Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Σπάστε τα, καλοί μου!
Σπάστε τα!
.
.
.
Να μου είσαστε πάντα καλά.
Γεροί και δυνατοί,
στην ψυχή και στο σώμα.
.
.
.
Ρούπι να μην κουνάμε, απ' ό, τι καλό έχουμε μέσα μας.
Ούτε ρούπι...
Κι ό, τι δε μας πάει καλά, θα το κάνουμε εμείς να πάει!
.
.
.
Γιατί ως γνωστόν,
είμαστε και διαλεχτά παιδιά
μέσα στην πιάτσα
(smile)
Κι είμαστε όλοι εδώ.
Εδώ!

Ανάληψη δουλειάς

... με τιμιότητα

και

ευσυνειδησία ...

.

Χρόνια καλά!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 30, 2006

.
Βασιλόπιτα
.
-εύκολη και γευστική-
.

.

.
Να μην ξεχάσουμε να βάλουμε φλουρί!
.




photos και εκτέλεση
quartier libre :)

.
.
.
.

Παραδοσιακά, η Βασιλόπιτα, θέλει ζύμωμα με τα χέρια, όπως τα τσουρέκια. Φούσκωμα και ξανά ζύμωμα και ξανά φούσκωμα…
Ποιος εργαζόμενος όμως, προλαβαίνει σήμερα, και ποιος έχει υπομονή και χρόνο για τέτοιες διαδικασίες…
Ή λοιπόν, θα αγοράσουμε Βασιλόπιτα έτοιμη, ή θα φτιάξουμε μόνοι μας, μια πολύ απλή, που όμως θέλουμε να είναι γευστική.
Η παρακάτω συνταγή σέβεται τη μυρωδιά και τη γεύση της Βασιλόπιτας και είναι πολύ εύκολη, για ανθρώπους εργαζόμενους.
Δοκιμασμένη επί χρόνια.
.
.
.
Υλικά
4 φλυτζάνια αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
2 φλυτζάνια ζάχαρη
1 φλυτζάνι φρέσκο βούτυρο (γάλακτος)
1 φλυτζάνι γάλα
4-5 αυγά
1-2 βανίλιες
λίγο κονιάκ
ξύσμα πορτοκαλιού
μιά στάλα κανέλλα
μιά στάλα τριμμένο γαρύφαλλο
λίγους σπόρους μαστίχα Χίου
λίγους σπόρους μαχλέπι
ψιλοκομμένο αμύγδαλο
ολόκληρα άσπρα αμύγδαλα για το στόλισμα

Στο multi βάζω μιά κουταλιά απ' τη ζάχαρη και τους σπόρους μαστίχας και μαχλέπι, να θρυμματιστούν καλά μαζί.

Χτυπάω το βούτυρο με τη ζάχαρη και προσθέτω ένα-ένα τ’ αυγά.
Ρίχνω κατόπιν το αλεύρι, εναλλάξ με το γάλα. Προσθέτω τη βανίλια, το ξύσμα πορτοκάλι, το κονιάκ, το μείγμα μαστίχα-μαχλέπι, την κανέλλα, το γαρύφαλλο και τέλος τα σπασμένα αμύγδαλα, ανακατεμένα σε δυό κουταλιές αλεύρι.
Έχει παχύρρευστη μορφή (όπως ο χυλός του κέϊκ).
Βουτυρώνω καλά ένα μέτριο ταψί (με φυτικό βούτυρο, γιατί το βούτυρο γάλακτος καίγεται), το αλευρώνω καλά, για να μην κολλήσει η πίτα. Το γυρίζω ανάποδα στο νεροχύτη και το τινάζω, για να φύγει το παραπανίσιο αλεύρι.
Ρίχνω μέσα το μίγμα. Χώνω μέσα κι ένα νόμισμα, σφιχτά τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο.
Μπήγω απαλά στην επιφάνεια τα ολόκληρα άσπρα αμύγδαλα και σχηματίζω την χρονολογία.
Βάζω ολόκληρα αμύγδαλα και γύρω-γύρω στο ταψί. Στολίζω με σχήματα, λουλούδια, σταυρούς, ό, τι θέλω.
Ψήνω σε ζεσταμένο φούρνο, στο 200' , για μια ώρα*, ως να φουσκώσει και να ροδοψηθεί. Πριν την βγάλω, μπήγω μέσα ένα μαχαίρι. Αν η πίτα είναι ψημένη, το μαχαίρι βγαίνει στεγνό.
Όταν την κατεβάσω, την ξεφορμάρω σε πιατέλα, και με μικρό σουρωτήρι ραντίζω στην επιφάνεια ζάχαρη άχνη.


*τουλάχιστον την πρώτη μισή ώρα, δεν ανοίγουμε καθόλου την πόρτα του φούρνου, για να μην πέσει το γλυκό.

Αν θέλουμε μεγάλη πίτα (για 25-30 άτομα), κάνουμε διπλή δόση.


.
.
.
Καλή επιτυχία!
.
.
.

.
.
Πράσινη σαλάτα, εορταστική
.
(πολύ καλή !)
.

.
.
Ρόκα κομμένη με το χέρι
Τρυφερά, ωμά φύλλα σπανάκι, κομμένα με το χέρι*
Καρύδια χοντροκομμένα
Κουκουνάρι
Σουσάμι άσπρο (κι αν θέλω και λίγο μαύρο), ελαφρά ψημένο
Προαιρετικά, ρόδι !

Τ’ ανακατεύω όλα σε γαβάθα
.

.

.

Sauce

Χτυπάω:**

6 μέρη λάδι
2 μέρη balsamico
1 κουτ. γλυκ. μουστάρδα
2 κουτ. γλυκ. μέλι

Περιχύνω τη σαλάτα.


*είναι καλύτερο, τα λαχανικά να μην έρχονται σε επαφή με μέταλλο, αλλά, να τα κόβουμε κομματάκια με το χέρι μας.
**στη vinaigrette, χτυπάμε πρώτα καλά το ξύδι με τη μουστάρδα, να ενωθούν τα υλικά τους και μετά προσθέτουμε τα υπόλοιπα, συνεχίζοντας το χτύπημα.

.

Καλήν επιτυχία!

ΑΔΕΙΕΣ ΤΣΕΠΕΣ !

Και μερικά, άλλα βιβλία σήμερα.
Και cd.
Κι ένα σωρό παιδάκια τριγύρω, και βαφτιστήρια (καλά να ναι!)...
Κι όσο κι αν δεν είσαι καταναλωτής, πώς βγαίνουν ένα σωρό ανάγκες...
Και πώς μ' ενοχλούν τελικά, οι άδειες μου τσέπες...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006

.

Πίτα Καισαρείας


Παστουρμαδόπιτα του Άη Βασίλη

- παστουρμανλί -


Υλικά 

7 φρέσκα φύλλα (καλύτερα, αν βρούμε, από εργαστήρι, αλλιώς, φύλλα λεπτά γιά μπακλαβά) 
½ κούπα λιωμένο βούτυρο 
12 λεπτές φέτες παστουρμά* 
δύο κούπες τριμμένο κασέρι 
μερικές ώριμες, σφιχτές ντομάτες, κομμένες σε λεπτές, στρογγυλές φέτες 
φρεσκοτριμμένο, μαύρο πιπέρι** 

Προθερμαίνω το φούρνο στους 180' . Λαδώνω ελαφρά ένα μεγάλο ταψί και στρώνω 4 φύλλα, βουτυρώνοντας το καθ’ ένα χωριστά. 
Πασπαλίζω με το 1/3 κασέρι. 
Στρώνω πάνω, μια στρώση λεπτές ντομάτες. Αλατοπιπερώνω. . 

.
Στρώνω πάνω όλον τον παστουρμά. 
Σκεπάζω με φέτες ντομάτες. 
Πασπαλίζω με το υπόλοιπο κασέρι. 
Πιπερώνω. 
Σκεπάζω με τα υπόλοιπα 3 φύλλα, αλείφοντάς τα με βούτυρο. 
Χαράζω. 
Δροσίζω το πάνω φύλλο, με λίγο νεράκι. 
Ψήνω, ως να ροδίσει. (περίπου 1 ώρα)

  .

.

*(Μη φοβηθείτε τον παστουρμά... Μόνο τα παιδάκια κάνουν μπλιάχ!, όταν ακούσουν παστουρμά… Τη συνταγή την εγγυώμαι, ως ΥΠΕΡΟΧΗ, και όχι βαρειά…) 


**καλό είναι να έχουμε ένα μικρό μύλο, που τρίβει στο τραπέζι το πιπέρι. 


Καλή επιτυχία! Να είμαστε όλοι καλά!


.

.

.

..
.
.
.
Χουνκιάρ Μπεγιεντί - Hünkar Beğendi
.
που πάει να πει
-το προτιμώμενο του παλατιού-

Υλικά
3 μελιτζάνες φλάσκες
2 κουτ. σούπας χυμό λεμονιού
4 κουτ. σούπας βούτυρο φρέσκο (ζωϊκό)
3 κουτ. σούπας αλεύρι
¼ lit. γάλα (ίσως λίγο παραπάνω)
200 gr. τριμμένο κασέρι
αλατοπίπερο και λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο

Τρυπάμε με πηρούνι γύρω-γύρω τις μελιτζάνες. Τις ψήνουμε ολόκληρες, ως να μαλακώσουν και να καεί λίγο η φλούδα τους, για να βγάλει την καπνιστή γεύση.
Τις ξεφλουδίζουμε και λιώνουμε τη σάρκα, να γίνει πουρές.
Σε κατσαρόλι, λιώνω το βούτυρο, προσθέτω ανακατεύοντας το αλεύρι και σιγά-σιγά το γάλα. (όπως φτιάχνουμε τη μπεσαμέλ).
Μόλις πήξει, το κατεβάζω απ’ τη φωτιά, προσθέτω τον πουρέ μελιτζάνας, το λεμόνι, το τυρί και το μοσχοκάρυδο.
Μπορείτε, αν θέλετε, να λιώσετε μέσα και μια σκελίδα σκόρδο (εγώ, δεν βάζω)
Είναι έτοιμο!

*Αυτόν τον πουρέ,
ο Στέλιος, ο ξάδερφός μου, χομπίστας - connaisseur μάγειρας,
τον σερβίρει με κοκκινιστό μοσχάρι.
Εγώ, το βλέπω και με αρνάκι.



*ΠΡΟΣΟΧΗ !
όταν φτιάξουμε αυτόν τον πουρέ, σε εύλογη ώρα πρέπει να τον σερβίρουμε.
ΔΕΝ ξαναζεσταινεται, γιατί νερουλιάζει (όπως νερουλιάζει και ο πουρές της πατάτας, όταν τον ξαναζεστάνουμε...)  



Καλή επιτυχία!
Να είστε καλά!
.
.
.



Έχω μπροστά μου βιβλία!
Καινούργια… Φρέσκο πράμα!
Για να δούμε…

Μου χάρισαν κάτι εξαιρετικό!
Μία
ανέκδοτη,
ποιητική
συλλογή!
Έτσι, όπως γράφτηκε… Άδετο.
Ανεκτίμητο δώρο.
Καρπός προσωπικής προσπάθειας, οδύνης, σκέψης, θλίψης, αγάπης, έρωτα, μοναξιάς, ερημιάς, ανθρωπιάς, φιλίας.
Σαν ζωή! Σα να σου εμπιστεύονται μια ζωή… Ευχαριστώ!
Είναι ανεκτίμητο…

Μου χάρισαν κι ένα μικρό, όμορφο βιβλιαράκι τσέπης
για τη φιλία.
Μ’ αρέσει. Θα σας αντιγράψω λίγα κομμάτια..

