόσο κτητικός… Πιο κτητικό απ’ αυτόν, τι υπάρχει;»

Ο Υμηττός




«ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΚΑΙ

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ»

Signature
A.K.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

εισήγησης

το ερώτημα :

ποια είναι η σχέση ανάμεσα στο Περιβάλλον και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

-ποια είναι δηλαδή, τα σημεία, όπου συναντώνται
το Περιβάλλον με την Αυτοδιοίκηση-

Στο παρόν, αναφέρουμε μόνον τις κεντρικές γραμμές και τους άξονες ,
πάνω στους οποίους αναπτύχθηκε το θέμα :


-Ποιές είναι οι βαθμίδες του διοικητικού συστήματος της χώρας.
-Γιατί στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), ο πολίτης έρχεται καθημερινά και άμεσα σε επαφή με τη δημόσια εξουσία και βιώνει άμεσα την πολιτική;
-Φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον - αστικό περιβάλλον -ο «ιστός» της πόλης μέσα στο οποίο ζούμε ως πολίτες.
-Τι δημοτικούς άρχοντες θέλουν να έχουν κοντά τους σήμερα οι πολίτες;
- Ποιά είναι τα προσόντα - το profil - των σημερινών αιρετών αρχόντων - Δήμαρχοι και Νομάρχες - που καλούνται να υπερασπιστούν και να βελτιώσουν το περιβάλλον , στο οποίο ζούμε (Τα πορίσματα της έρευνας του Κέντρου Ερευνών και Διαχείρησης Θεμάτων Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Αποκέντρωσης του Πάντειου Πανεπιστήμιου).
-Τι δυνατότητες έχει ένας Δήμαρχος ώστε να είναι αποτελεσματικός.
-Μπορεί να υλοποιήσει όσα οραματίζεται για τις ανάγκες της πόλης; Γιατί συμπιέζεται ; Η πολιτεία εκχωρεί ολοένα και περισσότερες αρμοδιότητες στην Τ.Α.

Παράλληλα της διαθέτει τους ανάλογους πόρους για να αντεπεξέλθει;
-Χρειάζεται αναδιανομή του φορολογικού συστήματος της χώρας προς όφελος της αυτοδιοίκησης ;
-Σήμερα, μάλλον προτάσσεται το μοντέλο του Δημάρχου επιχειρηματία.

Ο Δήμος μπορεί να είναι κατ΄ εξοχήν θεσμός φοροεϊσπραξης και διαχειρίσης;

Το μοντέλο της Τ.Α. πρέπει πρωτίστως να είναι κοινωνικό.

-Ο κοινωνικός ρόλος της Τ.Α.
- Ποιά χαρακτηριστικά οφείλει να έχει ένα κοινωνικό μοντέλο ανάπτυξης ;
-Η αναπτυξιακή πορεία της Ελλάδας στη μεταπολεμική περίοδο.
-Από το 1950 και εδώ, ΑΕΠ - παραγωγή – κατανάλωση. Ποιές οι επιδράσεις στο περιβάλλον. Τι γίνεται στα αστικά κέντρα.

Σήμερα, τα σπουδαιότερα οικολογικά προβλήματα, στη βάση τους είναι πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά.

-Τι στόχο έχει το σύγχρονο αστικό - βιομηχανικό μοντέλο ανάπτυξης.
-Η φύση, μπορεί πια να αντεπεξέλθει , με τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς που διαθέτει;
- Η οικονομική ανάπτυξη είναι αυτοσκοπός ή μέσο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής;
-Νέοι κώδικες συμπεριφοράς .
-Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο επιδρά στη λήψη αποφάσεων για τη διαχείρηση του περιβάλλοντος;
-Περιβαλλοντική επανάσταση των πολιτών (οικολογική, κοινωνική, πολιτιστική).
-Πώς συμβάλλει η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και η κατάρτιση στους ενήλικες, στον ορθολογικό σχεδιασμό και την αειφόρο διαχείριση των πόρων της γης .
-«αειφόρος ή βιώσιμη ανάπτυξη»
-Ποιός είναι σήμερα ο προοδευτικός και στρατευμένος κοινωνικά άνθρωπος;
-Κοινωνικό - πολιτιστικό περιβάλλον, παραδόσεις, έθιμα, επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμός,
- Φυσικό, έδαφος, αέρας, νερό, - βιολογικό - φυτά, ζώα, άνθρωπος.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΕΣ.


Α. ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ – Η ευθύνη της Τ.Α. - ΈΡΓΑ «ΥΠΟΔΟΜΗΣ» κι όχι «βιτρίνας»

Αναφέρουμε στο παρόν σχεδιάγραμμα επιγραμματικά:
-δόμηση, ρύπανση , οικονομία
-βελτίωση πολεοδομικού ιστού, ανάπλαση περιοχών, διαμόρφωση πεζόδρομων και δρόμων ήπιας κυκλοφορίας, δενδροφύτευση, δημιουργία παρτεριών κ.τ.λ.
-κυκλοφορία των πεζών - ηλικιωμένοι- άτομα με ειδικές ανάγκες - μητέρες με καροτσάκια - παιδιά
- Διαχείρηση απορριμμάτων και αποβλήτων. Τα σκουπίδια στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ζητήματα εκπαίδευσης ενηλίκων.
-Διαχείρηση βιολογικών καθαρισμών.
-Εγκαταστάσεις υποδοχής πετρελαϊκών προϊόντων και αποβλήτων.
-Ανακύκλωση υλικών. Εναλλακτικές η ήπιες ανανεώσιμες μη ρυπογόνες μορφές ενέργειας (ηλιακή, αιολική, υδραυλική κ.τ.λ.)
-Έλεγχος και δημιουργία μηχανισμών πρόληψης πυρκαγιών και αυθαίρετων παρεμβάσεων στο φυσικό περιβάλλον.
- Η Τ.Α οφείλει να διεκδικεί πολιτική χρήσεων γης.
-Η άναρχη δόμηση στις οικιστικές περιοχές και τα αυθαίρετα κτίσματα, είναι κατ’ αρχήν κοινωνικό πρόβλημα.
-Προστασία οικολογικά ευαίσθητων περιοχών.
-Ειδική αναφορά στον Υμηττό.

Ο Υμηττός - εθνική περιούσια και κληρονομιά μας.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία οικοπεδοποίηση η οικοδομική δραστηριότητα σ΄ όλο το χώρο της β’ ζώνης Υμηττού.

Η προσπάθεια μας να είναι, να πετύχουμε η β’ ζώνη να χαρακτηρισθεί α’, (συνολικός χαρακτηρισμός του Υμηττού σε α’ ζώνη) που ουσιαστικά κατοχυρώνει τη διατήρηση του πράσινου πνεύμονα του Υμηττού, στοιχείου απαραίτητου για τη ζωή σ’ όλο το λεκανοπέδιο.

-Μηχανισμοί εφαρμογής της νομοθεσίας - δημοτική αστυνομία, πολιτική προστασία κ.τ.λ.
-Διαμόρφωση χώρων άθλησης και αναψυχής - ελεύθεροι χώροι πράσινου σε αστικό και περιαστικό επίπεδο
-Αξιόπιστο δίκτυο συγκοινωνιών
-Αντιμετώπιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης - μείωση της περιβαλλοντικής ρύπανσης –Καλή λειτουργία δημοτικής συγκοινωνίας – ρυθμίσεις στάθμευσης – κυκλοφοριακές ρυθμίσεις - συμμετοχή στην Πανευρωπαϊκή ημέρα: «στην πόλη μου χωρίς αυτοκίνητο».
-μελέτες για την ασφαλή μετακίνηση των μαθητών

-Οι πόλεις μας ασφυκτιούν από την παρουσία των οχημάτων.
Δεν είναι επιτρεπτό να σχεδιάζονται οι πόλεις για το αυτοκίνητο...

-Έργα υποδομής για τα όμβρια ή αποχετευτικά.
-Αποχέτευση - ολοκλήρωση των αγωγών ακαθάρτων και σύνδεση , όπου είναι δυνατό, με κεντρικό συλλεκτικό αγωγό .
-Οδοποιία -προγράμματα που αφορούν στην ασφαλτόστρωση και τη συντήρηση του οδικού δικτύου
-Ύδρευση - ολοκλήρωση ή βελτίωση του δικτύου
-Ηλεκτροφωτισμός -πλήρες δίκτυο φωτισμού, σε πεζόδρομους, πάρκα πλατείες , αυλές σχολείων κ.τ.λ - συντήρηση του δικτύου.
-Υπηρεσία συντήρησης σχολικών κτιρίων
-Καθαριότητα
-Ηχορύπανση.
-Η αυτοδιοίκηση οφείλει να διεκδικεί σωστές νομοθετικές ρυθμίσεις
-Αισθητική αναβάθμιση των πόλεων:
-Κεραίες κινητής τηλεφωνίας . Περίπου το 80% των καρκίνων έχει περιβαλλοντική προέλευση...