Αγόρασα επιτέλους και “το βιβλίο της Θέλ”, Nef., του Μπλαίηκ.
Σκέφτομαι ότι είναι από κείνα, που αγοράστηκαν με τις πρώτες οικονομίες, και γι αυτό, το κοιτάζω με στοργή. Δεν πρόλαβα ακόμα να το ανοίξω…

Αγόρασα κι ένα άλλο μικρό βιβλίο, που όμως είναι σπουδαίο.
Το ρούφηξα. Οδύνη.
Έχω αποκάμει...

Αγόρασα και το «Σουέλ».

Αγόρασα κι ένα άλλο, σε απόδοση του Ελύτη.

Τέλος, αγόρασα την ομιλία του Πίντερ, στην τελετή απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005, με το εξαιρετικό θέμα:
«Τέχνη, Αλήθεια και Πολιτική»

Αυτά, προς το παρόν.

Άντε,
Να γράψουμε κι ένα μικρό κομμάτι, απ’ το βιβλιαράκι της φιλίας.

Κείμενα: Sian E. Morgan
Εικονογράφηση: Juliette Clarke
Μετάφραση: Κατερίνα Τσουχτίδη

«… Δεν μ’ ένοιαζε να ξέρω τίποτα για το παρελθόν σου,
ήξερα ότι ήσουν κάτι ξεχωριστό, ότι ήρθες για να
παίξεις μεγάλο ρόλο στη ζωή μου.
Τώρα πιά, μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι θα
Μπορούσα να μη σε έχω γνωρίσει,
Ότι θα μπορούσα να μη σε έχω στη ζωή μου.
……………………………………………..

Οι φίλοι δεν σε συγκρίνουν με κανέναν άλλο. Σε δέχονται όπως είσαι. Δεν είναι ανάγκη να εκπέμπεις γοητεία, να ξεχειλίζεις από αυτοπεποίθηση, να είσαι ο πιο καλοντυμένος στον κόσμο.
Με τον φίλο σου νιώθεις άνετα, απλά, με το να είσαι ο εαυτός σου.
………………………………………………

Μόνο ένας φίλος είναι τόσο γενναίος, ώστε να μπορεί να χορεύει μαζί σου όλη νύχτα, ή τόσο ευγενικός, ώστε να κάθεται δίπλα σου, όταν εσύ έχεις εξαντληθεί, ή έχεις χάσει το κουράγιο σου.
………………………………………………..

…ακόμα κι αν κάτι δεν πάει καλά, οι φίλοι εκεί, φύλακες φρουροί
…………………………………………………

…Όλα τα αντιμετωπίζω καλύτερα, ξέροντας ότι μπορώ να σου τηλεφωνήσω, αν σε χρειαστώ

Τους φίλους, δεν τους νοιάζει αν ανακαλύπτεις για ακόμα μια φορά τον εαυτό σου, αρκεί, να είσαι ευτυχισμένος.
……………………………………………………

Μου αρέσει πολύ, που ξέρεις για μένα πράγματα, που σε άλλη περίπτωση, δε θα είχαν δει το φως της ημέρας.
Μου αρέσει που ξέρεις τις πιο μύχιες σκέψεις μου, ό, τι δε θα τολμούσα να πω σε κανέναν, από φόβο μήπως γελάσει μαζί μου, ή μήπως με κοιτάξει σαν να έχω τρελαθεί.
………………………………………………………

Μερικές φορές, το να ξέρεις ότι ο φίλος σου είναι εκεί, είναι αρκετό»


Να έχετε μια καλή νύχτα

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006




Signature
A.K.
Βαδίζουμε χαράματα
Στους πομπικούς δρόμους.
Με το χέρι
Μεριάζεις τα καλάμια και τις πικροδάφνες
-πάντα εσύ άνοιγες δρόμο να πορεύομαι...
Σήμερα, είπες,
Θα πάμε πρώτα στη Μινωϊκή Συνοικία -των φτωχών.
Μετά θα δούμε τ' ανάκτορα...
Έτσι σ' ακολουθώ
Στα ταπεινά εργαστήρια πρώτα. -Των εργατών.
Στου χαλκουργού το εργαστήρι
Και στο εργαστήρι του κεραμέα
Αγγίζεις τον ώμο μου.
Στέκεις εκεί,
Κοντά στα μπούζια που σέρνονται
Σαν ένας ήλιος μωβ κι εσύ,
Σαν το λουλούδι τους, με τις αχτίδες
Γελάς. Πώς μου χει λείψει το γέλιο σου!
Σκοτεινό. Σαν tablette inscrite en hieroglyphs
Και φωτεινό
Σαν το Κρητικό Πέλαγος άντικρυ μου

Βαδίζουμε ξανά, στο χώμα
Ανάμεσα σε μάραθα, σε κίονες, σε λίθους ατάκτως ερριμένους
και σ' αναστηλωμένα πιθάρια
Les fouilles - Ο βωμός
Τα μυρωδάτα κυπαρισσόμηλα
Κι εμείς να περπατάμε ανάμεσα...
Το εργαστήρι της σφραγιδογλυφίας
Les sceaux
Ετούτη τη σφραγίδα θέλω! Βγαλμένη απ' το χρυσόλακο Ετούτη. Τις δύο μέλισσες.
Αυτή σου ζήτησα...
Κι εσύ να με κοιτάς, αληθινός σαν τον ιβίσκο
Ή σαν τον μυρωδάτο ευκάλυπτο
Ή σαν το πέλαγος, άντικρυ.
Βαδίζουμε πάντα μαζί, κάτω απ' τους φοίνικες πλάϊ στους κάκτους.
Που εδώ στο νότο, σου θυμίζουν τους κάκτους της Αττικής
Τους κάκτους του Λυκαβηττού
Και του Παρθένη τους κάκτους.

Signature
A.K.
Αύγουστος 06
Face 2 face

Βαδίζαμε μες στα ερείπια που αγαπούσαμε
Πλάϊ στο χρυσόλακο με τις μέλισσες
Μέσα στα μάραθα, στις πικροδάφνες και στ' αναστυλωμένα Μινωϊκά πιθάρια.
Ξάφνου, το είδες μπρος στα πόδια σου
Γονάτισες
Δεν ήξερες τι ήταν τούτο, που έμοιαζε να προσκυνάει το χώμα...
-fragment d' idole feminine
«ένα θραύσμα»! είπες «να ένα θραύσμα, από γυναίκειο μπούστο»!
Το κοίταξες για μια στιγμή με απορία. Έπειτα, ένα ελαφρύ μειδίαμα...
Σηκώθηκες ορθός και το προσπέρασες
Βαδίζοντας μόνος , μες στα λιθάρια...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

. .
photo quartier libre (και εκτέλεση :)

Pâté de campagne -χωριάτικο Pâté –


Υπάρχουν διάφορα είδη Pâté. Αυτή η συνταγή, είναι Christmas Pâté. 

Είναι συνήθως για τις γιορτινές μέρες, αλλά μπορεί κανείς να τη φτιάξει, οποτεδήποτε μες στο χειμώνα… Στις Γαλλικές Άλπεις, στο νομό Haute – Savoie, στις φάρμες, πάνω στα βουνά, αυτό το χωριάτικο Pâté το κάνουν μόνοι, στην κουζίνα τους. 

Υπάρχει βέβαια και βιομηχανοποιημένο στο εμπόριο, αλλά νομίζω δεν έχει καμία σχέση με το σπιτικό… Είναι χωριάτικο, γιατί όλα τα υλικά μέσα, δεν είναι περασμένα στη μηχανή του κιμά, αλλά υπάρχουν και μικρά κομμάτια, κι επίσης, περιέχει μυρωδικά. Ακόμα, παρ’ όλο που υπάρχει ειδικό σκεύος για το ψήσιμό του, ψήνεται μια χαρά και στη μακρόστενη, ίσια φόρμα του κέϊκ ή σ’ ένα στρογγυλό, μικρό ταψί. 


Η δόση αυτή, είναι για μια μακρόστενη φόρμα κέΙκ και ένα μικρό ταψί. 

Υλικά: 


400 γρ. μοσχαρίσιο κιμά, χοντροκομμένο 

200 γρ. χοιρινό κιμά, χοντροκομμένο 

250 γρ. μπέϊκον, με το πάχος του 

350 γρ. καπνιστό ζαμπόν, χοντροκομμένα κομματάκια 

200 γρ. μανιτάρια, ψιλοκομμένα 

3 αυγά 

½ φλυτζάνι κρέμα γάλακτος 

25 ml brandy 

25 ml άσπρο, ξηρό κρασί 

κόκκοι πράσινο και ροζ πιπέρι 

λίγο θυμάρι 

μερικές ακόμα λωρίδες μπέϊκον 

μυρωδικά (selon le gout – ό, τι απ’ αυτά σας αρέσει) : genievre, τριμμένο γαρύφαλλο, τριμμένο μπαχάρι και λίγους ολόκληρους κόκκους, τριμμένο μοσχοκάρυδο, δεντρολίβανο, κόκκοι κόλιαντρο. 


Βουτυρώνω τη φόρμα. Την καλύπτω με το μπέϊκον, σε ολόκληρες φέτες (έτσι ώστε, όταν το ξεφορμάρω, το μπέϊκον να φαίνεται όμορφα στρωμένο από πάνω). 

Σωτάρω τα μανιτάρια. 

Ανακατεύω με το χέρι όλα τα υλικά, ώστε να γίνει ένα μίγμα ομοιογενές. 

Το αφήνω για μια ώρα στο ψυγείο. Μετά, στρώνω το μίγμα στη φόρμα. Το σκεπάζω αεροστεγώς (σφιχτά γύρω-γύρω) με αλουμινόχαρτο. 

Το ψήνω στο φούρνο, στους 200ο , σε μπαιν μαρί, για 2 ώρες. 

Το βγάζω, βάζω ένα βάρος από πάνω, π.χ. το ξύλο της κουζίνας, και το αφήνω να κρυώσει, χωρίς ν’ ανοίξω το αλουμινόχαρτο. 

Μετά, το βάζω στο ψυγείο να ξεκουραστεί για μια ή δυό μέρες. 

 Το σερβίρουμε με μαύρο, πολύσπορο ψωμί, αγγουράκια τουρσί, πράσινη σαλάτα ή ακόμα και με chutney (αν χρειαστεί, θα γράψω μια καλή συνταγή ζελέ –για σάλτσα-, από μήλο και δεντρολίβανο) 


Μικρό μυστικό: Μπορεί να μείνει στην κατάψυξη 2 ή 3 μήνες. Το αποψύχουμε φυσιολογικά – στη συντήρηση-, τουλάχιστον 24 ώρες πριν. Μη φοβηθείτε να το φτιάξετε, για ανθρώπους που δοκιμάζουν κάτι άλλο, εκτός απ’ την κλασσική, ελληνική κουζίνα… Θα τους αρέσει…


Καλήν επιτυχία!


Ας μην είμαστε μονοδιάστατοι…


Όταν μπαίνεις

σε μια όμορφη κουζίνα,
δημιουργείς!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006


Έχουμε και λέμε :

57 περίπου εκατομμύρια blogs υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο
και
100.000 φτιάχνονται καθημερινά, σ’ όλον τον κόσμο!