-Η αυτοδιοίκηση οφείλει να ασκεί έλεγχο για την προστασία του περιβάλλοντος και στην κεντρική διοίκηση.
Αλλοίμονο αν η αυτοδιοίκηση απεμπολήσει τον διεκδικητικό της ρόλο και χαρακτήρα.


Β. ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

- Η ευθύνη της Τ.Α. - Προστασία και βελτίωση του .

Αναφέρουμε στο παρόν σχεδιάγραμμα επιγραμματικά:

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ:

– Η ανυπαρξία χώρων κοινωνικής επαφής
- Η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου των παιδιών και των ενηλίκων
- Η μετατροπή των δημόσιων χώρων (πάρκα, πλατείες, δρόμοι κ.τ.λ.) σε εχθρικό πεδίο - κλείσιμο των ανθρώπων στο σπίτι
-Σπάσιμο των κοινωνικών σχέσεων . Μοναξιά – απομόνωση – ατομικότητα

«Ο πολιτισμός είναι οργανικό στοιχείο στην καθημερινή ζωή μας, βοηθάει στη βελτίωση ποιότητας ζωής – αξιοποίηση ελεύθερου χρόνου των κατοίκων, ιδιαίτερα των νέων.»

Ο ρόλος της αυτοδιοίκησης :

- Δημιουργία συλλογικών θεσμών
-χώροι για μουσικές εκδηλώσεις και συναυλίες, θερινός δημοτικός κινηματογράφος, θέατρο
- ερασιτεχνική δημιουργία – ηθική και υλική υποστήριξη.
-εργαστήρια τέχνης για παιδιά και ενήλικες, δημοτικό ωδείο...
-συνεργασία δήμου με την εκπαιδευτική κοινότητα για να υλοποιούνται – μέσα κι έξω απ΄ το σχολείο δραστηριότητες πολιτιστικές, παιδαγωγικές – σχολές γονέων, συνεργασία με ΟΚΑΝΑ κ.τ.λ.
-πολύ καλό προηγούμενο έχουν οι πόλεις με τα Λαϊκά Πανεπιστήμια.
-πρόνοια για την 3η ηλικία, ΚΑΠΗ, κ.τ.λ.
-επιμορφωτικές συναντήσεις, – σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού, ημερίδες με ειδικά θέματα, εκπαιδευτικές ημερίδες, διαλέξεις, συνέδρια, εκθέσεις, αθλητικές – εκδηλώσεις όπου θα συμμετέχουν οι μαθητικές κοινότητες και η νεολαία, οργάνωση και λειτουργία αθλητικών τμημάτων , συμμετοχή των κατοίκων σε αθλητικές δραστηριότητες, ανάπτυξη του μαζικού, λαϊκού αθλητισμού κ.τ.λ.
-προγράμματα για να καλυφθούν ανάγκες των ενηλίκων δημοτών για κίνηση και δραστηριοποίηση στο βουνό.
-προσέγγιση της ορεινής φύσης μέσα από ημερήσιες εκδρομές
-πολιτιστική παραγωγή - πολιτιστικές, δημοτικές επιχειρήσεις. Καλλιέργεια της καλλιτεχνικής ευαισθησίας και της αγάπης για τις τέχνες. Προστασία της εθνικής, πολιτιστικής ταυτότητας.

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού δήμου
κι αυτά υλοποιούνται ή παλεύονται από Δημοτικούς άρχοντες που έχουν όραμα,
αλλά πάντα με τη συμμετοχή της κοινωνίας.

-Τοπική ατζέντα περιβαλλοντικών προβλημάτων - τοπικοί σχεδιασμοί.
Ειδική αναφορά στο Λαύριο - Μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης, μέσα από συναινετικές διαδικασίες και συμμετοχή φορέων και πολιτών του Δήμου.
Το 1995 στο Λαύριο, έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η διατύπωση της περιβαλλοντικής χάρτας της περιοχής.
Αυτό, εκτός από τα άλλα αποτελέσματα που είχε, βοήθησε στην άσκηση μεγαλύτερης πίεσης προς την πολιτική εξουσία, με αποτέλεσμα τη χρηματοδότηση προγραμμάτων κ.τ.λ.
Χρειάζεται όλη η κοινωνία με τους φορείς της να παρακολουθεί αυτή τη φιλοσοφία με μικρά, σταθερά βήματα αλλαγών .
Χρειάζεται κοινοτική αειφόρος ανάπτυξη και βάθεμα της συνεργασίας όλων των φορέων της τοπικής κοινωνίας ώστε να κατανοήσουν την άξια του ολοκληρωμένου τοπικού σχεδιασμού και της ανάληψης των ευθυνών του καθενός

« Να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την έννοια του συλλογικού, τη χαρά, το πείσμα, τον ιδρώτα, το μεράκι που εμπεριέχει το συλλογικό.
Στη γειτονιά, στους δρόμους, στις πλατείες, στα πάρκα, να επανακτήσουμε ότι μας στερεί ο ιδιωτικός αυτοεγκλεισμός και το εχθρικό περιβάλλον.»

-Οι ευθύνες των επιστημόνων και των τεχνοκρατών - νομοθέτες, επιστήμονες, τεχνοκράτες, πολιτικοί
-Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (στο ΥΠΕΧΩΔΕ) – κατάρτιση και επιμόρφωση των υπαλλήλων της διοίκησης και της Τ.Α. , καθώς και των πολιτών για θέματα περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης.
-Τεράστια η ευθύνη των ΜΜΕ.

-«η οικολογική Προστασία, προϋποθέτει μια πνευματική οικολογία»
-πνεύμα αντίστασης σε ότι αλλοδαπό εισάγεται στην Ελλάδα από έθνη που τη θεωρούν πολιτισμικό σκουπιδότοπο

«να αντιστεκόμαστε σ’ έναν κοσμοπολιτισμό απρόσωπο,
πολεοδομικό,
πνευματικό .
Με την ανάδειξη του λαϊκού μας πολιτισμού,
να ενεργοποιούμε την εθνική μας μνήμη».

Η γη μας ζητάει τη φροντίδα και το σεβασμό μας κι επίσης ζητάει, φαίνεται,

το λαϊκό ήθος άλλων εποχών ,

όταν οι έλληνες βίωναν τα λόγια του τραγουδιού,

«...ΣΙΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ,

ΣΙΓΑΝΑ ΠΑΤΩ ΤΗ ΓΗ»...

Δεντράκι στο Βοτανικό

Περιστεράκι στον ουρανό

Βαρκούλα στο Σαρωνικό...

.

.

.

.

.

.

Στις φίλες !

.

.

που μιλάν με ρώμη

κι άλλοτε με χάδι

και με παιχνίδι,

.

που σκέφτονται

που εργάζονται

.

που νοιάζονται

που γιατροπορεύουν

.

που τραγουδάν

τον πολιτισμό

και της κοινωνίας τα "παραπονεμένα λόγια"...

.

πώς να τα πεις τα "ευχαριστώ" !

.

και τα χρόνια καλά!

Gala

επιστροφή

23/1/1989

Dali

.

.

.

.

Σταχυολογήματα

Στα νεανικά του χρόνια, ο Νταλί είναι γνωστό πως συνδέθηκε πιο στενά με τον χώρο του αναρχισμού και του κομμουνισμού

Το 1929, ο Νταλί συνεργάζεται με τον Λουίς Μπουνιουέλ για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους Ανδαλουσιανός Σκύλος. Ο Νταλί βοηθά ουσιαστικά στο σενάριο της ταινίας, η οποία αποτελεί έως σήμερα την πιο καθαρή εφαρμογή του υπερρεαλισμού στον κινηματογράφο.