Τα μισά περίπου από αυτά, είναι ενεργά και ανανεώνουν το περιεχόμενό τους έως και δύο φορές την ημέρα… (!)
Οι δε γλώσσες που επικρατούν, είναι τα αγγλικά, τα κινέζικα και τα ιαπωνικά.

Είχα προ ημερών κι ένα sms από τη Ματίλντα:
“le mot blog vient de la contraction du mot anglais weblog, reunion de web et log, (qui signifie “noter des faits”).
Είσαι πολύ προχωρημένo... Bises!”

Μωρό μου,
καθυστερημένο είμαι,
αλλά, και μόνο γι αυτό που είπες,
θα βγάλω μιά απ' αυτές τις μέρες, να διαβάσεις, μια μικρή σημείωση που σου έχω κρατήσει…



Καλή νύχτα!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006



- Joyeux
- Joyeux
- Noël !

Κανείς δε σκιάζεται τη μοναξιά σήμερα…
Σήμερα, δεν υπάρχει η μοναξιά… Ξορκίζεται…
Σήμερα, βάζεις το χοντρό παλτό ή καμπαρντίνα – από μέσα πουλόβερ ! -, φοράς και γάντια, αν γουστάρεις και καπέλλο… Βγαίνεις στο δρόμο. Συχνάζεις, όπου συχνάζουν οι άνθρωποι… Σε πλατείες γιορτής… ή σε μικρά καφέ… το μεσημέρι σ’ εστιατόριο, μ’ ένα βιβλίο παραμάσχαλα, ή το μπλοκάκι και το στυλό… Ανακατεύεσαι με τον κόσμο, περπατάς, το απόγευμα πας σινεμά, βλέπεις και φίλους… Σε μικρά μπιστρό και σε μπαράκια.
Ή, μένεις σπίτι, χουζουρεύεις, ανοίγεις τηλεόραση, ραδιόφωνο, ξεφυλλίζεις τα καινούργια σου βιβλία, μαγειρεύεις, καλείς φίλους, παίρνεις τηλέφωνα, μιλάς μ’ ανθρώπους, μιλάς με δικούς σου ανθρώπους…
Σκέφτεσαι… Σκέφτεσαι εκείνους που αγαπάς. Τους μιλάς...
Δεν υπάρχει μοναξιά σήμερα!
Όλοι εδώ είμαστε! Ομάδα…
Δεν υπάρχει μοναξιά σήμερα!
Δε θα της κάνουμε το χατίρι!
Να πάει να τσακιστεί η καριόλα…
.
.
.
Υ.Γ.
Να μην ξεχάσουμε, να δούμε τα "101 σκυλιά της Δαλματίας"


Σαν άγρια, φρέσκα, βουνίσια

κρινάκια...

.

.

.

«Όλα μου φαίνονται μαγικά»…

-Αφιερωμένο στα προσφυγόπουλα-


Πριν έξι περίπου χρόνια,
μαθήτρια , κατέθεσε στο σχολείο, στο μάθημα της Τεχνολογίας, την παρακάτω μαρτυρία.
Η μαθήτρια, μόλις είχε έλθει στην Ελλάδα, από την (τότε) Γιουγκοσλαβία, το δε γραπτό της είναι ενδεικτικό, για το πώς βιώνουν τα παιδιά. που έρχονται να ζήσουν στην Ελλάδα, τις διαφορές στην καθημερινή ζωή...
Ευχαριστώ τον εκπαιδευτικό, που έκανε το μάθημα, γιατί τότε, μας παρεχώρησε το κείμενο του παιδιού, για τις ανάγκες σχολικής έρευνας…

Αυθεντικό κείμενο:

«Για μένα, δεν ήταν απαραίτητο να ρωτήσω τους παππούδες μου, πώς ζούσαν στα νεανικά τους χρόνια, γιατί μόλις πριν τρία χρόνια, ζούσα κι εγώ, όπως έζησαν κι εκείνοι πριν τριάντα χρόνια : στη χώρα μου δεν έχει αναπτυχθεί η τεχνολογία.
Από τότε που ήμουν πέντε χρονών, δεν γνώρισα στην Γιουγκοσλαβία, παρά μονάχα τον πόλεμο.
Θυμάμαι ότι η μητέρα μου χρειαζόταν μια ολόκληρη μέρα, για να πλύνει τα ρούχα μου. Έπρεπε να φέρνει νερό απ’ το πηγάδι, να τα βράζει κι έπειτα να τα ξεπλένει τουλάχιστον πέντε φορές. Έπλενε τα πιάτα, μετά από κάθε γεύμα.
Για να έχουμε γάλα και τυρί, άρμεγε τα πρόβατα και τις αγελάδες πρωί και βράδυ.
Τα ρούχα μας τα φτιάχναμε μόνοι μας.
Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα, όλα είναι διαφορετικά.
Μόλις ξυπνήσει, η «καινούργια μου, Ελληνίδα μαμά», πατάει ένα κουμπί, κι αμέσως ο καφές είναι έτοιμος.
Βάζει τα ρούχα στο πλυντήριο, και μια ώρα μετά, είναι καθαρά και στεγνά.
Μετά το φαγητό, βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων. Μέσα σε σαράντα πέντε λεπτά, είναι κιόλας έτοιμα.
Όλα αυτά, μου φαίνονται μαγικά. Στο «ελληνικό μου σπίτι», το ηλεκτρικό λειτουργεί εύκολα, μόλις πατήσεις απαλά ένα κουμπί. Δεν κρυώνω πιά. Η θέρμανση λειτουργεί , χωρίς να χρειάζεται να πας να μαζέψεις ξύλα στο δάσος.
Η «μητέρα» μου, κάνει πάντα όλες τις δουλειές γρήγορα. Αυτή η «μαμά», δεν έχει απλά, παρά να χρησιμοποιήσει τα διάφορα μηχανήματα για να πλύνει ή να ανακατώσει. Όλα αυτά διευκολύνουν τη ζωή μας.
Η τεχνολογία, όταν την χρησιμοποιείς σωστά, επιτρέπει να εξοικονομούμε χρόνο, ώστε να τον αφιερώσουμε στην οικογένειά μας και στις άλλες μας ασχολίες.»

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Λύτρας
.
.
.
Τα Κάλαντα
.
.
.
Ν’ ανοίξουμε την πόρτα
σήμερα, όλη μέρα,
να μας πουν τα παιδιά, τα κάλαντα!
Είναι ευλογία και γούρι…

Να μας τα πουν με τριγωνάκια,
καμιά φορά με φυσαρμόνικες
ή με κιθάρα
ή ακκορντεόν.
Να μας τα πουν μικρά και μεγάλα παιδιά.
Να μας τα πουν τα βαφτιστήρια μας.
Να μας τα πουν τα παιδάκια με τα ροζ μάγουλα, τα σκουφιά, τα παλτά και τα μάλλινα γάντια.
Να μας τα πουν τα παιδιά των φαναριών, και τα παιδιά που πουλάνε στο δρόμο λουλούδια.
Να μας τα πουν τα παιδιά, που έχουν «ειδικές - ιδιαίτερες δυνατότητες»
Να μας τα πουν τα προσφυγόπουλα. Τ’ Αλβανόπουλα, τα Ρωσσάκια, τα Κουρδάκια.
Ανοιχτές στα παιδιά οι πόρτες,
οι καρδιές,
το μυαλό μας.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 23, 2006



Εύχομαι

να είστε ευτυχισμένοι !

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Οδυσσέας Ελύτης

Ο μικρός ναυτίλος

"Αυτά που λέω και γράφω
για να μην τα καταλάβει άλλος κανείς
όπως ένα φυτό που αρκείται στο φαρμάκι του εωσότου ο άνεμος
Του το γυρίσει σ' ευωδιά"...


Παραμύθι μικρό
-για μεγάλους ανθρώπους-
Signature
A.K.
.
.
.
Το παιδί, στόλισε δέντρο.
Χριστουγεννιάτικο.
Έψαξε πρώτα, να βρει ένα έλατο, να σ΄αρέσει. Να ναι ψηλό. Να ναι φουντωτό. Να χει κλαδιά τρυφερά πράσινα. Κλαδιά, να χουν το χρώμα, λίγο, της δικής σου τρυφεράδας. Ν’ απλώνονται γύρω-γύρω, να χουν το σχήμα, λίγο, της δικής σου αγκαλιάς. Να χει ολόϊσια προς τα πάνω κορφή. Να μπορεί στην κορφή, να σου βάλει ένα αστέρι. Να φέγγει ο δρόμος σου.
Δεν ήταν εύκολο να το βρει έτσι, όπως σκέφτηκε πως θα σ΄αρέσει… Με τα πολλά όμως, βρήκε ένα.
Κατόπιν δίστασε. Σκέφτηκε πάλι, αντί για δέντρο, να σου στολίσει καράβι.
Ξέρεις, από κείνα τα γερά, ελληνικά σκαριά, που σχίζουν ατρόμητα το Αιγαίο και των πέντε ηπείρων τις θάλασσες.
Μετά σκέφτηκε, «θα χει κουραστεί απ’ τις θάλασσες, απ’ τα τιμόνια, απ’ τα παλιοπλεούμενα κι από τις πέντε ηπείρους»… Πίσω , στις κορφούλες των βουνών πάλι. Στα χιονισμένα έλατα.
Έτσι, το παιδί, αποφάσισε, κατά πώς του έλεγε το μυαλό του... Έλατο.
Το τράβηξε έξω, νυχτιάτικα... Ήταν χειμώνας και το παιδί κρύωνε. Όμως δε σκέφτηκε το κρύο. Μονάχα το έλατο σκεφτότανε.
Το στόλισε λοιπόν.
Το γέμισε παιχνίδια. Κατακόκκινα. Μπλε. Κίτρινα. Και τι δεν κρέμασε!…
Πρώτα, τα μικρά ξύλινα παιχνίδια. Ξύλινα αλογατάκια, ένα μικρό μουσικό κουτί, που όταν λίγο το στριφογυρίσεις, παίζει «για την Ελίζα», χιονόμπαλες, μικρές πλεχτές καλτσούλες του Άη Βασίλη, το όμορφο, ξύλινο ταμπούρλο του μικρού τυμπανιστή, το μολυβένιο στρατιωτάκι ντούρο, να κρατάει στον ώμο το όπλο του, τη μπαλαρίνα με τις ροζ pointes, γλυκές, ζαχαρωμένες λιχουδιές και τέλος, νιφάδες, νιφάδες κάτασπρες βέβαια, που όμως, η καθεμιά τους έχει κι ένα άλλο σχήμα! Άπειρα σχήματα, μικρές, λευκές, κρυστάλλινες χιονονιφάδες!
Έτσι, σου στόλισε το δέντρο σου.
Μετά, το παιδί, ήθελε να βάλει πάνω πάχνη. Την πρωϊνή παγωνιά. Εκείνη, που όταν πέσουν οι αχτίδες του ήλιου πάνω της, την κάνουν κι αστράφτει! Αστράφτουν οι σταγόνες της σα διαμάντια! Δεν ήξερε όμως πώς να το κάνει... Ήταν ένα θλιμμένο, μικρό παιδί, που δεν ήξερε πώς να κάνει ν΄ αστράφτει το δέντρο σου.
Κάθισε τότε απελπισμένο κατάχαμα, πάνω στο χώμα, μες στην παγωνιά, κι έκλαψε.
Κι ήταν τόσο το κρύο, που τα δάκρυα πάγωναν. Σαν μικρά κρυσταλλάκια έγιναν, σαν κλωστούλες μεταξωτές, άλλες χρυσές, άλλες ασημένιες, σα μεταξωτά δάκρυα βροχής, σαν πάχνη, σα μικρός, αραιός χιονιάς.
Τα είδε το παιδί, τα μάζεψε, σηκώθηκε απ’ το χώμα, τα τύλιξε γύρω στου δέντρου σου τα κλαδιά. Έτσι, την Κυριακή, πριν από αυτή των Χριστουγέννων, στολίστηκε χιονάτο αυτό το δέντρο…
Έπειτα, το παιδί, κάθισε σε μια γωνιά ήσυχο και περίμενε. Περίμενε με αγωνία να δει, αν θα σου αρέσει το δέντρο. Σκεφτόταν την έκπληξη, που θα βλεπε στ’ όμορφό σου πρόσωπο, μόλις θα το αντίκρυζες στολισμένο …