Στις αρχές της δεκατίας του 1930, ο Νταλί επινοεί επιπλέον την Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, που αποτελεί ένα είδος υπερρεαλιστικής τεχνικής με σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο προς όφελος της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νταλί στηρίζει την μέθοδο αυτή στην ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συνειρμικά, συνδέοντας εικόνες ή αντικείμενα που δεν συνδέονται μεταξύ τους κατ' ανάγκη λογικά. Συνδέεται άμεσα με τον υπερρεαλιστικό αυτοματισμό και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα.

ο Αντρέ Μπρετόν τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω των πολιτικών θέσεων του, κυρίως σε ότι αφορά την υποστήριξη που φαίνεται να παρέχει στον Φράνκο της Ισπανίας. Στα πλαίσια αυτής της διαμάχης, ο Νταλί δηλώνει πως ο ίδιος είναι όλος ο υπερρεαλισμός ενώ ο Μπρετόν επινοεί τον περίφημο αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, Avida Dollars (σε ελεύθερη μετάφραση άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο αμιγώς εμπορικό πνεύμα που κατά τη γνώμη των υπερρεαλιστών είχε αναπτύξει ο Νταλί.

Μοναδικό δείγμα "απειθαρχίας" του Νταλί αποτελεί η στήριξη του στον Λόρκα, του οποίου τα έργα ήταν απαγορευμένα.

.

Νταλί

Αντικαλλιτεχνικό μανιφέστο

Κίτρινο Μανιφέστο

Στο μανιφέστο αυτό, αφαιρέσαμε κάθε ευγένεια από τη συμπεριφορά μας.

Όλες οι συζητήσεις με τους εκπροσώπους της σύγχρονης καταλάνικης κουλτούρας —αρνητικής καλλιτεχνικά, ακόμα κι αν ήταν αποτελεσματική σε άλλα επίπεδα— δεν τελεσφόρησαν. Η ανοχή ή η ευπρέπεια οδηγούν στην παρακμή και την αξιοθρήνητη σύγχυση όλων των αξιών, στις πιο αποπνιχτικές πνευματικές ατμόσφαιρες, στην πιο ολέθρια των επιρροών.
Η βίαιη εχθρότητα, αντιθέτως, παραθέτει με σαφήνεια τις αξίες και τις θέσεις, δημιουργώντας μια υγιεινή κατάσταση πνεύματος.

Εξαλείψαμε κάθε επιχειρηματολογία
Εξαλείψαμε κάθε λογοτεχνία
Εξαλείψαμε κάθε λυρισμό
Εξαλείψαμε κάθε φιλοσοφία, χάριν των ιδεών μας
Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία και η μεγάλη προσπάθεια των σημερινών καλλιτεχνών να την αντικαταστήσουν.
Περιοριζόμαστε στην πιο αντικειμενική απαρίθμηση των γεγονότων.
Περιοριζόμαστε να δείξουμε το θλιβερό και γκροτέσκο θέαμα της σημερινής καταλάνικης πνευματικής ζωής, που λιμνάζει σε μια στενόχωρη και σάπια ατμόσφαιρα.
Προειδοποιούμε όλους εκείνους που δε μολύνθηκαν ακόμη από την πώρωση. Είναι θέμα καθαρά πνευματικής ασηψίας.
Γνωρίζουμε πως δε θα πούμε τίποτε το καινούργιο. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτή είναι η βάση κάθε τι νεκρού σήμερα και κάθε καινοτομίας που έχει τη δυνατότητα να δημιουργηθεί.
Ζούμε σε μια εποχή καινούργια, μιας απροσδόκητης ποιητικής πυκνότητας.
Η χρήση των μηχανών υπήρξε μια επανάσταση για τον κόσμο.
Η χρήση των μηχανών — αντίθεση στον περιστασιακά αναπόφευκτο φουτουρισμό— επιβεβαίωσε την πιο βαθιά αλλαγή που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. να πλήθος ανώνυμο — αντικαλλιτεχνικό — συμπράττει με την καθημερινή του προσπάθεια στην επιβεβαίωση της καινούργιας εποχής, ζώντας την ίδια στιγμή αρμονικά με την εποχή του.

Οι καλλιτέχνες :

Μια μετα-μηχανική κατάσταση πνεύματος βρίσκεται στο στάδιο του σχηματισμού. Σήμερα δημιούργησαν μια καινούργια τέχνη σύμφωνα με αυτή την πνευματική κατάσταση. Σύμφωνα με την εποχή της.

Η κουλτούρα:

Εδώ, ωστόσο, συνεχίζουν να βλασταίνουν ειδυλλιακά. Η σύγχρονη καταλάνικη δε χρησιμεύει για την απόλαυση της εποχής μας. Τίποτα πιο επικίνδυνο, πιο ψεύτικο, πιο νόθο.

Ρωτάμε τους Καταλανούς διανοούμενους:

«Σε τι χρησίμεψε το Ίδρυμα Bernat Metge αν, κατόπιν, συγχέετε την αρχαία Ελλάδα με τις ψευτο-κλασικές χορεύτριες;»
Υποστηρίζουμε ότι οι φίλαθλοι βρίσκονται πιο κοντά στο ελληνικό πνεύμα απ' ό,τι εμείς οι διανοούμενοι.
θα προσθέσουμε ότι ένας φίλαθλος, αμόλυντος από καλλιτεχνικές ιδέες και από κάθε πολυμάθεια, είναι πιο ικανός και πιο κατάλληλος να καταλάβει τη σημερινή τέχνη και ποίηση απ' ό,τι οι κοντόφθαλμοι διανοούμενοι, μπερδεμένοι καθώς είναι από μια αρνητική προκατάληψη.
Για μας η Ελλάδα συνεχίζεται μέσα στο αριθμητικό εξαγόμενο μιας μηχανής αεροπλάνου, μέσα στο αντικαλλιτεχνικό ύφασμα για γκολφ μιας ανώνυμης αγγλικής βιοτεχνίας, μέσα στο γυμνό του αμερικανικού μιούζικ χολ.
Σημειώνουμε πως το θέατρο έπαψε να υπάρχει για ορισμένους και σχεδόν για όλους.
Σημειώνουμε πως τα κονσέρτα, οι διαλέξεις και τα διάφορα τρέχοντα θεάματα θεωρούνται ανάμεσα μας συνώνυμα γενικά με χώρους αποπνιχτικούς και εντελώς πληκτικούς.
Αντιθέτως καινούργια γεγονότα, γεμάτα από μια έντονη χαρά και μια διάχυτη καλοσύνη ξανατραβούν την προσοχή των σημερινών νέων.
Υπάρχει ο κινηματογράφος.
Υπάρχει το στάδιο, το μποξ, το τένις και τ' άλλα αθλήματα.
Υπάρχει η σημερινή λαϊκή μουσική: η τζαζ και ο σύγχρονος χορός.
Υπάρχει το σαλόνι του αυτοκινήτου και της αεροναυτικής.
Υπάρχουν τα παιχνίδια στην παραλία.
Υπάρχουν οι διαγωνισμοί ομορφιάς σε ανοιχτούς χώρους.
Υπάρχει η παρέλαση των μανεκέν.
Υπάρχει το γυμνό κάτω από το ηλεκτρικό φως στο μιούζικ-χολ.
Υπάρχει η μοντέρνα μουσική.
Υπάρχει το αυτοκινητοδρόμιο.
Υπάρχουν οι εκθέσεις τέχνης των μοντέρνων καλλιτεχνών.
Υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο εργοστάσιο και υπέροχα υπερωκεάνια.
Υπάρχει μια αρχιτεκτονική των ημερών μας.
Υπάρχουν εξαρτήματα, αντικείμενα, έπιπλα της σύγχρονης εποχής.
Υπάρχει η μοντέρνα λογοτεχνία.
Υπάρχουν οι μοντέρνοι ποιητές.
Υπάρχει το μοντέρνο θέατρο.
Υπάρχει το γραμμόφωνο, που είναι μια μικρή μηχανή.
Υπάρχει η φωτογραφική μηχανή, που είναι μια άλλη μικρή μηχανή. Υπάρχουν εφημερίδες για μια ταχύτατη και ευρεία πληροφόρηση.
Υπάρχουν εγκυκλοπαίδειες εξαιρετικής πολυμάθειας.
Υπάρχει η επιστήμη σε μεγάλη δραστηριότητα.
Υπάρχει η κατατοπισμένη και τεκμηριωμένη κριτική
Υπάρχουν κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Υπάρχει, τέλος, ένα ακίνητο αφτί σε μια μικρή στήλη καπνού. Καταγγέλλουμε τη συναισθηματική επιρροή των κοινών φυλετικών τόπων του Γκουιμέρα.
Καταγγέλλουμε τη νοσηρή αισθηματολογία που προσφέρεται από τον Ορφέο Κατάλα με το παραγεμισμένο από λαϊκά τραγούδια ρεπερτόριο του, τραγούδια διασκευασμένα και παραποιημένα από τα πιο άσχετα με τη μουσική άτομα, ακόμα και με πρωτότυπες συνθέσεις …
Καταγγέλλουμε την πλήρη έλλειψη νιότης ανάμεσα στους νέους μας.
Καταγγέλλουμε την πλήρη έλλειψη αποφάσεων και τόλμης.
Καταγγέλλουμε το φόβο για το καινούργιο, για τις λέξεις, για τον κίνδυνο του γελοίου.
Καταγγέλλουμε τη σάπια ατμόσφαιρα των φιλικών κύκλων και τις προσωπικότητες που δημιουργούν στην τέχνη.
Καταγγέλλουμε την πλήρη έλλειψη γνώσεων των κριτικών πάνω στην τέχνη του σήμερα και την τέχνη του χθες.
Καταγγέλλουμε τους νέους που επιζητούν να επαναλάβουν την αρχαία ζωγραφική.
Καταγγέλλουμε τους νέους που επιδιώκουν
Καταγγέλλουμε να μιμηθούν την αρχαία λογοτεχνία.
Καταγγέλλουμε την αρχιτεκτονική του στιλ.
Καταγγέλλουμε τη διακοσμητική τέχνη που δεν ακολουθεί την τυποποίηση.
Καταγγέλλουμε τους ζωγράφους σκεβρωμένων δέντρων.
Καταγγέλλουμε τη σύγχρονη καταλάνικη ποίηση, φτιαγμένη από τους πιο αναμασημένους τύπους.
Καταγγέλλουμε τα καλλιτεχνικά δηλητήρια μιας παιδιάστικης χρήσης του τύπου «Ζόρντι»". (Για τη χαρά και την αντίληψη των παιδιών τίποτε πιο τέλειο από τον Ρουσό, τον Πικάσο, τον Σαγκάλ...)
Καταγγέλλουμε την ψυχολογία των μικρών κοριτσιών που τραγουδούν «Ρόζο, Ρόζο...»
Καταγγέλλουμε την ψυχολογία των μικρών αγοριών που τραγουδούν «Ρόζο, Ρόζο...»

ΤΕΛΙΚΑ, ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΩΝ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ:

ΠΙΚΑΣΟ, ΓΚΡΙΣ, ΟΖΕΝΦΑΝΤ, ΚΙΡΙΚΟ, ΧΟΥΑΝ, ΜΙΡΟ, ΛΙΠΣΙΤΣ, ΜΠΡΑΝΚΟΥΖΙ, ΑΡΠ, ΛΕ ΚΟΡΜΠΙΖΙΕ, ΡΕΒΕΡΝΤΙ, ΤΡΙΣΤΑΝ ΤΖΑΡΑ, ΠΟΛ ΕΛΥΑΡ, ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ, ΡΟΜΠΕΡ ΝΤΕΣΝΟΣ, ΖΑΝ ΚΟΚΤΟ, ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ, ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ, ΜΑΡΙΤΕΝ, ΡΕΝΑΛ, ΖΕΡΒΟΣ, ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ, ΣΑΛΒΑΝΤΟΡ ΝΤΑΛΙ, ΣΕΜΠΑΣΤΙΑ ΓΚΑΣ, ΛΟΥΙΣ ΜΟΝΤΑΝΙΑ.

(Συγχωρέστε κανένα μικρολάθος...

κουτουλάω από νύστα...

λίγη ώρα πριν από την τελευταία συνδικαλιστική...)

".............................

κι αγιά θαλασσινή..."

je ne bouge pas

Ακίνητη

Αμετακίνητη

Προτείνω να δούμε :

Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου 2007, 11 μμ. στη ΝΕΤ

"Οι επαναστάτες της Οαχάκα"
Mεξικό 2006

EXANDAS ,
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Διαβάζω λίγη από την εισαγωγή, στο διαφημιστικό της εκπομπής:

"Tι θα μπορούσε να ωθήσει νοικοκυρές, φοιτητές, εργάτες, θρησκευόμενους, επιστήμονες, αγρότες, ιθαγενείς και μη ιθαγενείς, άνεργους, οργισμένους εφήβους και φιλήσυχα γεροντάκια, να βρεθούν πίσω από το ίδιο οδόφραγμα με μια πέτρα στο χέρι; Τι θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο να καταλάβουν την πόλη τους και να συζητούν όλοι μαζί σε ανοιχτές συνελεύσεις τη δημιουργία των νόμων και του Συντάγματος που θα ορίζει τη ζωή τους;
Τον Μάιο του 2006, 70.000 δάσκαλοι της Πολιτείας Οαχάκα του Μεξικού ξεκίνησαν μια ειρηνική διαμαρτυρία με αίτημα την αύξηση των πενιχρών μισθών τους και την αναβάθμιση των συνθηκών εκπαίδευσης. Ζητούσαν το κράτος να παρέχει στους ξυπόλυτους και υποσιτισμένους μαθητές τους παπούτσια ώστε να μπορούν να διασχίσουν τα βουνά για να φτάσουν στο σχολείο, και πρωινό γεύμα ώστε να μην ζαλίζονταν κατά τη διάρκεια του μαθήματος."


Όταν αφίνουμε λίγο παράμερα τον εαυτό μας, μπορούμε να ακούμε τα βάσανα του κόσμου...

Το 1982, πρωτοδιόριστη σε τόπο ορεινό, "απάνω στα ψηλά βουνά...", με δύσκολη πρόσβαση, έβλεπα κάποια παιδιά, να έρχονται δυό ώρες δρόμο με τα πόδια στο σχολείο ! και μετά το σχολείο, στα πρόβατα...
... από τότε, πολλές φορές είδαμε και ζήσαμε το άδικο...

Γι αυτό, "παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας..."

Κι η λέξη Insurreccia , ορθά γράφει ...

Έχω στον τοίχο μια φωτογραφία σου, στο σπίτι της Αθήνας, με κοντά πανταλόνια, λευκά σοσονάκια, καλογυαλισμένα παπούτσια, άσπρο πουκάμισο με γιακά φρουφρού, και μαλλί μάλλον με την ψιλή κουρεμένο. Στο λαιμό σου ο χρυσός σταυρός.
Τα κοσμήματα όλα τα κράτησα εγώ, και τον χρυσό σου σταυρό, με το όνομα όμορφα σκαλισμένο πάνω, καλλιτεχνικά, πλαγιαστά γράμματα, Αντώνης, όταν γεννήθηκαν οι δίδυμοι, τον χάρισα σ’ αυτόν που θα παιρνε τ’ όνομά σου.
Καμιά φορά, όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, μπερδεύομαι. Νομίζω πως είσαι εσύ το παιδί κι εγώ ο γονιός. Πώς μπορεί ένας τόσος δα μικρός ανθρωπάκος, να είναι ο γονιός; Εγώ είμ’ εδώ, μεγάλη, μάνα, έτοιμη να σε προστατέψω…
Μετά, στη φωτογραφία, βλέπω πιο πίσω τη δική σου μάνα. Έτσι, απ’ τη δική σου μάνα, προσδιορίζομαι κι εγώ. Εκείνη, εσύ το παιδί της, κι εγώ το δικό σου.

Μεγάλωσα όμως και ξέρω τώρα, πως καμιά σημασία δεν έχουν οι ρόλοι.
Και τι θα άλλαζαν, άραγε οι ρόλοι, στη στοργή; Στη στοργή που δίνει ο καθένας στον άλλο;
Εσύ, απ’ όποια θέση κι αν έπαιζες, θα τα βγαζες πέρα.
Κι εγώ, από κοντά, ολοένα στην προσπάθεια…
«Περπάτα όρθια!» έλεγες, κι εγώ, μπουσούλαγα…
Παρ’ όλ’ αυτά, το ξέρω, όπως εσύ θα ενεργούσα...