Το παιδί, που τριγυρίζει πάντα γύρω σου βουίζοντας σα μελισσάκι, βζ, βζ, βζ, βζ, βζ, ζαλίζοντας τον κόσμο όλο, στεκόταν εκείνο το βράδυ ακίνητο και περίμενε.
Έδωσε την παιδική του ψυχούλα για να στολίσει αυτό το δέντρο. Έκλεισε ερμητικά τ’ αυτιά του. Έκλεισε ερμητικά τ’ αυτιά, όταν εσύ δεν του μίλαγες. Έκλεισε τ’ αυτιά, να μην ακούει τα κύματα της σιωπής, μήτε λόγια σκληρά σαν το σίδερο, που πλανιόνταν τριγύρω κι έφταναν κύματα - κύματα μέχρις αυτό… Έκλεισε ερμητικά τ’ αυτιά, στόλισε το δέντρο και περίμενε…

Και γύρισες απ’ το ταξίδι…
Το παιδί περίμενε…
Δεν το έψαξες όμως…

Άλλοτε, μόλις έμπαινες απ’ τα ταξίδια σου, ακούμπαγες στο πάτωμα τη βαλίτσα, και πριν καλά καλά βγάλεις το παλτό σου, έμπαινες στο δωμάτιό του, να δεις αν κοιμάται ή αν σε περιμένει…
Εκείνο, βέβαια, πάντα σε περίμενε, κι ας μην το ήξερες…
Πολλές φορές, έκανε πως κοιμάται. Πάντα ξύπνιο όμως ήταν και περίμενε να γυρίσεις. Και να μπεις στο δωμάτιο.
Κανείς, ποτέ, δεν περίμενε τόσο πολύ κανέναν να γυρίσει, όπως το παιδί εσένα.
Καταλάβαινε το κλειδί στην πόρτα. Μία παρά δέκα, μία, άλλοτε μία και δέκα.
Πάντα έμπαινες. Αμέσως! Το αφουγκραζόσουνα. Έπειτα ξανάφευγες.
Πάντα, εκτός από μια φορά, πάει καιρός, καλοκαίρι ήταν…

Και τώρα; Τώρα, που το δέντρο ήταν έτοιμο; Στολισμένο;
Με τα δάκρυα πάχνη γύρω του;
Τι έπαθες;
Μία παρά δέκα. Μία. Μία και δέκα. Και είκοσι. Μιάμιση. Δύο παρά. Δύο. Δύο και δέκα. Δυόμιση.
Το παιδί σηκώθηκε. Αμίλητο.
Τράβηξε πίσω το δέντρο. Δεν το ξεστόλισε. Δεν άντεξε να το ξεστολίσει… Το τράβηξε πίσω, όμως…
Το κρυψε στην σκοτεινή μεριά της γης. Την δίχως φεγγάρι. Την δίχως φανάρια στους δρόμους.

Κι έμεινε σχεδόν αμίλητο, για μέρες…

Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006



ESCHER

αυτή ακριβώς είναι η ορολογία...

"Κανονική Διαίρεση Επιπέδου"





Κανονική


Διαίρεση


Επιπέδου

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006


Παρασκευή 15/12/06

Μικρό κομμάτι, από διήγημα.
Signature A.K.

“…Το απόγευμα ήταν δύσκολο.
Ποτέ δεν την δυσκόλεψαν τα νεκροταφεία – σχεδόν ποτέ, δηλαδή -, εκτός απ’ την ημέρα που έφυγε το μωρό...
Η ιστορία με το μωρό, είναι από κείνες που θα σου πει, μια μέρα. Ποια μέρα, δεν ξέρει, όμως, μια μέρα θα στην πει, αυτό είναι βέβαιο. Το ξέρει μέσα της με σιγουριά, κι όταν αυτή πιστεύει τόσο πολύ σε κάτι, θα δεις, που πάντα γίνεται…

… Ποτέ δεν την δυσκόλεψαν τα νεκροταφεία. Κάθε φορά που πήγαινε στο Πρώτο, από παιδάκι, όταν όλη η οικογένεια ακολουθούσε τον επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή, της άρεσε να χαζεύει τ’ αγάλματα.
“η Κοιμωμένη” του Χαλεπά, ήταν μάλλον το καλύτερό της, αλλά της άρεσε να τα παρατηρεί όλα με προσοχή, να καταγράφει στο μυαλό της ένα-ένα τα μαρμάρινα μικρά αριστουργήματα, τα ονόματα, τα κενοτάφια. Αργότερα, όταν μεγάλωσε, άρχισε να μετράει, τόσοι αγωνιστές του 21, τόσοι του 40, τόσοι πρωθυπουργοί, τόσοι πολιτικοί, τόσοι δεσποτάδες, τόσοι ηθοποιοί, τόσοι καλλιτέχνες, τόσα μικρά παιδιά, προτομές, μανάδες, αγαπημένες κι αγαπημένοι, ερωτευμένοι, στιχάκια χτυπημένα με τη σμίλη πάνω στα μάρμαρα, νέοι, γέροι, όλοι εκεί, αναπαύονται ήσυχοι κάτω από τα πανύψηλα κυπαρίσσια, κάτω απ’ τις ρομφαίες αγγέλων, μέσ’ στο ελαφρύ, το ευλογημένο χώμα της Αττικής.
Ένα υπαίθριο μουσείο, το θεωρεί το Πρώτο νεκροταφείο, κι αντί να την τρομάζει, γαληνεύει η ψυχή της κάθε φορά, που η ανάγκη την φέρνει. Οικείος χώρος, γνώριμος.
Κι ο οικογενειακός χώρος, εκείνος που φυλάει μέσα του, όλους τους παππούδες και τους προπαππούδες , ποτέ δεν την τρόμαξε. Μ’ εμπιστοσύνη πηγαίνει πάντα κι ακουμπάει στα μάρμαρα.
… Η θλιβερή οικογενειακή ιστορία εκείνης της εποχής, γύρω στα μέσα του χίλια οχτακόσια, όταν ο πρώτος παππούς, που ήρθε και κατοίκησε στην Αθήνα, έχασε ένα-ένα όλα του τα παιδιά, τα τέσσερα κορίτσια του, κι έπειτα τον μονάκριβο γιό, που τον σπούδαζε στο Παρίσι. Έτσι, με τέτοιες συνθήκες χτίστηκε τούτος ο χώρος. Προτελευταία, έφυγε η μάνα. Τελευταίος ο γέρος, σε βαθειά γεράματα.
Όλη ετούτη η ιστορία, πάνω στα μάρμαρα γραμμένη, σκαλισμένη, “δια χειρός Μπονάνου”.
Τα τέσσερα κορίτσια μόνο κεφάλια. Τέσσερα όμορφα κεφάλια. Η Δέσποινα, η Μαρουσώ, η Φλώρα, η Ειρήνη.
Ο γιός, ο Αντώνης, ο πιο βαθύς φαίνεται καϋμός της μάνας, ολόσωμο παλληκάρι, πιάνει όλο το μνημείο στο κέντρο του, μ’ ένα παλτό μπέρτα, ν ‘ανεμίζει στο πλάϊ.
Κι οι δυό έρμοι γονείς, προτομές μπροστά, σαν κέρβεροι να φυλάν τα παιδιά τους.

Σε τούτον τον οίκο μέσα, κοιμάται και το μωρό.
Όνομα έχει δηλαδή το παιδί, δεν το λένε “μωρό”, αυτή η ίδια το βάφτισε, μ’ αεροβάφτισμα, μα δεν τολμάει να ξεστομίσει τ’ όνομά του.
Μόνο ο αδερφός της, έχει φτιάξει ένα κάδρο, μ’ ένα καράβι να παλεύει σε θύελλα, κι από κάτω, έχει γράψει για όνομα στο καράβι, τ’ όνομα του παιδιού.
Καμιά φορά, σαν το κοιτάνε, κοιτάζονται κι όλας.
Κουβέντα καμιά. Μόνο, τ’ Αγίου Κωνσταντίνου, κάθε χρόνο, στις 21 του Μάη, κοντά στη δική της γιορτή, φτιάνουν γλυκό και κερνάνε κι εκείνοι.
Γιατί, πώς αλλιώς, να το βγαζε το παιδί, που είχε σταματήσει το μυαλό της, όταν βγήκε ο γιατρός την ώρα του τοκετού, και της είπε “το τρίτο παιδί, τελειώνει”…
Μόνη της ήταν απ’ έξω. Ο πατέρας του μωρού ήταν ταξίδι και της νύφης, της έσπασαν τα νερά. Άρον-άρον στο μαιευτήριο.
Με τις ώρες οι κοιλοπόνιες. Κι αυτή, μονάχη απ’ έξω. Ώσπου κάποια στιγμή, βγήκε ο γιατρός, και της είπε “το τρίτο παιδάκι τελειώνει”...
“Να το δω!”, φώναξε αυτή αγριεμένη. Την πήραν μέσα. Ένα πραματάκι τόσο δα, στη θερμοκοιτίδα. Το κοίταζε, σα χαμένη. Και τι να κάνει; Ο γιατρός φίλος της. Του είχε εμπιστοσύνη. Αυτός τις είχε ξεγεννήσει όλες. Τους είχε σώσει παιδιά, όχι αστεία… Τώρα, με τούτο δω, δεν γινόταν τίποτα. Το μωρό τελείωνε.
“πόσο θα πάρει;” τον ρώτησε.
“μπορεί και ώρες”
“θα το βαφτίσω”, είπε εκείνη, και σκεφτότανε μέσα της “καλά που δεν είναι εδώ ο αδερφός μου. πώς να περάσει τέτοιο πράμα;”
Αυτή λοιπόν, του κανε το αεροβάφτισμα. Έστιβε το μυαλό της, να βρει ένα όνομα, να πει στο μωρό. Επαναλάμβανε χαμηλά, συνέχεια : “βαφτίζεται ο δούλος του θεού…” κι εκεί ήτανε το τέρμα της λογικής της , και κανένα όνομα δεν της ερχόταν στο νου, για να ονοματίσει το παιδί. Μήτε ένα ανδρικό όνομα! Άδειο το μυαλό της από ανδρικά ονόματα. Αυτό είναι που λένε “tabula rasa”… Θες απ’ το άγχος της, θες απ’ την απελπισία, μωρέ να μη μπορεί εκείνη την ώρα, να θυμηθεί ένα αντρικό όνομα!
Στο τέλος, το μόνο όνομα που θυμήθηκε ξαφνικά, ήτανε το δικό της όνομα. “Κωνσταντίνα”.
“Κωνσταντίνο θα το πω!” Έλαμψε η ιδέα της απελπισίας, μέσα της. “Βαφτίζεται ο δούλος του θεού Κωνσταντίνος.” Τρείς φορές.
Έπειτα, κάθισε απ’ έξω με τις ώρες, ακίνητη, με σταυρωτά χέρια και περίμενε. Οι ώρες που ζωές έρχονται και ζωές φεύγουν – πριν καλά καλά έρθουν, ξαναφεύγουν. Ήθελε να το κρατάει αγκαλιά, όμως της το απαγόρεψαν. Περίμενε ώρες, μέχρι που γύρισε απ’ το ταξίδι ο αδερφός της. Έπειτα σηκώθηκε αμίλητη κι έφυγε.
Πολλές φορές από τότε, η νύφη της, τη ρώτησε. “πες μου, ήταν όμορφο το παιδί μου;” κι άλλοτε πάλι “πες μας , σε ποιόν έμοιαζε το παιδί”; Αλλάζει θέμα. Κάνει πως δεν τους ακούει. Θα το κουβαλάει όλα τα χρόνια πάνω της, μονάχη της. Κι ας ξέρει σε ποιόν έμοιαζε το παιδί…
Ας είναι…