Κι εγώ, θα σ’ ανέβαζα προσεχτικά στην ταράτσα, τα βράδια, να κοιτάμε τ’ αστέρια.
Κι εγώ, θα σ’ άφινα να λασπουριάζεις και να μου καταστρέφεις τις τριανταφυλλιές.
Κι εγώ, θα σου δινα την τελευταία δραχμή μου, να μη νιώσεις άσχημα κοντά στ’ άλλα παιδιά.
Κι εγώ, θα ρχόμουνα να σε μαζέψω απ’ τις ολονυκτίες.
Κι εγώ, θ’ αψηφούσα για σένα τον κόσμο όλο.

Και τι ωφελεί, να τα λέμε τώρα;
«Κοιμήσου, κορίτσι μου», θα νοιαζόσουνα απόψε… «έχεις δουλειά το πρωί… πώς θα σηκωθείς;»
Και σκέφτομαι απλά, πως είναι ο δεύτερος Γενάρης,
που δεν υπάρχεις εκεί, να ρωτάς : «έχεις δουλειά το πρωί, παιδί μου… πώς θα σηκωθείς»…

Σαν σήμερα

Μόλις 32 χρόνια
μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου
(που σηματοδοτεί το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης)

και μια μέρα ακριβώς σαν σήμερα,
πριν 148 χρόνια

(13 Γενάρη 1859)

γεννήθηκε ο Κωστής Παλαμάς

Ν’ ανοίξουν κάμε αγνάντια μου
Άλλοι δρόμοι, άλλοι νόμοι…

Μοναξιά, σκέπη ολόβαθη
Των θείων και των θηρίων,
Κάτι σαλεύει μέσα σου
Σα λαός μυστηρίων.

Κάμε κάτου απ’ τον ίσκιο σου
Και μες στην αγκαλιά σου
Να βλέπω με τα μάτια σου
Να γρικώ με τ’ αυτιά σου,

Να μιλώ με τα λόγια σου.
Κράτα μ’ έξω απ’ τα πλήθη,
Δώς μου του θείου τον έρωτα
Και του θηρίου τη λήθη!

...................................................






Όταν ξεσπερμεύονται οι λαοί
Και ξεθεμελιώνονται οι πατρίδες,
Μέσα στων πολέμων τη βοή
Κι έξω και παράμερα, δεν είδες;

Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί,
Κι ενώ κάτου από τα πόδια τους τραντάζει
Κι ενώ σειέται και χαλιέται γύρω η γη
Τίποτε, θαρρείς, δεν τους ταράζει

Σα ν’ ακολουθάνε μυστική
Μ’ ένα Κύριον αφανέρωτο ομιλία
Γυρτοί, ασάλευτοι, και σαν εκστατικοί
Στα λειτουργικά τους τα βιβλία

Όλοι γύρω τους, και γέροι και παιδιά
Και οι γυναίκες, τ’ άρματα στα χέρια,
Μόνο εκείνοι –αχτύπητη η καρδιά-
Με τα χέρια ανάερα προς τ’ αστέρια

Άδεια δεν είναι τα χέρια τους, κρατάνε
Τα πουλιά τα μαντικά της προσευχής,
Και την πρώτη ορμή, τους δίνουν και πετάνε
Προς τους θρόνους της Ιδέας και της Ψυχής

Καίει φωτιά σ’ ένα βωμό, ο βωμός
Φροντισμένος από κείνους και δε σβύνει.
Θα περάσουν κι ο θυμός κι ο χαλασμός,
Μα ο θνητός, ορθός ή χάλασμα, θα μείνει

Στου βωμού τη θεία φωτιά θα πάει ξανά,
Όπου η Πίστη, η Τέχνη, ο Λόγος, η Σοφία.
Στα παντοτινά Ωσαννά!
Στα λειτουργικά βιβλία.

Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί,
Λαοί τριγύρω τους, με τ’ άρματα στα χέρια
Και χαλιέται η γη, και ρυάζεται η σφαγή.
Με τα χέρια εκείνοι, ανάερα προς τ’ αστέρια

Όμως, όσο κι αν ασάλευτοι φαντάζουν
Στους χορούς των Ερινύων και των Κυκλώπων,
Τα υψωμένα χέρια τρέμουν και σπαράζουν
Σαν απ’ όλη τη λαχτάρα των ανθρώπων

Και τα μάτια τους κι ας φαίνονται δεμένα
Σαν αδάκρυστα, με μια υπερκόσμια φέξη.
Είναι από το δάκρυο θολωμένα
Το πικρότερο, που δεν μπορεί να τρέξει

Όταν ξεσπερμεύονται οι λαοί
Και ξεθεμελιώνονται οι πατρίδες,
Μέσα στων πολέμων τη βοή
Κι έξω και παράμερα, δεν είδες;

Διορθωμένο κείμενο…
Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε πίσω

στις σελίδες του blog,
στο κείμενο με ημερομηνία

15 Νοέμβρη 2006.

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς,
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης,
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

VIA CULTURA...

-Cultura interattivα-

1

..."Βεβήλωσαν

τον τάφο

Καζαντζάκη"...

Πώς να την παλέψεις αυτήν την κοινωνία;... Με τι τρόπους;...

Με τον πολιτισμό

και τον πολιτικό πολιτισμό!...

Προτείνω να πάρουμε την "Ασκητική" του Καζαντζάκη

και να τη μάθουμε όλη απ' έξω... Mot à mot...

"Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε κι ας μην υπάρχει αφέντης , σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες.

Το αμπέλι τούτο της γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας."

via cultura...

2

Jean-Pierre Vernant

-έφυγε ο Γάλλος Ελληνιστής διανοούμενος-

Jean-Pierre Vernant, né en 1914 à Provins , historien et anthropologue français, spécialiste de la Grèce antique et plus spécialement des mythologie grecque . Il est professeur honoraire au Collège de France .

Biographie

Il suit d'abord des études de philosophie et est reçu premier à l' agrégation , dans cette discipline, en 1937 . Adhérent aux Jeunesses communistes , il entre dans la résistance intérieure française pendant la Seconde Guerre mondiale : il rejoint le réseau Libération-Sud, fondé par Emmanuel d'Astier de la Vigerie . Par la suite, il commande les Forces françaises de l'intérieur de Haute-Garonne sous le pseudonyme du « colonel Berthier ». Il est compagnon de la Libération . Après la guerre, il demeure au sein du Parti communiste français . Il est membre du comité de parrainage de la Coordination française pour la Décennie de la culture de paix et de non-violence. Influencé par Louis Gernet , il se tourne vers l'anthropologie de la Grèce antique quand il entre au CNRS , en 1948 . Dix ans plus tard, il devient directeur d'études à l' EHESS . Spécialiste de la Grèce antique , il s'est souvent exprimé sur ce qu'il ya de commun mais aussi de différent entre les Grecs et nous, notamment en ce qui concerne la pratique de la démocratie . Il reçoit la médaille d'or du CNRS 1984 . En 2002 , il est fait docteur honoris causa de l'Université de Crète.

Œuvre

Publications choisies : - La mort dans les yeux,Paris, Pluriel, 1998 ; - Mythe et société en Grèce ancienne, Maspero, 1974, et La Découverte, 1988 ; - Mythe et pensée chez les Grecs, Paris, Maspero, 1981, et La Découverte, 1983 ; - L’individu, la mort, l’amour - Soi-même et l’autre en Grèce ancienne, Gallimard, 1989 ; - Entre mythe et politique, Paris, Seuil, 1996 ; - avec Marcel Détienne , Les ruses de l’intelligence - La mètis des Grecs, Paris, Flammarion, 1974 ; - en collaboration avec Pierre Vidal-Naquet , Mythe et tragédie en Grèce ancienne, I et II, Maspero, 1972. de:Jean-Pierre Vernant - Les origines de la pensée grecque, Paris, PUF, 1962 ;

3
"Άμεση αποκατάσταση χρειάζεται η ιστορική οικία του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Χαλέπα των Χανίων, όπου εδρεύει το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Βενιζέλος".

"Ο Βενιζέλος της Κρήτης - Οι ρίζες, η οικογένεια

"Φώς του η Αθήνα, δρόμος του η Κρήτη"

Κ. Παλαμάς

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος γεννήθηκε το 1864, στις Μουρνιές, ένα μικρό ανθοστόλιστο χωριό έξω από τα Χανιά της Κρήτης.
Ήταν δύο μόνο χρόνια πριν από την Μεγάλη Επανάσταση της Κρήτης και το ολοκαύτωμα του Αρκαδιού του 1866-69 και "[...] με το να τύχει να γεννηθεί Κρητικός," όπως γράφει ο Ν. Καζαντζάκης, "σε μια κρίσιμη στιγμή που μάχουνταν η Κρήτη να λευτερωθεί, ένιωσε από μικρό παιδί πως στον κόσμο υπάρχει ένα αγαθό πιο πολύτιμο από τη ζωή, πιο γλυκό από την ευτυχία, η λευτεριά".
Η οικογένεια του γαλουχήθηκε με το πνεύμα και το νόημα της κρητικής οικογενειακής παράδοσης. Τον Ελευθέριο μεγάλωσε "η σωφροσύνη του λογίου εμπόρου πατρός του..." Κυριάκου και "τον έθρεψε το γάλα της θερισιανής μάνας του Στυλιανής Πλουμιδάκη....". Και βέβαια, "...Τον διεμόρφωσε η Κρήτη, με την Ιστορίαν και τους αγώνας της, το διαρκές αυτό υφαίστειον δράσεως και πατριωτισμού, ενεργείας και περισκέψεως".
Ήταν, η πεδιάδα των Χανιών και το λιμάνι της Σούδας, η Μαλάξα, η Χρυσοπηγή, οι Μουρνιές, που είδε το πρώτο φως, η εκκλησιά του Αγίου Ελευθερίου όπου βαφτίστηκε Ελευθέριος ....
Ήταν τα ψηλά και χιονισμένα Λευκά Όρη, το ηρωικό Θέρισο, η ρίζα της μητέρας του κι ο τόπος της πρώτης του ανταρσίας ......
Κι ήταν, η πόλη τα Χανιά, ο τόπος της ζωής του, η πόλη που ξανάχτισαν οι Ενετοί, στα ερείπια της αρχαίας Κυδωνίας, εκεί που άφησαν τα ίχνη τους οι Γενουάτες και οι Βυζαντινοί, για να την ισοπεδώσουν αργότερα οι Γερμανοί....
Ήταν όμως, και τα μοναστήρια και οι εκκλησιές με τις ξεθωριασμένες παλαιές εικόνες που θυμίζουν την δόξα της κρητικής ζωγραφικής. Αλλά και το ταπεινό κτίριο του Ελληνικού σχολείου, όπου φοίτησε μικρό παιδί ο Ελευθέριος.
Κι ήταν η παλιά πόλη, μέσα από τα βενετσιάνικα τείχη, στον Τοπανά, εκεί όπου το πατρικό του σπίτι, τα παιδικά χρόνια και τα νεανικά του όνειρα. Εκεί γνώρισε την πρώτη του γυναίκα τη Μαρία, εκεί ο γάμος του και η ατυχία που τον σημάδεψε ... Πάνω στο "Καστέλλι" το διοικητήριο, τα δικαστήρια, εκεί εμφανίστηκε ως δικηγόρος και πληρεξούσιος … Κι ύστερα το σπίτι του, στο "μακρινόν προάστειον" την Χαλέπα, χωρίς καν "αμαξητόν δρόμον" να επικοινωνεί με τα Χανιά …
Ήταν, τότε, μια εποχή που, αν και ο κρητικός πολιτισμός παρέμενε πληγωμένος από τα δεινά των κατακτητών, ο Ερωτόκριτος και τα ριζίτικα τραγούδια δεν έλειπαν από τα χείλη των κρητικών και η ορθόδοξη παράδοση ήταν ακμαία.
Οι γυναίκες της Κρήτης συνέχιζαν να γεννούν, να διατηρούν τα έθιμα, να υφαίνουν και να στολίζουν τα σπίτια τους και να γαλουχούν τα παιδιά τους, στο πνεύμα και το νόημα του νοικοκυριού και της τιμιότητας, όπως ακριβώς, το γάλα της θερισιανής μάνας του Βενιζέλου.
Ο Κύρης του είχε την καταγωγή από το Μυστρά της Σπάρτης. Πρόγονος του είχε καταφύγει στα Κύθηρα, κι ο πατέρας του Κυριάκος ήρθε στα Χανιά. Τρεις αδελφοί του Κυριάκου είχαν θυσιαστεί στον αγώνα του Εικοσιένα. Ίσως, μέσα του ζούσε Σπαρτιάτης πρόγονος με τις αναμνήσεις του Μυστρά και των τελευταίων Παλαιολόγων.
Κι ίσως στο συνδυασμό αυτό να οφείλεται "το δωρικό ύφος, η ακαμψία αλλά και το πολυμήχανον της ιδιοσυγκρασίας του νέου ανθρώπου".
Ο νεαρός Βενιζέλος ένιωθε στην καθημερινή του ζωή, το βάρος του Τούρκου κατακτητή και τη δεινή Οθωμανική καταπίεση. Ζούσε, ακόμη, την ψυχολογία των συμπατριωτών του επαναστατών.
"... Αν είχε γεννηθεί", όπως υποστηρίζει ο Τωμαδάκης, "σε οποιαδήποτε άλλη επαρχία του ελευθέρου Βασιλείου, δεν θα αντελαμβάνετο ούτε τους Τούρκους, ούτε τους Ευρωπαίους υποστηρικτάς της ακεραιότητος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως τους αντελήφθη υπό την σκιάν του Ψηλορείτη και εις την μικράν διπλωματικήν κονίστραν της Χαλέπας …".

Από τις Μουρνιές στη Χαλέπα

Ο Ελευθέριος ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας του. Μεγαλύτερα αδέλφια του, η Μαρία, η Ελένη, η Αικατερίνη, ο Αγαθοκλής και μικρότερο η Ευανθία. Η οικογένεια του Κυριάκου Βενιζέλου, κατά την επανάσταση του 1866 εξ αιτίας των τουρκικών διώξεων, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι των Μουρνιών και να εγκατασταθεί στη Σύρο. Ξανάρθε στα Χανιά, γύρω στο 1872, όταν δόθηκε αμνηστία στους επαναστάτες. Ο Κυριάκος ήταν έμπορος. Είχε κατάστημα υαλικών στην παλιά πόλη μέσα από τα τείχη, στη σημερινή οδό Χάληδων στον αριθμό 7. Επειδή η παραμονή στις Μουρνιές, έξω από το φρούριο της πόλης στην εποχή της τουρκοκρατίας δημιουργούσε δυσκολίες, διατηρούσε σπίτι και στον Τοπανά, κοντά στο κατάστημα του στον ίδιο δρόμο, την οδό Χάληδων στον αριθμό 56.
Αργότερα ο Κυριάκος Βενιζέλος απόκτησε το κτήμα και το σπίτι στο "μακρινόν προάστειον", την Χαλέπα, χωρίς καν "αμαξητόν δρόμον" να επικοινωνεί με τα Χανιά. Στη Χαλέπα το κλίμα ήταν καλύτερο. Εκεί άλλωστε κατοικούσε η εκλεκτότερη μερίδα των "πολιτών της πρωτεύουσας". Και βέβαια στη Χαλέπα ήταν συγκεντρωμένα τα Γενικά προξενεία και τα κονσολάτα των Μεγάλων Δυνάμεων, η μετέπειτα "μεγάλη διπλωματική σχολή η οποία εξεπαίδευσε τον Ελευθέριον Βενιζέλον".
Ο Κυριάκος, το 1876 αγόρασε την έκταση (περίπου 2200 m2) και άρχισε να κτίζει το σπίτι του το 1877. Η κατασκευή του σπιτιού ολοκληρώθηκε περί το 1880 και η οικογένεια μεταστεγάστηκε πλέον εκεί, όπου είναι και σήμερον το γνωστό αρχοντικό των Βενιζέλων. Το σπίτι της Χαλέπας από την αρχή χτίστηκε διώροφο. Είχε τους βοηθητικούς χώρους στο ισόγειο και τη μεγάλη αίθουσα υποδοχής στον όροφο, όπου σήμερα τα μεσημβρινά υπνοδωμάτια. Η επικοινωνία γινόταν με εσωτερική ξύλινη σκάλα, όπως και σήμερα, υπήρχε όμως και εξωτερική είσοδος στον όροφο κατ' ευθείαν από τον κήπο με μια πέτρινη σκάλα με δύο σκέλη. Ο μεγάλος κήπος που το περιέβαλλε και το αμπέλι φυτεύτηκαν τότε. Και αργότερα ο κήπος αυτός με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα λουλούδια, τις τριανταφυλλιές, τα οπωροφόρα δέντρα, τ' αμπέλι, τις ελιές, που ο πατέρας δεν πρόλαβε να χαρεί, ήταν η μεγάλη αγάπη του γιου, που τον φρόντιζε προσωπικά και σχολαστικά ακόμη και από την εξορία του. Όλο το κτήμα προστάτευε ένας ψηλός ξύλινος φράκτης.
Ο πατέρας του Ελευθερίου, ο Κυριάκος, δεν έζησε πολύ σ' αυτό το σπίτι. Δεν το χάρηκε. Πέθανε γρήγορα, το 1883 στις Μουρνιές, εκεί όπου κι εκείνος είδε το πρώτο φως.
Ο Ελευθέριος, ο οποίος, ως παιδί τα πρώτα "μαθήματα στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, διήκουσε" στη Σύρο, μέχρι το 1872 ή '73, όταν η οικογένεια του επέστρεψε στα Χανιά, φοιτά στην Ελληνική Σχολή Χανίων, στο Μεϊντάνι Χαλέπας, πλάι στον Άγιο Νικόλαο, από όπου πήρε και το ενδεικτικόν του το 1874. Κατόπιν, φοιτά για δύο γυμνασιακά χρόνια (1877-9) στη σχολή Αντωνιάδη στην Αθήνα, ως οικότροφος, και ένα χρόνο, τον τελευταίο, στην Ερμούπολη Σύρου, απ' όπου και το Απολυτήριο του, το 1880. Το 1881 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διαμένει με παρέα κρητικών φοιτητών στην οδό Χαρ. Τρικούπη, που λεγόταν τότε Πινακωτών και τον επόμενο χρόνο μένει σ' ένα σπίτι στην οδό Ομήρου περίπου για πέντε χρόνια, δηλαδή σ' όλη τη διάρκεια των σπουδών του, μέχρι το Γενάρη του 1887.
Με το θάνατο του πατέρα του, διακόπτει τις σπουδές του και επιστρέφει στο υαλοπωλείο του πατέρα, για να εργαστεί και να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Επιστρέφει όμως στην Αθήνα το 1885 αποφασισμένος να πάρει το δίπλωμα του. Κι ύστερα από δύο χρόνια το 1887 έρχεται στα Χανιά διπλωματούχος.