Και τα θυμήθηκε όλα τούτα, κοντά στη Μαρία, mon capitaine, το απόγεμα της Παρασκευής.
Δύσκολο ήταν το απόγευμα, κι ας μην την τρομάζουν αυτήν τα νεκροταφεία…
“Είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα”. Έτσι, ακριβώς…
Κι ένας δικός της άνθρωπος, ακουμπισμένος στο στέρνο της.
Ώστε λοιπόν, κλαίνε κι οι ζωγράφοι…”

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006


Ένα κοίταγμα – μικρή προετοιμασία
Πριν το Μουσείο



Ο Ολλανδός

Maurits Cornelius

Esher
(1898 – 1972)

Visions of Symmetry

Συγ. Doris Schattshneider
Foreword by Douglas R. Hofstadter

Thames & Hudson





Ας ανοίξουμε τον τόμο
Σταχυολογώ λίγα, από ό, τι μου άρεσε:

CHAPTER 1/ The route to Regular Division
-the fascination of regular division of the plane.
-the geometric rules
-other experiments in regular division

CHAPTER 2/ The 1941 – 1942 Notebooks
-Escher and the scientists on contrast and color

CHAPTER 3/ The Regular Division Drawings
-from theory to the periodic drawings

CHAPTER 4/ The Use of Regular Division
-the periodic drawings as sources
-capturing infinity
-metaphor and metamorphosis

…………………………………………………
AFTERWORD
-mathematical questions suggested by Escher’s symmetry work

Απειροελάχιστα, απ’ όσα βλέπω, αναφέρω:

-μωσαϊκό τοίχου με υπέροχα χρώματα, στην Alhambra (Granada)
-και, La Mezquita (Cordoba). Pencil, colored pencil, watercolor, ink.
-μωσαϊκά σε καθεδρικούς ναούς
-the cover of Escher’s copybook –CAHIER le studieux, απ’ όπου, επειδή μου αρέσει, αντιγράφω την πρώτη του πρόταση LE CAMP “ceux qui n’ ont pas vecu pendant dix ou quinze jours la vie de camp, ignorent encore une bonne partie des joies de l’ existence.” (όσοι, για δέκα, δεκαπέντε μέρες δεν έχουν ζήσει σαν κατασκηνωτές, αγνοούν, ακόμα μια καλή πλευρά, απ’ τις χαρές της ζωής)…
-πειράματα και μελέτες με τα σχέδια. Για παράδειγμα, equilateral triangles (each hexagon has three vertices with 120o angles). Αναπτύξεις. Ξυλοκατασκευές.
-δοκιμές – regular division of the plane with asymmetric polygons, with a minimum of two colors, - asymmetric polygon systems with two motifs and a minimum of two colors e.t.c.
-δοκιμές και πειράματα πάντα, με parallelograms, rhombus, rectangles, squares, isosceles right triangles, φτιάχνοντας συστήματα προς όλες τις κατευθύνσεις , με κάθε συνδυασμό. Γεωμετρικές κατασκευές. Συμμετρία πάντα.
-γεωμετρικά προβλήματα, και σε συνδυασμό με τον αριθμό των χρωμάτων, τις διαστάσεις. Οι δύο διαστάσεις, γίνονται τρείς.
-θεωρήματα, κατηγοριοποιήσεις
-αντισυμμετρία
-μέσα από πεντάγωνα και διάφορα σχήματα σε χαρτί quadrillé, «αναδύονται» σκαραβαίοι, πεταλούδες, αστέρια, διαμάντια, λουλούδια, ψάρια, θαλασσινά, ιππείς, ερπετά και κάθε είδους υπέροχα σχήματα συμμετρικά.
Όλη η ιστορία με τον Escher έχει τη βάση της σ’ αυτό - the regular division drawings, που φοβάμαι να την ερμηνεύσω ως «κανονική διαίρεση», διότι θα υπάρχει, προφανώς, ορισμός στη ζωγραφική, που θα αναφέρεται στη διαίρεση του χώρου, και τον οποίο δεν γνωρίζω… άρα, καλύτερα, και μέχρι να λύσουμε στο μουσείο τις απορίες μας, θα την αναφέρουμε, ως “regular division”.
Διαβάζω: it’ s a picture-story, consisting of many successive stages of transformation.
The word “Metamorphose” itself serves as a point of departure.
-αναφορά σε σημεία όπου βρίσκονται έργα του, τοίχοι, ταβάνια, κολώνες, ακόμα και κάποια ζωγραφιστά με το χέρι πάνω σε μετάξι και σατέν, ταπετσαρίες, γκραβούρες, εξώφυλλα βιβλίων, γραμματόσημα
-με κάποιον τρόπο, με κάποια αναγωγή, ο Escher, μέσω της θεωρίας και της τέχνης του, – Relativity -, συνέβαλλε και στις φυσικές επιστήμες, στα μαθηματικά , τη βιολογία, ακόμα στην αναλυτική ψυχοθεραπεία και αλλού.

Δεν είναι όμως απόλυτα κατανοητό, σ’ αυτόν τον λίγο χρόνο προετοιμασίας που κάνω. Το πρωί , θα τα ξεκαθαρίσουμε, ελπίζω, καλύτερα

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006



KAI

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

PABLO NERUDA

Ο Πάμπλο Νερούδα θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.
Ο Νερούδα γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1904 στην πόλη Παράλ της Χιλής.Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από μητέρα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νεφτάλι Ρικάρντο Ρέγες Μπασοάλτο. Σε ηλικία 16 χρόνων αποφάσισε να αλλάξει το όνομα του σε Πάμπλο Νερούδα για να τιμήσει την μνήμη του Τσεχοσλοβάκου ποιητή Ζαν Νερούδα.
Το 1971 κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ο έρωτας είναι το κεντρικό θέμα πολλών έργων του, για αυτό και το όνομά του έγινε συνώνυμο με την ρομαντική ποίηση.Συγγραφέας, διπλωμάτης, πολιτικός, η ακτινοβολία του Πάμπλο Νερούδα έφθασε σε όλο τον κόσμο.

Το ποιητικό του έργο


Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν οι εξής τίτλοι: «Crepusculario», «Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada», «Residencia en la tierra», «Tercera residencia», «Canto general», «Los versos del capitαn», «Odas elementales», «Extravagario», «Memorial de Isla Negra» και «Confieso que he vivido».

Το «Κάντο Χενεράλ»

Ο Νερούδα έγραψε επίσης, ωδές για πιο απλά και στοιχειώδη πράγματα της καθημερινής ζωής. Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Νερούδα, το «Κάντο Χενεράλ». Ο πιο γνωστός συγγραφέας της Κολομβίας, Γκάμπριελ Γκαρθία Μαρκέζ, χαρακτηρίζει τον Νερούδα ως τον «μεγαλύτερο ποιητή του 20ου αιώνα». Ο Νερούδα καθιερώθηκε από τα πρώτα κιόλας έργα του. Η συλλογή του, τα «20 ερωτικά τραγούδια και ένα τραγούδι της απόγνωσης», πουλήθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα.

-
-
-
-
-
* Έχω στη βιβλιοθήκη ένα λεπτό βιβλίο.
Έχει αξία. Εκτός απ’ όλες τις άλλες αξίες του, για μένα μετράει, γιατί αγοράστηκε
- ανοίγω την πρώτη σελίδα και κοιτάζω με δέος... - το 1974 !


PABLO NERUDA : CANTO GENERAL
Μετάφραση : Ελένης Δωρή
ΕΚΔ. Νέοι Άνθρωποι
Αθήνα, Αύγουστος ‘74

-
-
CANTO GENERAL

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ

Όλα έχουν γίνει απ’ το χέρι σου
……………………………………
ήτανε το μπράτσο και τ’ ακρόχερο
του σύντροφου των ορυχείων,
του χτυπημένου λαού
της καταπατημένης ανθρώπινης μάζας
του κουρελιασμένου φτωχού ανθρώπου

σαν τη γεωγραφία ήτανε το χέρι σου
γιατί αυτό έσκαψε τούτον τον πράσινο σκοτεινό κρατήρα
αυτό έφτιαξε έναν ολάκερο πλανήτη
από πέτρες του ωκεανού

πέρασε από τα οπλοστάσια
φτιάχνοντας με το χέρι
τα σπασμένα άρματα
και βάζοντας το μπαρούτι παντού
σαν τα’ αυγά της κότας
που ξεκουφαίνει

είναι ένας βαθύς
πολύ βαθύς κρατήρας
-ακόμη κι απ’ το φεγγάρι θάβλεπε κανείς το βάθος του,
σκαμμένος από το χέρι
ενός κάποιου Ροντρίγκες
ενός κάποιου Καράσκο,
ενός κάποιου Ντιάζ Ιτουρριέτα
ενός κάποιου Αμπάρκα
ενός κάποιου Γκουμερσίντο
κάποιου Χιλιανού που τον φωνάζουν Μίλλε

αυτής της απεραντωσύνης
ο κουρασμένος Χιλιανός
νύχι-νύχι
μέρα με τη μέρα
από χειμώνα σε χειμώνα
με γρηγοράδα
και με τη δύναμη της γροθιάς
μάζεψε τη λάσπη
(στην αρχή αχνό των αιθέρων)
κι έφτιαξε τούτη
την πλούσια γόνιμη γης.

-
-
-
*(αυτά διαβάζαμε ως δεκαοχτάρικα, γι αυτό βγήκαμε έτσι όπως βγήκαμε... σκληροκέφαλοι και ξεροκέφαλοι ...)

ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

μια απεργία ακόμα
τα μεροκάματα πάντα γελοία
οι γυναίκες να κλαίνε
μπροστά στις πυροστιές
κι οι ανθρακωρύχοι
να ενώνουν ένα-ένα τα χέρια τους
και τους πόνους

είν’ η απεργία
εκείνων που σκάφτανε κάτω απ’ τη θάλασσα
σκυφτοί
μέσα στα υγρά κανάλια
είν’ η απεργία
εκείνων που βγάλανε με τίμημα το αίμα
και τη δύναμή τους
τη μαύρη γης των ορυχείων

αλλά τώρα ήρθαν οι οπλοφόροι,
νύχτα καταστρέψανε τα σπίτια τους
τους σύρανε στις γαλαρίες – φριχτές φυλακές-
λεηλατήσανε το λιγοστό αλεύρι που φυλάγαν
κι αρπάξανε τα τελευταία σπυριά από το ρύζι των παιδιών τους,
μετά βροντώντας τα ντουβάρια με μανία
τους εκτοπίσανε
μπουλούκια τους μαντρώσανε
και σαν τα ζώα τους σημάδεψαν

και στους λασπερούς δρόμους
βαδίζοντας για μιάν έξοδο γιομάτη πόνο
οι αρχηγοί του κάρβουνου
είδαν τα παιδιά τους να εξορίζονται
είδαν τις γυναίκες τους να ατιμάζονται
είδαν φάλαγγες ανθρακορύχων να φυλακίζονται
στη μακρινή Παταγωνία
στον παγωμένο ανταρκτικό
στις απέραντες στέπες της Πισάγκουα
-
-
Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ

Και πάνω απ’ όλες αυτές τις δυστυχίες
Ένας τύραννος που χαμογελάει
Φτύνοντας τις ελπίδες
Των προδομένων ανθρακωρύχων

Κάθε λαός έχει τους καϋμούς του
Κάθε πόλη έχει τις καταιγίδες της
Αλλά πέστε μου εσείς
Ανάμεσα στους δολοφόνους
Ανάμεσα στους κολασμένους
Και στεφανωμένους με μίσος τυράννους
Με σκήπτρο φτιαγμένο από μαστίγια πράσινα
Υπάρχει κανείς που να μοιάζει μ’ αυτόν της Χιλής;

Αυτός προδίνει καταπατώντας
Τις υποσχέσεις του και τα χαμόγελα
Κι η δύναμή του καμωμένη από απέχθεια

Αυτός διασκεδάζει με τον πόνο
Κάτω απ’ τη συχασιά του φτωχού λαού
Κι όταν οι δολερές διαταγές του
Στοιβάξανε στις φυλακές
Τα σκοτεινά μάτια
Των γεμάτων πληγές και προσβολές ανθρώπων
Εκείνος χόρευε οργιαστικά στη Βίνα ντελ Μαρ
Τριγυρισμένος από πολύτιμα πετράδια

Αλλά τα σκοτεινά μάτια
Τρυπάνε τη μαύρη νύχτα

Εσύ, τι κάνεις;
Τα λόγια σου φτάσανε στον αδελφό σου
Στα βάθη του ορυχείου;
Στον πόνο των προδομένων ανθρώπων
Δεν έφτασε η συλλαβή της φωτιάς
Που διεκδικεί κι υπερασπίζει το λαό σου;
-
-
Ο ΛΑΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ

Γι αυτήν την πόλη χτυπάει η καρδιά μου

Ο λαός μου θα νικήσει,
Όλοι οι λαοί
Θα νικήσουν ένας – ένας
Κι οι πόνοι θα μετριώνται με τα μαντήλια
Που σκουπίζουν τα’ αμέτρητα δάκρυα
Που χύνονται στα χαρακώματα των ερήμων
Στα μνήματα, στους σταθμούς του ανθρώπινου μαρτύριου

Γιατί η μέρα της νίκης είναι κοντά
Τότε που το μίσος θα χρειάζεται
Για να μην τρέμουν τα χέρια της τιμωρίας
Κι η ώρα
Θα έρθει στην ώρα της
Στην άγια μέρα που ο λαός
Θα γεμίσει τους άδειους δρόμους
Με τη δύναμή του
Ακατάβλητη κι αιώνια

Τούτον τον καιρό όλη μου η τρυφερότητα
Είν’ εδώ
Την γνωρίζετε
Κι άλλο λάβαρο δεν έχω

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Signature A.K.

Τι όμορφη είναι η Αθήνα όταν βρέχει!

Σοφοκλέους.
Μυρωδιές, αχ, οι μυρωδιές! Δηλαδή, έτσι μου ρχεται να πω «μυρουδιές»! Τόσο πολύ τις απήλαυσαν τα μέσα μου!
Ευωδιές είναι…
Τσάϊ του βουνού, ρίγανη, χαμομήλι, θυμάρι, φασκόμηλο, μπαχαρικά, μπαχάρια, κίμινα, πιπέρια όλα τα χρώματα – μαυροπίπερα, ροζ, πράσινα, ζαφορά, κάρυ και κίμινο, γαρύφαλλα, κανέλλα συμβατική και κανέλλες κλωνάρια ολόκληρα, τι θες και δεν το χει η αγορά…
Και ψαρομυρουδιές… κοινώς ψαρίλα…
Ρέγγες, λακέρδες, παστοί μπακαλιάροι…
Τυριά απ’ όλη την Ελλάδα και βούτυρα, ζωντανά κουνέλια σε κλουβιά και φραγκόκοτες κι απέναντι κεριά από μυρωδάτη κηρήθρα, λιβάνι, μέλια, όσπρια …
Τι ωραία που είναι τα παζάρια…
Στα λίγα ταξίδια που έχω κάνει, σ’ όποια πόλη πήγα, ποτέ δεν έχασα τις αγορές.
Υπαίθριες αγορές, κλειστές αγορές, αγορές για κρέατα, για αλλαντικά, για κρασιά, για κρέπες στην Bretagne, αγορές λουλουδιών (θυμηθείτε αύριο να δείξουμε μιά λουλουδαγορά...), οι αγορές με τα όστρακα του Ατλαντικού… άσε τα souk, στις αγορές χαλιά, χρυσός και πολύτιμοι λίθοι...
Στις αγορές χτυπάει η ζωή της πόλης…
Και στη Σοφοκλέους χτυπάει η ζωή της πόλης...

Στη διασταύρωση με την Αθηνάς, σηκώνεις τα μάτια στη γιαγιά Ακρόπολη
Τυλιγμένη στο σύννεφο της βροχής!
Σε τι πόλη ζούμε, θε μου! όλα να της τα συγχωρείς αυτής της πόλης, όταν είσαι γωνία Σοφοκλέους κι Αθηνάς, με το κεφάλι στραμμένο στον Βράχο…

Ανεβαίνεις την China town. Πιο πάνω, ο ναός του χρήματος.
Γωνία Αριστείδου. Τα παλιά λημέρια…
Σταδίου στη βροχή, Κοραή, metro
Μες στο metro, ειδικά όταν βρίσκεις κάθισμα, έχεις χρόνο να σκέφτεσαι.

… Το πρωί, είδανε σε video τις «Νύφες», για να κάνουν εργασία.
Όταν είδαν δακρυσμένα τα ματάκια εκείνου του τρομερού τύπου, βουβό το φιλοθεάμον κοινό, να ακούγεται και το πέταγμα της μύγας.
Όταν όμως είδαν τα μαλλιά εκείνης ν’ ασπρίζουν σ’ ένα βράδυ, «αχ, κυρία, δε γίνονται αυτά τα πράγματα…»
Κι άντε, τώρα, να τους εξηγήσεις ότι γίνονται…

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006



ό, τι μαθαίνω, απ' τα παιδιά το μαθαίνω...
έφεραν την αφίσσα, τη βάλαμε στον τοίχο.
παραδοσιακές πόρτες, απ' το νομό Πρέβεζας !
τις ζήλεψα... τις κατέβασα...
κρίμα που εδώ, είναι μικρούλες και δεν φαίνονται καλά.
σε μέγεθος αφίσσας είναι εξαιρετικές !

*σας προτείνω, να βάλετε πάνω στη φωτό το γνωστό χεράκι και να πατήσετε.
θα σας μεγαλώσει την εικόνα και θα τη δείτε πολύ καλύτερα...
A.K.
-
Χτες, έπιασε να φυσάει νοτιάς.
Η πληγή στο στέρνο πονάει.. Δεν πρόκειται για μικρούς, οξείς πόνους. Ούτε ίσως, όπως το αλάτι που ψήνει το τραύμα. Ούτε καν, σαν της απονιάς τον πόνο. Όχι. Πόνος ξεκάθαρα σωματικός. Ξεκινάει ανάμεσα στη βάση από τα δύο στήθια κι απλώνεται σιγά-σιγά. Διαπερνάει το μέσα. Χτυπάει στην πλάτη. Πιο πολύ δεξιά μεριά. Άρα, καμιά σχέση με την καρδιά. Σωματικός.
Νοτιάς, υγρασία. Ένα άσπρο σύννεφο κατέβηκε στην κορφούλα. Το βλέπω μεσ’ απ’ το τζάμι. Απλώνει, μαζεύεται, στρογγυλεύει, πυκνώνει, απλώνει ξανά.
Τέλειωσε ο ήλιος. Τα γελαστά πρωινά. Και το χάδι στα μάτια, σαν κοιταζόσουνα στον καθρέφτη.
Τώρα ο καθρέφτης δε θα σε χαϊδεύει. Μόνο, θα στέλνει πίσω την πραγματική σου εικόνα . Αυτή την εικόνα, του άχαρου κοριτσιού.
... Και κάθε που φυσάει νοτιάς, θα σε πονάει η πληγή στο στέρνο.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006



... μέσα στο βράχο σύναζα
το γαίμα στάλα-στάλα ...
Α.Κ.
-
Θα στραφώ στη λογιστική. Θ’ αρχίσω να μετράω στη ζωή. Θα λογαριάζω. Τόσα έξω τόσα, μας κάνουν τόσα. Δύο δια δύο, ένα. Πάντα αφαίρεση θα κάνω ή διαίρεση. Μονάχα μείον και διά. Καταργείται η πρόσθεση. Κι ο πολλαπλασιασμός, καταργείται κι αυτός. Λογιστής θα γίνω. Άνθρωποι είναι κι αυτοί… τι τους κοιτάτε με συμπόνοια… τους είδαμε και τους ανάξιους ποιητές. Κανέναν δεν αγγίζουν πιά τα λόγια τους. Κι οι σκέψεις τους μας προκαλούν μονάχα γέλια. Σε μένα πρώτα-πρώτα. Τα ηλίθια ορυκτά μολύβια. Μολύβια με ξύστρες. Όχι μηχανικά. Και τα μπλοκάκια. Και τα στυλό με τις παλιοπένες, να μυρίζουν μελάνι. Λογιστές, αδερφοί… μονάχα τα νούμερα εμπιστεύονται οι άνθρωποι. Μονάχα τα νούμερα πια υπολογίζουν.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

-

ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΤΗΣ UNICEF ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Φετινός στόχος του μαραθωνίου που έχει σύνθημα

«Στοπ στη Βία και την Εκμετάλλευση των Παιδιών»

είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την υποστήριξη των προγραμμάτων της UNICEF κατά της παιδικής εκμετάλλευσης. Το ποσό που θα συγκεντρωθεί από το Μαραθώνιο Αγάπης θα διατεθεί για κέντρα προστασίας παιδιών, για την ψυχολογική στήριξη παιδιών που έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης και για προγράμματα κατάρτισης και εκπαίδευσης παιδιών και παιδικής προστασίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF:

  • Σε όλο τον κόσμο 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα παράνομης διακίνησης (trafficking) κάθε χρόνο.
  • Έως και 1,8 εκατομμύρια παιδιά, τα περισσότερα από αυτά κορίτσια, πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων εμπορική σεξουαλική βιομηχανία κάθε χρόνο (πορνεία & πορνογραφία).
  • Περίπου 5,7 εκατομμύρια παιδιά εμπλέκονται σε μορφές εξαναγκαστικής εργασίας ή δουλείας.

Από έρευνα, στην Ελλάδα:

Το 48,5% θεωρεί ότι η ελληνική κοινωνία δείχνει ανοχή στο φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης.

.

.

.

.

.


ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ Γ.Γ. ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Παρουσιάστηκε στα Ηνωμένα Έθνη μελέτη που έγινε κατ' εντολή του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για τη βία ενάντια στα παιδιά. Η έρευνα αυτή θα βοηθήσει τα Ηνωμένα Έθνη, τις κυβερνήσεις των κρατών του κόσμου, τις κοινότητες, τα παιδιά, τους νέους και τους οργανισμούς που εργάζονται για τα παιδιά ή με παιδιά να κατανοήσουν βαθύτερα το ζήτημα της βίας και του τι πρέπει να γίνει για να τη σταματήσουμε.


Η μελέτη του ΟΗΕ διαπίστωσε πως η βία κατά των παιδιών λαμβάνει χώρα μέσα στην ίδια την οικογένεια, στα σχολεία ή άλλους εκπαιδευτικούς χώρους, σε ιδρύματα όπως ορφανοτροφεία ή κρατητήρια, σε χώρους εργασίας και στις κοινότητες. Το φαινόμενο της βίας κατά των παιδιών υπάρχει σε κάθε χώρα του κόσμου ανεξαρτήτως πολιτιστικών ή εθνολογικών χαρακτηριστικών χωρίς καμία εξαίρεση.
Όπως δείχνουν τα στοιχεία που παραθέτει η μελέτη:


Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ.) εκτιμά πως σχεδόν 53.000 παιδιά δολοφονήθηκαν σε όλο τον κόσμο το 2002.


Μια έρευνα σε ένα ευρύ δείγμα χωρών διαπίστωσε πως μέχρι και το 65% των παιδιών σχολικής ηλικίας ανέφεραν πως έχουν πέσει θύματα τρομοκράτησης λεκτικά ή φυσικά.


Εκτιμάται ότι 275 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο γίνονται μάρτυρες σκηνών ενδοοικογενειακής βίας στα σπίτια τους, συνήθως μεταξύ των γονέων τους.


Η Π.Ο.Υ. εκτιμά πως 150 εκατομμύρια κορίτσια και 73 εκατομμύρια αγόρια κάτω των 18 ετών εξαναγκάστηκαν σε σεξουαλική συνεύρεση ή άλλες μορφές σεξουαλικής βίας το 2002.
Από 1% έως 21% κυμαίνεται το ποσοστό των κοριτσιών που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά πριν από την ηλικία των 15 ετών.


Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργασίας (ILO) εκτιμά πως το 2004, 218 εκατομμύρια παιδιά εμπλέκονταν σε παιδική εργασία, τα 126 εκατομμύρια από αυτά κάνοντας επικίνδυνες εργασίες. Η ILO επίσης εκτιμά πως 5,7 εκατομμύρια παιδιά εμπλέκονταν σε μορφές εξαναγκαστικής εργασίας ή δουλείας, πως 1,8 εκατομμύρια παιδιά εργάζονταν στην πορνεία και την πορνογραφία και πως 1,2 εκατομμύρια παιδιά ήταν θύματα εμπορίας και διακίνησης (trafficking).


Μεταξύ 100 και 140 εκατομμυρίων κοριτσιών και γυναικών στον κόσμο έχουν υποστεί κάποιας μορφής ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων. Στην υποσαχάρια Αφρική, την Αίγυπτο και το Σουδάν, 3 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες υπόκεινται στην πρακτική αυτή κάθε χρόνο.


82 εκατομμύρια κορίτσια σε όλο τον κόσμο παντρεύονται πριν τα 18 τους χρόνια.


Μόνο 16 χώρες στον κόσμο έχουν νομοθεσία που απαγορεύει τη σωματική τιμωρία των παιδιών στο σπίτι.


106 χώρες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν απαγορεύσει τη σωματική τιμωρία στα σχολεία.
31 χώρες εξακολουθούν να επιτρέπουν τη σωματική τιμωρία ως νόμιμη ποινή για παιδιά. Σε ορισμένες χώρες μπορεί ακόμη και να καταδικασθούν σε θάνατο.
Σε 147 χώρες του κόσμου δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει σε ενήλικες που εργάζονται σε ιδρύματα να χρησιμοποιούν σωματική τιμωρία κατά των παιδιών που ζουν εκεί.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

Τα Documentaires του Εξάντα

"Καλοκαιρινή Βροχή"Γάζα 2006

Η «Καλοκαιρινή Βροχή» είναι ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο στη Γάζα και το Ισραήλ, κάτω από πολεμικές συνθήκες .
... Συμπυκνώνει τον παραλογισμό και την απόγνωση, την ωμή πραγματικότητα που ζουν καθημερινά Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί εδώ και 60 χρόνια.
(από το διαφημιστικό του EXANDA)

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου, 11 μ.μ., στη ΝΕΤ

Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

Η «χειμερινή σύναξη των παιδο φυλάκων» χτες βράδυ, μάλλον ψυχοφθόρα ήταν.
Σκοπιά στα κάγκελα κι έξω απ’ τα w.c., άσε που λιώσαμε κι ένα ζευγάρι σόλες στο πήγαιν’ έλα, άσε που κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος από κανέναν, άσε που κοντέψαμε πάλι να κουφαθούμε απ’ τα ντεσιμπέλ, άσε που κοντέψαμε να τσακιστούμε μες στα σκοτάδια, κι άσε που καμμιά ώρα, κι αυτά θα τσακιστούνε, γιατί δεν τους αρέσει να χορεύουνε με τα πόδια στο πάτωμα... Όοοοχι! όρθιοι πα στα τραπέζια, σα να αιωρούνται απ' τα ταβάνια...
Ψιλογκρίνια από όλους... Αν κάτι δεν μπορεί να γίνει καλά, ας μην ξαναγίνει καλύτερα… πάντα τα ίδια λέμε, αλλά πάντα πέφτουμε στο τρυπάκι.

Κατά τ’ άλλα, γίνεται μια προσπάθεια, για να μην είμαστε διαρκώς στον πάτο του πηγαδιού…
Who ‘s afraid of the big bad Woolf? Πολύ σκληρές πιά καταστάσεις, για τα κέφια μου, παρ’ όλους τους πολύ καλούς συντελεστές. Ας είναι, ο μεγάλος Άλμπυ επιτίθεται διαμαρτυρόμενος (ή μήπως διαμαρτύρεται επιτιθέμενος);…
Τι άλλο; Τα γενέθλια της V., με κρασάκι και σιγανή μουσική, με την Άσπα, οι τρείς μας, με έκαναν να νοσταλγήσω το Παρισάκι, μιάς και είναι μόλις αφιχθείσα, κι είχαμε νέα φρέσκα, από την pont neuf (την αρχαιότερη γέφυρα!), κι από τα φθινοπωρινά φύλλα από λεύκες και πλατάνια, που φτιάχνουν παχύ χαλί στις όχθες, και δίνουν χρώματα κίτρινα, καφέ κόκκινα. Les feuilles mortes, heureusement, ne se ramassent pas à la pelle… Αχ…

Το πρωί ακούσαμε υπέροχα παραμύθια, καθιστοί κατάχαμα, σe ζεστά χαλιά…
Η εξαίρετη, τελείωσε τη διήγηση, ως εξής: «είδατε που τα παραμύθια δε λένε ποτέ ψέματα;»
Εγώ, καλή μου, το είδα… δε φτάνει όμως που το βλέπω μονάχα εγώ…
Παιδική χαρά και χριστουγεννιάτικες μουσικές είχε το μεσημέρι η πλατεία, μπαλόνια και ξωτικά που βάφαν χριστουγεννιάτικες τις μούρες των παιδιών. Ε, δεν υστερήσαμε… το κάναμε και το Christmas tattoo … Δε γλυτώνεις εύκολα απ' τον Μιχαήλ Άγγελο...
Πήραμε και ιδέες, και τις μεταφέραμε πάραυτα όπου δει. Για να δούμε, τη συνέχεια…

Και μετά, μεσημεριανό με την Άννα.
Το μελισσόμηλο πάλι… μ’ αρέσει… φωτό παντού, κορνέτες στους τοίχους, γάντια του μποξ, ακορντεόν, μπαστούνια baseball, εξωλέμβιες, λάμπες θυέλλης, ξύλινα κουπιά.
Soft tacos με citrus γαριδοfajitas. Eau gazeuse, με λεμόνι και πάγο. Τέλος, un petit noir.
Όλ’ αυτά, στο περιθώριο, βέβαια, από μεστές κουβέντες για το άμεσο μέλλον,
σε αρκετή δουλειά, που γίνεται,
και σε αρκετή δουλειά, που θα πρεπε να γίνεται, αλλά, δεν γίνεται…

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006


Captain, my Captain,


Αφρόντιστα γεννιούνται μέσα στα βράχια
Και είναι τα ωραιότερα !



Να είστε πάντα καλά!

Να μας μορφώνετε
Και να μας μεταμορφώνετε…

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

2
-
Avant garde θέαμα,
όχι για Ολυμπιακό κοινό...
-
22 άνδρες χορευτές επί σκηνής
σκηνικό λιτό, δυνατό.
-
όλες οι φάσεις της ζωής του άνδρα, η πορεία του, η μοναξιά του, η ευαισθησία του.
-
εξαίρετο και ευρηματικό το χορευτικό με το σακκάκι και το μη άναμμα του τσιγάρου.
-
οι κυρίες, μην ξυνίσετε με τη σκηνή της Barbie, δεν το βλέπουμε από τη γυναικεία πλευρά, το βλέπουμε απ' τη σκοπιά τους, και μάλιστα των 16χρονων, που δεν τους ενδιαφέρει μήτε μυαλό, μήτε προσωπικότητα (λογικές να είμαστε...)
-
ίσως η αττάκα της χρονιάς:
(φωνή σταθερή, τρυφερή νουθεσία)
"σπρώξε απαλά" !
-
δυνατό θέαμα
εξαιρετικής φαντασίας και άψογης εκτέλεσης
από αυτά, που μόνο σε New York έχουμε δει.
-
-
ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Η ζωή, που με σένα, φεύγει απ’ τα όρια
Χάνεται, διαλύεται, ορθοποδεί, τσακίζεται και πάλι ορθοποδεί
Κι εσύ, εκεί κάπου έξω, στην πόλη, να βαδίζεις στους δρόμους, να παίρνεις metro ή λεωφορείο, να δουλεύεις, να τρώς, να κοιμάσαι, να ζείς, να μιλάς στο τηλέφωνο με γυναίκες ξένες, να βλέπεις ξένους ανθρώπους, να χαίρεσαι, να πηγαίνεις, να ρχεσαι, να πίνεις τον καφέ σου, να ρωτάς, να συμφωνείς, να διαφωνείς, να σκέφτεσαι
Να παίρνεις στοργή από αγκαλιές ξένες , ν’ αφίνεσαι σε φιλιά που δεν είν’ τα φιλιά μου, ν' ακουμπάς σε καρδιές, που δεν είν' η καρδιά μου

Κι η απουσία σου, που βγάζει τη ζωή μου από τα όρια...
O Captain ! My Captain !

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Γιάννης Τσαρούχης
Ποιήματα

εκδ. ΑΓΡΑ

(βρήκα τυχαία το βιβλίο προ ημερών,
και παρ' όλο που κάποιος είπε " δεν είν' ωραία τα ποιήματά του, μην τα διαβάζεις",
εμένα μερικά κείμενα μου φαίνονται καλά και καλότατα!
Το παρακάτω κείμενο, δεν έχω δυστυχώς ώρα, να σας το γράψω όλο, σταχυολογώ λοιπόν...
Πρόκειται στην ουσία για τίτλους, που βάζει ο ίδιος
στα κεφάλαια της ζωής του)


.