Από άρθρο της Ζωής Μητσοτάκη,

Μέλους του Δ.Σ. του Εθνικού Ιδρύματος "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος"

Mégève

ensoleillée

(sans soleil) !

.

.

Μη με μαλλώνεις !
Να το…

Πριν λίγο καιρό…

Ματθίλδη mio,

Τελικά, δεν έχω καταλάβει…
Το θέλεις το χειροκρότημα ή μήπως, σε φέρνει σε δύσκολη θέση;
Έχεις αέρα, δε λέω… Μου μπήκε όμως η υποψία, -ανησυχία θα λεγα-, όταν σε είδα, κάθε φορά στο χειροκρότημα, να σφίγγεις αμήχανα τα ντελικάτα χέρια κι εκείνη η αριστερή γάμπα που κρεμόταν απ’ το σκαμπώ, να στριφογυρνάει ξανά και ξανά σε ημικύκλια…
Να σου πω, ξέρεις πώς δεν πολυγουστάρω τα χειροκροτήματα…
Σπάνια χειροκρότησα τους διάφορους, για παράδειγμα, αρχηγούς, υπαρχηγούς, οπλαρχηγούς, ομιλούντες κ.τ.λ.
Γι αυτό, και οι επαγγελματίες χειροκροτητές (you know…), πάντα, με κοίταζαν και με κοιτάνε καχύποπτα, με μισό μάτι… αλλά, τέλος πάντων, η τέχνη, μωρό μου, είναι άλλο πράγμα…

Εδώ, παιδούδα μου, μιλάμε με όρους καρδιάς. Πώς να μη χειροκροτάς;

Αυτή τη φορά, δεν έκλαψα, όσο κι αν με κοίταζες, απλά, σε καμάρωσα και τραγούδησα… Εξ ου και το απρόοπτο…
... Μετά απ’ αυτό, η Voula κόντεψε να πέσει απ’ το σκαμπώ, (απ’ τα γέλια βέβαια…), κι εγώ "έβαλα όπισθεν", κι άλλαξα θέση…
Άλλο… Καλή η σαγκρία. Περίπου σπιτική…
Συμφωνώ με το σύστημα να κάνεις προσωπικές αφιερώσεις. Ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους…
Το «φιλαράκι», πάντα δικό μου, και πάντα να με εκφράζει, ασφαλώς, το εισέπραξα!… όμως είπατε κι άλλα, πολλά και όμορφα.
Δίνω προτάσεις ξεκάρφωτες, όπως τις θυμάμαι :
-«μόνη ξανά δε θα σ’ αφίσω, να μη μ’ αφίσεις μόνο ποτέ»…
-«νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με…
…μαργαριταρένια μου και φεγγαρολουσμένη,
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε»…
-«τα ήσυχα βράδια…»
-«…πες, αν φοβήθηκες,
τόσο που ανοίχτηκα»…
-«τις νύχτες
θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ δε σου κανε κανείς»…
-«αν θες ν’ αγιάσεις, πρέπει ν’ αμαρτήσεις»…
και
το τρομερό (!)
-«κουβέντα θ’ ανοίξουμε τώρα
για τι είναι καλό
και τι είναι κακό
ξεκίνα παιδί μου,
προχώρα,
δεν είναι για φόβο
και για πανικό»…
Τέλος,
Βγάζετε πολύ καλά, ερασιτεχνικά πράγματα!
Δε λέω να παραμελήσεις τα υπόλοιπα, προχώρησέ το όμως κι αυτό, όσο γίνεται…

Μόλις επιστρέψεις, θα σε παραλάβω - αναλάβω…
Ζήσε έντονα το ταξίδι, μικρή μου Würtzbourgerin (δεν είμαι καθόλου σίγουρη για την κατάληξη)…
Κι επειδή δεν έχω αυτή τη στιγμή φωτό από Würtzbourg, έχω αναρτήσει, τι άλλο;
Ma Mégève, ensoleillée !

-για την ακρίβεια, έχω αρκετές φωτό Würtzbourg 1985, η Αννα ενός χρόνου, κι εσύ ακόμα στην κοιλιά της μάνας σου, στα χιόνια, στο κάστρο κ.τ.λ., -ας μην ανοίξω τώρα, το ντουλαπάκι με τις θύμησες -, χωλαίνω όμως από τεχνολογικές γνώσεις, κι αδυνατώ αυτή τη στιγμή να σκανάρω και να τις περάσω… Κάποια στιγμή, ίσως το κάνω-.

Per te.

να επαναληφθεί...

10 Γενάρη 1991

έφυγε ο ηθοποιός

Δημήτρης Μυράτ

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε

(πρόλογος)

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μυράτ

Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό.

Είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ.

Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν

είναι τα παιδιά που μας κοιτούν

έτσι που εσείς - καθώς κι εγώ

αφήνουμε την ωρα να πηγαίνει μόνη της

Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό

είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ

είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας

είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας

τέλος - είναι η αγάπη σας

Για μας...

Δευτέρα 8 Γενάρη 1958


Ο Φιντέλ Κάστρο και
οι σύντροφοί του
μπαίνουν νικητές
στην Αβάνα

Για τον Τσε.

Καββαδίας Νίκος


Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα
Έλεγε η μάνα του παιδιού: Καμάρι μου, κοιμήσου
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν

Χοσέ Μαρτί, Κόνδορας πάει και χαμηλώνει
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια

Τετάρτη, 3 Γενάρη 2007

Όχι, δεν μπέρδεψα τις ημερομηνίες...

.

.

.

(Τετάρτη, 3 Γενάρη του '11, έφυγε

ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Δεν πρόλαβα προχτές να το γράψω... Να το, σήμερα!)

.

.

.

Χριστέ μου, δώστου τη χαρά,

τη μόνη που μπορούσε

να σου ζητήσει, απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του.

Κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε,

σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του.

.

.

.

Το παρακάτω κείμενο, το γράφει για τον Παπαδιαμάντη η Μυρτιώτισσα:

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Τελευταίος χρόνος στην Αθήνα

Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος διηγηματογράφος της εποχής του, αλλά και όλων των εποχών. Μ’ ελάχιστα τεχνικά μέσα ανέβασε το έργο του στην απόλυτη τελειότητα. Είναι ο πιο απλός, ο πιο ταπεινός, ο πιο ανθρώπινα ειλικρινής συγγραφέας που έβγαλε ο τόπος μας.
Στο έργο του μιλεί αποκλειστικά και μόνο για τους “ανθρώπους του”, γι’ αυτούς που τους αισθάνεται τέλεια δικούς του, και μας μιλεί γι’ αυτούς όπως ποτέ κανένας πατέρας δε μίλησε για τα παιδιά του. Είναι άπειρη η στοργή που τους έχει. Έξω όμως απ’ αυτόν τον κόσμο των ταπεινών, τίποτ’ άλλο σχεδόν δεν τον ενδιαφέρει. Θα ’λεγε κανείς πως δεν πρόσεξε τίποτ’ άλλο, πως δεν έριξε ούτε καν μια ματιά στις άλλες τάξεις των ανθρώπων.
Η προσοχή του κι όλη του η αγάπη συγκεντρώθηκε στο νησί του. Το τοποθέτησε στο πρώτο πλάνο της ζωής, και το έργο του αντλεί απ’ αυτό τη λαμπρότητά του. Απ’ τη φτώχεια του νησιώτη πλουτίζεται, απ’ την άγια του υπομονή στη δυστυχία και στο θάνατο στεριώνεται, απ’ την αγνότητα της Σκιαθίτισσας κοπέλας εξαϋλώνεται, και φτάνει εκεί όπου λίγοι κατάφεραν να φτάσουν.

.
Γνώρισα τον Παπαδιαμάντη από κοντά μόνο τον τελευταίο χρόνο που βρισκότανε στην Αθήνα. Κάποιος φίλος τον έφερε στο σπίτι μας ένα βράδυ, μα κι ο ίδιος απορούσε πως τον κατάφερε, αυτόν τον απόμονο, τον απρόσιτο άνθρωπο, να πάει σε σπίτι ξένο και σ’ ανθρώπους έξω απ’ τη δική του “οικογένεια”.
Ωστόσο τον κατάφερε, κι από τότε, ίσως γιατί μας βρήκε απλούς και της αρεσκείας του, ερχότανε πότε πότε κατά τις εννιά το βράδυ.
Καθότανε πάντα παράμερα με σταυρωμένα στο στήθος τα χέρια, με σκυμμένο το κεφάλι, και μου έδινε την εντύπωση σα να ’λεγε από μέσα του μια προσευχή.
Σπάνια μιλούσε. Εγώ τον θαύμαζα και τον αγαπούσα πολύ από τότε, δύσκολα όμως κατάφερνα ν’ ανοίξω κουβέντα μαζί του.
Ένα βράδυ μου είπε ξαφνικά:
-Έμαθα πως τιμάτε διά της προστασίας σας τη “Φόνισσα”.
Τον κοίταξα κατάπληκτη. Αν δεν τον ήξερα τόσο απλό και ταπεινόν άνθρωπο, θα ’λεγα πως με κορόιδευε.
-Έχει ανάγκη αυτό το αριστούργημα από προστασία, και μάλιστα δική μου; του απάντησα.
Ένα πικρό χαμόγελο φώτισε για μια στιγμή το πρόσωπό του, κι αμέσως έσβησε.
Έν’ άλλο βράδυ, βροχερό και κρύο, του δώσαμε ένα φλιτζάνι τσάι για να ζεσταθεί, μα δεν το δέχτηκε. Το έσπρωξε με κάποιαν απέχθεια, και μας είπε απλά: “Δεν το συνηθίζω”. Ίσως γιατί είναι φράγκικο ποτό, σκέφτηκα, και τ’ άλλο βράδυ του ετοιμάσαμε ζεστή φασκομηλιά. Με πόση ευχαρίστηση, θυμάμαι, τη ρούφηξε μονομιάς.
Ήταν σιωπηλός, όταν όμως θίγαμε κάτι που τον ενδιέφερε ή που τ’ αγαπούσε, μιλούσε συνεχώς για καμπόση ώρα, με μια φωνή σιγανή, ψιθυριστή θα ’λεγα, που μου φαινότανε σα να ’ρχόταν από πολύ μακριά.
Σύχναζε τότε στο Μοναστηράκι, γιατί εκεί κοντά ήταν ένα μικρό εκκλησάκι όπου πήγαινε κι έψελνε ταχτικά.
-Μπορείτε και γράφετε στο καφενείο; τον ρώτησα.
Σήκωσε τότε το κεφάλι του κι άρχισε να μας μιλεί για το περίφημο εκείνο καφενείο του Μοναστηρακιού, πλέκοντας το εγκώμιο του καφετζή με θέρμη, σα να ήταν καμιά προσωπικότητα ξεχωριστή.
-Μου δίνει καμιά φορά χαρτί και γράφω. Είναι άνθρωπος του Θεού.
Ώστε αυτό ήταν! Ας είν’ ευλογημένος στον αιώνα ο αγαθός εκείνος καφετζής! Ίσως χωρίς αυτόν πολλά απ’ τα γοητευτικά του ανιστορίσματα δε θα ’βλεπαν το φως…
Κατά τις δέκα σηκωνόταν να φύγει. Νύσταζε. Μεγάλη κούραση τον κρατούσε πάντα. Έσφιγγε λίγο το σκοινί που έζωνε τη μέση του, μας έδινε το χέρι, και με ύφος μαθητή που ντρέπεται για κάποια αταξία, μας έλεγε:
-Καλή σας νύχτα, και να μου συγχωρείτε τας ελλείψεις μου.

.
Όταν ήταν να φύγει για τη Σκιάθο, ήρθε μόνος του αυτή τη φορά για να μας αποχαιρετήσει. Η φωνή του είχεν έναν αλλιώτικο τόνο, ήταν θερμή και πολύ συγκινημένη.
Μας κάλεσε να πάμε στο νησί του, όπου θα μας φιλοξενούσε στο σπιτάκι του.
-Σεις οι γυναίκες θα κοιμάστε σε ρούχα φτωχικά μεν πλην πολύ καθαρά. Εμείς οι άντρες μπορούμε να κοιμηθούμε στο ύπαιθρον, υπό τα δέντρα.
Έπειτα άρχισε να μας μιλεί για κάποια του ανίψια, παιδιά του αδερφού του, νομίζω, για τα οποία δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τίποτα.
Μιλούσε σα να ’θελε ν’ απολογηθεί και σύγχρονα να ξαλαφρωθεί από ένα βάρος που του πίεζε την καρδιά.
-Χρέος μου ήταν να τα προστατέψω, αλλά δεν είχα την δύναμιν. Δεν μπόρεσα να τους χρησιμεύσω εις τίποτε, όπως επιθυμούσα. Ας είναι… Τι να τα λέμε τώρ’ αυτά; Θλιβερά πράγματα…
Τον κοίταζα. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, και δυο δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλούν στο χλωμομελάχρινο πρόσωπό του.

.
Έφυγε. Ύστερ’ από λίγους μήνες, προτού προφτάσουμε να τον ξαναϊδούμε στο νησί του, μας ήρθε το μήνυμα του απολυτρωτικού του θανάτου…

Σα να τράβηξες μια γροθιά,
μ’ εκείνο το λευκό,
το στιβαρό σου χέρι της μουσικής,
και διέλυσες τις μάντρες και τους τοίχους και τα μουράγια
και τα όστρακα...
όλα σβάρνα τα πήρες



Έτσι παράγεται ο πολιτισμός...

Κωστή Παλαμά

«Χωρίς εσένανε να μην ανθίζω
Χωρίς εμένανε να μη γελάς»

Charles Aznavour

"Mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
………………………...........

Ne pas connaître la douleur
Par toi
Et la terrible certitude
De la solitude

Mourir pour toi
Prendre le meilleur de nous-mêmes
Dans le souffle de ton je t'aime
Et m'endormir avec mes joies

Parle-moi
Console-moi
J'ai peur du jour qui va naître
…………………………………

Serre-moi
Apaise-moi
Quand j'ai l'angoisse du pire
Ne dis rien quand tu m'entends dire
Qu'au fond mourir pour mourir

Mourir pour toi
A l'instant où ta main me frôle
Laisser ma vie sur ton épaule
Bercé par le son de ta voix
…………………………………"

2007

Ειρήνη στον κόσμο.

Ανθρωπιά

Συμπόνια

Κοινωνική Δικαιοσύνη

Ελευθερία

Ελευθερία

Ελευθερία

- άνω κοιτάζω -