Τίτλοι διαφόρων κεφαλαίων μιάς βιογραφίας

1) Ο Τ. διδάσκεται από τις Γαλλίδες ότι η καθαριότης είναι μία αντίληψις αισθητικής

2) Ο Τ. μαθαίνει από έναν Έλληνα της Αιγύπτου ότι σκοπός της ζωής είναι η ίδια η ζωή

5) Ο Τ. αντιλαμβάνεται τον μηχανισμόν της ζωής κι απογοητεύεται προς στιγμήν

6) Φιλοσοφία του Τ. επί του μηχανισμού της ζωής

7) Η ανακάλυψις της συστηματικότητος και παραλλήλως ο φωτισμός και η ανάδειξις της μουσικότητος

8) Θρίαμβος της μουσικότητος απέναντι της συστηματικότητος

9) Η μουσικότης μόνον σύστημα

18) Ο Τ. στηρίζει τον έρωτα, ο Τ. μαθαίνει τον έρωτα

20) Ο Τ. μισεί την τέχνην

21) Ο Τ. περιφρονείται

22) Ο Τ. αναγκάζεται να ταπεινωθεί

28) Θρίαμβος της προστυχιάς, πτώσις της πνευματικότητος

29) Η καθαυτό προστυχιά είναι η πνευματικότης

30) Μία μοδίστρα διδάσκει εις τον Τ. τι είναι αιωνιότης

44) Ο Τ. καταργεί εν τέλει την πραγματικότητα και κινείται ελευθέρως εντός αυτής

46) Η δύναμις του έρωτος

49) Μουσική δικαίωσις του θανάτου

50) Ο ρυθμός, μόνη δύναμις του ανθρώπου

55) Μόνη αξία ο μαχόμενος κατά των μεγάλων κινδύνων

61) Ο Τ. θέλει να κλαύσει

62) Ο Τ. αναγκάζεται να περιφρονήσει την λογικήν

66) Η εύρεσις της αλήθειας : η πραγματικότης είδωλον των πραγμάτων. Νέος εξαφανισμός της πραγματικότητος

κ.τ.λ., κ.τ.λ.

1935


l' essentiel

est invisible

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Μόλις τελείωσε κι αυτή η συνδικαλιστική Πέμπτη. Νωρίς τελείωσε, εν μέσω διαφωνιών, ψιλοδιαπληκτισμών, κ.τλ., κ.τ.λ.
Πάντα τα θέματα της Διοίκησης, της διοίκησης που γ.. και δέρνει, που καταχράται την εξουσία της, ναι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στις μέρες μας, η Διοίκηση ενεργεί όπως εκείνην την βολεύει, μην υπολογίζοντας ούτε ανθρώπους, ούτε κοινωνικά ζητήματα , ούτε τίποτα εν γένει, που να μπαίνει εμπόδιο στον κακό της δρόμο και τον ανάποδο…
Τι να γίνει, όμως… αυτή είναι η δουλειά μας … έκαστος εφ’ ω ετάχθη…

Φέρανε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο για το κρύο, σπιτικό υποτίθεται, που μπορεί να ήταν και μπόμπα, γιατί δεν αισθάνομαι και άριστα, παρ’ όλο που περπάτησα στον κρύο αέρα επί δεκάλεπτο μέχρι να επιστρέψω…
Στίχοι από τον Οδυσσέα Ιωάννου


… Ξέρω,
Στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

… Και με το θάρρος μου
Απ’ τα γόνατα κομμένο…

……………………………………..

… στην αυταπάτη μέχρι τέλους
και στην αλήθεια ως τη σταλιά…
θα μαι άγγελος με τους αγγέλους
θα μαι σκυλί με τα σκυλιά…

… πήγα στα χρόνια ανάποδα
κι έσπασα στην ορμή τους ...

…………………………………….

… και κάθε βράδυ
θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό…

… και θα στήσω σημαία
στις κορφές μου
για να φαίνονται
οι αντοχές μου…

…………………………………….

… και τι μπορώ να πω για σένα
που να ναι εσύ;

……………………………………

… κι ένα κορίτσι ξάπλωνε
σε κρύα πεζοδρόμια…


θα είναι
δροσερές κουμαριές
μαζεμένες με το χέρι,
απ' τα ψηλά ...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Στο μάθημα Ιστορίας
Εκπαιδευτικό συμπλήρωμα - εξωδιδακτικό βοήθημα

-προσωπική γνώμη-
Στην Τρίτη γυμνασίου,
δουλεύοντας τη Γαλλική επανάσταση, στην Ιστορία των Νεωτέρων χρόνων, μπορούμε κάποια στιγμή, -αν θέλουμε-, να δώσουμε στους μαθητές, το παρακάτω ποίημα του Prevert. Σπάει λίγο τη ρουτίνα του μαθήματος της ιστορίας, και γενικά, τους διασκεδάζει…





ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΓΙΑ
(Les belles familles)

Λουδοβίκος Α’
Λουδοβίκος Β’
Λουδοβίκος Γ’
Λουδοβίκος Δ’
Λουδοβίκος Ε’
Λουδοβίκος ΣΤ’
Λουδοβίκος Ζ’
Λουδοβίκος Η’
Λουδοβίκος Θ’
Λουδοβίκος Ι’
Λουδοβίκος ΙΑ’
Λουδοβίκος ΙΒ’
Λουδοβίκος ΙΓ’
Λουδοβίκος ΙΔ’
Λουδοβίκος ΙΕ’
Λουδοβίκος ΙΣΤ’
Λουδοβίκος ΙΗ’
Κι ύστερα κανείς ύστερα τίποτε…
Τι είδους άνθρωποι είναι τούτοι
Ανίκανοι να μετρήσουν ως τα είκοσι;


-
*(αν η τάξη είναι γαλλόφωνη, θα μπορούσαμε να το δώσουμε και γαλλικά.
αν κάποιος το χρειαστεί γαλλικά, να μου το ζητήσει. )

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Το Σύνταγμα της Ελλάδας


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ–Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα


Άρθρο 16 – (Εκπαίδευση, Τέχνες, Επιστήμη)

1. Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.

2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

3. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.

4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.

5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.
Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.Ειδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σε αυτούς.

6. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Τα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει το όριο ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.

7. Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.

8. Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.

9. Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους.Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.
.
.
.
.
Αυτό, αγαπητοί, είναι το άρθρο 16, του Ελληνικού Συντάγματος.
** Σε καμμία περίπτωση δεν θα σχολιάσουμε ή θα ασκήσουμε κριτική σε άρθρο του Συντάγματος.
Μιά χαρά, όμως μπορούμε, να πούμε τη γνώμη μας ή να ασκήσουμε θετική κι αρνητική κριτική, στις σκέψεις που γίνονται και αφορούν στην αλλαγή του άρθρου 16, για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων...
.
.
Εσείς, τι λέτε;
Αν κάποιος θέλει, ας πει τη γνώμη του...
.
.
.
.
** ΤΜΗΜΑ Δ' – Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120 – (Έγκριση του Συντάγματος–Το δικαίωμα της αντίστασης)
4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Το παρακάτω, είναι μικρό, φανταστικό κομμάτι,
από ένα μυθιστόρημα,

που σιγά σιγά γράφεται…

Signature
A.K.
Βρε μπαγάσα…

Πατάω το 123 ν’ ακούσω τα μηνύματά μου και πέφτω πάνω σε τραγούδι. Τραγούδι που διαρκεί…
Όλα τα μεγάλα παιδιά έχουν το τηλέφωνό μου, αλλά ποτέ, μα ποτέ, κανείς τους δε μου κανε πλάκα...
Περιμένω τρία λεπτά, με την ακτινοβολία μες στ’ αυτί, ως ν’ ακούσω το φινάλε…
Η φωνή σου. «Για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Μάλιστα. Έπρεπε να το καταλάβω…
Εσύ. Ποιος άλλος;
Εσύ…
Εσύ, που τα χεις δει μαζί μου, όλα… μέχρι και το τραύμα… Δυό "ειδικοί" μονάχα... κι η μάνα μου…
… τραγούδι, «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί», ε; …
Για φαντάσου! Κι εγώ, που λογάριαζα ότι κανείς πιά, δε θα μ’ αφιερώσει ξανά τραγούδι…
Έχασες επεισόδια . Επεισόδια ζωής… Πού γυρνάς; Με τι καταπιάνεσαι; Εκτός απ’ τα πολιτικά… Κι εκτός απ’ το νοσοκομείο… Όλοι μου λένε, «από τότε που ρθε αυτός ο χειρούργος, σώζει ζωές…»
Δωρεά λάβατε, δωρεά να δίνετε…
Είσαι μακριά όμως, και μου λείπεις.
Και μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
Δε λέω, μήνες τώρα, από τότε που αυτό συνέβη, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν… λειτουργούν υποστηρικτικά, φιλικά… μου μιλάνε με προσοχή, κάποιοι με κρύβουν μες στα λόγια τους ή μες στη σιωπή τους, κάποιοι απαντάνε στις σκέψεις μου, μερικοί μου μιλάνε πρώτοι, δίχως καν να ξέρουν αν είμαι εκεί, αν τους ακούω… υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν, δεν έχω παράπονο, πολλές φορές μάλιστα νιώθω άσχημα και άβολα, όταν τους φορτώνομαι, σα να τους λέω "βοηθείστε"…
Κι άλλοι φίλοι, νεωτέρων χρόνων – όπως λέμε «ιστορία νεωτέρων χρόνων…»
Σε απελπισία, κι εσύ μακριά, και σήμερα, Κυριακή μεσημέρι, στις τέσσερις, σκέφτηκες να μου στείλεις sms τραγούδι … «για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί» …
Από παιδάκια…
Τραγούδι sms
… για τις παραλίες που έχουμε ξαγρυπνήσει με κιθάρες, γύρω από φωτιές, και που έπειτα, έχουμε κοιμηθεί
(θυμάσαι ένα βράδυ, παραλία Λουτράκι, νύχτα κατασκότεινη, εμείς δίχως φακό, που πέσαμε και κοιμηθήκαμε πάνω σε κάτι καβαλίνες);
… για τα χρόνια του σχολείου – χαίρε αρρένων όγδοο!
... για τα ατέλειωτα σουλάτσα
… για την οδό Φυλής, για την Πιπίνου, την Καλλιφρονά
… για τα long play μεταμεσονύκτια, μέχρι πρωίας τηλεφωνήματα
… για τη μάνα σου, που φώναζε
… για τα ατέλειωτα μπλούζ, που χουμε χορέψει αγκαλιά
… για τους έρωτές σου (tout au long de la vie...)
… για τους έρωτές μου
… γιατί πάντα μ’ έκανες να γελάω
… γιατί κάποτε σε πόνεσα κι έπειτα με πόνεσες κι εσύ
… για τη συμπαράστασή , σε δύσκολα χρόνια
… για την εγχείρηση, που ξημεροβραδιάστηκα κοντά σου, και πάλι το ίδιο θα κανα, αν με χρειαζόσουνα
… για την άλλη εγχείρηση, που άντεξες να είσαι μέσα παρών, μη σου πεθάνω…
δεσμοί αίματος…
και χρόνια τώρα, εσύ σ’ άλλη γη…
μ’ έχεις αφήσει στη στοργή ξένων ανθρώπων…
και
χάνεις της ζωής μου τα καλύτερα, τα πιό όμορφα, τα πιό ανθρώπινα, τα πιό σκληρά, τα αληθινά επεισόδια…